En dan nu: het nieuws

Het goeie:
Vanmorgen zat er WEERAL een envelop van GoPassGate voor mij in de brievenbus. 'Wat zou ik nu weer gewonnen hebben?', vroeg ik mij af, en dat kon vanalles zijn, want ik had plichtsgetrouw alle wedstrijden meegedaan. Na de schoenen waar ik niets aan had en het Ardennenavontuur waar ik niet naartoe kon, ging het nu om 2 tickets (inclusief 4 drankjetons, woooow!) voor een concert van Absynthe Minded, 17 november in de AB. En deze keer ga ik zelf!
De vraag is nu: doen er dan écht geen andere mensen mee aan die wedstrijden? Of is die 'onschuldige hand' die de winnaars kiest gewoon hevig verliefd op mij?
Hoe het ook zij: misschien wordt het toch eens tijd voor Euromillions...

Het slechte:
Ik was nog maar net uit mijn bed of de telefoon ging. 't Was iemand van het interimkantoor, met de mededeling dat op het werk een hele productielijn was weggevallen ofzo, en er dus geen werk meer was voor de interimmers aldaar. Waaronder ik dus. Mijn dagje verlof turns out a bit longer, blijkbaar. Komt langs een kant wel goed uit, want ik heb hier in huis nog zoveel te doen waar ik gewoon niet toe kwam met al dat werk... aan de andere kant had ik nu iets gevonden dat ik graag (en goed) deed, en waar ik normaal gezien nog wel tot na Kerstmis had kunnen blijven. Niet dus.

Bij wijze van shoptherapie had ik dan maar besloten om naar Menen centrum te trekken en al mijn versverdiende centen uit te geven. Ik zou met de bus gaan want
1) mijn Buzzypazz is bijna vervallen en ik ga er geen nieuwe meer kopen (zou 'm toch niet terugverdienen), dus dit zou wel eens mijn laatste Buzzyritje kunnen zijn;
2) ik was too fucking lui om met de fiets te gaan en
3) ik zou zodanig veel kopen dat ik het niet zou kunnen vervoeren op mijn tweewieler.
Zo gezegd, zo gedaan. Een ezel stoot zich geen 5 keer aan dezelfde steen, dus onderweg naar de bushalte keek ik heel de tijd om, om te zien of de bus er nog niet aan kwam. En ja hoor, dat misbaksel was weer te vroeg en 'k heb nog een spurtje mogen inzetten om tijdig aan het buskot te zijn. Ik had evengoed gewoon in mijn zetel kunnen blijven liggen, zo bleek achteraf.
De supercoole so called 'barok fotolijst' in 't Kruidvat? Hadden ze niet. De flashy bloempotten evenmin. De bleitkinders wel. Het bollenbloesje in de Zeeman bleek ook spoorloos. En waarvoor ik ook naar de Wibra ging: 't was er niet. Meer winkels zijn er in Menen eigenlijk niet, dus daar stond ik dan schoon: zonder shoppingwaar, en met nog 3 kwartier op-de-bus-wachten in het vooruitzicht. 'k Heb mij dan maar in de bib verschanst met Peter Pan-strips en een zere poot.
Want dat is dus het nadeel van niet met de fiets gaan: heel dat stuk van het centrum naar De Barakken moest ik te voet doen. En mijn verstuikte achterpoot kan zo'n afstanden blijkbaar nog niet aan.
Thuisgekomen heb ik dan maar uit pure miserie de strijk gedaan, gekookt, afgewassen en behangen. En u?

verhozen

- 27 oktober 2005 -

Een maandenlange huizenjacht had ons eindelijk resultaat opgeleverd... hier stonden we dan met onze sleutels; in een leeg, kaal, koud huisje dat we het onze zouden gaan noemen en dat ondertussen al enkele transformaties is ondergaan.
Dat is 1 jaar en 2 dagen geleden, en dat hebben we dit weekend gevierd met naar den Auchan sjeezen om alles te kopen voor onze kaas- en wijn/druivensapavond, en een grote chocoladetaart die we - freetzakken dat wij zijn! - eigenlijk direct hebben opgegeten.

We've been through it all: dat wekenlange in- en uitpakken in het begin, de streek leren kennen, huisdieren adopteren, samen feestvieren, voor mekaar zorgen, de seizoenen meemaken, het huishouden doen, reizen en weer thuiskomen, kapotte dingen, alles zien groeien en veranderen - inclusief onszelf.
Het chaotische, vreemde, ongemakkelijke begin is nu al lang geleden. Ik versta ondertussen dat West-Vlaamsch al wel ('wuk è dadde?!'), vind mijn weg hier, en vind mijn draai hier. Al zou ik dat laatste misschien wel sowieso kunnen vinden, om het even waar, als ik me maar goed voel bij degene die bij me is. En dat is nu het geval. Ondanks het gesnurk, het lui zijn, het kind in hem. En ondanks de labiele sloddervos in mij. We zijn gegroeid... soms van mekaar weg, maar steeds weer opnieuw naar mekaar toe, en het is leuk om samen te zijn en te weten, te voelen, dat dat nog efkes kan en mag duren.
En dat het hier tegen volgend jaar ook maar volledig behangen is, nondedjuu.

Ondertussen hangt Arabella toch ook al bijna een jaar de schattigaard uit. Kijk nu, precies het stinkdiertje Bloem, van Bambi. Zo helemaal opgerold... alleen de knipperoogjes, de zucht, en haar staart als sjaal ontbreken nog! En dan hebt ge haar nog ni gezien als ze haar yoga doet.

Hehe, tegen alle (de mijne, althans) verwachtingen in moet ik dit weekend niet werken. Maandag en woensdag ook niet. Jeuj! Ik dacht dat ik maar één dagje weekend ging hebben, maar nee zenne - uitslapen à volonté! Tijd genoeg voor al mijn huishoudelijke klusjes en het behangen der living. Zelfs tijd om te bloggen, zowaar.
Tijdens mijn middagpauzes heb ik al veel blogberichtjes neergepend, maar 's avonds is het er wegens tijds- en energiegebrek nog niet van gekomen om dat allemaal over te typen. Mijn schrijfsels over het mooie weer en dat Radio 2 best nog wel te verdragen is, zijn ondertussen toch al niet meer bruikbaar.

Maar de reden van mijn schrijven is eigenlijk dat tovenaarsjong genaamd Harry Potter. Ik vroeg mij af wanneer de volgende film zou uitkomen, en ben dus een beetje gaan rondneuzen op IMDB. Lucky me, er stonden toch al wat foto's bij. Op de film is het nog wachten tot volgend jaar... misschien ook maar best, want Harry zijn haar is geknipt en het trekt op niks.
Na verder geneus kwam ik uit bij deze knoetsie, en daarna bij dit pubergeval. Eih! Het zal wel aan de drugs liggen zeker...?!
Anyhow, nu heb ik wel goesting om alle Harry Potter-films nog eens te zien. En Lord of the Rings.
Welcome, rainy days!

De meeste dromen zijn bedrog

Prison break. 'k Heb het helaas niet kunnen volgen vanaf de eerste aflevering (want toen hadden we nog geen tv) maar nu ben ik een trouwe kijkster. Al kan mijn arme gevoelige hartje het niet altijd aan en zit ik half verstopt achter een kussen als ze de goeie vermoorden. Zo ook gisteren, toen John 'de heer vergeeft mij dus ik vergeef anderen' Abruzzi (helaas) net niet T-bag vermoordde, en voorgenoemd theezakje zijn kans dus schoon zag om een scheermesje naar Abruzzi's keel te smijten. Of die daar nog altijd ligt dood te bloeden in het schuurtje, gaan we volgende week pas weten...
En dan wordt het al zo spannend, want ze hebben nog maar 36u voor de ontsnapping en de kleerkastbroer heeft juist een bewaker aangevallen en het lief van Sucre wil met een ander trouwen!

Maar IK weet al hoe het afloopt, want de heer heeft mij vannacht een droom gestuurd. Of mijn brein kon de spanning niet meer aan en wou dat die kerels ontsnapten. And so they did. In mijn droom althans. Ik zat natuurlijk - onschuldig, dat spreekt vanzelf - mee in 't gevang, anders had ik het niet van zo nabij kunnen volgen. Abruzzi bleek niet dood te zijn, hij had maar gedaan alsof, de deugniet. De ontsnapping stelde niet zoveel voor: we zijn gewoon met behulp van een touw (dat nadien in een ladder was veranderd) door een gat bovenaan in de gevangenismuur gekropen. Dat gebeurde 's nachts, maar aan de andere kant van de muur was het alweer licht, weird. (Dat zal dan wel een metafoor geweest zijn voor het donkere leven achter tralies, en wat de wereld daarbuiten allemaal nog heeft te bieden.)
We hebben toen gewoon een auto gepikt op de bezoekersparking, met dienen-met-zijn-tattoe aan het stuur nog wel! En nee, dat viel blijkbaar niet op, want we konden er gewoon vandoor. Omdat hij ons zo goed had buitengekregen, heb ik tattoe-man dan een schouderklopje gegeven. Eigenlijk gewoon om zijn tattoe aan te raken, hihi.

De cast was wel opeens veranderd: Michael zat dus aan het stuur, en naast hem iemand die verdacht veel leek op ene van De Neveneffecten (had ik maar niet eerst een stuk van Willy's & Marjetten moeten zien...). Op de achterbank zat T-bag klaar om een slagersmes in Abruzzi's nek te planten, maar toen ik hem waarschuwde en hij opkeek, was het mes ineens van plastic of verdwenen. Ik wou dan hulp vragen aan de anderen (wij zaten potverdekke met vijf vanachter), maar de kerel naast mij was ineens veranderd in Gilles De Bilde (aaargh!!) die samenspande met T-bag en een blond meisje (van waar kwam die ineens?) onder schot hield.
Het is wel duidelijk dat ik de enige normale was. Tot dan althans...
T-bag had naast dat slagersmes nog een hele reeks bestek mee: Michael, de stomme klungel, had hem toch wel een lepel weten af te pakken. Ik had iets meer chance en kon een vork bemachtigen. Ik was dan in T-bag's gezicht en ogen aan het prikken, maar Michael zei dat dat niet hielp omdat hij daar geen gevoel had. Dus ben ik maar als een volleerd sadist in zijn kruis beginnen steken en riep, zijn strafblad in gedachten houdend, "ha, dáár hebde wel gevoelens he!?!". Steek steek! (letterlijk & figuurlijk) Dat was eigenlijk wel vies enal.

Uiteindelijk zijn we dan ergens op een berg (Stanley's route?) beland en beneden op de vlakte liepen allemaal kindjes die op schoolreis waren. T-bag had ondertussen de touwtjes in handen en hield ons gegijzeld. Die snuggere kinders beneden hadden dat door en smeten op één of andere manier een witte vlag naar boven, die wij omhoog moesten houden als we in gevaar waren. Doch ze hadden niet ver genoeg gesmeten, en de vlag kwam ergens vast te zitten ergens op de helling, een paar meter onder de top waar wij zaten. Een kerel (die was er ook opeens bijgekomen - hij was wel van de goeien) wou afdalen om die vlag te pakken, maar T-bag wou hem dan door zijn kop schieten.

Ik was ondertussen al stiekem langs de zijkant door de bosjes aan 't afdalen, toen opeens die kerel-van-de-goeien gewoon van de berg sprong. Gelukkig bleek er in het dal opeens een meer te zijn en viel hij daar in. Ik ben dan als een zot op zijn hysterisch gekrijs afgegaan. Toen ik beneden aan kwam, ben ik mee beginnen krijsen (en waarschijnlijk heb ik zelfs geweend in mijn slaap): die jongen zijn ogen waren door de plof en de druk van het water helemaal in hun kassen geduwd. Hij bleef maar zeggen dat hij niet meer kon zien, ik bleef maar zeggen dat alles zou goedkomen, en zo stonden we daar dan allebei te bleiten in dat meer. En toen ben ik wakker geworden.
Jongens toch, wa's da nu weer voor nen droom?? Ik ben er van heel den dag ni goe van geweest...

Dat lappen ze mij dus wel meer he. Na het zien van The Matrix stond ik samen met Trinity OP een lift die aan topsnelheid naar boven ging. We konden nog juist ergens door een liftgat duiken; dan zijn we onder een regen van kogels het hotel uitgevlucht, op blote voeten over een industrieterrein. Godverdomme, had ik maar zo'n conditie.
En na het zien van The cronicles of Riddick heb ik ook al vanalles uitgestoken met Vin Diesel. Gelukkig weet ik niet meer wat.
Wijst dit op een gebrek aan actie, spanning, sensatie en testosteron in mijn leven?

Ik droom ook regelmatig van vechten en vluchten, van een superheld zijn; ik kan dan vliegen enal, en tegen muren oplopen, over dakken springen, zelfs mij onzichtbaar maken is geen probleem. Het voelt allemaal wel cool, eigenlijk.
Ik zal in een vorig leven wel stripfiguur geweest zijn zekers. Of in een volgend...

Ghosts from the past

juni 2006
Tijdens mijn opleiding hovenier vond ik een jong katje in het houtkot. Waarschijnlijk het kleintje van één van de zwerfkatten die daar rondliepen op het terrein. Valentijn en ik waren toen net in de overwegen-we-een-nieuw-speelkameraadje-voor-Arabella?-periode. Mijn moederhart sprak, en nadat ik het vaderhart had opgebeld, was het beslist: ik zou de kleine flurk mee naar huis nemen. Niet dat dat zo makkelijk ging... het katje achterop mijn fiets in een doos, en maar janken bij elke bobbel! (En believe me, de Wevelgemse banen zijn meer bobbel dan baan.)
We zijn dan toch heelhuids thuisgeraakt, al wachtte daar een tweede probleem: Arabella. Die had direct door dat dat niet zoveel goeds betekende, die doos in mijn armen. Ik heb ze dan laten kennismaken, wat direct uitmondde in tweerichtingsgeblaas. Toen Valentijn iets later thuiskwam, was ons samengesteld gezin compleet en hebben we de nieuwe kleinerd maar ineens Sigurrós gedoopt... omdat ze rosse plekken had, en omdat nadien ook bleek dat ze een even grote keel kon opzetten als Jónsi van de gelijknamige en - reclame! - tevens fantastische IJslandse groep. Zelfs een véél grotere keel, besloot ik een paar dagen en enkele hoofdpijnen later. Sigurrósje deed zoals alle jonge katjes doen als ze bv. binnen willen: mieuwen. Omdat ik haar niet wou opvoeden tot een rotverwend joch, en omdat ze maar eens moest socializen met Arabella, liet ik haar voor de deur staan. Maar jong, dat beest kon janken, ni normaal! Echt een bazige, afblaffende mieuw. Om zot van te worden.
Zo ging het dus nog een paar dagen door, tot ze plots niet meer kwam opdagen. Na nog geen week bij ons gewoond te hebben, was de kleinerd verdwenen. Verjaagd door Arabella of vanzelf weer gaan zwerven? We'll never know.

juli 2006
Valentijn, the lucky bastard, was vertrokken naar IJsland en zat toch al wel in het verre Gent. Zijn ouders belden mij om te vragen of ik nog geïnteresseerd was in een nieuwe kat, want ze hadden er eentje gevonden in hun tuin, waarschijnlijk gedropt door vakantiegangers. Na weeral een telefoontje met het vaderhart en een bezoekje aan de bewuste kat (een zwart, iets ouder, sociaal en extreem mannelijk - die ballen! - exemplaar) ging ik naar huis met weer een nieuw adoptiedier.
Deze verdween nog sneller dan de vorige; ik had de transportbox bij thuiskomst nog maar open op de koer gezet of meneer (die toen toch wel al een uurtje Falkor heette) verdween al bij de buren. 't Was al laat en donker, dus ik liet hem maar zijn verkenningsrondje doen, we zouden de volgende dag wel zien.
Not! Die is dus niet meer teruggekomen he. Heel de avond op mijn schoot liggen flemen, en als ik hem dan meepak: foetsjie! Geen manieren jom, die vuile macho.
Een weekje later zat er bij Valentijns ouders weer een zwerfkatje, maar toen had ik er genoeg van. Voor mij geen nieuwe katten meer. En paranoïa dat ik daar van werd, 's avonds in den donker katten door de tuin zien lopen die heel hard op de twee vermisten leken, maar het uiteindelijk niet bleken te zijn.

7 oktober 2006
Ik ging eens effe gezellig naar Menen centrum op zoek naar een verjaardagscadeautje voor mijn zus... op de stoep voor een cafétje zit een jong zwart katje te spelen. How the fuck komt dat hier op de straat terecht, vraag ik mij af terwijl ik de naderende auto's in 't oog hou. Door het kattenluikje in de deur van het café, zo blijkt. Ik geef zwartje een aai en loop verder, op zoek naar een cadeau dat ik niet vindt. Op de terugweg lopen er kindjes voor mij en die wijzen naar iets achter een plantenbak op de stoep. Aha, zwartje zal er dus nog zitten...
Tijdens het passeren kijk ik achter de plantenbak en mijn hart staat effe stil. Voor mij zit Sigurrós. Een heel pak groter, but definitely her. Lichte ogen, een zwarte vlek langs links op haar rug, zwartrossig voorhoofd, een rosse vlek op haar linkeroor en een klein zwart vlekje op haar neus - het bleek allemaal te kloppen na het achteraf thuis gecheckt te hebben op foto's. Deze keer geen paranoïa. Raar zenne. Ik heb daar waarschijnlijk wel effe met mijn mond open staan staren naar die kleine flurk die daar speelde op de stoep en mij straal negeerde (die arrogantie, ook definitely her).
Ik had gedacht/verwacht/gehoopt dat ze hier ergens achter ons in de buurt een nieuwe thuis had gevonden; aan het park, in een huis met een tuin. Maar een paar kilometer van hier, midden in 't centrum? Hoe is die daar geraakt? Daar zijn alleen huizen en straten, niks boskes ofzo om u in te verstoppen. Tenzij ze is opgepikt door het dierenasiel dat zich schuin tegenover het bewuste cafétje bevindt. Anyhow, 'k ben blij dat ze een nieuwe thuis heeft gevonden...

Valentijn had al heel de voormiddag muziek van Sigur Rós opgelegd.
't Was een teken...

I'm so busy these days...

... rearranging my place enzo. Al heb ik daar de laatste week zelfs geen tijd meer voor gehad. Trabajar, my friends! Volgens mij is mijn bloed ondertussen al vervangen door potgrond, en chrysanten hebben voor mij ook geen geheimen meer. Bloemengroothandelaartje spelen is wel fijn. Vermoeiend ook... om 6u word ik wakker met het idee dat ik mij heb overslapen, en pas 3 fooking uren later moet ik aan het werk. Als ik 's avonds thuiskom is het rap douchen en eten (tegen dan is het al donker aan het worden), mij in de zetel ploffen en dan gaan slapen.
Niks behang afdoen, in de serre werken, naaimachien aan de praat krijgen, maagdenpalm planten of sacoche repareren. Dát, plus uitslapen (en de strijk!) is namelijk voer voor de komende weekends. It's always the same: net als ik geen tijd heb, is er veel te doen.
Ik zag het al totally niet zitten... dit weekend naar de bib, de wereldwinkel en het stemhokje crossen moesten er ook nog bij.
En last but not least: de vlindertentoonstelling! Daar wil ik nu al bijna een half jaar naartoe, maar ge kent dat hé, het komt er maar niet van...
Op mijn inwendige kalender stond dat die tentoonstelling volgend weekend zou eindigen (panicare!)... zo staat het ook op de site (nog meer panicare!), maar bij de praktische info is de boel verlengd tot mei 2007 (relaxare!). Morgen eens bellen voor de zekerheid - en om eventueel weer te beginnen panikeren.
Volgend weekend stonden alleen Valentijns IJslandreünie en een fototentoonstelling van de Wevelgemse fotoclub op het programma. Tot my luck zich weer van z'n beste kant liet zien...

- wat vooraf ging -
Pakweg een jaar geleden kreeg ik een brief van Gopassgate in de bus, met daarin de vraag waarom ik geen wedstrijden meedeed op hun site, terwijl ik keiveel punten had... omdatikdaarnietaltijdaandenk, begot! Braafjes doe ik sindsdien mee met al hun wedstrijden. Ja, ALLEMAAL.
Een paar weken geleden zat er hier een brief in de bus, wederom van de mij immer stalkende Gopassgaters. Hoera, ik had een paar sportieve sneakers van Le coq sportif gewonnen! Na mijn schoenmaat doorgemaild te hebben, stond er nog eens een week later 's avonds een kerel aan de deur met een schoendoos... met daarin, zoals gevreesd, WITTE schoenen!
I love my basketsloefen, en no way josé dat ik ga rondtsjoolen met die witte sniekers aan mijn voetsies, dus de schoenen zijn al met doos enal verscheept naar the city of Antwerp, alwaar mijn zus zich wederom gelukkig mag prijzen met het zusterschap.

So much for the shoes. Een paar dagen geleden zat Valentijn op de site van Gopassgate te snuffelen, op zoek naar zijn naam tussen de winnaars... maar 't was de mijne die er tussen stond. Kunnen die mij nu eens ni gerust laten! Jaja, ik heb een Wildtrails- duopass gewonnen voor een dagje avontuur in de Ardennen. Op 14 of 15 oktober. *joink*
Onnozelaars, doe dat dan in de zomer. Of op z'n minst tijdens een weekend dat ik tijd heb! Boehoe, ik wil deathride'en...
Als ik al toekom aan slaap, ga ik morgen als ik opsta, direct moeten goochelen met datums en uren om alles op mijn kalendertje te krijgen. Let's hope dat dat lukt...
En nu zou ik graag eens iets winnen dat ik wil. En waar ik tijd voor heb. What about een boodschappentas vol rijst? Morgen op de klantendag van de wereldwinkel, hm?


En owja, in de reeks 'verdachte toevallen':
Daarstraks was ik (omdat chrysanten nu eenmaal geen echte praters zijn) in mijn hoofd zo van die 'zoek de 10 verschillen' tekeningskes aan het opstellen... met deze keer: Dr. Dre en dokter Dré. Altijd lachen. In the meanwhile vroeg ik mij ook af hoe het nog zou zijn met good ol' Nolle Versyp. Doet dieje nog mee in Thuis? En wanneer komt de Draaimolen eindelijk terug?
Een paar uur later kwam het antwoord op de radio: ie is gestorven. Uh.