De zon brandt op mijn vel
en tattoeëert herinneringen

De laatste weken was strijken een enorme bron van ergernis. Ik voelde mij al helemaal opgefokt door alleen nog maar aan strijken te dénken! Tijdens het strijken zelf stond ik dan zo (negatief dan) scherp dat ik echt niks kon verdragen... lawaaierige computerspellekes, slecht licht, bij het minste dat er tegen mij gezegd werd, schoot ik al uit mijn sloffen. En zo kon dat niet verder!
Vorig weekend, terwijl Valentijn beneden zijn lawaaierige computerspellekes speelde, sleepte ik dus de strijkplank de trap op en verschansde ik mij boven met de was en met Loreena McKennit.



Er hangen zoveel herinneringen aan die muziek, vooral mooie maar ook een paar negatieve, maar daar heb ik waardevolle dingen uit kunnen leren en dus kan ik zonder pijn naar die cd's luisteren. Kan niet van alles gezegd worden...
De strijknijd is gedaan. Die muziek maakt mij direct rustig, geïnspireerd en hoopvol.
Net zoals deze happy lieve foto van Elsie Flannigan... :-)