The good
Valentijn en ik zijn op 13 maart 5 jaar samen en dat gaan we vieren met een weekendje Disneyland, joepiedepoepie! :-) Valentijn is daar nog nooit geweest, ik één keer maar dat is al zeker 10 jaar geleden... ik kijk er al naar uit! Wall-e, you better be there!

The bad
We zouden normaal vanavond gaan kijken naar een huis dat te huur staat, maar 't is ondertussen al verhuurd. :-(

The ugly
All work and no play makes the doctor come overay, of zukntwadde. Gisteren op het werk voelde ik mij plots een beetje grieperig, en 't is er niet beter op geworden. Ik kan amper op mijn benen staan, rillend van de kou val ik in slaap, om weer wakker te worden in een kletsnatte bezwete pyama. En ik heb heel de nacht dezelfde droom gehad, altijd maar opnieuw over die goddamn enorme groene, roze en grijze 3D-Tetrisblokken die ik in mekaar moet puzzelen. 'k Hoop dat ik morgen een beetje beter ben, dat ik toch nog iets aan mijn weekend heb. Eindelijk een weekend dat ik eens op mijn gemak thuis kan zijn, niet moet werken en nergens naartoe moet, en als de zon nog eens komt piepen ook... 'k heb geen zin om heel de tijd mottig in de zetel te liggen!

Alert: zielig zaagbericht.

Pfft.
Ik ben al sinds november aan het proberen om een 6-tal vriend(inn)en waar ik mee in de klas heb gezeten, te mobiliseren om nog eens af te spreken. Sommige heb ik vorige zomer nog gezien, anderen van de winter ervoor, eentje heb ik al jaren niet meer gezien. Same old story: hoewel iedereen laat weten (voor zover ze iets laten weten zonder dat je eerst 10x hebt moeten mailen en sms'en) wanneer ze vrij zijn, lijkt er nooit een dag te zijn dat iedereen kan. Anyway, uiteindelijk schoten er nog twee vriendinnen over die wél konden, dus zou ik morgen naar Antwerpen gaan, en zouden we dan naar de Zoo of Aquatopia gaan. Het waren juist de twee tofste, dus ik keek er al naar uit. :-)
Daarnet vond ik een mail van de ene vriendin, ze is ziek en kan morgen niet komen. Van de andere vriendin wist ik al dat ze nog een andere afspraak had en dus vroeger zou moeten doorgaan... dus hebben we de boel maar afgeblazen, want het is niet echt heel hard de moeite om daarvoor 4u op de trein door te brengen. Kak. :-(
Dat is al de tweede keer op twee weken tijd dat ik een afspraak met vriendinnen moet afzeggen wegens ziekte... and I don't blame them, want ziek zijn, dat gebeurt nu éénmaal, maar ik blame them ook een beetje wél, omdat ik altijd degene ben die de rest probeert mee te krijgen, die moet rondmailen om een datum vast te leggen, die op één of andere manier degenen die niet terugmailen, toch moet proberen te bereiken. Als iedereen toch zo graag nog eens afspreekt (dat zeggen ze toch?), waarom ben ik dan de enige die zoveel moeite doet, waarom heb ik dan het gevoel dat ik ze 5 jaar niet meer zou zien als ik het spel niet in gang zou steken?
Ik wil weten hoe het met hen gaat, ik wil vertellen hoe het met mij gaat, ik wil zeggen dat ik zit te stressen omdat ik het niet zie zitten om de telefoon op 't werk op te nemen als mijn collega op zwangerschapsverlof is, ik wil mijn tattoo laten zien, ik wil dat ze zeggen "maar allee, zotte Bie toch!", ik wil dat ze nog eens lachen met mijn flauwe mopjes, ik wil ideetjes uitwisselen met degene die ook zelf kleren maakt, nog eens samen zijn met mensen die op dezelfde golflengte zitten... ik wil gewoon... tja... terug naar vroeger, I guess, toen we nog tijd hadden voor mekaar.

Volgende zondag heb ik afgesproken met mijn beste vriendin, al vind ik dat ondertussen een beetje een rare status voor iemand die ik bijna nooit zie, voor iemand die maar zelden terugmailt of sms't, waardoor ik geeneens weet of ze mijn boodschap wel heeft gehad.
Vroeger zagen we mekaar dagelijks, daarna werd dat minder, en nu mag ik blij zijn als ze 3x per jaar tijd voor me heeft. And I don't blame her, ze heeft een lief, ze heeft een appartement, ze heeft school, ze heeft in het weekend werk voor al het vorige, ze heeft met andere woorden haar eigen leven... maar ik blame her ook een beetje wél, omdat ze mij hoop geeft die achteraf vals blijkt te zijn, want hoewel ze ondertussen wel weer zin heeft in nog eens een fietsvakantie, komt het er niet van, een weekendje weg plannen lukt ook niet meer (al zou al het plannen sowieso wel op mijn schouders terechtkomen), ze kan haar lief niet zolang missen en heeft simpelweg geen tijd voor mij. Een datum die ze zelf had uitgekozen om af te spreken, vergeet ze gewoon, en als ik haar een paar maanden later zie, begin ik er liever niet over want ik wil dat zeldzame moment samen niet verpesten.

Die paar goeie vrienden die ik maar heb, zijn tien vogels in de lucht, en als ik zelf geen pogingen zou ondernemen, vogels in een ander sterrenstelsel.
Ik vind mij nu maar een zielige stakker. Maarja, net als twee weekends geleden dan maar: dat thuiszitten gebruiken om nog een t-shirt te maken. Daar heb je tenminste nog iets aan.

Tadaam!

So... het nieuwe jaar is al een maand en bijna een week bezig. Hoe zit dat ondertussen nog met mijn lijstje?
Ik heb nieuwe schoenen gevonden. Ik heb een grote reis gepland.
Ik heb yummie witloof gegeten, maar ik beken, Valentijn heeft het klaargemaakt. Al mijn lach-achterstand zal ik de komende weekends wel inhalen als ik op stap ga met enkele vriendinnen die ik alweer veel te lang niet heb gezien.
En last but verre van least: ik heb niet alleen de tattoo-knoop doorgehakt, neenee, op dit eigenste moment blinken er al sterren op mijn schouderblad en al!!! :-D

(dat rood gaat nog weg, dat is BLOED!)

Zaterdag was ik al bij de tattoeëur langsgeweest om een afspraak te maken, ook al had ik de nacht ervoor gedroomd dat hij een marginale kerel was die zijn café openhield in een sluiswachtershokje. En de nacht erna droomde ik dat hij de tattoo op het verkeerde schouderblad had gezet!
Anyway, tegen vandaag was ik dus al redelijk nerveus, maar het viel allemaal goed mee. Het deed wel een beetje pijn ja, maar ik heb al tandartsbezoeken gehad die veel erger waren.
De pijn leek op een combinatie van epileren, met iets scherp over mijn vel krassen, en alsof ik te dicht bij een kaars zat. En als een tattoo dan toch een schaafwonde is... ik sta vol schaafwonden en mijn handen zien er soms uit alsof ik van high five! heb gedaan met Edward Scissorhands, en ik heb ondertussen al zo'n 3 maanden een snee in mijn duim die maar niet geneest en alleen maar meer zeer doet als ze weer is opengeweekt na een douche te nemen. Om maar te zeggen: ik heb niet geweend ofzo. :-)
Ik heb zelfs al een zere nek en schele ogen van er naar te kijken, zo mooi vind ik ze. :-)