De avonturen van een Zwangere Vegetariër

Life is hard, als je niks mag eten omdat je er niet immuun voor bent en geen misvormd kind wil riskeren.
Ik ben een makkelijke eter, het enige dat ik niet eet, zijn dieren.
Toen mijn ouders een paar weken geleden langskwamen en wij hen mee uit eten namen, had ik al op voorhand de menukaart op internet bekeken. Vegetarische lasagne, meer keus had ik niet, maar meer keus was voor mij ook niet nodig, want ik eet da geire.
Ter plekke bleek de vegetarische lasagne net op te zijn, zucht! Normaal - zoals het een goed konijn betaamt - zou ik dan een slaatje nemen, maar ik ben niet immuun voor toxoplasmose, en moet daardoor oppassen met rauwe groenten. Geen slaatje dus. "Kan ik een croque hawai krijgen zonder hesp en zonder groenten erbij? Of doe er maar twee."
Great. Voor die keer dat ik nog eens op restaurant ga, moet ik geroosterd brood eten, boehoehoe!

En dan die feestdagen... uitgebreid tafelen, terwijl ik maar kleine porties kan eten omdat ik anders misselijk word. Gourmetten zonder er rauwe groenten bij te mogen eten. Ik wacht nog op de zelfgemaakte chocomousse en tiramisu die ik ook niet mag eten.
En wie zou er mij in zo'n geval kunnen troosten? Arabellatje de kat, verspreider van toxoplasmose en dus zwaar maar ongewild verwaarloosd door mij. :-(
Ik voel mij maar plattekes. Zowat elke dag misselijk, zelfs niet persé 's ochtends, maar bijna altijd als ik juist gegeten heb of juist als ik honger heb. 'k Heb al één keer moeten overgeven, which was enough. Dat alles moet ik over hebben voor den deze.
En moe, altijd zo moe!

Dus bij deze: slaapwel!

Mijn geschrijf is als koekjes. Allemaal leuk en mooi, zo'n sterretjesvorm uitsteken, maar achteraf komt er alleen een hoop ingezakt bruin spul uit de oven.
Zo voelt het, zo ongeveer. Ik heb duizend woorden, miljoenen woorden, ik schrijf hele epistels in mijn hoofd, maar eens uitgetypt zijn die woorden ook ingezakt spul. In mijn hoofd is het allemaal veel mooier. In mijn hoofd draaien duizenden dingen duizenden toertjes, sommige al jarenlang.
Dat besef ik nu pas. Want plots is er een klik, en wordt dat toertjesdraaien omgezet in iets echt. Plots is er een moederinstinct dat alles overneemt; dat al de rest niet zozeer onbelangrijk maakt maar wel naar de achtergrond verdringt. Dat alles een vreemde wending geeft maar tegelijk zo natuurlijk, logisch en meant-to-be aanvoelt. Ik wist zelfs niet dat ik dat had, een moederinstinct. Blijkt dat er niks tegen opgewassen is, seg. Ik dacht eerst dat ik misschien een Cylon was en mijn programmatie het overnam.
Maar nee. Ik word gewoon mama. :-)


Dat is nogal wat anders dan in den tijd dat ik met Marjolijn op de zolder speelde met de poppen, dat de boiler een papflesverwarmer was en dat de Backstreet Boys als vleermuizen door het zolderraam kwamen binnenvliegen om te babysitten. Ge ziet, ik ben perfect voorbereid :-D