brief aan mijn buik - 12 weken

Liefste baby,

Ik heb deze week van je gedroomd. Het was een nachtmerrie. Je was geboren, een meisje. Je was het mooiste dat ik ooit had gezien. Ik denk dat ik nu weet wat dat juist betekent: gebiologeerd naar iemand staren.
Je was maar amper 20 cm, geen prematuurtje maar gewoon een miniatuur-baby, je lag in een kartonnen bakje onder een dekentje van bruine suiker. Zo vredig slapend, klein en verfrommeld, en het was alsof ik keek naar een godin van puur goud. Zo trots en gelukkig.
Ik wilde je laten zien aan mijn collega's, die zaten blijkbaar bij moemoe. Daar lag je dan plots in een bakje water, en toen ging alles zo snel.

Ik zag dat je moeilijkheden kreeg om te ademen, ik wou hulp roepen en durfde ook niet stoppen met naar jou kijken. Je was aan het stikken, plots was je nog maar een halfdoorzichtige foetus met zwarte oogbollen onder je vel, als een baby-kangoeroe; je spartelde en bewoog toch zo traag, onder water, toen ademde je niet meer en kwam er wit spul uit jou, als bij een ei dat kookt met een barst in de schaal. Je was dood.
Ik schoot wakker en wilde huilen, maar het lukte niet, ik was te zeer in shock.
Ik droomde daarna nog dat ik opeens in het oude huis van moemoe was, een ontvoerder wou mij meenemen maar ik mocht nog wel kleren inpakken. Jij zat in een soort van kokertje dat ik kon meedragen, alles dat ik nog had.
Alles was leeg, alles was het einde.

Het was een lange dag daarna. Ik wilde mijzelf ervan verzekeren dat alles okee was, maar the point is dat ik dat niet kan weten. Voor hetzelfde geld zit je dood in mijn buik zonder dat ik het doorheb.
Donderdag gingen we naar de gynaecoloog en zij liet je zien. Je was ondertussen al 7 cm! En wat een opluchting om je hartje te zien pinken als het lichtje van een vuurtoren!
Terwijl je op 6 weken nog maar een garnaaltje was van ocharme een halve cm, gewoon een rompje, had je nu al een mensenvorm. Een hoofdje, armen en handjes, voetjes, een maag, beginnende hersenhelften, ribben en een ruggengraat als een lichtgevende stippellijn. Alles mini, alles daar.
We konden je hartje horen kloppen, zo snel zeg, wat een techno-gedreun.
Je wordt toch geen gabber?!

Binnen 4 weken weten we misschien of je een jongen bent. En anders binnen 8 weken of je een meisje bent. Ik ben zo benieuwd! Al ben ik niet meer zo gespannen omdat ik weet dat je okee bent, Bielentijn. En alles wat je dan anders nog bent, maakt dan niet meer zoveel uit, ondanks mijn collectie roze bloemetjesstofjes.


Je mama.

Haha, heb ik Ndiak er efkes mooi tussengestoken! Deze post mag dus wél over zwangerschap gaan.
Okee, eigenlijk gaat hij niet zozeer daar over, maar over een stomme koe. Ik dus.
Een hele tijd geleden - ik wist toen waarschijnlijk nog maar net (of nog niet) dat ik zwanger was - was ik op internet op zoek naar leuke zwangerschapsdingen. Kleren. En een zwangerschapsketting, zo'n bol die op uw buik hangt. (Tot dan toe wist ik helemaal niet dat er daar ook een belletje in zat dat de baby rustig zou maken... ik dacht dat dat gewoon voor de show was, zo'n bol op uw buik)
Hennieweej, vorige week besloot ik om ook maar zo'n bol te kopen. Ik BEN namelijk zwanger. En hij stond in de solden, de bol die ik wou: een oranje met paarse bollen op, precies een planeet.
Ik schreef dus geld over en wachtte op een bevestigingsmail.
Het is eventjes weer vorige week dinsdag: ik ben op mij werk en besef opeens iets. Shit, ik heb ergens de verkeerde postcode ingevuld! Mijn oude postcode, die van Menen!
Dat kon dus alleen maar bij die bestelling gebeurd zijn. 's Avonds kijk ik het nog eens na, het pakje bleek al verstuurd te zijn. Onderweg naar Moen, stond er. Niet naar Menen dus. Het zou nog wel goed komen, de rest van het adres klopte wel. Al wist ik wel dat er een straat is met dezelfde naam in Menen. Maar lui en laf als ik was, deed ik geen moeite om Taxipost te bellen om het pakje te onderscheppen.
Ondertussen is het vorige week woensdag, ik kom thuis van mijn werk, check de status van mijn pakje nog eens en krijg een attakske. Afgeleverd in Menen, staat er. Shiiiiiit!
Had ik mijn mail maar gecheckt voordat ik naar huis ging, ik werk in Menen begot!
Ik ben echt zo'n ongelooflijk stomme koei. Ik ben al meer dan een half jaar geleden verhuisd en nu begin ik opeens mijn postcodes door mekaar te halen?
Dat ging er echt niet meer bij... ik was al heel de dag mottig en moe, ik zou donderdags naar Antwerpen en vrijdags naar Frankrijk vertrekken, ik moest daar nog voor inpakken..... aaargh.
Op de site van de Witte Gids en bij 1207 vond ik ook niks, met alleen een adres maar geen naam ben je niet veel. Ik ging dan maar een halfuurtje gaan zitten bleiten onder de douche alvorens ik dan toch maar inpakte en in mijn bed kroop.
Zo weinig mogelijk aan proberen te denken. Gewoon naar Antwerpen gaan, een lang weekend Centerparcsen, en dan zou ik wel zien.
Deze dinsdag moest ik weer gaan werken, en 's morgens ging ik eerst eens aanbellen bij mijn pakjesadres. Rolluiken naar beneden, een heel vreemde deurbel (mix van politiesirene en speelgoedgeweertjes-pieuw!pieuw!), er deed niemand open.
's Avonds na mijn werk probeerde ik dus nog maar eens, zonder resultaat.
Ik ging eens bij de buren polsen, want voor hetzelfde geld stond dat huis gewoon leeg. De buurvrouw wist mij te vertellen dat er vreemdelingen woonden maar dat die bijna nooit daar waren, alleen soms in het weekend. En de deurwaarder had er ook al aan de deur gestaan.
Not good.
Ik stak mijn briefje dan maar in de brievenbus, met de vraag of ze het pakje naar de post wilden brengen om het naar het juiste adres te laten sturen. Een briefje dat ik misschien ook beter in het Frans had geschreven. Niet dat iemand het gaat lezen, of er iets mee gaat doen.
Er stak al een brief half uit de brievenbus, dus heb ik de naam van de bewoonster overgeschreven om alsnog een telefoonnummer op te zoeken, maar zonder resultaat.
Ik heb dan ook maar direct gevoeld in de brievenbus naar mijn pakje, maar dat lag waarschijnlijk op de grond, en zo fijn is mijn arm nu ook weer niet. Met lege handen terug naar huis dus.
Nu ik dat toch had kunnen doen na een heel weekend piekeren, had ik mij er wel bij neergelegd, mijn bol zou niet meer terechtkomen. Dus wou ik er een nieuwe bestellen. Dure affaire, één bol voor de prijs van twee, maar ik moest en zou een bol hebben.
Natuurlijk bleek de voorraad uitgeput! Zucht. Chance dat ik heb. Gewoon door zo'n onnozel foutje van mij.
Maarrrrrrrrrrr...
Er is goed nieuws!
Ik zocht dan maar andere sites af naar zwangerschapsbollen. En. Ik heb. Er veel mooiere gevonden! :-D Ook planeetbollen, wel duurdere, maar in andere kleurtjes, kleurtjes die beter bij mij passen dan oranje.
Oranje, godbetert! What was I thinking...

Hoe zou het nog zijn met...

... Ndiak Tjoup? Of hoe hij ook weer geschreven werd, de naam van het Rwandese jongetje dat in de lagere school 'ons' pleegkindje was. We kregen dan een kartonnen plooispaarpotje mee naar huis om geld in te zamelen zodat Ndiak naar school zou kunnen gaan. Ik weet zelfs niet meer of dat iets was van mijn klas, van de twee klassen van mijn leerjaar, of van heel de school. En hoe lang dat geduurd heeft, mijn hele lagere schooltijd of maar één jaar? Ik herinner mij alleen zijn naam nog, en zijn zus heette Fanta, dat vonden wij toen kei grappig.
Ndiak was toen ongeveer even oud als ik, dus hij zal nu ook al wel bijna 25 jaar zijn. Zou hij naar school kunnen gaan zijn? Studeert hij nu in de USA voor dokter? Is hij misschien al dokter? Of zou hij in een golfplaten kotje wonen? Of gestorven zijn aan aids? Dealt hij drugs, verkracht hij meisjes en vermoordt hij toeristen voor hun geld? Speelt hij djembé? Is hij voetballer geworden? Woont hij misschien in België? Of kabbelt zijn leventje rustig voorbij in Rwanda en is hij daar tevreden mee?
Zou zijn zus de naam Fanta ook zo grappig vinden?

reklaam!

Is het een jongen? Is het een meisje? Dat weten we niet, maar het is in ieder geval een Bielentijn!

De volgende post gaat niet over zwanger zijn.
Unless I forget.