Er zijn zo van die weekends die rap weer in werkweek mogen veranderen, omdat het schijtweer is, er niks te beleven valt en iedereen slechtgezind rondloopt.
En er zijn de andere weekends, zoals nu.
Een zalig opbeurend (en verbrandend :-s) zonnetje, gaan shoppen, genieten van Turkse pizza en Italiaans ijs in Gent, mij 's morgens nog eens kunnen omdraaien, een warm huis en een warm lief, rondlopen op blote voeten, barbeque'en, een boswandelingetje, naar het Boekenfestijn, kunnen rondlopen in topje en shortje, in het gras liggen en zalig niksdoen...
De energie die ik daar uithaal zal ik de komende maand goed kunnen gebruiken op het werk. Volgende week zal druk - maar gelukkig ook kort - zijn, met HOPEN meiklokjes.
(Haha, vrijdag met een collega nog een wedstrijdje 'om ter rapst een pallet meiklokjes lossen' gehouden... ik ben verloren met 6 dozen achterstand... en dan allebei effe bekomen, met een knalrood hoofd en de slappe lach :-D)
En enkele weken daarna worden het gewoon enorm lange dagen voor moederdag... de Franse dan, die is hier populairder dan de Belgische... fête de mère, ook wel gewoon fête de merde genoemd. :-p
Maar daarna is het enkele maanden lekker rustig en zal het een prachtige zomer worden! :-)

wantoewtrie boekenstokje

1. Grijp het dichtsbijzijnde boek dat meer dan 123 bladzijdes telt.

Eigenlijk is het dichtsbijzijnde boek er eentje over Photoshop, maar alsof ik daar naar te grijpen heb! Ik ben stiekem enkele meters verderop mijn middagpauzeboek gaan pakken, Verloren nachten van T.C. Boyle.


2. Open het boek op pagina 123 en zoek de 5de zin.

'Mooie boot!' schreeuwde ze over haar schouder, om maar beleefd te zijn, om maar iets te zeggen, en Howard, een tabakspruim in zijn mond die één wang deed opbollen, en zijn smoezelige pet zo strak over zijn hoofd getrokken tegen de wind dat het leek alsof zijn hoofd was voorgekrompen om erin te passen, knikte alleen maar.


3. Post nu de volgende drie zinnen.

Het tochtje duurde een uur. Ze zei de hele weg verder geen woord en hij ook niet.
Maar toen ze aankwamen, toen de boeg van de boot de oever onder aan zijn huis opgleed en de honden hun uitvoerige begroeting stamelden, had Howard een hele toespraak voorbereid.


Blaap, zo'n saaie zinnen! En ik zat eigenlijk nog maar aan blz. 96!

Terugkijken is zoveel makkelijker dan verder kijken. Al naargelang mijn gemoedstoestand haal ik goeie of slechte herinneringen boven.
Dat is makkelijk. Want dat is al gebeurd dus ik weet wat het is.
Ik weet níét wat er gaat komen. Alles is wazig, en dat is normaal want iets dat er nog niet is, kan je niet zien, maar het vóélt ook wazig.
En ik praat niet meer. Of ik zeg wel wat, maar niet wat er werkelijk toe doet. Wat er scheelt. Wat er eigenlijk gezegd zou moeten worden.
Ik heb geen energie meer. Nu het weer langer licht is, en op de dagen dat de zon schijnt, had ik weer effe het gevoel dat ik alles voor mekaar krijg... maar op dagen als deze, grijs maar zonder échte regen, heb ik nergens zin in.
Als mijn humeur zo samenhangt met het weer, waarom ga ik dan niet naar De Warme Landen?
Niks interesseert mij nog. Ik volg geen tv-programma's meer, er is nog zoveel muziek die ik wil horen maar waar ik geen moeite voor doe, ik trek nog wel foto's maar heb geen inspiratie, en qua knippen, plakken, naaien, schilderen, scrappen, schrijven, tekenen, knutselen, boetseren of anything at all maken komt er ook niet veel meer uit. Ik maak dingen eerder om ze af te hebben dan om het máken zelf.
Ik ben te weemoedig, te chaotisch, te opgekropt om toegewijd te zijn.
Ik vind mijn toevlucht nog wel in boeken maar als ik er weer uit kom, valt alles zo tegen. Heel de wereld, mijn leven, Het Leven.
Ik haat dit deel van de lente. Dat ik gewoon mijn rugzak zou willen pakken en ga naar any way the wind blows. Want ik weet toch dat ik dat uiteindelijk, na veel denken en dromen en wikken en wegen en piekeren en hopen, niet zal doen. Nooit, I guess.
Is het dan zo moeilijk om één persoon te zijn?

aprilse grillen

- elke lentekriebel in de regen voelt als onbeantwoorde liefde -

En je denkt net als ik, maar het verschil is dat ik dat al langer doe en er beter in ben dan jij.

(Terry Pratchett : Schijfwereldreeks - Pluk de strot)

Blijkbaar heb ik vorige nacht weer gebabbeld in mijn slaap... en dat niet alleen. Toen Valentijn zijn arm rond mijn sloeg, kreeg ik - volgens hem, want ik herinner mij er niks van - een paniekaanval en dacht ik dat er beesten op bed zaten ofzo. Ik ben dan opgestaan om op het bed te kloppen om ze weg te jagen en ben toen weer gaan slapen. En naar 't schijnt heb ik ook geweend dan. :-/

Ik weet alleen nog maar dat ik heb gedroomd dat ik onverwacht moest gaan werken, 's morgens vroeg, en dat ik slechtgezind en bezweet en plakkerig was... en toen liet ik op 't werk een stenen kruik vallen en was mijn collega boos op mij, waardoor ik dan weer boos werd op haar omdat ik gewoon wou douchen in plaats van op mijn vrije dag te komen werken! Dus ben ik maar gaan douchen... bij mijn ouders thuis, 150km hier vandaan. Uhu. 't Was Pasen en ze waren nog niet thuis van op café (:-D) dus zat ik daar met mijn zus (die eigenlijk in Amerika zit) te wachten en foto's te bekijken op haar laptop en mij te vervelen.


Maarja. Ik heb deze week dan ook uitzonderlijk alcohol binnen.