maandag 18 augustus 2008

Mijn naam is Bigfoot en ik zit thuis. Mijn voet is nog even opgezwollen als gisteren, al kan ik er al wel beter op steunen, maar de dokter heeft mij huiswaarts gestuurd met pilletjes en zalf, en met mijn eerste ziekenbriefje voor het werk ever. Want al is mijn tred ondertussen al van 'hinkend het been achter zich aan meesleurend' geëvolueerd naar 'mankend wandelend': nu met palletten en dozen kerstgerief gaan sleuren is geen al te goed idee. Dat is logisch. Dat is normaal.
En toch voel ik mij slecht en heb ik goesting om te bleiten. Omdat ik een bleitkous ben die eigenlijk al veel te lang niet echt gebleit heeft, en omdat ik - dat heb ik al vaak genoeg pijnlijk moeten vaststellen - niet graag het gevoel heb dat ik anderen in de steek laat. Schuld. Schaamte. Ben ik dan zo'n zichzelfwegcijferaar? Denk ik dan zo vaak eerst aan anderen en dan pas aan mijzelf? Ja. En nee, want vaak blijf ik gewoon ergens in het midden hangen twijfelen; doe ik geen dingen voor anderen omdat ik niet kan of wil, en doe ik niks voor mijzelf omdat ik niet durf. De schrik om ofwel anderen ofwel mijzelf teleur te stellen werkt verlammend.
Mij alles wat minder aantrekken, mijn hoofd wat minder toertjes laten draaien en een beetje meer zorgeloos genieten, dát zou nog eens wat zijn...

En is dit niet de dag waar ik al zo lang in gedachten naar vraag?
De eenseendagjethuisblijveninplaatsvantegaanwerken-dag, een dag om al die ellenlange lijsten van dingen die ik nog wil maken en doen, in te korten? Ik heb er helemaal geen zin in. De zon zou nog enige motivatie kunnen bovenhalen, maar de lucht is grijs en de wolken huilen loodrecht op de aarde.
Ik dwaal een beetje doelloos rond in huis. Ik hou mijn computerverslaving in stand. Ik verander 5x van kleren. Ik maak de kat bang. Ik eet, waardoor ik mijn vieze pilletje niet kan nemen, want dat moet een uur voordat ik eet (en dat wist ik toen nog niet). Ik schrijf mijn zoveelste blogbericht over mij slecht voelen. Ik knip kleren kapot. Ik staar uit het raam. Ik word een beetje grijzer en ik *zucht*.

3 opmerkingen:

Anoniem zei

Azo ne keer blèten kan gigantisch veel deugd doen, zegt de ene blètkous tegen de andere.

En je mag best eens egoïstisch zijn, want dat been ziet er niet gezond uit (ik kreeg gisteren spontaan rillingen toen ik de foto vergrootte). En je mag op een ziektedag zelfs dingen doen die je zelf leuk vindt zonder je schuldig te voelen. En je mag zelfs doelloos niets-doen (al heeft dat laatste behoorlijk wat energie gekost voor ik mij daar kon bij neerleggen)...

Anoniem zei

om het zwarte gapende gat in mijn verwarde emotionaliteit te dichten of te kanaliseren langs schichtige donderwolken van angst en gebroken dromen waarmee de lanen naar de onbereikbare regenbogen geplaveid zijn heb ik me maar enkele cd's aangeschat waarvan de lyrics verwoorden wat ik voel maar niet zeggen kan
huilen in gedachten
schreeuwen in een hol doof stemgeluid

Anoniem zei

'de wolken huilen loodrecht op de aarde'... dat vind ik nu eens echt een onwaarschijnlijk mooie zin, zie!