Valentijn stuurde mij deze link door, en bij het zien van de naam dacht ik meteen aan de woonwagen in Ferrières... deze B&B is al even sjiek.
De tekening op de site op zich is al mooi, dus doorklikken op de foto's van de kamers deed mij helemaal wegdromen. Het maankwartiertje, het trollenhol, de Gaudí-kamer... *zucht*
Alleen al er naar kijken doet mijn hartje heen en weer springen; ik voel mij zo hoopvol overlopen en geïnspireerd. Tientallen nieuwe en oude ideetjes komen weer boven: dingen die ik nog wil maken in klei en papiermaché, die ik wil schilderen en op kleren wil naaien en tekenen. Duizenden ontwerpjes en zo weinig tijd.
Als dat het effect is van foto's bekijken op internet vraag ik mij toch af wat dat gaat geven als ik er ook blijf slapen.
En ik wou nog naar het buxuspark in Durbuy, komt dat efkes goed uit seg. ;-)

quirkstokje

The rules:
Link the person who tagged you.
Mention the rules on your blog.
Tell about 6 unspectacular quirks of yours.
Tag 6 following bloggers by linking them.
Leave a comment on each of the tagged bloggers’ blogs letting them know they’ve been tagged.

- Ik kan mijn dromen redelijk gedetailleerd onthouden (vind de bewijzen op mijn blog). Dat ik 's nachts soms ook in paniek wenend en roepend wakker word, daar weet ik dan weer niks meer van. Best.
- Ik gebruikte vroeger broekkousen als zigeunerinnenhaar. :-D
- Ik ben specialist woorden achterstevoren zeggen. Sommige mensen vinden dat freaky. Diezelfde mensen blijven dan maar lange woorden zoeken voor mij.
- In het derde leerjaar ben ik tegen een bankje gelopen en zat er een gat in mijn knie, en toen juffrouw Ria met mij naar de dokter reed, was ik bang om bloed te morsen op de leren zetels van haar auto. (Al had ik dat beter ook gedáán. CURSE YOU, JUFFROUW RIA!)
- Ik ben nog nooit buiten Europa geweest en zou daar volgend jaar graag verandering in brengen.
- Ik kan goed gezichten onthouden. Recent voorbeeldje: vorige week vrijdag stond ik in Gent op een overvolle tram naar het station. Zondag toonde Valentijns zus de foto's van haar reis naar Istanboel, en ik herkende één van haar reisgenoten: die jongen stond ook op de tram.
Soms onthoud ik ook te veel gezichten. Ik zeg van iedereen dat ik ermee op school heb gezeten. ;-)

En ik vind geen 6 mensen die dit stokje nog niet hebben gehad. :-/
Dus aan degenen zonder stokje of degenen die zoveel quirks hebben dat ze het dubbel willen doen: vang maar!

The saga continues: Bigfoot strikes again

Vrijdagavond als verrassing voor Valentijn samen gaan eten in de Kastart in Gent omdat het daar twee weken geleden stampvol zat; dan ik alleen naar Antwerpen en daar blijven slapen bij mijn zus; zaterdag samen naar 's Hertogenbosch om een vriendin te bezoeken die daar tegenwoordig woont en werkt; zaterdagavond met z'n drietjes terug naar Antwerpen voor een concertje van Tom Pintens; zondag Antwerpen vanuit de lucht bekijken vanop de politietoren en een wandelingetje maken in het Middelheimpark... dat was zowat de planning voor dit weekend, en zeker zonder regen zag ik dat volledig zitten.
Tot in 's Hertogenbosch is het gelukt... maar toen moest ik weer mijzelf zijn. :-/ Tijdens een wandelingetje richting Bosche Broek zagen we trappen die ideaal waren om springfoto's op te maken. Mijn eerste sprong werd ook meteen mijn laatste, toen ik mij totaal overschatte en helemáál niet van de vijfde trede tot beneden kon springen - ben dus af de onderste trede gegleden en op de grond gekwakt. Resultaat: een verstuikte voet en een geschaafde knie.
Lopen ging toen nog wel, dus wij zetten onze tocht verder, maar na een volledig verzadigende tussenstop in de Chocolate Company, ging het toch al niet meer zo goed. Na zo lang stil te zitten werden mijn stapjes alsmaar kleiner, en tegen dat we terug op onze bestemming waren, slofte ik al rond als een bomma en deed mijn voet meer en meer pijn. Mijn botten uittrekken ging toen ook al maar amper: mijn enkel was helemaal opgezwollen. Een paar huilbuien, telefoontjes, een dafalgan en een bord pasta later ging het al wat beter, en uitgestrekt op de achterbank van mijn zus haar auto sjeesden wij terug naar Antwerpen, en onderweg waren het alleen maar liedjes van Samson & Gert die mij konden opvrolijken. Mijn lief, ridder op het witte paard als hij is, kwam 's avonds nog helemaal van Menen naar Antwerpen gereden om mij op te pikken, en terwijl mijn zus en onze compagnon grandioos te laat kwamen voor Tom Pintens, lag ik weer te sniffen en te rillen en pijn te hebben op een achterbank.
Uren geslapen vorige nacht: I don't know, alles bij mekaar misschien vier uurtjes? En extra dipje: het boek dat ik aan het lezen was en bijna uithad, ligt nog bij mijn zus. Idem voor mijn favoriete pyama en mijn tandenborstel.
Soit, de dokter van wacht is vanmiddag langsgeweest en stuurde mij door naar de spoed, om foto's te laten maken van mijn voet, want hij dacht dat die misschien ook wel gebroken kon zijn. Dat was gelukkig niet het geval, en hoewel ik content ben dat ik toch efkes in een paarse rolstoel heb mogen zitten, ben ik toch niet zo happig op die paar dagen die ik moet thuisblijven.
Be careful what you wish for cause you just might get it. Dat komt ervan hé, als ik denk dat ik wel graag eens een paar dagen gewoon thuis zou zijn om op te rommelen, dingen af te werken, foto's in te plakken, een nieuw patroon te maken voor een kleedje, en om gewoon eens efkes op mijn gemakske te zijn. Bij die dagen moet ik blijkbaar altijd een gezwollen voet bijnemen. 't Is trouwens dezelfde voet ook.

Zijn er trouwens al pronostieken aan het rondgaan over de datum van mijn volgende accident en amputatie?

De Grote Onthulling

Al meer dan een week kwaakt Mojo mij de oren van mijn kop om te weten te komen wie zijn nieuwe baasje is. Gelukkig was zijn pootje niet zwaar genoeg om de computer om te starten, zodat hij de foto met het juiste antwoord kon zoeken.

Mojo wordt geadopteerd door........... Twinkeltje! :-)

Als je een mailtje stuurt met je adres belandt Mojo met een beetje geluk deze week nog in een envelop.

't Is weer voorbij die skone weekend. Het zoveelste weekend op rij dat ik maar amper thuis was en maar juist genoeg tijd had om te eten en de strijk te doen. Komend weekend wordt redelijk rustig, ik kijk er al naar uit om eindelijk genoeg tijd te hebben om een andere lamp te maken voor in de slaapkamer, en om misschien te werken aan een patroon voor een nieuw kleedje.
Hopelijk heeft mijn opkomende snotvalling - die ik voel omhoogkruipen in mijn nek en die goochelt met mijn evenwicht - mij tegen dan niet geveld. En hopelijk laat het zonnetje zich dan nog eens zien, zodat ik een mooie herfstwandeling kan maken in plaats van altijd maar te verzuipen in de regen.
Hennieweej, het voorbije weekend zat weer mooi vol. Zondag op bezoek geweest bij vrienden die hun huis nogal jaloersmakend hebben verbouwd, en zaterdag speel ik effe omgekeerd chronologisch af, want naar een climax toe werken, daar ben ik wel voor te vinden.
Samen met mijn lief naar Gent, voor een optreden van Johann Johannsson in de Sint-Barbarakerk. We hadden hem al eens live gezien, en ik weet niet of het toen aan hem lag of aan de drukke dag, maar ik ben toen half in slaap gevallen. ;-) Deze keer ni zenne! Hij speelde enkele oude liedjes die ik graag hoorde, en een nieuw waar ik totally kiekenvel van kreeg. De kerk veranderde op een bepaald moment zelfs even in pakweg I love techno en ik raakte half in trance. Of misschien toch in slaap. ;-)
Soit, daarvoor waren we wegens een overvolle Kastart (en we smachtten zo naar kastartspaghetti! :'() maar gewoon een pitakraam ingedoken, en dáárvoor - last but zekers not least! - een beetje gaan winkelen EN OP DAT HEILIGE MOMENT VOND IK BOTJES!!!
Botjes die eigenlijk totaal niet lijken op mijn lievekes uit het vorige bericht, botjes die zelfs totaal niet lijken op welk botje dan ook dat ik tegenkwam tijdens mijn nachtenlange obsessieve fotospeurtochten op internet, maar wel botjes die ik graag zie. Ze zijn simpel en toch speciaal, hoewel ze laag zijn sta ik er niet superdebiel mee, en ze hebben vanbinnen een zacht pelske. Alsof ik op onze kat loop.

Kijk naar mijn rechtervoet, jom! Ben ik niet precies Klein Duimpje met een Zevenmijlsbotje?! Mijn enkels zijn echt vies dun. Ik heb volgens mij anorexia op de verkeerde plaatsen. Zo was ik, terwijl ik in bed lag en niet in slaap geraakte, ook eens aan mijn armen aan het frutselen en opeens EIH! Mijn polsen zijn kweetniehoe dun! Dat wist ik al wel, maar in het donker is dat allemaal veel EIH!-er. Mijn hand lijkt dan een enorm grote misplaatste ventenklomp. Proporties: I wish I had any.

(Aan de mensen mét proporties: IK heb tenminste skwone botjes. Nèh.)

*zucht*

Ik wil botten. Geen beenderen; laarsjes. En zoals dat altijd gaat bij mij, vind ik er superzalige op internet, maar nooit in 't echt. Zoals de dees!


Ik heb er vannacht gewoon niet van kunnen slapen. Eens ik botten in mijn hoofd heb, blijven ze daar totdat ze aan mijn voeten zitten. En die kans lijkt met de bovenstaande lovelies redelijk klein, want ze zijn van vorig jaar of ouder. Zucht.
Als iemand ergens zo'n botten ziet: let me know & schenk mij mijn nachtrust terug! I beg you.