vleervlinder

Liefste Wannes,

Je bent nu 3 maanden en 4 dagen oud, en we zijn op een keerpunt gekomen. Sinds deze week ga ik weer werken en ga jij naar de onthaalmoeder. De uren gaan nog redelijk snel voorbij - als je bedenkt dat ik liefst gewoon met jou thuis zou zijn - maar jou 's morgens afzetten en alleen verder rijden is moeilijk. Maandag kwam ik op mijn werk met per ongeluk een vuile bavet van jou in m'n zak en ondertussen neem ik die nu al expres mee, gewoon om iets van jou bij mij te hebben, dat naar jou ruikt, want een foto in mijn zak is toch niet helemaal hetzelfde. 's Avonds kom ik thuis en lijk je alweer gegroeid te zijn en tegelijk veel kleiner dan ik mij herinner. Eerst kijk je dwars door me heen of draai je je hoofd weg, maar dan herken je me plots toch en licht je helemaal op; dat thuiskomen maakt het weggaan draaglijker.
Je bent flink bij de onthaalmoeder: je huilt alleen als je honger hebt, slaapt af en toe, speelt, lacht en babbelt veel. Ik ben tegelijk opgelucht en jaloers.
Je bent geen klein boeleke meer, je bent al zo groot dat ik twee buiken nodig zou hebben om je in te steken. Een jaar geleden was je nog maar een ieniemienie visje en nu ben je al een echte vent, je springt en trappelt in je bad en op m'n schoot, je zegt 'oei oei' als je op je papa plast, je klinkt als een kikker als je lacht en tegelijk inademt. Je leeft als een volwassene met nog maar 4 voedingen per dag en 10 uur slaap per nacht. Dat maakt van mij ook een uitgeruster mens... tenminste als je papa niet snurkt en jij niet ligt te babbelen en lachen in je slaap.
Ik ben trots op alles wat je doet en hoe je probeert; ik ben dankbaar voor elk moment, ook al kan ik je soms niet in bed leggen en slaap je liever op mijn lam wordende arm; ik word elke keer weer overspoeld door al die liefde als ik naar je kijk of aan je denk.
Ik maakte al kleedjes, jasjes, stoffen pompoenen en dekentjes, maar jij bent m'n mooiste knutselwerkje ooit.