zaterdag 9 december 2006

kleine stapkes

Terwijl puberteit voor groei zou staan, heeft het ook veel kapotgemaakt. Okee, dat is misschien nodig om daarna weer iets te kunnen opbouwen, maar toch...
Ik ben geëvolueerd ja, maar pas op latere leeftijd. Wat voor anderen logisch en normaal was, was voor mij iets dat ik met moeite kon bereiken. Ik wou het wel, maar kon en durfde niet. Er vanuit gaande dat ik zo gewoon niet was, en ook nooit zoals de anderen kon zijn.
En waar sta ik nu? Véél verder. En daar ben ik blij om, dat het after all toch nog goed is afgelopen, dat ik toch niet meer anders ben op vlakken waarop ik normaal wou zijn. Het is met hele kleine stapjes gegaan, alles één voor één, maar na al die jaren is het toch duidelijk hoe anders ik nu ben. Opener. Hopelijk meer mijzelf. Daar kan ik natuurlijk alleen maar blij om zijn.
En toch... soms doet het nog pijn. Gewoon om er aan te denken hoe het ooit was - hoe moeilijk, pijnlijk, eenzaam, raar het ooit was.
En dat anderen zich die tijd ook herinneren; dat zij ook nog weten hoe ik ooit was, en hoe ik nu ben, en dat dat toch helemaal anders is. De evolutie is dus duidelijk en opvallend. Al weten zij niet van de pijn.
Had ik toen maar een compagnon de misère, iemand waarmee ik alles kon delen... maarnee, zelfs my closest friend kwam daarvoor niet in aanmerking. Hoe goed het ook klikte tussen ons, wat sommige dingen betreft bleef ik teruggetrokken, stil, bang en beschaamd. En degenen die me zoveel hadden kunnen leren, stonden te ver van me af.
Toch zijn er mensen geweest die beetje bij beetje die lagen van mij afpelden, die mij, letterlijk en figuurlijk, hielpen blootleggen, en ik ben hen daar oneindig dankbaar voor.
Maar ik ben er nog niet. Neenee. Na al die jaren ben ik nog steeds bezig aan een inhaalbeweging. Wat goed is, maar wat ook niet normaal is, en wat eigenlijk zelfs een beetje te laat is. Omdat ik er jaren geleden meer aan zou hebben gehad, omdat het toen logischer was geweest, omdat ik er toen meer van had kunnen genieten.
Ik ga vooruit, maar traagjes, en al de rest gaat ook verder, dus uiteindelijk loop ik nog altijd achterop...

En na al die jaren weet ik het nog steeds niet: wie ik ben, wat ik wil en wat ik met mijn leven zal aanvangen.
Daar waar iedereen voor zichzelf kon uitmaken wat bv. zijn verdere studies of job zou worden, daar wist ik het absoluut niet. School suckte, maar toch wou ik eerst voor de meest logische volgende stap gaan. That didn't work out, dus werd het een sabbatjaar. Beetje aanmodderen, werken, uitproberen, nadenken. Nog een sabbatjaar. Hoelang ben ik nu al bezig? Of niet bezig? Iedereen in mijn omgeving heeft iets: studies, vrienden, een job, een lief, een plaats, een leven, een toekomst... allemaal mooi uitgestippeld, en ze zijn er nondegodver tevreden mee. Ze willen het zo. Ze weten perfect wat ze willen en gaan ervoor!
Hoe kan ik ergens voor gaan als ik niet weet wat ik wil? Of als ik zoveel wil, en liefst tegelijk, maar niet kan kiezen? My mind changes all the time... dingen waar ik maanden geleden nog zot op was en wat een mooie toekomst leek, dat ben ik nu beu. Zo gaat het heel de tijd. De jaren kruipen voorbij en ik doe ongeveer hetzelfde. Ik loop krom. Gebukt. Ik steven niet recht op mijn doel af want ik heb er geen.
Wie ben ik? Wat wil ik? Wat kan ik? En is dat wel goed? Is dat wel zinvol? Is dat wel meer dan een beetje prutsen en prullen? Nee! Is dat dan slecht? Niet persé. Ik doe het namelijk graag. Meestal. Maar als het niet meer is dan dat, wil ik het dan wel? Wil ik het niet gewoon onder bepaalde voorwaarden waar ik niet aan kan voldoen? Wil ik het niet gewoon als het iets is dat ik kan en graag doe, plus iets dat ik zou willen kunnen maar dat eigenlijk van anderen is? Maar ik ben geen ander!
En soms geeneens mijzelf...

*zucht*

2 opmerkingen:

Anoniem zei

komt me mutatis mutandis ergens bekend voor op bepaalde vlakken. 'kwas ook een ferme laatbloeiere maar de laatste jaren van den unief en ik de werel dtoch anders gaan bekijken en kwam ik ook veel meer mensen tegen die het beste uit me naar boven haalden :-)

en still evoluating :-)

Anoniem zei

mah meiske toch, uw zelfontdekking en zelfvertrouwen, je identiteit... da moet allemaal gewoon nog compleet doorbreken... ge zijt nog erg jong, da's gewoon een fase waar je over geraakt :-)