vleervlinder

Liefste Bielentijn,

Je woont nu al een tijdje in mijn buik en binnen 2 maanden moet je er al uit!
Terwijl jij ligt rond te zwemmen, heb je er waarschijnlijk geen idee van hoe snel de tijd voor mij voorbijvliegt. Ik heb er moeite mee gehad, maar ik heb het aanvaard, dat ik helemaal niet meer zoveel gedaan krijg. Dat verandert niks aan de lengte van mijn to-do-lijst, maar het schenkt me wel iets meer nachtrust. Ik probeer geen onderscheid meer te maken tussen dingen die ik nog voor of pas na je geboorte gedaan of gemaakt wil hebben, maar gewoon... te doen. En soms ook gewoon niet te doen, want je wordt behoorlijk zwaar en ik draag je graag maar ik plof 's avonds toch ook met veel plezier in de zetel.
Ik ben een beetje zenuwachtig. Omdat ik besef dat ik nog moet bevallen, en dat is iets dat ik al heel mijn leven wil schrappen aan heel het kindjes-krijgen-gedoe. But I'll get over it, want ik sta vooral te springen om je eens te zien, anders dan in zwart-wit op een schermpje.
Ik wil met je rondwandelen, in een draagdoek tegen mijn lijf gedrukt, en tegen je babbelen. Ik wil weten welke kleur je ogen hebben. Ik wil iets van mij of van je papa herkennen als ik naar je kijk. Ik wil weten hoe de kat zal reageren als ze je ziet. En hoe je er zal uitzien in een bijenpakje.
En langs de andere kant... wil ik dat je in m'n buik blijft zitten; want hoewel je me er soms mee wakkermaakt, of mij het behoorlijk moeilijk kan maken om normaal te werken, zijn al die schopjes die je geeft als morse-code. Misschien bedoel je wel helemaal niks, maar hé, ik ook niet hoor. We babbelen gewoon maar wat.