36 weken

Als ik deze foto zie, moet ik zelf even slikken. Er zijn momenten dat ik het gevoel heb dat mijn expansie stabiel blijft, dat mijn buik niet nog groter kan worden omdat er gewoonweg niet genoeg vel is voor er rond, en dat mijn buik niet nog méér op mijn benen kan hangen als ik zit... niet dus! Op zo'n moment lijkt hij alleen maar een groeistoot te krijgen.
Tijdens die hittegolf was het de eerste keer dat ik mijn buik echt vervloekte... ik kan sowieso al niet goed tegen temperaturen die in de buurt van de 30°C komen, en die hitte in combinatie met 10 kilo extra om te dragen op gezwollen voeten en met een rechterknie die ik maar amper kon buigen, deed mijn enkele plannetjes die ik nog zeker wou uitvoeren voor mijn bevalling, in duigen vallen. Hoe zot ik mijn kop ook had gemaakt, fysiek was het efkes gewoon onmogelijk, of in ieder geval ongezond. Ondertussen zijn die plannen al uitgevoerd, zijnde naar de zee gaan (zalig uitwaaien, het geluid van golven, en eindelijk een beetje bruinen zonder te smelten), en gaan shoppen en eten in Gent. Volgend plan: bevallen en er geen trauma's aan overhouden. ;-)
En andere plannen tijdens mijn eerste weken zwangerschapsverlof: niet overdrijven met chocolade eten, mij niet te hard ergeren aan platte batterijen die nochtans juist opgeladen zijn en de rare kuren van Picasa, lezen, naaien en rusten. En Bielentijn leren dat hij niet bang moet zijn voor de camera. Hij is al even erg als de kat, die maakt de zotste sprongen, maar vanaf ze het zoem-geluidje van de camera hoort, gaat ze zich een beetje saai zitten wassen of crost ze gewoon weg. Bielentijn stuitert constant rond in mijn buik, maar vanaf dat ik al die beweging wil filmen, is 't 1-2-3-piano. Tsss.