Mais il est où le soleil?

Februari was een drukke werkmaand en mijn portefeuille is daar nu blij mee. Maart wordt rustig qua werk en druk qua leuke vooruitzichten. Het jaar is nog maar een dikke twee maanden bezig en toch ben ik al goed mee (als ik any lichaamsbeweging at all niet meereken) met mijn lijstje. Als ik niet te lui ben en niet van gedacht verander gaat er dit weekend zelfs een stuk van mijn haar! Als die infectie aan mijn keel genezen is, zal ik zelfs gezond zijn. En toch... ik ben niet blij. Ik maak de dingen die ik wil en toch voel ik niet de voldoening die erbij hoort. Ik krijg geen boost. Ik voel mij als mijn flutcamera: low batt, maar toch functioneren, en dan opeens out of the blue compleet dienst weigeren.
En hoe komt dat?
Ik mis de zon! Ik mis de energie en de hoop die ik krijg van dat licht en die warmte. Ik verlang naar de dag dat ik kan rondlopen in t-shirt en op blote voeten. Dat ik de deur kan laten openstaan en naar de tuin kan kijken. Dat alles net dat tikkeltje beter gaat.