zondag 31 augustus 2008

Ik voel mij niet altijd mottig. Er zijn ook goede dagen, er is ook goed nieuws. Zoals het nieuws dat zich vrijdagmorgen aankondigde met een grote foto van Peter Van de Veire in de gazet.
"Muh, wat is da?", vroeg ik slaperig aan mijn lief. "Awel, ik zei dat toch al, dat Peter Van de Veire Donna gaat overnemen!" "Jamaar... ik dacht dat dat om te lachen was."
Maar het is echt. :-D
Okee, overnemen is misschien een groot woord, maar Donna mag gerust veranderen van mij, en PVDV has my blessing. :-)

Plus: het is EINDELIJK mooi weer! Tijdens een barbeque! In het weekend!
Zalig gewoon... pas 's middags ontbijten, buiten met pistoletjes, en daarna gewoon een boekje lezen in de tuin. Straks strijken? Ik zie er zelfs niet meer tegenop, mijn batterijtjes zijn opgeladen.

En mijn rokje is af, eveneens eindelijk. Een maand geleden was ik al begonnen een patroon te maken op papier, maar wegens ziek zijn, geen zin en geen tijd, heeft dat hier lang half afgewerkt gelegen. De volle goesting waarmee ik er aan begonnen was, was plots weer verdwenen en ik kreeg mij gewoon niet gemotiveerd om er aan verder te werken. Tot ik vorige week mijn stofje bovenhaalde, dat fantastisch bij mijn pas paarsgeverfde topje bleek te passen. Toen moest het rokje opeens af! En wel vóór de barbeque van dit weekend! Dus 's avonds na het werk nog serieus liggen sukkelen met plooikes, ritsen en speldjes, maar het is eindelijk af; helemaal zelf gelukt, zonder naailes deze keer. I'm proud. :-)


woensdag 27 augustus 2008

Ik heb mij de laatste tijd maar zelden gezond gevoeld. Eerst een serieuze valling, al dan niet met koorts erbij. Tegen dat dat begon te minderen, kwam den daas langs en liep ik een paar dagen rond met een gezwollen voet en een jeukend been. Nu die wond genezen is, heb ik al twee dagen het gevoel dat ik onder een camion heb geslapen. Onder de wielen. Ik ben helemaal geradbraakt... alsof ik stijf ben van een hele dag te sporten. Al is de kans dat ik onder een camion slaap eigenlijk nog groter dan dat ik een hele dag zou sporten. 8-)
Mijn collega's denken waarschijnlijk dat ik zwaar aan de drugs zit omdat ik constant groggy rondloop - dat ik vorige week ook nog eens met verdacht poeder bezig ben geweest (pillen tegen het verder ontsteken van mijn voet, maar ik kreeg die enorme capsules niet doorgeslikt dus knipte ik ze open), zal daar ook wel voor iets tussen zitten.
Hennieweej, ondertussen heeft mijn rechterwijsheidstand ook nog zeer gedaan, heb ik voor de zoveelste keer in mijn vingers gesneden, sta ik vol blauwe plekken, ben ik gisteren naar de tandarts geweest (niet voor die wijsheidstand, dus daar zal ik nog wel eens miserie mee hebben...) en voel ik die 2 spuiten verdoving precies nog altijd, en tel daar mijn regels ook nog maar eens bij... plus het allerergste...

Geen Grote Peter Van De Veire Ochtendshow meer!!! :'(
Ik heb niks tegen Tomas De Soete, absoluut niet - ik heb er nog mee gebeld en hij vond dat ik goed gedichtjes kon maken dus is hij sinds toen mijn beste vriend! - maar hij dient voor 's avonds, voor tijdens het koken, of om naar de Colruyt te rijden. De besmettelijk hyperkinetische PVDV is voor 's morgens, om mij met zijn marginale nineties-muziek uit mijn ochtendhumeur te halen! Wat moet ik nu doen zonder hem? :'(
En Sofie Lemaire, de enige chick waar ik lesbisch voor zou worden, ga ik ook al helemaal niet meer horen, want 's middags ben ik op mijn werk en daar kan ik kiezen tussen Q-is-not-good-for-me en Donna. Ohja, en de stilte van een slechtemuziekloze refter.

Hey broddèr, welcome to chell. :-/

maandag 18 augustus 2008

Mijn naam is Bigfoot en ik zit thuis. Mijn voet is nog even opgezwollen als gisteren, al kan ik er al wel beter op steunen, maar de dokter heeft mij huiswaarts gestuurd met pilletjes en zalf, en met mijn eerste ziekenbriefje voor het werk ever. Want al is mijn tred ondertussen al van 'hinkend het been achter zich aan meesleurend' geëvolueerd naar 'mankend wandelend': nu met palletten en dozen kerstgerief gaan sleuren is geen al te goed idee. Dat is logisch. Dat is normaal.
En toch voel ik mij slecht en heb ik goesting om te bleiten. Omdat ik een bleitkous ben die eigenlijk al veel te lang niet echt gebleit heeft, en omdat ik - dat heb ik al vaak genoeg pijnlijk moeten vaststellen - niet graag het gevoel heb dat ik anderen in de steek laat. Schuld. Schaamte. Ben ik dan zo'n zichzelfwegcijferaar? Denk ik dan zo vaak eerst aan anderen en dan pas aan mijzelf? Ja. En nee, want vaak blijf ik gewoon ergens in het midden hangen twijfelen; doe ik geen dingen voor anderen omdat ik niet kan of wil, en doe ik niks voor mijzelf omdat ik niet durf. De schrik om ofwel anderen ofwel mijzelf teleur te stellen werkt verlammend.
Mij alles wat minder aantrekken, mijn hoofd wat minder toertjes laten draaien en een beetje meer zorgeloos genieten, dát zou nog eens wat zijn...

En is dit niet de dag waar ik al zo lang in gedachten naar vraag?
De eenseendagjethuisblijveninplaatsvantegaanwerken-dag, een dag om al die ellenlange lijsten van dingen die ik nog wil maken en doen, in te korten? Ik heb er helemaal geen zin in. De zon zou nog enige motivatie kunnen bovenhalen, maar de lucht is grijs en de wolken huilen loodrecht op de aarde.
Ik dwaal een beetje doelloos rond in huis. Ik hou mijn computerverslaving in stand. Ik verander 5x van kleren. Ik maak de kat bang. Ik eet, waardoor ik mijn vieze pilletje niet kan nemen, want dat moet een uur voordat ik eet (en dat wist ik toen nog niet). Ik schrijf mijn zoveelste blogbericht over mij slecht voelen. Ik knip kleren kapot. Ik staar uit het raam. Ik word een beetje grijzer en ik *zucht*.

zondag 17 augustus 2008

Moeder waarom leven wij

Hoe staan de zaken er ondertussen voor met the egg on my leg?
Niet! Ik kan namelijk niet meer staan, en ben van de ene dag op de andere veranderd in een mindervalide met een rode etterbobbel op mijn been en een gezwollen homp voet.
Buiten het feit dat ik nu mank in plaats van gewoon te lopen, en ik op mijn gat op en af de trap moet, valt het nog mee. Als ik beweeg trekt mijn vel en lijkt het alsof mijn been gewoon gaat openbarsten, maar het is vooral Morgen Maandag waar ik tegenop zie. Nu hobbel ik rond op blote voeten, en ik weet niet of ik mij om te gaan werken wel in schoenen geperst ga krijgen. We'll see...
Ondertussen herzie ik mijn mening drastisch. Ik hou helemáál niet van de natuur, modderfokking daas!!!


En omdat een ongeluk nooit alleen komt, heeft mijn rechterwijsheidstand na jaren van stilte besloten om zich er nog eens een beetje door te duwen. Dus ik ga weer voor De Neutrale Blik, want lachen of enige andere kaakbeweging doen zeer. O wee als er iemand een mopje durft te vertellen.

zaterdag 16 augustus 2008

't Was weer Nacht der Vreemde Dromen. In het uur nadat ik ben gaan slapen ben ik 3x verward wakker geschoten. En ik sliep eigenlijk zelfs nog niet echt, ik was maar half aan het indommelen toen er plots allemaal vliegen waar gouden wormen uitkwamen rond mij zwermden.
'What the fuck,' dacht ik, 'dit is een droom zeker maar ik slaap zelfs nog niet!' Ik kroop naar de andere kant van het bed, naar het lichtknopje dat ik maar niet vond, en hoorde de vliegen kraken tussen het dekbed terwijl ik verschoof. Ik deed het licht aan en natuurlijk was er niks te zien, maar ik voelde mij ongelooflijk benauwd. Snel spurtte ik naar de badkamer want mijn blaas stond op springen, al was ik een halfuurtje eerder nog naar het toilet geweest.
Ik kroop terug in bed en vervloekte het moment vlak voordat ik was gaan slapen, toen er een stervende vlieg op de vensterbank lag te stuiptrekken en ik dacht 'die is aan 't muteren zeker'.
Ik deed het licht uit en weer zag ik vliegen met gouden wormen. Licht weer aan. Zou ingevroren spaghetti zo'n hallucinante effecten kunnen hebben, of had ik te veel textielverf ingeademd?
Licht weer uit. Ik dommel weer in en hoor geknisper. Honderden kleine gekleurde papieren vlindertjes en motten fladderen rond mijn hoofd en kruipen over het bed.
Het benauwde gevoel steekt weer op, maar ik ben vooral slechtgezind op die rotbeesten die mij komen storen nu ik eens kan uitslapen.
Ik draai mij om, rol mij op, negeer ze en val in slaap.

Slaap
Slaap
Slaap.

Ik bevind mij in een sombere, grijze stad, in een ietwat vervallen rijhuis waar een restaurantkeuken is zonder restaurant. Er lopen drie koks rond; twee mannen en een vrouw, en hun specialiteit is piepkuiken.
Bereidingswijze:
- Men neme een schattig, zielig kijkend en vooral levend kuikentje
- Men klutse één ei op het hoofd van het kuikentje en smere het volledige kuikentje ermee in
- Men rolle het ingesmeerde kuikentje door paneermeel
- Men gooie het nog steeds levende kuikentje in de frietketel
.....................
De vrouw is net een kuikentje door het paneermeel aan het rollen als ik het eeuwenoude 'kijk daar!' *wijst* toepas, waarop de koks allemaal omkijken en ik het kuikentje weggris.
Ik loop door trappenhallen en nooduitgangen van oude gebouwen die allemaal in mekaar te lijken overlopen en kom aan op het dak.
Er ligt een sneeuwloze mat van een skipiste en er staat een kartonnen boom met een rood glitterstofje rond. Plots voel ik mij moe; zo extreem moe, alsof ik al jaren op de vlucht ben, en ik plof neer onder de boom. Als even later de koks ook op het dak verschijnen, spring ik weer recht.
Eén van hen pakt het besmeurde kuikentje weer van mij af, zegt dat ze het nooit meer zullen doen en dat hij het zal afspoelen. Hij zet het kuikentje tegen de kartonnen boom, grijnst evil en pist er op.
Ik voel mij waardeloos, walgelijk en verslagen. Ik loop met tranen in mijn ogen weg over de daken tot ik weer ergens een trap naar beneden vind en beland in een oud herenhuis met massieve houten vloeren.
Het is er maar schemerig en overal, op de kamers en in de gangen, staan er bedden en bureautjes en andere dingen die wijzen op een studentenhuis.
In één van de kamers staat een enorm hemelbed. Het is zo hoog dat er een laddertje naast staat om er in te kunnen, en zo groot dat er zeker zes normale bedden in passen. Boven het bed hangt het 'dak' van een paardenmolen, met lampjes en opengeslagen gordijnen.
Plots zie ik in de hoek, op de rand van het bed een houten pop zitten, op mensengrootte, en met sultanskleren aan. Met stroeve houtenpoppenbewegingen beweegt hij zich een beetje, schieten zijn ogen open en staart hij mij strak aan vanonder zijn donkere wenkbrauwen. Ik voel mij niet op mijn gemak en loop weer naar de trap maar hij komt achter mij aan en haalt naar me uit met zijn zwaard.
Ik weer de slag af met mijn blote hand, met mijn blote hand ja, en vraag mij af waarom ik eigenlijk wegloop van een pop met een houten speelgoedzwaardje... tot plots...

...Iets op het nachtkastje 'brrrt brrrt' zegt.
Ik vrees even voor een vliegwormvlinderaladdin maar het is mijn gsm met het goeie nieuws dat mijn lief bijna thuis is.
Vannacht geen rare dromen meer, ik heb weer armen om in te slapen. :-)


En ondertussen zit ik ook met een egg on my leg. Toen ik gisteren in de tuin topjes zat te verven, vond een baby-daas (what ever happened to kinderlijke onschuld?!) het nodig om aan mijn been te komen zabberen, en ook nog een keer aan mijn voet voor ik hem met een *plets* richting eeuwige jachtvelden stuurde. I shall resist!, dacht ik, en ik was zo trots op mijneigen dat ik de rest van de dag gewoon van dat rode puntje kon afblijven, ook al jeukte dat zo hard. Maarja, 's nachts in mijn slaap met mijn been langs de matras schuren, dat heb ik dan weer niet in de hand. :-/
En zo veranderde het rode puntje in een egg. Van kwartelei over kippenei goed op weg naar struisvogelei...

zaterdag 9 augustus 2008

't Is m'n weekje niet. Ik loop al sinds dinsdag rond met een zere keel en een hese stem die van eat your heart out! doet richting Sarah Bettens, en ondertussen verslijt mijn neus ook al een stapel zakdoeken per dag en weegt mijn hoofd duuzt kilo. Mijn nek doet zeer, alleen vloeibare dingen eten gaat vlot (niet dat ik er nog iets van proef) en voor de rest heb ik gewoon nergens nog fut voor.
Ik lig als een zielige cavia te piepen in bed terwijl ik echt dacht dat ik deze week eens veel zou doen. Geen zelfportretten meer maken, geen lief om te entertainen... tijd zat dus om kleren te maken, boeken te lezen, te scrappen en in de tuin te werken. No way josé.
Nu hij weg is, merk ik hoe makkelijk het was dat Valentijn meestal al had gekookt als ik thuiskwam van mijn werk. Of dat hij al naar de winkel ging als ik overuren deed.
Nu ik alleen thuis ben, heb ik natuurlijk pech en komt alles samen. Overuren. Koken. Naar de winkel. Naar de tandarts. Naar de bib en de apotheek. Naar de Gamma voor nieuwe lampen voor de keuken (die moeten natuurlijk net allebei tegelijk kapotgaan, dus ik maar bokes smeren bij het lichtje van de dampkap).
En dan een spijker in een band van de auto. Dus ook nog eens naar de garage, terwijl mijn ouders eigenlijk op bezoek komen. Garage 1 is gesloten wegens verlof, maar er hangt gelukkig een blaadje met het adres van een garage waar ik wel terecht kan. Terug naar huis om op te zoeken waar die straat juist ligt, en de openingsuren checken. Naar garage 2, alwaar blaffende honden tegen de poort opspringen. Wat, gesloten?! Alle zaterdagen open, behalve net deze zaterdag. Terug naar huis om nog adressen op te zoeken. Voor de zekerheid maar bellen, stel dat ze toch gesloten zijn.
De ietwat overtijd zijnde boodschap "wij zijn blablabla dagen gesloten tijdens de eindejaarsperiode en wensen u alvast een voorspoedig 2006" horen.
De volgende garage die ik bel is nog een klein halfuurtje open. Ik weet de straat zijn. Ik race er naartoe. Ik kom in de straat aan. Ik weet het nummer niet. Soit, een garage valt wel op. Ik rijd een paar keer heen en weer door de straat, maar niks te vinden. Ondertussen is de garage nog maar een kwartiertje open. Ik bel aan bij een huis en vraag aan de mevrouw die opendoet of ze de garage misschien weet zijn. Zij zegt "joak joak, 'k ga 't joen keer utleggen, wacht wi, ik ga eerst min deure slutn." De mevrouw loopt terug naar binnen, doet de deur van haar living dicht (terwijl ik mij al klaarmaak om een ingewikkelde uitleg te memoriseren), komt terug naar haar voordeur en wijst naar een stapel banden 20m verderop. Daar is het, die lange oprit met een grote stal/hangar in een wei, waar ik natuurlijk al een paar keer voorbij gereden was. Maar een stal lijkt niet op een garage, eh. :-/

Hennieweej, mijn band werd gerepareerd, en mijn ouders stonden al lang voor mijn deur. Ik had, wegens hoofd van duuzt kilo, de kans nog niet gehad om de keukenlampen te vervangen, dus dat heeft mijn vader ook maar direct gedaan. En extra plankjes geïnstalleerd in het schoenenrek, want mijn collectie breidt zich uit. ;-)
Na gegeten hebben, reden wij dan naar Beauvoorde en keken een beetje rond in het kasteel en het park. Toen kwam de onopzettelijke kroegentocht. Café 1 was vlak aan het kasteel, wij hadden dorst en gingen iets drinken. Onderweg naar het volgende dorpje moesten we nog eens stoppen bij de taverne die in het toeristenboekje van mijn moeder stond. In het boekje zag het er gezelliger uit dan in het echt (want in het boekje stond niet dat de Jack Russels van de eigenares in uw vingers bijten) maar we dronken er toch maar iets. Een paar dorpen verder was een restaurant waar mijn ouders lang lang geleden nog iets gegeten hadden, dus moesten we daar ook naartoe, het was toch ongeveer etenstijd. De menukaart bleek prijziger dan lang lang geleden, en toen mijn vader vroeg of hij de garnaalkroketten misschien als hoofdgerecht kon krijgen in plaats van als voorgerecht, misschien met een slaatje erbij, zei de eigenaar dat zoiets eigenlijk voor het kindermenu was, en dat het hier geen frituur was. We hebben dan maar gewoon wéér iets gedronken *klots klots* en zijn dan weer vertrokken, richting Het Labyrint, onze vaste stek van vroeger toen wij nog gingen kamperen in Kemmel. Het was gezellig, tussen de Jezusbeelden en met zingende 60-ers op de achtergrond, en wij kregen ons slaatje zonder problemen. Mijn vader moest, toen de serveerster het dessert kwam brengen, natuurlijk weer voor de zoveelste keer vragen of Filliers nu eigenlijk werd uitgesproken als Filliers of als Filjee. En hij weet het natuurlijk al lang, want het is toch ook niet 'de glaasjes van plezjee'?!?!

Ondertussen zijn mijn ouders weg en mijn stem ook ongeveer, van heel de tijd mee te zingen met de radio en van te hard te lachen met mijn vaders "pompoenschieten? probeert gij da maar ne keer... ik krijg da ni door mijn loop za!" en mijn eigen "we zijn in Wijtschate... ik kom hier graag... want ik kan wijd schate!" :-D
Maar nu zit ik hier weer zielig alleen... gelukkig heeft Valentijn deze week gebeld! Hoewel ik de avond voordien, toen ik hem belde, wel wist dat hij niet zou opnemen (want zijn gizmo ligt het grootste deel van de tijd af), had ik toch nog chance toen ik zijn stem hoorde op zijn voicemailinspreekding, waar ik helemaal niet aan gedacht had. :-)
Nog een weekje en hij is weer thuis... ondertussen hou ik mij bezig met het bekijken van filmkes, het missen van zijn s(p)ierballen, en het missen van op-reis-gaan.



Let vooral niet op mijn belachelijke stem. Die is alleen zo in filmkes, niet in het echt. Hope I.

woensdag 6 augustus 2008

"Biek," zegt mijn Franse collega, "tu était déjà à boobie online?"
"Eèèh? Quoi???", roep ik verontwaardigd uit en ik stel mij allerlei pornosites voor. Niet dat ik er ooit gezien heb, natuurlijk.
"Tu était déjà a bobbiejaanlan?"
.............
"Aaaaah.... Bobbejaanland?"