vleervlinder

't Is m'n weekje niet. Ik loop al sinds dinsdag rond met een zere keel en een hese stem die van eat your heart out! doet richting Sarah Bettens, en ondertussen verslijt mijn neus ook al een stapel zakdoeken per dag en weegt mijn hoofd duuzt kilo. Mijn nek doet zeer, alleen vloeibare dingen eten gaat vlot (niet dat ik er nog iets van proef) en voor de rest heb ik gewoon nergens nog fut voor.
Ik lig als een zielige cavia te piepen in bed terwijl ik echt dacht dat ik deze week eens veel zou doen. Geen zelfportretten meer maken, geen lief om te entertainen... tijd zat dus om kleren te maken, boeken te lezen, te scrappen en in de tuin te werken. No way josé.
Nu hij weg is, merk ik hoe makkelijk het was dat Valentijn meestal al had gekookt als ik thuiskwam van mijn werk. Of dat hij al naar de winkel ging als ik overuren deed.
Nu ik alleen thuis ben, heb ik natuurlijk pech en komt alles samen. Overuren. Koken. Naar de winkel. Naar de tandarts. Naar de bib en de apotheek. Naar de Gamma voor nieuwe lampen voor de keuken (die moeten natuurlijk net allebei tegelijk kapotgaan, dus ik maar bokes smeren bij het lichtje van de dampkap).
En dan een spijker in een band van de auto. Dus ook nog eens naar de garage, terwijl mijn ouders eigenlijk op bezoek komen. Garage 1 is gesloten wegens verlof, maar er hangt gelukkig een blaadje met het adres van een garage waar ik wel terecht kan. Terug naar huis om op te zoeken waar die straat juist ligt, en de openingsuren checken. Naar garage 2, alwaar blaffende honden tegen de poort opspringen. Wat, gesloten?! Alle zaterdagen open, behalve net deze zaterdag. Terug naar huis om nog adressen op te zoeken. Voor de zekerheid maar bellen, stel dat ze toch gesloten zijn.
De ietwat overtijd zijnde boodschap "wij zijn blablabla dagen gesloten tijdens de eindejaarsperiode en wensen u alvast een voorspoedig 2006" horen.
De volgende garage die ik bel is nog een klein halfuurtje open. Ik weet de straat zijn. Ik race er naartoe. Ik kom in de straat aan. Ik weet het nummer niet. Soit, een garage valt wel op. Ik rijd een paar keer heen en weer door de straat, maar niks te vinden. Ondertussen is de garage nog maar een kwartiertje open. Ik bel aan bij een huis en vraag aan de mevrouw die opendoet of ze de garage misschien weet zijn. Zij zegt "joak joak, 'k ga 't joen keer utleggen, wacht wi, ik ga eerst min deure slutn." De mevrouw loopt terug naar binnen, doet de deur van haar living dicht (terwijl ik mij al klaarmaak om een ingewikkelde uitleg te memoriseren), komt terug naar haar voordeur en wijst naar een stapel banden 20m verderop. Daar is het, die lange oprit met een grote stal/hangar in een wei, waar ik natuurlijk al een paar keer voorbij gereden was. Maar een stal lijkt niet op een garage, eh. :-/

Hennieweej, mijn band werd gerepareerd, en mijn ouders stonden al lang voor mijn deur. Ik had, wegens hoofd van duuzt kilo, de kans nog niet gehad om de keukenlampen te vervangen, dus dat heeft mijn vader ook maar direct gedaan. En extra plankjes geïnstalleerd in het schoenenrek, want mijn collectie breidt zich uit. ;-)
Na gegeten hebben, reden wij dan naar Beauvoorde en keken een beetje rond in het kasteel en het park. Toen kwam de onopzettelijke kroegentocht. Café 1 was vlak aan het kasteel, wij hadden dorst en gingen iets drinken. Onderweg naar het volgende dorpje moesten we nog eens stoppen bij de taverne die in het toeristenboekje van mijn moeder stond. In het boekje zag het er gezelliger uit dan in het echt (want in het boekje stond niet dat de Jack Russels van de eigenares in uw vingers bijten) maar we dronken er toch maar iets. Een paar dorpen verder was een restaurant waar mijn ouders lang lang geleden nog iets gegeten hadden, dus moesten we daar ook naartoe, het was toch ongeveer etenstijd. De menukaart bleek prijziger dan lang lang geleden, en toen mijn vader vroeg of hij de garnaalkroketten misschien als hoofdgerecht kon krijgen in plaats van als voorgerecht, misschien met een slaatje erbij, zei de eigenaar dat zoiets eigenlijk voor het kindermenu was, en dat het hier geen frituur was. We hebben dan maar gewoon wéér iets gedronken *klots klots* en zijn dan weer vertrokken, richting Het Labyrint, onze vaste stek van vroeger toen wij nog gingen kamperen in Kemmel. Het was gezellig, tussen de Jezusbeelden en met zingende 60-ers op de achtergrond, en wij kregen ons slaatje zonder problemen. Mijn vader moest, toen de serveerster het dessert kwam brengen, natuurlijk weer voor de zoveelste keer vragen of Filliers nu eigenlijk werd uitgesproken als Filliers of als Filjee. En hij weet het natuurlijk al lang, want het is toch ook niet 'de glaasjes van plezjee'?!?!

Ondertussen zijn mijn ouders weg en mijn stem ook ongeveer, van heel de tijd mee te zingen met de radio en van te hard te lachen met mijn vaders "pompoenschieten? probeert gij da maar ne keer... ik krijg da ni door mijn loop za!" en mijn eigen "we zijn in Wijtschate... ik kom hier graag... want ik kan wijd schate!" :-D
Maar nu zit ik hier weer zielig alleen... gelukkig heeft Valentijn deze week gebeld! Hoewel ik de avond voordien, toen ik hem belde, wel wist dat hij niet zou opnemen (want zijn gizmo ligt het grootste deel van de tijd af), had ik toch nog chance toen ik zijn stem hoorde op zijn voicemailinspreekding, waar ik helemaal niet aan gedacht had. :-)
Nog een weekje en hij is weer thuis... ondertussen hou ik mij bezig met het bekijken van filmkes, het missen van zijn s(p)ierballen, en het missen van op-reis-gaan.



Let vooral niet op mijn belachelijke stem. Die is alleen zo in filmkes, niet in het echt. Hope I.