vleervlinder

't Was weer Nacht der Vreemde Dromen. In het uur nadat ik ben gaan slapen ben ik 3x verward wakker geschoten. En ik sliep eigenlijk zelfs nog niet echt, ik was maar half aan het indommelen toen er plots allemaal vliegen waar gouden wormen uitkwamen rond mij zwermden.
'What the fuck,' dacht ik, 'dit is een droom zeker maar ik slaap zelfs nog niet!' Ik kroop naar de andere kant van het bed, naar het lichtknopje dat ik maar niet vond, en hoorde de vliegen kraken tussen het dekbed terwijl ik verschoof. Ik deed het licht aan en natuurlijk was er niks te zien, maar ik voelde mij ongelooflijk benauwd. Snel spurtte ik naar de badkamer want mijn blaas stond op springen, al was ik een halfuurtje eerder nog naar het toilet geweest.
Ik kroop terug in bed en vervloekte het moment vlak voordat ik was gaan slapen, toen er een stervende vlieg op de vensterbank lag te stuiptrekken en ik dacht 'die is aan 't muteren zeker'.
Ik deed het licht uit en weer zag ik vliegen met gouden wormen. Licht weer aan. Zou ingevroren spaghetti zo'n hallucinante effecten kunnen hebben, of had ik te veel textielverf ingeademd?
Licht weer uit. Ik dommel weer in en hoor geknisper. Honderden kleine gekleurde papieren vlindertjes en motten fladderen rond mijn hoofd en kruipen over het bed.
Het benauwde gevoel steekt weer op, maar ik ben vooral slechtgezind op die rotbeesten die mij komen storen nu ik eens kan uitslapen.
Ik draai mij om, rol mij op, negeer ze en val in slaap.

Slaap
Slaap
Slaap.

Ik bevind mij in een sombere, grijze stad, in een ietwat vervallen rijhuis waar een restaurantkeuken is zonder restaurant. Er lopen drie koks rond; twee mannen en een vrouw, en hun specialiteit is piepkuiken.
Bereidingswijze:
- Men neme een schattig, zielig kijkend en vooral levend kuikentje
- Men klutse één ei op het hoofd van het kuikentje en smere het volledige kuikentje ermee in
- Men rolle het ingesmeerde kuikentje door paneermeel
- Men gooie het nog steeds levende kuikentje in de frietketel
.....................
De vrouw is net een kuikentje door het paneermeel aan het rollen als ik het eeuwenoude 'kijk daar!' *wijst* toepas, waarop de koks allemaal omkijken en ik het kuikentje weggris.
Ik loop door trappenhallen en nooduitgangen van oude gebouwen die allemaal in mekaar te lijken overlopen en kom aan op het dak.
Er ligt een sneeuwloze mat van een skipiste en er staat een kartonnen boom met een rood glitterstofje rond. Plots voel ik mij moe; zo extreem moe, alsof ik al jaren op de vlucht ben, en ik plof neer onder de boom. Als even later de koks ook op het dak verschijnen, spring ik weer recht.
Eén van hen pakt het besmeurde kuikentje weer van mij af, zegt dat ze het nooit meer zullen doen en dat hij het zal afspoelen. Hij zet het kuikentje tegen de kartonnen boom, grijnst evil en pist er op.
Ik voel mij waardeloos, walgelijk en verslagen. Ik loop met tranen in mijn ogen weg over de daken tot ik weer ergens een trap naar beneden vind en beland in een oud herenhuis met massieve houten vloeren.
Het is er maar schemerig en overal, op de kamers en in de gangen, staan er bedden en bureautjes en andere dingen die wijzen op een studentenhuis.
In één van de kamers staat een enorm hemelbed. Het is zo hoog dat er een laddertje naast staat om er in te kunnen, en zo groot dat er zeker zes normale bedden in passen. Boven het bed hangt het 'dak' van een paardenmolen, met lampjes en opengeslagen gordijnen.
Plots zie ik in de hoek, op de rand van het bed een houten pop zitten, op mensengrootte, en met sultanskleren aan. Met stroeve houtenpoppenbewegingen beweegt hij zich een beetje, schieten zijn ogen open en staart hij mij strak aan vanonder zijn donkere wenkbrauwen. Ik voel mij niet op mijn gemak en loop weer naar de trap maar hij komt achter mij aan en haalt naar me uit met zijn zwaard.
Ik weer de slag af met mijn blote hand, met mijn blote hand ja, en vraag mij af waarom ik eigenlijk wegloop van een pop met een houten speelgoedzwaardje... tot plots...

...Iets op het nachtkastje 'brrrt brrrt' zegt.
Ik vrees even voor een vliegwormvlinderaladdin maar het is mijn gsm met het goeie nieuws dat mijn lief bijna thuis is.
Vannacht geen rare dromen meer, ik heb weer armen om in te slapen. :-)


En ondertussen zit ik ook met een egg on my leg. Toen ik gisteren in de tuin topjes zat te verven, vond een baby-daas (what ever happened to kinderlijke onschuld?!) het nodig om aan mijn been te komen zabberen, en ook nog een keer aan mijn voet voor ik hem met een *plets* richting eeuwige jachtvelden stuurde. I shall resist!, dacht ik, en ik was zo trots op mijneigen dat ik de rest van de dag gewoon van dat rode puntje kon afblijven, ook al jeukte dat zo hard. Maarja, 's nachts in mijn slaap met mijn been langs de matras schuren, dat heb ik dan weer niet in de hand. :-/
En zo veranderde het rode puntje in een egg. Van kwartelei over kippenei goed op weg naar struisvogelei...