brief aan mijn buik - 12 weken

Liefste baby,

Ik heb deze week van je gedroomd. Het was een nachtmerrie. Je was geboren, een meisje. Je was het mooiste dat ik ooit had gezien. Ik denk dat ik nu weet wat dat juist betekent: gebiologeerd naar iemand staren.
Je was maar amper 20 cm, geen prematuurtje maar gewoon een miniatuur-baby, je lag in een kartonnen bakje onder een dekentje van bruine suiker. Zo vredig slapend, klein en verfrommeld, en het was alsof ik keek naar een godin van puur goud. Zo trots en gelukkig.
Ik wilde je laten zien aan mijn collega's, die zaten blijkbaar bij moemoe. Daar lag je dan plots in een bakje water, en toen ging alles zo snel.

Ik zag dat je moeilijkheden kreeg om te ademen, ik wou hulp roepen en durfde ook niet stoppen met naar jou kijken. Je was aan het stikken, plots was je nog maar een halfdoorzichtige foetus met zwarte oogbollen onder je vel, als een baby-kangoeroe; je spartelde en bewoog toch zo traag, onder water, toen ademde je niet meer en kwam er wit spul uit jou, als bij een ei dat kookt met een barst in de schaal. Je was dood.
Ik schoot wakker en wilde huilen, maar het lukte niet, ik was te zeer in shock.
Ik droomde daarna nog dat ik opeens in het oude huis van moemoe was, een ontvoerder wou mij meenemen maar ik mocht nog wel kleren inpakken. Jij zat in een soort van kokertje dat ik kon meedragen, alles dat ik nog had.
Alles was leeg, alles was het einde.

Het was een lange dag daarna. Ik wilde mijzelf ervan verzekeren dat alles okee was, maar the point is dat ik dat niet kan weten. Voor hetzelfde geld zit je dood in mijn buik zonder dat ik het doorheb.
Donderdag gingen we naar de gynaecoloog en zij liet je zien. Je was ondertussen al 7 cm! En wat een opluchting om je hartje te zien pinken als het lichtje van een vuurtoren!
Terwijl je op 6 weken nog maar een garnaaltje was van ocharme een halve cm, gewoon een rompje, had je nu al een mensenvorm. Een hoofdje, armen en handjes, voetjes, een maag, beginnende hersenhelften, ribben en een ruggengraat als een lichtgevende stippellijn. Alles mini, alles daar.
We konden je hartje horen kloppen, zo snel zeg, wat een techno-gedreun.
Je wordt toch geen gabber?!

Binnen 4 weken weten we misschien of je een jongen bent. En anders binnen 8 weken of je een meisje bent. Ik ben zo benieuwd! Al ben ik niet meer zo gespannen omdat ik weet dat je okee bent, Bielentijn. En alles wat je dan anders nog bent, maakt dan niet meer zoveel uit, ondanks mijn collectie roze bloemetjesstofjes.


Je mama.