Ziedaar wat er gebeurt wanneer er op een dag iemand langskomt die je aanbiedt om je wereld een keer of tienduizend te vergroten: paniek.

(Tommy Wieringa : Joe Speedboot)

niet tof:
- 's nachts met mijn mond open slapen omdat mijn neus potdicht zit, en dan 's morgens wakker worden met een zere keel en een mond die zo droog is dat alleen de beste kameel er in zou kunnen overleven
- en dat is dan nog in het beste geval, want meestal word ik niet 's morgens wakker maar gebeurt dat al een paar keer 's nachts, en hoest ik dan mijn longen (en het humeur van mijn lief) kapot
- ik heb nooit chance met de gadgets in mijn kindersurprise. Ik wil een Wall-e maar heb een Eve, en in de andere twee eitjes (die ik nog niet mag opeten) zal ook wel iets anders zitten. Idem een paar jaar geleden: ik wou een baby-ogre of een ezeldraakje, en 't was een prinses Fiona, woeh!
- denken dat ik geen blauwe plekken wil nu we volgende week naar Centerparcs gaan, en vervolgens zowat overal tegenaan lopen

redelijk idioot:
- al de mensen die mij op straat aangaapten alsof ik op romantische kruistocht was, zo met mijn hartvormige doos chocolaatjes onder mijn arm. En daarna zowel een winkelier als een apotheker die mij aanstaarden met een hunkerende komt-die-dat-hier-nu-afgeven-blik. Helaas, 't is voor m'n broer en 't is allemaal maar voor te lachen
- ik kwam op het werk tegelijk met een man in een kostuum (waarschijnlijk een vertegenwoordiger ofzo) aan de deur aan, en hij stak zijn hand uit... dus ik gaf hem een hand... en had pas nadien door dat dat waarschijnlijk niet de bedoeling was en hij gewoon teken wou geven dat ik voor mocht gaan. Achja, ik ben dan tenminste een vriendelijke idioot 8-)
- een bepaalde collega altijd tegenkomen als ik juist iets aan het eten ben

wel tof:
Arabella woont vandaag 3 jaar bij ons! En dat viert ze door asociaal buiten te blijven...

She's in the attic

Vandaag had ik onverwacht een vrije namiddag en heb ik de zolder een beetje opgerommeld, en was ik zowaar in staat om dingen weg te gooien waar al jaren een denkbeeldig 'don't touch! emotionele waarde!'-kaartje aanhangt.
Al die tijd is het al hetzelfde liedje: het eerste prul dat ik opduikel, weiger ik weg te gooien, waardoor het voor al de volgende prullen nog moeilijker wordt, want waar trek ik de grens van emotionele waarde? Uiteindelijk ben ik toch te emotioneel om dan om het even wat te kunnen weggooien. Soit, het werkt ook andersom: als ik bij het eerste prul gewoon 'foert, weg ermee' zeg, volgt de rest ook makkelijk de weg naar de vuilbak. Twee derde van mijn collectie afzichtelijke kettingskes van de kermis bijvoorbeeld. Takjes, stenen en pluimpjes waarvan ik niet meer weet welke gast waar ik toen een crush op had, het ook weer was die ze had aangeraakt, and thereby they no longer have een emotionele waarde.
Zelfgemaakte armbandjes, stukjes stof, dingen die kapot zijn 'maar ik kan daar nog wel iets mee doen', staaltjes gezichtscrème en verfrissingsdoekjes die waarschijnlijk allang vort zijn, magneten die ik gestolen heb op de zolder van de cafetaria van de Lilse Bergen. In een dommige bui heb ik zelfs een fles gekleurd water bijgehouden, 'k was toen waarschijnlijk te gierig om gewoon een nieuw tinnetje textielverf te kopen. What was I thinking. :-/ Het water is ondertussen op reis in het riool.
Dingen die ik ook heb teruggevonden en nog niet over datum zijn: plastieken planten en bloemen (gewone, met zuignap of met lichtjes), vlinders, lichtgevende vissen, knikkers (en dan geeneens die waar ik vroeger mee speelde maar gewoon mooie exemplaren die ik heb gevonden op straat en op het strand), schelpen, stenen, een washandje in de vorm van een eend, pareltjes, een mobiel van gekleurde papieren cirkels waarvan ik al vergeten was dat ik 'm had, mijn nog nooit aangeraakte pakket wierook dat mijn zus heeft meegebracht uit Vietnam...
Volgende fase: kleren. Aiai.

Al heb ik natuurlijk wel hulp. ;-)

Nihihihi, de spastische alien

Valentijn heeft eindelijk zijn Mac en ik heb dus een nieuwe verslaving: messing around in Photobooth! :-D

Gisterenavond was een enorme energieboost, misschien mede door de wietdampen die er hingen, maar vooral door het concert van Ska-P zelf. Ik had er niet heel veel van verwacht, maar het bleek een feest te worden van twee uur (!) lang en ik heb mij bangelijk geamuseerd. Meezingen en brullen, springen, dansen en headbangen... alle stress en zorgen zijn er nu wel uitgekatapulteerd bij mij.
Moe (en tegelijk hyperkinetisch) maar voldaan gingen wij na het optreden terug naar de parking, en stopte de Grote Markt van Brussel ons nog in onder een deken van lichtjes. Zalige sfeer, hoe dat plein plots zo immens wordt als het bijna leeg is, en dan het sprookjesachtige van de verlichte gebouwen, en de mist die alle geluiden lijkt op de slorpen.
Ska-P had ons zodanig veel calorieën doen verbranden dat wij hongerig in de Quick belandden, alwaar Valentijn een hamburger verslond en ik op mijn honger bleef zitten, want veggies krijgen slaatjes, zelfs als ze op dat moment zin hebben in iets warms en vettig. Thuis heb ik dan maar een boterham met kaas in de microgolf laten smelten, but it ain't the same. Soit, de nacht was veel te kort en ik had totaal nog niet genoeg geslapen om mijn werkweek van 9,5 (!) dagen verder te zetten. Maar tegen de regels van mijn ochtendhumeur in was ik goedgezind! De overwinning van Obama vierde ik meteen met een boke choco en een knuffel van de kat, een lekker warme douche spoelde de laatste resten rondgegooid bier uit mijn haar, en de nieuwe dag rook vanop mijn fiets naar frieten en vers gemaaid gras.
Ik zie het volledig zitten.
Laat die opensleur... euh, opendeurdagen op het werk maar komen! Ik heb me er al bij neergelegd dat ik daardoor het stoffenspektakel, een weekend, een feestdag en heel veel slaap ga missen. Mijn kleedje is af dus dat constante gevoel om het te willen maken is weg, ik krijg lekker veel poen terug van de belastingen, volgende week gaan we naar Sigur Rós, de week erna zie ik mijn familie en beste vriendin nog eens, en de week daarna gaan we naar Centerparcs.
En dáárna komt Sinterklaas! Prettige vooruitzichten, I need them like air.

Ohja, en morgen een veggieburger in mijn brooddoos graag.

Sing loud, sing proud!

Van mijn week thuiszitten maakte ik niet alleen gebruik om een fotoboek en een truitje te pimpen, maar ook om aan een nieuw kleedje te beginnen. Het patroon uittekenen en de stof uitknippen kon allemaal zittend, en vanaf ik weer op de been was, kon ik dus ook passen, aanpassen en achter m'n naaimachine kruipen. Na een lange werkweek had ik dit weekend eindelijk weer tijd om verder te doen en heb ik het nog afgekregen ook! Wahoei! :-)

Ik ben content van mijzelf! Ik had al een kleedje gemaakt op de naailes, maar dit heb ik dus helemaal alleen thuis in mekaar gestoken. Al vind de perfectionist in mij natuurlijk nog wel enkele foutjes... de schouderbandjes zijn niet strak genoeg en onder mijn armen zit de stof ook wat te los. En niet echt fout maar wel onhandig tot levensgevaarlijk: ik moet het over mijn hoofd trekken, en moet dus het smalste stuk (de taille) over de bijna breedste stukken van mijn lichaam getrokken krijgen... na al dat passen, veranderen en weer passen zit ik toch bijna met een klaplong. Als ik nu één stukje chocolade eet, scheurt dat kleedje waarschijnlijk gewoon open. Dus misschien moet ik er nog ergens een rits insteken, of knopen vooraan, maar momenteel is het af, of af genoeg. Ik geraak er maar moeilijk in, maar eens ik het aanheb, wil ik er niet meer uit!

(Omdat ik mijn longen wil sparen.)

En omdat ik er van hou! :-)