The saga continues: Bigfoot strikes again

Vrijdagavond als verrassing voor Valentijn samen gaan eten in de Kastart in Gent omdat het daar twee weken geleden stampvol zat; dan ik alleen naar Antwerpen en daar blijven slapen bij mijn zus; zaterdag samen naar 's Hertogenbosch om een vriendin te bezoeken die daar tegenwoordig woont en werkt; zaterdagavond met z'n drietjes terug naar Antwerpen voor een concertje van Tom Pintens; zondag Antwerpen vanuit de lucht bekijken vanop de politietoren en een wandelingetje maken in het Middelheimpark... dat was zowat de planning voor dit weekend, en zeker zonder regen zag ik dat volledig zitten.
Tot in 's Hertogenbosch is het gelukt... maar toen moest ik weer mijzelf zijn. :-/ Tijdens een wandelingetje richting Bosche Broek zagen we trappen die ideaal waren om springfoto's op te maken. Mijn eerste sprong werd ook meteen mijn laatste, toen ik mij totaal overschatte en helemáál niet van de vijfde trede tot beneden kon springen - ben dus af de onderste trede gegleden en op de grond gekwakt. Resultaat: een verstuikte voet en een geschaafde knie.
Lopen ging toen nog wel, dus wij zetten onze tocht verder, maar na een volledig verzadigende tussenstop in de Chocolate Company, ging het toch al niet meer zo goed. Na zo lang stil te zitten werden mijn stapjes alsmaar kleiner, en tegen dat we terug op onze bestemming waren, slofte ik al rond als een bomma en deed mijn voet meer en meer pijn. Mijn botten uittrekken ging toen ook al maar amper: mijn enkel was helemaal opgezwollen. Een paar huilbuien, telefoontjes, een dafalgan en een bord pasta later ging het al wat beter, en uitgestrekt op de achterbank van mijn zus haar auto sjeesden wij terug naar Antwerpen, en onderweg waren het alleen maar liedjes van Samson & Gert die mij konden opvrolijken. Mijn lief, ridder op het witte paard als hij is, kwam 's avonds nog helemaal van Menen naar Antwerpen gereden om mij op te pikken, en terwijl mijn zus en onze compagnon grandioos te laat kwamen voor Tom Pintens, lag ik weer te sniffen en te rillen en pijn te hebben op een achterbank.
Uren geslapen vorige nacht: I don't know, alles bij mekaar misschien vier uurtjes? En extra dipje: het boek dat ik aan het lezen was en bijna uithad, ligt nog bij mijn zus. Idem voor mijn favoriete pyama en mijn tandenborstel.
Soit, de dokter van wacht is vanmiddag langsgeweest en stuurde mij door naar de spoed, om foto's te laten maken van mijn voet, want hij dacht dat die misschien ook wel gebroken kon zijn. Dat was gelukkig niet het geval, en hoewel ik content ben dat ik toch efkes in een paarse rolstoel heb mogen zitten, ben ik toch niet zo happig op die paar dagen die ik moet thuisblijven.
Be careful what you wish for cause you just might get it. Dat komt ervan hé, als ik denk dat ik wel graag eens een paar dagen gewoon thuis zou zijn om op te rommelen, dingen af te werken, foto's in te plakken, een nieuw patroon te maken voor een kleedje, en om gewoon eens efkes op mijn gemakske te zijn. Bij die dagen moet ik blijkbaar altijd een gezwollen voet bijnemen. 't Is trouwens dezelfde voet ook.

Zijn er trouwens al pronostieken aan het rondgaan over de datum van mijn volgende accident en amputatie?