'k zou toch geirn kunnn vliegn

De vreemde dromen zijn weer terug.
Vorige week: ik was 'de vleervlinder', een soort van Batman-achtig wezen dat rondvloog om onheil te bestrijden. Ik zat ergens in een schuurtje in een bos, in de val gelokt, terwijl stevig gebouwde en kaalgeschoren mannen in lederen met kettingen behangen SM-pakjes mijn probeerden te vangen met vlindernetjes maat XL. Gelukkig kon ik naar buiten vliegen door een kapot raam en vluchtte ik door het bos. Plots zag ik een meisje zitten in een bloemetjeskleedje, dat ik herkende van een foto op Flickr (not!). Eigenlijk was het meisje gewoon met foto en al in het bos geplakt, maar 't was dan wel een levende foto natuurlijk. Ze herkende mij en wou mij helpen, en plots belandde ik bij één van mijn Flickr-contacten en haar vrienden. Zij zouden mij op een veilige plaats verstoppen en vertrokken op hun BMX'en, en na er eentje tegengehouden te hebben, sprong ik snel achterop. Gelukkig was het maar een droom, want in het echt heeft een BMX geen 'achterop' zeker?
Ondertussen was het al nacht en waren wij aanbeland in een wijk met allemaal dezelfde huizen een een pad dat naar beneden liep en verdween onder een brug. Langs het pad zat een koppeltje op een bank, en één van mijn nieuwe vrienden liep er naartoe om wat dingen af te spreken, en ik volgde hem al snel omdat ik dat pad een beetje creepy vond en hem niet alleen wou laten. Ik dwaalde al snel een beetje af naar een straatlantaarn met een struik ernaast en keek bewonderend naar de sneeuw die er lag. Niet dat er iets wit te zien was, maar er lag toch sneeuw en dan moet je bewonderend kijken want in het echt gebeurt dat al helemaal niet meer, sneeuwen.
Plots kwam er vanonder het brug een soort van koude wind... onheil! Ik riep al mijn vrienden terug bijeen en samen vluchtten wij de nacht in.
(Amen.)


Vannacht dan... Valentijn en ik zaten met een paar zware trekrugzakken op een bankje in Lille, te wachten op de bus. Op straat stond allemaal jong schoon volk waar ik nog mee op school had gezeten; ik was iedereen aan het bestuderen om te zien of ik hen nog kende, zij negeerden mij (nog niks veranderd dus). Plots herken ik aan de overkant van de straat de jongen waar ik in het middelbaar jarenlang verliefd op ben geweest (zonder ooit enige poging te ondernemen om contact te leggen), ook al had hij nu plots een enorme bos krullen en droeg hij een fuchsia vestje dat eigenlijk van mij is.
"Kijk jom, dat is de Matthias!" zeg ik tegen Valentijn. 'De Matthias' staat recht en begint, net zoals al het andere volk, te dansen op straat. "Ha nee, 't is 'm toch ni," zeg ik verbaasd, "want hij heeft borsten! 't Zal een meisje zijn dat er op lijkt."
De bus komt maar niet opdagen en wij besluiten om naar mijn grootouders te gaan die een paar straten verderop wonen...
*flitst naar de volgende droom*
Ik ben mooi, heb haar toch op mijn gat en ben een heks. De goeie, meerbepaald. De goeie met het lief met blonde krullen. Mijn vriendinnen, de twee andere heksen, zijn niet echt slecht maar in ieder geval enorm arrogant en hebben vooral hekserij geleerd om macht te hebben - hun lieven zijn dan ook the-captain-of-the-football-team-types.
Soit, blijkbaar moesten wij dringend vertrekken op één of andere missie, ik loop snel over een wenteltrap naar onze kamer, alwaar de rest reeds hun gerief staat in te pakken. De strijkplank ligt vol kleren en ik grabbel mee wat ik nodig zou kunnen hebben, tot ik zie dat één van de twee andere meisjes (het zijn mijn vriendinnen en ik weet geeneens hoe ze heten :-( !) mijn pyama pakt. Ze wordt boos als ik hem terugvraag, en terwijl ze er wilde gebaren mee maakt, zie ik dat het toch niet de mijne is. Want de mijne had alleen bloemekes (not!) en de pyama die ze vast had was met bloemekes en streepkes. Ze mag hem dus houden, maar ondertussen is ze al furieus geworden. En ziet ze er een beetje uit als Galadriël die begint te flippen. Dingen vliegen in het rond, vonken spuiten op mij af, en ondertussen heeft ook vriendin nr. 2 zich tegen mij gekeerd. Hun vriendjes komen ook tevoorschijn en kijken een beetje toe terwijl de meisjes mij proberen af te maken. Ik ren weer langs de wenteltrap naar beneden, grabbel een prachtige rode Middeleeuwse hippiemantel mee (die niet van mij is, maar wat doet dat er nog toe) en neem ergens een shortcut langs het dak van een herberg en vlucht dan weg over een wijdse vlakte, de bossen in. In the meanwhile denk ik eraan dat ik mijn lief met blonde krullen wellicht wel kan vergeten.
De slechte (ja, nu wel - it only takes a pyama to freak them out) heksen zitten nog steeds achter mij aan en ik verschuil mij op het golfplaten dak van een hoog, alleenstaand gebouwtje in een bos. Bij mij zit opeens een blond meisje dat ik blijkbaar moet beschermen, ik houd haar hand vast en trek haar naar het midden van het dak, maar ze probeert heel de tijd over de rand te gluren dus eigenlijk trekt zij mij naar beneden.
Plots ben ik weer gelegans ergens anders, ik vlieg (zonder any hulp at all, zelfs geen bezem) over velden, het blonde meisje is weg, de andere heksen vliegen somewhere in de verte achter mij aan. Midden in een veld staat een gebouwtje bij een oefenterrein waar kindjes vlieglessen krijgen op een soortement van grote papieren vliegers en mini-luchtballons waar je helemaal moet inkruipen. Ik vlucht rap het gebouw binnen en verstop mij op het toilet, maar als snel besef ik dat de twee andere heksen mij ook daar zullen vinden en dat ik de mensen daar in gevaar breng (en ik ben de goeie heks, right) dus ik koers weer naar buiten. De twee furies blijken al als adelaars boven het gebouwtje te cirkelen onder de vorm van een groene en een blauwe vlammenbol, en denken mij te herkennen in een kind-luchtballon die uit een veld komt gehopt. Ze beginnen met stralen te schieten en de rondlopende kindjes vinden dat spektakel allemaal cool, maar ik besef al snel dat het kind in de luchtballon zal sterven als ik niet ingrijp. En het kind lijkt op Harry Potter. Dus ik vlieg erop af en begin bewegingen met mijn handen te maken alsof er vonken zouden uitschieten, maar er gebeurt niks. Ik kijk een beetje hulpeloos naar de kindjes die rondom mij staan en wil zeggen 'ik weet ni hoe da macheert, dees is wel maar nen droom eh' maar besef al gauw dat ze dat niet zullen snappen en via hun gedachtengang maken de kindjes mij duidelijk dat ik dat niet met mijn handen moet doen maar met mijn ogen. Dus ik kijk heel geconcentreerd naar het van de pijn rondspartelende kind in de luchtballon en er komen stralen uit mijn ogen die de stralen van de andere heksen tegen houden. Zij hebben (waarschijnlijk omdat het gewoon domme arrogante bimbo's zijn!) nog altijd niet door dat ik dus NIET in de luchtballon zit en blijven het kind onder vuur nemen, en ik ga verder met mijn afweersysteem...
Ondertussen zijn mijn ogen al half open. Ik voel opeens iets van gewicht op mijn rug, Valentijn heeft de kat binnen gezet! Ik voel haar rondlopen over het bed en maak geluidjes en lok haar zo naar mijn hoofd en ik streel haar een beetje, maar plots hoor ik een vreemd geluidje dus ik denk dat ik halfslapend op de kat ben gaan liggen en schiet wakker. Niks te zien. Ze zal wel naar beneden gevlucht zijn. Toch raar, ik heb Valentijn helemaal niet naar boven horen of zien komen met de kat. Zit die eigenlijk wel binnen? Die kans lijkt mij vrij klein, want ze is de laatste tijd een beetje asociaal. Maar allee, 'k heb haar toch over mij voelen lopen! Ik heb haar zelfs gestreeld!
Ik mag nog wat geluidjes. Geen kat te zien.
Valentijn zat ondertussen al op zijn werk, en na het effe nagevraagd te hebben, blijkt hij de kat helemaal niet binnengelaten te hebben. Mohow seg...