vleervlinder

Terugkijken is zoveel makkelijker dan verder kijken. Al naargelang mijn gemoedstoestand haal ik goeie of slechte herinneringen boven.
Dat is makkelijk. Want dat is al gebeurd dus ik weet wat het is.
Ik weet níét wat er gaat komen. Alles is wazig, en dat is normaal want iets dat er nog niet is, kan je niet zien, maar het vóélt ook wazig.
En ik praat niet meer. Of ik zeg wel wat, maar niet wat er werkelijk toe doet. Wat er scheelt. Wat er eigenlijk gezegd zou moeten worden.
Ik heb geen energie meer. Nu het weer langer licht is, en op de dagen dat de zon schijnt, had ik weer effe het gevoel dat ik alles voor mekaar krijg... maar op dagen als deze, grijs maar zonder échte regen, heb ik nergens zin in.
Als mijn humeur zo samenhangt met het weer, waarom ga ik dan niet naar De Warme Landen?
Niks interesseert mij nog. Ik volg geen tv-programma's meer, er is nog zoveel muziek die ik wil horen maar waar ik geen moeite voor doe, ik trek nog wel foto's maar heb geen inspiratie, en qua knippen, plakken, naaien, schilderen, scrappen, schrijven, tekenen, knutselen, boetseren of anything at all maken komt er ook niet veel meer uit. Ik maak dingen eerder om ze af te hebben dan om het máken zelf.
Ik ben te weemoedig, te chaotisch, te opgekropt om toegewijd te zijn.
Ik vind mijn toevlucht nog wel in boeken maar als ik er weer uit kom, valt alles zo tegen. Heel de wereld, mijn leven, Het Leven.
Ik haat dit deel van de lente. Dat ik gewoon mijn rugzak zou willen pakken en ga naar any way the wind blows. Want ik weet toch dat ik dat uiteindelijk, na veel denken en dromen en wikken en wegen en piekeren en hopen, niet zal doen. Nooit, I guess.
Is het dan zo moeilijk om één persoon te zijn?