Vandaag had ik onverwacht een vrije namiddag en heb ik de zolder een beetje opgerommeld, en was ik zowaar in staat om dingen weg te gooien waar al jaren een denkbeeldig 'don't touch! emotionele waarde!'-kaartje aanhangt.
Al die tijd is het al hetzelfde liedje: het eerste prul dat ik opduikel, weiger ik weg te gooien, waardoor het voor al de volgende prullen nog moeilijker wordt, want waar trek ik de grens van emotionele waarde? Uiteindelijk ben ik toch te emotioneel om dan om het even wat te kunnen weggooien. Soit, het werkt ook andersom: als ik bij het eerste prul gewoon 'foert, weg ermee' zeg, volgt de rest ook makkelijk de weg naar de vuilbak. Twee derde van mijn collectie afzichtelijke kettingskes van de kermis bijvoorbeeld. Takjes, stenen en pluimpjes waarvan ik niet meer weet welke gast waar ik toen een crush op had, het ook weer was die ze had aangeraakt, and thereby they no longer have een emotionele waarde.
Zelfgemaakte armbandjes, stukjes stof, dingen die kapot zijn 'maar ik kan daar nog wel iets mee doen', staaltjes gezichtscrème en verfrissingsdoekjes die waarschijnlijk allang vort zijn, magneten die ik gestolen heb op de zolder van de cafetaria van de Lilse Bergen. In een dommige bui heb ik zelfs een fles gekleurd water bijgehouden, 'k was toen waarschijnlijk te gierig om gewoon een nieuw tinnetje textielverf te kopen. What was I thinking. :-/ Het water is ondertussen op reis in het riool.
Dingen die ik ook heb teruggevonden en nog niet over datum zijn: plastieken planten en bloemen (gewone, met zuignap of met lichtjes), vlinders, lichtgevende vissen, knikkers (en dan geeneens die waar ik vroeger mee speelde maar gewoon mooie exemplaren die ik heb gevonden op straat en op het strand), schelpen, stenen, een washandje in de vorm van een eend, pareltjes, een mobiel van gekleurde papieren cirkels waarvan ik al vergeten was dat ik 'm had, mijn nog nooit aangeraakte pakket wierook dat mijn zus heeft meegebracht uit Vietnam...
Volgende fase: kleren. Aiai.
Al heb ik natuurlijk wel hulp. ;-)
woensdag 19 november 2008
She's in the attic
Gepost door vleervlinder op 21:25
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Ik ken dat syndroom. Maar ik ben dan blij dat er plaats komt voor nieuwe prullen. Af en toe is het echter het tegenovergestelde en zou ik alles wegkieperen om er dan 2 maand later spijt van te hebben.
Eindelijk! :-)
Een reactie posten