Novocaine for the soul... before I sputter out.

Woensdag. Van mij op 't werk efkes op te jagen in twee grote bestellingen die ik nog moest klaarmaken toen ik de rest juist af had, kreeg ik opeens steken in mijn hoofd. Soit, een paar keer diep in- en uitademen en het ging beter. Toen ik 's avonds wou gaan slapen was de hoofdpijn niet echt geminderd, maar ook niet verergerd, dus had ik maar geen pijnstiller gepakt.
Donderdagmorgen waren de steken weg. Ik kom op 't werk: chaos alom. De twee bestellingen waren naar één klant en de andere had dus niks aangekregen, de collega die alles had gefactureerd was kwaad op iedereen; van de vuile blik die hij me toewierp en de onbeantwoorde 'hey' kreeg ik al terug steken in mijn hoofd.
Een misverstand over de kleur van het papier waarmee ik de bouquets moet emballeren, de glitters die ik wel en niet mag gebruiken, het feit dat ik niet heb bijgehouden in hoeverre ik de verstuiver met lijmspray heb bijgevuld: steken. Steken die efkes opkomen, ik die dan diep in- en uitadem, steken die weer verdwijnen.
Vorige week was ik nog speciaal aan de personeelschef gaan vragen of we de 26ste moeten werken, omdat ik de 25ste kerstmis vier bij mijn ouders en geen zin heb om vroeger weg te moeten omdat ik nog anderhalf terug naar huis moet rijden. "Nee we zijn dan gesloten, ge moet niet werken." Vandaag blijkt dus plots dat we dan wél moeten werken. 't Is te zeggen, de rest moet werken en ik uiteindelijk niet... dus krijg ik hoofdpijn omdat ik mij ambetant voel: al de rest werken, ik feesten en uitslapen, terwijl het toch voor iedereen kerstmis is?
Morgen nog werken en naar het toneel van een collega, en zondag voor ik naar het boekenfestijn en het glazen huis trek, heb ik hopelijk nog genoeg tijd om te strijken, kerstkaartjes te schrijven en eten te maken voor maandag. Ik heb nog niet al mijn kerstcadeautjes. Ik heb nog geen verjaardagsmenu voor Valentijn. Studio Brussel wil mijn nieuw gemaakte frogpod niet veilen dus zou ik het graag zelf doen, maar ik heb simpelweg geen tijd. Het concert van Antony & The Johnsons is al uitverkocht. Ik heb buikpijn. Ik heb een ontsteking die altijd terugkomt en mij mijn eigen lichaam doet willen wegsmijten.
Mijn linkervoet is op een paar maanden tijd 2x opgezwollen en 1x verstuikt geweest, en er is waarschijnlijk ook een pees in mijn teen gescheurd waardoor hij nu gekromd staat. Ik heb altijd zere voeten en altijd slechte schoenen. Ik heb een krop in mijn keel. Ik heb veel te veel agressie waar ik mij geen blijf mee weet, ik wil iemand in mekaar slaan, misschien zelfs liefst mijzelf, want ik heb het gevoel dat ik er gewoon niks van bak. Ik voel mij een bang kind en vind mijzelf daar te oud voor.
Mijn hoofd staat op springen and so does my traankanaal. F*cksh*itg*dverdomme.