vleervlinder

Mijn geschrijf is als koekjes. Allemaal leuk en mooi, zo'n sterretjesvorm uitsteken, maar achteraf komt er alleen een hoop ingezakt bruin spul uit de oven.
Zo voelt het, zo ongeveer. Ik heb duizend woorden, miljoenen woorden, ik schrijf hele epistels in mijn hoofd, maar eens uitgetypt zijn die woorden ook ingezakt spul. In mijn hoofd is het allemaal veel mooier. In mijn hoofd draaien duizenden dingen duizenden toertjes, sommige al jarenlang.
Dat besef ik nu pas. Want plots is er een klik, en wordt dat toertjesdraaien omgezet in iets echt. Plots is er een moederinstinct dat alles overneemt; dat al de rest niet zozeer onbelangrijk maakt maar wel naar de achtergrond verdringt. Dat alles een vreemde wending geeft maar tegelijk zo natuurlijk, logisch en meant-to-be aanvoelt. Ik wist zelfs niet dat ik dat had, een moederinstinct. Blijkt dat er niks tegen opgewassen is, seg. Ik dacht eerst dat ik misschien een Cylon was en mijn programmatie het overnam.
Maar nee. Ik word gewoon mama. :-)


Dat is nogal wat anders dan in den tijd dat ik met Marjolijn op de zolder speelde met de poppen, dat de boiler een papflesverwarmer was en dat de Backstreet Boys als vleermuizen door het zolderraam kwamen binnenvliegen om te babysitten. Ge ziet, ik ben perfect voorbereid :-D