Zit ge daar weer,
met uw zotskap en uw tierlantijnen
weg te kwijnen
omdat ge niet meer weet lief te hebben?


may be continued

Totetrekkerie

Woensdagavond - ik ben nog ni moe & verveel mij

Men neme een camera en trekke foowtoows van het eigen smoelwerk


Donderdagavond - ik ben nog ni moe & verveel mij

Men make met de foowtoows een flashy collage



I know, foto's van onze totally transformed slaapkamermuren zouden beter geweest zijn - maar daar zou ik mij niet zo mee geamuseerd hebben. En ge hebt al chance dat het foto's zijn en geen filmkes! Want achter elke smoel zit een heel toneeltje. Al bijna zo erg als Valentijns 'drama:tomatensaus'. Nou zeg ik je!

These days

Soms kan ik wekenlang vacatures bekijken en rondbellen naar interimkantoren zonder resultaat. Nu heb ik gewoon een voormiddagje de trip huis-interim-huis-bedrijf afgelegd, en mag ik dinsdag beginnen bij een bloemengroothandel! 'k Ben benieuwd...
Het komt in ieder geval op tijd. Mijn geld geraakte op. Alsook mijn vertrouwen in het feit dat ik nog een jobke zou vinden at all. En heelder dagen thuis zitten wordt ook wel vervelend op den duur. Geen kookinspiratie meer. Dat behangen begon ik ook al beu te worden (en 'k zit nog maar aan 1/4). En ik kan ook niet eeuwig foto's trekken van spinnewebben. Dus hoera!

Wat dat behangen betreft: morgen gaat (moet!) de slaapkamer officieel helemaal & totally behangen zijn. En opgeruimd enal! Alleen een natuurramp - of Kurt Cobain die plots voor de deur staat - gaat mij daar nog van kunnen weerhouden.

Ik ben opgelucht en blij als ik merk dat er momenteel veel kleine dingen zo in mekaar passen dat ze een mooi geheel vormen. Ge moogt uwe koyaanisqatsi houden. Lang geleden dat ik mij zo in evenwicht heb gevoeld, zo rustig vanbinnen. Genoeg dingen om naar uit te kijken en mij mee bezig te houden = minder zorgen in 't koppeke.

En in the meanwhile geniet ik dan van kleine dingen zoals
- Arabella die droomt en smakgeluidjes maakt
- at my most jazzy vingerknippend Gnarls Barkley'en
- een pannekoekenvooruitzicht
- mijn camera er bij halen en close ups maken van mijzelf (onder het motto: probeer eens een gelaatsuitdrukking)
- flashy mandjes voor mijn kousen en ondergoed
- een nectarine eten en kei hard smossen
- voor de eerste keer in mijn leven kijken naar Sex and the city (best wel geestig)
- reclame voor den Humo - ik blijf toch een kempische...
"neeje neeje, ik doen da nimeer oepnief, ik mut sebiet vertrekken nor Oewele (->Olen), ons José mut nog nor de coiffeur... godverdoeme "

:-)

"We need more culture, and dignity!"

Wat dat betreft heeft Sam the eagle gelijk - en het stond begin deze maand ook al in koeien van letters in de gazet: het nieuwe cultuurseizoen is aangebroken! Ik merk het aan de kalender die alsmaar voller raakt. Dit weekend for the first time in my life naar Cirque du Soleil.
Maandag start ik dan met een nieuwe reeks djembélessen. Ik heb al een paar jaar les achter de rug, maar dat is ondertussen al zolang geleden dat ik de meeste ritmes alweer vergeten ben. Thuis oefenen zit er ook niet meer in, met onze dunne burenmuren. En nu dus een nieuw begin in een nieuwe provincie, in een nieuwe groep met nieuwe mensen, een nieuwe leraar, nieuwe ritmes... helaas allemaal zonder babbelMarjolijn naast mij. 'k Ben benieuwd! Misschien eerst eens checken of mijn vel nog niet gescheurd is. Dat van mijn djembé, of course.

Nog een voordeel van wonen in semi-stad Menen: nu moet ik geen half uur meer rijden vanuit een boeregat om aan cultuur te geraken. Vijf minuutjes met de fiets volstaan: zalig! De tickets van het CC liggen hier al te blinken, can't wait om Kommil Foo te zien (daar waren we vorig jaar iets te laat bij), nog wat stand-up comedy, dans en percussie... En films natuurlijk! Het CC heeft elke maandagavond een 'alternatieve' film op het programma staan... doch helaas is er de wet van Murphy en heb ik dan al juist djembé.
Gelukkig is de nieuwe Budascoop (voormalige Limelight/Pentascoop) in Kortrijk geopend en ga ik dus alsnog de kans krijgen om Tideland te zien! En 'Adam's apples', over een neonazi die een appeltaart wil bakken, lijkt ook wel okee. Als het over eten gaat, is alles okee. En de Kinepolis mag mij misschien nog verwachten voor Lady of the water en Science of sleep (pas volgende maand uit).
Doe daarbij nog wat toneel en tentoonstellingen en mijn cultuurspiegel is weer op peil! Juicht!

En als dat dan nog niet helpt: we hebben sinds vandaag tv.
Jawel, televies! El boyfriend heeft niet zoveel creatieve plakselbezigheden als ik en begon zich na bijna een jaar danig te vervelen. En dus heeft hij zijn goesting gekregen! Niet dat ik echt tegen tv ben; ik zie ook al eens graag een film, een onnozel programma of een documentaire... maar als er geen verleiding is, moet ik er ook niet aan weerstaan he. En zonder tv was ik ook verplicht om alternatieven te zoeken, als ik mij niet wou vervelen. Dat is tot nu toe al goed gelukt: mijn te-lezen-boeken-lijst is al een heel pak korter geworden, nu ik gezellig met een boekje in de zetel kan liggen ZONDER TV OP DE ACHTER- OF VOORGROND. Die tijden zijn nu ook voorgoed voorbij. Als de slaapkamer helemaal behangen en opnieuw ingericht is, maak ik daar wel mijn leeshoekje van.

Nog zoiets: dat #!§%*$& behang!
't Is aan het mislopen, jom! Er heeft hier iemand serieus ge-voodoo'd met de muren en het papier. Toen Valentijns vader vorige vrijdag kwam helpen behangen, verliep het nogal traag en moeilijk omdat hier nu eenmaal alles (vloeren, plafond, muren) scheef staat, maar soit, de muur zag toch al funky rood en niet meer ouwmétenbruin of gewoon - the horror! - wit. Daarna kwamen er op sommige plekken tussen de stroken weer stukjes muur tevoorschijn. 'Relax, chill', dacht ik, 'dat komt wel goed.' Yeah right. Zaterdagochtend bleken die stukjes muur vergroot te zijn. Open stukken van bijna een halve centimeter breed en zeker 30cm lang. Om maar te zeggen dat het op niet veel meer trekt. :-(
Als mijn voetsie genezen is, zal ik er nog eens invliegen se.
You better run and hide, wicked voodoo!

I am a bird now

I am a bird girl now

I've got my heart
Here in my hands now
I've been searching
For my wings some time
I'm gonna be born
Into soon the sky
'Cause I'm a bird girl
And the bird girls go to heaven
I'm a bird girl
And the bird girls can fly
Bird girls can fly

(Anthony and the Johnsons)

Na een half weekske emotioneel verwerken en lichamelijke recuperatie is het onderhand wel tijd voor *tromgeroffel* het GROTE duosprong-verslag!

Zaterdag werden we om 15u in Moorsele verwacht; zo'n 10 minuutjes rijden van hier, maar mijn vader was om 14u al op van de zenuwen en wou al vertrekken voor het geval we verkeerd zouden rijden. Ikzelf was nog vrij relaxed - 't is te zeggen: ik was niet echt zenuwachtig, alleen een beetje hyperkinetisch om de spanning te kanaliseren.
Doch we moesten nog effe wachten tot Valentijns familie ook bij ons was gearriveerd om dan met het volledige konvooi te vertrekken. Onderweg begon mijn hartje toch al iets sneller boenke-boenke te doen.
We kwamen goed op tijd aan op Moorsele airport: een hangar met een groot grasplein, no tarmac, no tax-free shopping.

Effe aanmelden, papieren invullen voor de verzekering (dat bleek later nog goed van pas te komen) - er kon ook nog een passagier mee, mijn zus zag het risico op misselijkheid wel zitten en besloot mee te vliegen om foto's en filmkes te maken. Dan was er ook nog de optie dvd: een cameraman zou meespringen en heel het spel (voorbereiding, op het vliegtuig, vrije val, landing) filmen en fotograferen. Dat kostte nog eens een hele som neuro's, maar vadertjelief (die wel zeker wist dat ik er later spijt van zou hebben als ik het niet zou doen) en de kerels van het paracentrum (kassa kassa) hebben mij toch kunnen overtuigen.
Soit, we zijn dan met z'n allen op het terras gaan zitten, ze zouden ons afroepen als het zover was. Dat bleek niet zolang te duren, ikke en zus naar de hangar... bleek het alleen te zijn om de banaanhouding voor de vrije val te oefenen. Ik kreeg mijn pak zelfs nog ni!
Een tijdje later hoorden we zeggen dat het vliegtuig ging tanken, en dat daarna groep 9 zou vertrekken. Wij waren groep 11...

Ondertussen was ik al lichtjes aan het sterven: niet van de spanning - die was eigenlijk volledig weggeëbd na andere mensen voor mijn neus te zien landen (okee, de ene al bleker dan de andere) - maar wel van honger en dorst; ik had 's middags maar een beetje gegeten en ter plekke durfde ik al helemaal niks gaan halen in de cafetaria, ik had geen zin om mijn maaginhoud er in de lucht weer uit te zien komen. En dat bleef maar duren! 'k Heb dan uiteindelijk nog rap wat slokjes cola en een half zakje chips binnengewerkt.

EINDELIJK was het dan aan ons!
Weer naar de hangar, pakje aan, harnas aan, houding nog eens oefenen, lachen naar de camera's, en dan naar buiten. Het was ondertussen al na 17u.
Wij allemaal aan boord en effe later steeg het vliegtuig op en werd Moorsele kleiner en kleiner.
Die cameraman was toch ook niet alles... ik wou gewoon in stilte genieten en sightsee'en zonder lens voor mijn neus. Maar alles voor het nageslacht he!

Toen we op 3000m hoogte waren, werd de vliegtuigdeur opengetrokken en sprong er één kerel uit. Voordien hadden we vanop de grond al gemerkt dat er altijd één persoon veel vroeger sprong dan de rest. Dat bleek dus te zijn omdat ze meer moeten betalen als ze van hoger springen, en de kerel in kwestie deed het niet echt voor de vrije val, maar voor het op-het-gemakske-rondzweven.

4000m oftewel 4km. Our turn. Ik was als eerst op het vliegtuig gekropen zodat ik dicht bij mijn zus zat, die mij dan ook goed in beeld zou hebben als ik er als laatste uit zou springen. En dat moment was niet meer zo veraf. Ik zag heel de groep voor mij weggezogen worden door dat open deurgat en verdwijnen. Spanneuhnd!
Toen was het dus aan mij. De cameraman hing al buiten tegen de vliegtuigwand om mij te filmen. Mijn tandemmaster ging op de rand van het vliegtuig zitten, ik hing voor hem te bengelen in het niets. 'k Was al naar beneden aan het staren, maar moest mijn houding aannemen en mijn hoofd op mijn medespringer zijn schouder leggen, tegen de schok van de wind. Hij heeft mijn hoofd toch meermaals terug naar achter moeten trekken toen, ik was nogal gefascineerd door die kilometers onder mij!

VRIJE VAL. Moeilijk te beschrijven. Onbeschrijfelijk, eigenlijk. We vielen gewoon in het niets, definitely naar beneden, al wist ik door al dat gedraai effe niet waar boven en onder was. Dan kei hard gesuis van de wind, druk, 'El-e-vation!'-wangengeflapper alom, wolken overal rondom ons, de cameraman die mijn gezwaai, geduim en gefladder opneemt, mijn oren die fluiten, ikke die mijn afvraag of mijn plastieken vliegbril het wel zou houden, de aarde die dichterbij komt.
Toen kreeg ik een tikje op mijn schouder, teken dat ik mijn houding weer moest aannemen omdat de parachute zou opengaan. Die vrije val heeft toch zeker een dikke minuut geduurd, zo blijkt het uit filmpje, maar dat leek dus superkort!
De cameraman verdween zodat hij op tijd op de grond zou staan om onze landing te filmen, de parachute floepte open, wij schoten een beetje omhoog. Al die wind en druk waren opeens verdwenen, mijn oren plopten weer open, zalige rust, zweven. Menen was vanuit de lucht helaas niet te zien door de bewolking, anders had ik nog kunnen wuiven naar Arabella.
Het vliegveld daarentegen was wel al goed te zien en kwam naderbij... zo rap al! Ik hing daar nog maar juist het vogeltje te wezen! Ik mocht een beetje sturen tot we echt laag hingen, dan moest ik mijn benen intrekken voor de landing en het aan de professional overlaten.

Beetje wuiven naar mijn grondpubliek, trappelen in de lucht, belachelijke smoelen trekken (zonder moeite)...
En toen liep het dus mis he! We hingen misschien nog maar een paar centimeter boven de grond toen ik mijn rechtervoet in een 'ha, grond onder mijn voeten'-reflex een beetje liet zakken. Voet is naar achter geslagen en 'k ben er op gaan zitten. Dat voelde niet zo fijn, but hey, ik moest mij nog uit de macramé van parachutedraden werken, een woordje tot de cameraman richten en dan Windkracht 10-gewijs la familia tegemoet stappen. Lichtjes manken, was het toen al.

Die poot van mij wou na wat bewegen enzo geen beetje krak zeggen en weer juist gaan zitten, dus wij naar het onthaal om nog wat verzekeringsdingen in te vullen. Een spijtige afsluiter, zeg dat wel.
Maar hey, ik had dus wel gevlogen he!! We zijn dan nog effe gaan koekeloeren bij de cameraman die zijn stuff op de computer was aan het zetten. De dvd zou in de loop van de volgende week opgestuurd worden, of hij zou 'm zelf in de brievenbus komen steken, Mjiende ain't that far.
De foto's, zo bleek achteraf, zouden we helemaal niet krijgen. Daarvoor moest je nog bijbetalen. Maar de kerel aan het onthaal had in het begin gezegd dat wij die uitzonderlijk gratis en voorniet gewoon bij de dvd bijkregen! Na een beetje zoeken, kwam die bewuste kerel weer opdagen en deed alsof zijn neus bloedde. Had ik er maar een toek op gegeven, dan had hij niet meer moeten doen alsof.

Wij dus zonder (behalve onze eigen) foto's naar huis; maar mét veel verhalen, mooie herinneringen en ook wel een rammelende maag. Dat alles hinkelend, want steunen op mijn rechterachterpoot ging toen al niet meer.
Thuis hebben we dan mijn Meense koeken binnengewerkt die ik die voormiddag nog speciaal was gaan halen (we hadden ze beter meegenomen naar Moorsele, als picknick), daarna zijn we dan met z'n allen naar Valentijns ouders gereden, want die hadden meer plaats en vooral: meer eten, haha. 't Werd al laat, mijn ouders+broer+zus zijn dan richting Antwerpen vertrokken, wij terug naar Menen. De moeders hadden mij toen al gezegd dat ik die nacht waarschijnlijk niet zou kunnen slapen van de pijn. Dankuwel hoor.
Dat bleek uiteindelijk nog mee te vallen... heb lang liggen woelen om een goeie houding te vinden waarin ik zo min mogelijk voelde, maar toen ik 's nachts nog ben wakker geworden, was de pijn al weggetrokken. De volgende dag kon ik zelfs als een beetje mankend rondlopen!
Maandag ben ik dan maar naar de dokter gegaan en ja hoor, mijn voet is nu officieel verstuikt!
Dus nu hup ik hier rond met een Romeinse sandaal-bottinne van witte tape, Juul Cesaar zou er jaloers op zijn.

'k Ben al blij dat ze hem niet moeten afzetten, die poot van mij, zoals ik vannacht dacht toen bleek dat enkele stiekemerd mijn spieren en pezen hadden doorgesneden, dan pinnen in mijn been hadden gestoken, en er dan een betonblok op hadden gesmeten. Zo voelde het althans.
Ik zag de ambulance 's morgens al toekomen en de verplegers (met een 'arm kind, dat komt nooit meer goed'-blik in hun ogen) zouden mij met een beenverlamming op de brancard leggen - schone roddel voor de klanten van 't Baguetje. Ik had niet echt zin in een rolstoelleven met een point of view vanop 1m20.
Gelukkig gaat het huppen al wat beter en ik hoop tegen het weekend weer helemaal op de been te zijn voor nog een sprong! Of gewoon om naar Cirque du Soleil te gaan, joepiedepoepie!

Mijn dvd is ondertussen ook al aangekomen. Pretty belachelijk natuurlijk, had Skywalker (de cameraman) de 'mijn neus jeukt'-stukken er niet uit kunnen knippen?
But I must say, het stukje dat we ons uit het vliegtuig laten vallen is prachtig en bezorgt mij kiekevel. Gesuis van de wind, intro van een liedje dat er zachtjes bij komt sluipen, het vallende beeld dat 3 keer achter mekaar is geplakt. Echt schoon jom. Ik moet er zowaar van wenen als ik het zie. It captures the feeling, laat ik het zo zeggen.
Tot ze dan beginnen te zingen in het liedje. 'Love changes eeeeeverything'. Uhu. Ik hang daar wel met een vreemde kerel op mijn rug he. En na de landing blijven ze zo hard zingen dat ze mijne "nog ne keer!" overstemmen.

Tot zover mijn skydiving adventures! 't Is een lang stuk geworden (ik zou eigenlijk in mijn bed moeten liggen nu), maarja, 't was dan ook een hele belevenis. 'k Zou het direct overdoen, moest ik er het geld voor hebben. En de dubbele gevoelens over de film zijn ook al weg. 't Is echt een mooie herinnering, zeker in combinatie met de foto's die de rest heeft getrokken.
Eat your heart out, nageslacht!

So pardon me while I burst into flames

Als ik mijn fotoboekjes eens bekijk, blijkt vorige zomer heel actief geweest te zijn. Een vijftal festivals, op reis naar Frankrijk, naar 'ons plekje' in de Ardennen...
Deze zomer is heel wat minder. Terwijl Valentijn in juli in IJsland zat, heb ik quasi niks uitgestoken. Behalve dan papier scheppen, voor zijn IJsland-fotoboek. 't Was te heet, jongelui stalen vakantiejobgewijs al het werk, vrienden waren op reis (of te lui om af te zakken naar het verre West-Vlaanderen ja!) dus zag ik mijn kans schoon om eenzaam en zielig te doen. Pákken chocolat dat ik toen gefrèt heb!
Toen kwam augustus, aka de herfstprequel. Nog meer chocolat gefrèt, want zo gaat dat als 't slecht weer is.
En nu zie ik het weer helemaal zitten. Zelfs als de zon opeens niet meer zo zou schijnen. Ik heb genoeg vooruitzichten nu, en eigenlijk heb ik die altijd. Eigenlijk zou het onmogelijk moeten zijn dat ik mij verveel, met al mijn ideeën en interesses, al die dingen die ik nog wil maken en doen, al die plaatsen waar ik nog wil komen. Ik heb bezigheden genoeg en uitvluchten te weinig ('jamaar, met de hand, da gaat traag zenne'... 'k heb nu een naaimachiehien!), en momenteel ook tijd op overschot. Ik zou er beter gebruik van maken.
Always the same song: genoeg te doen, maar niet in actie schieten. Mijn tijd gebruiken om na te denken over wat ik best eerst kan doen - en dan uiteindelijk nog niks gedaan hebben. Maar eens ik in gang schiet, jom, dan blijf ik wel goe bollen ook!
En dan is het van: allee, hoe kan da nu, hoe kan ik nu zo'n tamzak zijn, zo zielig en zagerig, zo nutteloos nietsdoen? Hoe kan ik mijzelf nu depri maken door mijzelf niet te zijn?
Ik kan al bijna niet wachten om morgenvroeg (helemaal geen ochtendmens zijnde) wakker te worden en er in te vliegen. Maar dan moet ik wel eerst gaan slapen zekers? Dus bij deze: slaapwel!

Summer #2

At last... de slaapkamermuren zijn ontmanteld. Byebye mottig bloemekesbehang! Zwaar en moeilijk beginnen en eindigen zo licht als een veertje, het klopte wel: na de drie muren waar de plaaster gewoon meekwam met het behangpapier zodat er grote gaten overbleven, bleek de vierde muur van houten platen te zijn, met maar één laag behang in plaats van drie, dat er dan nog supergemakkelijk af ging ook. Wat een luxe! Zoiets kan mij gelukkig maken ja.
En dat laatste geldt ook voor zonneschijn, koffiekoeken, een boek lezen in het gras, verse paprika, tomaten en kroten uit onze serre, uitzonderlijk weer eens kunnen inslapen na 's morgensvroeg wakker te worden met een volle blaas, liedjes van Eels, een reorganisatie van de bovenverdieping plannen (die voornamelijk bestaat uit mijn knutselgerief en rommel), eindelijk de lamp afgewerkt krijgen, paarse en oranje lucht, en knuffels van Valentijn en Arabella.

Update van 'in het verschiet': behang is er dus af (in de slaapkamer althans), heb daarbij gebruik gemaakt van een ladder, en ben daarna een naaimachine gaan kopen. Het geld rolt, ja. En ik ook. Over de grond van het lachen, meer bepaald, na dit stukje dwaze humor:

'Welkom in Atlantis, de stad met toekomst! Zie je die griffioen daar boven op die minaret?'
Hij wees met zijn stuk gereedschap naar de spits van een minaret die achter hem oprees. Op de bovenste trans zat een enorme griffioen.
'Ja,' antwoordde ik.
'Dat is een echte griffioen. Weet je wat dat betekent?'
'Nee,' zei ik.
'Dat betekent dat het een echte griffioen is.'

(Walter Moers - De 13 1/2 levens van Kap'tein Blauwbeer... danku Lilith)

Staat nu op het programma: morgen een hele dag shoppen, in het kader van de reorganisatie natuurlijk (en achter naaigaren, want nu heb ik begot niks aan da naaimachien).
En mij bezighouden met mijn nieuwe hobby: plamuren. Het zit mij in het bloed. Ik heb mijn roeping gemist, djuu toch!

Watskeburt:

* We zijn behang gaan halen! Dat zou een extra stimulans moeten zijn om het huidige behang er rap af te doen... rotjob, de muren komen gewoon mee. Het bezetten laat ik over aan den Duits. (hahahaha)

* Het takkenskelet van de lamp voor mijn zus is eindelijk klaar.
Nooit ofte nimeer maak ik nog een ronde lamp!
Tak vastsjorren op punt 1 - tak vastsjorren op punt 2 - aan punt 3 willen beginnen - tak breekt af op punt 1 - punt 1 weer maken - tak vastsjorren op punt 3 - tak breekt af op punt 2 - enzovoort.
Fuck you, buigzame takken die niet meer buigzaam zijn als ze heel juli hebben liggen drogen in het tuinhuisje. Praise you, gure augustusmaand die een treurwilg in het parkje hier achter wat buigzame takken heeft doen verliezen. Praise myself, het meisje dat takken pikt in het park. Het resultaat: binnenkort - in een huiskamer, maar niet de uwe! (unless you're my sister)

* Naar Ikea geweest achter een nieuw (bruin) computermeubeltje dat bij thuiskomst fucking WIT blijkt te zijn! Geen wonder dat ik weer ziek was...

* Een ex-school- en dorpsvriendin (ex betreffende school en dorp, niet vriendin) is langsgeweest en nu ben ik volledig ge'update wat betreft boeregat Wechel en zijn inwoners. Na die verhalen voel ik mij weer supergoe want dan blijkt dat ik nog niet van de marginaalste ben en het nog goed getroffen heb met mijn lief hier in de Westvlaanders.

* Ik heb mijn eerste barbeque van dit jaar dan toch nog mogen meemaken... dankuwel oudertjes die medelijden met mij hadden! Natuurlijk veel te veel gegeten. En de dag erna bij mijn grootouders ook. Byebye goede voornemens. Hello enorme buik.

* Good old Antwerpen is nog altijd leuker dan Kortrijk om te shoppen (ja duh), maar dan liefst zonder de 'mag ik u iets vragen?'-enquete- mensen die gisteren weer massaal aanwezig waren. En ik had per ongeluk oogcontact gemaakt! Al een sjans dat ik nog rap kan lopen. Vooral richting Fnac. Jeuj, de cd van Boombal! En ook: jeuj, Japanners in den Hema! Inclusief freaky 'nee maar, een kaars!'-
gedrag en enorme camera's.

* Meegeluisterd met een gsm-gesprek van een madam in de trein. Het ging over cellulitis. Seg eej, ik was wel juist mijn bokes aan het opeten eh. :-s

In het verschiet:

* Nog meer behang afdoen.
* Een ladder kopen om goed aan het behang te kunnen.
* Een naaimachine kopen, ook al heb ik daar geen geld voor, na het kopen van al dat behang.
* Sterven aan een stoflong - met al die rommel die achter de muren zit die mee loskomen met het BEHANG.

Tot zover mijn uiterst interessante leven.