Fiejest

Waarom heet oudjaar oudjaar?
Omdat Valentijn dan een jaartje ouder wordt...
Gelukkige 24ste, snoes!

Om tussen al dat eten, die pakskes en die strikken op mijne kop maar te zeggen: zalig kerstfeest!

http://www.elfyourself.com/?userid=3c20aa9e11e5c9d3bdeff66G06122108
(geluid opzetten)

:-D

All I Want For Christmas

Een halve minuut nadat Valentijn naar zijn werk was vertrokken, stond hij hier al terug binnen... er zaten kleine poezekes aan Arabella haar etensbak!
Ikke mee naar buiten om te kijken, maar 't was veel te donker.
Ondertussen ben ik nog eens naar ginder geslopen, maar niks te zien aan de etensbak. In de slaapbak daarentegen: drie poezekes! Toen ik nog een beetje dichterbij kwam, koersten ze er vandoor... achteraan in de tuin, tussen de serre en de afsluiting, is een smal gangetje waar ze nog juist door konden lopen; dan kropen ze door de draad en verdwenen een paar huizen verder. De eerste twee althans. Nummer drie was een dikkerd en geraakte niet door het gangetje, dus liep hij maar terug, en ontwijkte mij door over het gras te krossen en in the meanwhile nog wat schijnbewegingen te maken. Die zit nu nog verstopt in de struiken... ofwel is hij toch nog gevlucht, OFWEL liggen ze alledrie terug in Arabella haar huisje te slapen. Godverdegodver. We hebben al kei veel moeite moeten doen om haar er in te kunnen laten slapen, maar nu gaat ze weer niet willen omdat het naar andere katten ruikt. En welke andere katten dan nog wel!
Hoogst waarschijnlijk het kroost van Zwartwittie en Den Dikke Roste (Arabella - euh, ikke eigenlijk - heeft hem afgewezen omdat hij een arrogante machosnob is) ... die spannen samen en komen hier ook om beurten (of samen!) van haar bakje eten. Great. Wij hebben één kat, maar geven eten (en een slaapplaats) aan een stuk of zeven exemplaren. :-s

Nachtrust

Ik heb de laatste tijd weer rare dromen. Over strafwerk geschiedenis en de buurvrouw die een tijger heeft enzo. En vannacht was het weer van dadde!
Valentijn, ik en de jeugd van tegenwoordig (Bie, minder tv kijken!) waren in den Hema en stonden aan te schuiven om een taartje ofzo te kopen. Buitengekomen liepen we allemaal met ons taartje in de hand in een rij achter mekaar naar ons huisje (en ze hebben hier geeneens nen Hema in Menen, seg), maar onze straat ging opeens keihard bergop en ik geraakte bijna niet vooruit.
Terwijl de jeugd een straat indraaide om langs achter langs onze garage binnen te gaan, liepen Valentijn en ik gewoon verder rechtdoor richting voordeur (haha lompe kinders, dat is veel korter!). Ik moest mij echt aan de vensterbanken vooruit trekken om verder te geraken, zo steil ging dat daar. Toen ik een geparkeerde auto passeerde, draaide de man die er in zat het raampje open en zei "Je peux vous demander quelque chose?", want haja, Menen zit vol Fransozen.
Hij zag er met zijn bandana een beetje uit als een piraat, of Ignace van Expeditie Robinson, maar dan een marginale versie.
"Oui", antwoordde ik dan maar. Toen vroeg hij iets van belkrediet ofzo, hij moest geld of een kaart of weetikveelwat hebben om te bellen, maar ik zei "non".
De kerel werd een beetje boos. "Pourquoi pas?!"
Ik focuste mij op Valentijns rug in de hoop dat hij zich zou omdraaien en naar mij zou komen, want ik was niet echt om mijn gemak, maar hij liep rustig (bergop??) verder naar de voordeur.
"Tu as demandé quelque chose, et moi, je dis non, et c'est ça."
Toen werd hij heel boos, stapte uit en kwam op mij af. Ik had mijn arm voor mijn gezicht geslagen en voelde hem met iets steken in mijn zij; ik dacht eerst een mes, maar het bleek een spuitje te zijn. De kerel brabbelde iets in het Frans over gif en dood en liep terug naar zijn auto. Ik begon te panikeren en het werd al een beetje wazig voor mijn ogen. Ik riep nog "Kasper! Kasper!" (= mijn broer - die was daar helemaal niet?!) naar Valentijn, maar die ging ons huis al binnen en sloeg de deur achter zich dicht.
Steunend tegen de muur sleepte ik mij verder, ik moest op tijd aan ons huis geraken zodat ze een ambulance konden bellen. Ha nee, eerst nog effe de nummerplaat memoriseren, voor het geval ik het zou overleven.
MORY.OR. Of stond er nu Rory? En leken die laatste letters niet te veranderen in Moya? Watte? Zijn Rory McLeod en Moya Brennan een koppel???
En toen werd ik wakker...

Voor de rest: alles okee.

Wat doet een vleervlinder op een donderdag?

* Naar het Boekenfestijn gaan in Gent.
Druk joenge, druk! En 't is dan nog geeneens weekend. Ontelbare karrekes zijn er tegen mijn schenen geknald. En dan die grote winkelkarren die heelder gangpaden versperren. En niet-rechts-
inhalen kennen ze daar ook al niet. Wat een festijn, ja! Na al die jaren is de sensatie er wel af: er liggen veel dezelfde boeken als het jaar ervoor, en m'n lijstje wordt ook steeds korter. Which was nice, want nu hou ik meer geld over...

De buit:
(lichte uitbreiding van de Terry Pratchett-collectie)

Het supercoole kikker-bakske-met-schuifkes!
Geen idee wat ik er ga insteken, maar dat is ook helemaal niet belangrijk want de schuifkes gaan moeilijk open :-p

* Daarna nog eens gaan eten in de Kastart... zalige spaghetti en chocomousse! *kwijl*
Al een chance dat we er voor het spitsuur aankwamen: tegen dat wij gedaan waren met eten, stond het volk al aan te schuiven voor een plaatsje.

* Op tijd thuiskomen om naar 'De jeugd van tegenwoordig' te kijken. Het beloofde spannend te worden: vorige week lieten ze al stukjes zien van een leerlingenopstand en van ramen die werden ingegooid! Stoute kinders, dacht ik... maarnee, 't is de directeur die het heeft gedaan! En de non was er bij!
Altijd lachen jom, die directeur. Zo makkelijk te imiteren ook!
Ik hoop dat er een boek uitkomt met al zijn dwaze uitspraken.

Deze week:
"U bent een vieze, opgeblazen, dikke kikker!"
"Gaat u naast uw blinkdoos (bed) staan, heren."
"Meneer Gloris, u bent het grootste leeghoofd dat ik ken."
(dicteert strafschrijven) "Ik ben de donkerste tint in de verfdoos van de directeur, mocht ik deel uitmaken van een broek, ik was hoogstwaarschijnlijk de scheur."

Vorige keren:
"U bent een boekentas vol miserie!"
"U bent voor mij de personificatie van een steenzweer. U bent dus: een etter!"
"U bent een blokfluit!"

En dan natuurlijk de vaste uitspraken:
"U kan beschikken, idioot!"
"Paljas!"

:-D

flat wimpie

Iedereen die hier binnenkomt, ziet direct Valentijns hoge stapel kranten. Die moest daar blijven staan tot ie omver viel.
Wat een paar dagen geleden eindelijk gebeurde!

Wimpie is nu getraumatiseerd for a lifetime...

vleer!, vlinder
fileer flinter
dunne stukjes ziel

kleine stapkes

Terwijl puberteit voor groei zou staan, heeft het ook veel kapotgemaakt. Okee, dat is misschien nodig om daarna weer iets te kunnen opbouwen, maar toch...
Ik ben geëvolueerd ja, maar pas op latere leeftijd. Wat voor anderen logisch en normaal was, was voor mij iets dat ik met moeite kon bereiken. Ik wou het wel, maar kon en durfde niet. Er vanuit gaande dat ik zo gewoon niet was, en ook nooit zoals de anderen kon zijn.
En waar sta ik nu? Véél verder. En daar ben ik blij om, dat het after all toch nog goed is afgelopen, dat ik toch niet meer anders ben op vlakken waarop ik normaal wou zijn. Het is met hele kleine stapjes gegaan, alles één voor één, maar na al die jaren is het toch duidelijk hoe anders ik nu ben. Opener. Hopelijk meer mijzelf. Daar kan ik natuurlijk alleen maar blij om zijn.
En toch... soms doet het nog pijn. Gewoon om er aan te denken hoe het ooit was - hoe moeilijk, pijnlijk, eenzaam, raar het ooit was.
En dat anderen zich die tijd ook herinneren; dat zij ook nog weten hoe ik ooit was, en hoe ik nu ben, en dat dat toch helemaal anders is. De evolutie is dus duidelijk en opvallend. Al weten zij niet van de pijn.
Had ik toen maar een compagnon de misère, iemand waarmee ik alles kon delen... maarnee, zelfs my closest friend kwam daarvoor niet in aanmerking. Hoe goed het ook klikte tussen ons, wat sommige dingen betreft bleef ik teruggetrokken, stil, bang en beschaamd. En degenen die me zoveel hadden kunnen leren, stonden te ver van me af.
Toch zijn er mensen geweest die beetje bij beetje die lagen van mij afpelden, die mij, letterlijk en figuurlijk, hielpen blootleggen, en ik ben hen daar oneindig dankbaar voor.
Maar ik ben er nog niet. Neenee. Na al die jaren ben ik nog steeds bezig aan een inhaalbeweging. Wat goed is, maar wat ook niet normaal is, en wat eigenlijk zelfs een beetje te laat is. Omdat ik er jaren geleden meer aan zou hebben gehad, omdat het toen logischer was geweest, omdat ik er toen meer van had kunnen genieten.
Ik ga vooruit, maar traagjes, en al de rest gaat ook verder, dus uiteindelijk loop ik nog altijd achterop...

En na al die jaren weet ik het nog steeds niet: wie ik ben, wat ik wil en wat ik met mijn leven zal aanvangen.
Daar waar iedereen voor zichzelf kon uitmaken wat bv. zijn verdere studies of job zou worden, daar wist ik het absoluut niet. School suckte, maar toch wou ik eerst voor de meest logische volgende stap gaan. That didn't work out, dus werd het een sabbatjaar. Beetje aanmodderen, werken, uitproberen, nadenken. Nog een sabbatjaar. Hoelang ben ik nu al bezig? Of niet bezig? Iedereen in mijn omgeving heeft iets: studies, vrienden, een job, een lief, een plaats, een leven, een toekomst... allemaal mooi uitgestippeld, en ze zijn er nondegodver tevreden mee. Ze willen het zo. Ze weten perfect wat ze willen en gaan ervoor!
Hoe kan ik ergens voor gaan als ik niet weet wat ik wil? Of als ik zoveel wil, en liefst tegelijk, maar niet kan kiezen? My mind changes all the time... dingen waar ik maanden geleden nog zot op was en wat een mooie toekomst leek, dat ben ik nu beu. Zo gaat het heel de tijd. De jaren kruipen voorbij en ik doe ongeveer hetzelfde. Ik loop krom. Gebukt. Ik steven niet recht op mijn doel af want ik heb er geen.
Wie ben ik? Wat wil ik? Wat kan ik? En is dat wel goed? Is dat wel zinvol? Is dat wel meer dan een beetje prutsen en prullen? Nee! Is dat dan slecht? Niet persé. Ik doe het namelijk graag. Meestal. Maar als het niet meer is dan dat, wil ik het dan wel? Wil ik het niet gewoon onder bepaalde voorwaarden waar ik niet aan kan voldoen? Wil ik het niet gewoon als het iets is dat ik kan en graag doe, plus iets dat ik zou willen kunnen maar dat eigenlijk van anderen is? Maar ik ben geen ander!
En soms geeneens mijzelf...

*zucht*

Eenzaamheid is een raam
waar je een muur hebt op geschilderd.

Dr. Wayne Dyer

Jeuj, sinterklaas is geweest! De bewijzen zijn ernaar. ;-)

De sint zag ons zo graag dat hij niet alleen vannacht de keuken heeft overladen met lekkers, neenee, hij stuurde ook nog eens een postpakket. Er is natuurlijk maar één sint die zijn snoepgoed in Veluxdozen steekt en dat is sintervader. :-D
We waren net van plan om iets minder te snoepen maar dat zal naar januari opgeschoven worden, vrees ik. Tegen dat onze sinterklaasvoorraad op is, is het alweer kerstmis.
Jaja, december = eten! En dan tegen februari alles er weer af krijgen om for the first time in my life naar Centerparcs te gaan...

Woar is den taad dat sinterklaas een go-car in het huis van mijn grootouders had binnengepropt.
En dan ons ochtendritueel op 6 december: de eerste die wakker was, ging aan de trap kijken of de sint was geweest, zo ja, dan ging die de rest wakkermaken en slopen we met z'n allen naar beneden.
Jaja, toen stonden we nog vrijwillig om 6u op! Zalige tijden. Wat kon het ons bommen dat de sint hetzelfde handschrift had als mijn moeder en ook Rodenbach dronk, zolang we maar snoep en speelgoed kregen. Bijvoorbeeld die pluchen panda van den Aldi waar ik toen al weken naar verlangde maar die ik niet kreeg van mijn ouders. En de sint, die goedheilige man, wist dat allemaal en bracht mij dan toch die knuffel! Ik heb mijn broer meermaals in mekaar geslagen omdat hij mijn panda van zijn stoeltje duwde (= dé manier om mij te kwetsen).

Helaas ben ik nu een beetje te oud en krijg ik geen nieuwe panda meer. Ik hou van mijn ouwe, maar die kan niet bewegen, wete.

(stoem kind)

BusRegenWindMensen

My goddeh, wat een weer. Zo'n slecht weer dat het eigenlijk plezant is.

* Ik stond gesjellig aan de bushalte te schuilen voor de wind, al hielp dat niet veel want ik ging nóg bijna vliegen, met buskot en al. Er was zo één haarlok die heel de tijd werd meegevoerd door de wind en voor mijn gezicht op en neer danste en door de lucht kronkelde als een Chinese draak. Dat haar trók aan mijn hoofd... "komaan, zweef mee, zweef mee!"
Ik was bijna weg jom, mee met Falkor, al een chance dat de bus er toen juist aankwam. :-)

* Onderweg een paar klassen kindjes gepasseerd die hoogst waarschijnlijk net ergens in een winkel op Sinterklaasbezoek waren geweest. Een deel van de kindjes zwart geverfd en met een krullekespruik; en eentje met kleed, mijter, baard en staf dat zijn taak heel serieus nam en ouwe-paus-gewijs (ik weet niet of de nieuwe dat ook doet...) naar de bus zwaaide.

* Allemaal zeiknatte mensen die dolblij zijn dat ze op de bus kunnen stappen en niet langer buiten moeten staan. En ge zit daar dan met z'n allen met een druipende kop: wat geeft dat een gevoel van saam'horigheid!

* En dan natuurlijk nog mensen die heel hard met mij moesten lachen als mijn enorme Aldi-zak zich als parachute begon te gedragen en ik er bijna achteraan vloog.

Hoe fijn is het dan om thuis te komen in een warm huisje en een tas warme choco te drinken...

Heel fijn, zeg ik u.


En haja: toen ik te voet op weg was naar huis passeerde ik een schoonheidssalon ofzoiets, en in de etalage, onder een paar kerstbomen, zaten twee ijsberen... BEWEGENDE ijsberen. De grote schudde zijn kop en de kleine lag op zijn rug met zijn poten te spartelen. Ik dacht efkes dat het er echte waren. 8-)

prutselknuts en de problemen zijn van de baan

- Wegens verdwijning van de 'geen reclame'-sticker zit onze brievenbus de laatste tijd weer stampvol folders. Which was nice voor deze ene keer, want bij Dreamland bleken ze de oplossing te hebben voor mijn scrapbookprobleem: een potje sneeuwvlokken, van 45 gram nog wel. Oewyeah baby! Blad gescrapt, mind gerelaxt & ogen gehypnotisneeuwvlokt. Dit alles op één enkele saaie zaterdagavond.
- Rommelend tussen al mijn euh... rommel, stootte ik een week geleden op een hoop papiermaché dat het begin van een vliegend varken moest voorstellen. Een varken was het al wel, van het type zonder-poten-en-staart althans. Vliegend was het bijlange nog niet, en dus vond ik het tijd - na 2? 3? jaar - om dat eens af te werken.
But how? Het antwoord lag in den Blokker, tussen de kerstballen en het inpakpapier: keicoole pluimen engelenvleugeltjes begot!
Eindelijk!
(Nu heb ik die ene pluchen beer zijn vliegeniersbril toch niet voor niks gepikt.)
- Ik ben weeral bezweken voor de zoveelste sliert bloemendinges. Die ik aan een luster ga hangen. Die ik eerst nog moet maken. En die ik pas ga maken nadat de kamer behangen is. Wat ook nog moet gebeuren. So blauw behang, here I come!

Of hoe van die voze prullen zorgen voor inspiratie en creatieve ingangschieterij.
Aah, ideetjes, ideetjes everywhere! *blije hysterie*