Een zalig kerstfeest & de allerbeste wensen voor 2011!

't Is hier weer efkes stil. Ik ben terug aan het werk en mijn beetje vrije tijd gaat naar het huishouden en vooral naar Wannes. Maarrrrrrrr... ik doorbreek even de stilte voor het goede doel!
M'n Etsy-shop ligt even stil, maar ik heb nog 2 zelfgemaakte knuffels over en veil die nu ten voordele van Music For Life!
Dit is iets dat ik al elk jaar van plan ben, maar toen had ik geen tijd of geen knuffels. :-p
Nu ik zelf mama geworden ben, ligt de actie van dit jaar misschien iets gevoeliger... ik mag er niet aan denken dat ons Wanneske ooit wees zou worden.

Dus... bieden maar!

http://www.2dehands.be/overig/overig/overige-artikels/knuffel-flower-dummy-83951598.html


http://www.2dehands.be/overig/overig/overige-artikels/knuffel-konijn-83953403.html

Liefste Wannes,

Je bent nu 3 maanden en 4 dagen oud, en we zijn op een keerpunt gekomen. Sinds deze week ga ik weer werken en ga jij naar de onthaalmoeder. De uren gaan nog redelijk snel voorbij - als je bedenkt dat ik liefst gewoon met jou thuis zou zijn - maar jou 's morgens afzetten en alleen verder rijden is moeilijk. Maandag kwam ik op mijn werk met per ongeluk een vuile bavet van jou in m'n zak en ondertussen neem ik die nu al expres mee, gewoon om iets van jou bij mij te hebben, dat naar jou ruikt, want een foto in mijn zak is toch niet helemaal hetzelfde. 's Avonds kom ik thuis en lijk je alweer gegroeid te zijn en tegelijk veel kleiner dan ik mij herinner. Eerst kijk je dwars door me heen of draai je je hoofd weg, maar dan herken je me plots toch en licht je helemaal op; dat thuiskomen maakt het weggaan draaglijker.
Je bent flink bij de onthaalmoeder: je huilt alleen als je honger hebt, slaapt af en toe, speelt, lacht en babbelt veel. Ik ben tegelijk opgelucht en jaloers.
Je bent geen klein boeleke meer, je bent al zo groot dat ik twee buiken nodig zou hebben om je in te steken. Een jaar geleden was je nog maar een ieniemienie visje en nu ben je al een echte vent, je springt en trappelt in je bad en op m'n schoot, je zegt 'oei oei' als je op je papa plast, je klinkt als een kikker als je lacht en tegelijk inademt. Je leeft als een volwassene met nog maar 4 voedingen per dag en 10 uur slaap per nacht. Dat maakt van mij ook een uitgeruster mens... tenminste als je papa niet snurkt en jij niet ligt te babbelen en lachen in je slaap.
Ik ben trots op alles wat je doet en hoe je probeert; ik ben dankbaar voor elk moment, ook al kan ik je soms niet in bed leggen en slaap je liever op mijn lam wordende arm; ik word elke keer weer overspoeld door al die liefde als ik naar je kijk of aan je denk.
Ik maakte al kleedjes, jasjes, stoffen pompoenen en dekentjes, maar jij bent m'n mooiste knutselwerkje ooit.

There you are...

Al tijdens mijn zwangerschap keek ik er naar uit om een filmpje samen te smelten van alle filmpjes die ik van Wannes zou maken. De muziek had ik al - en bleek te kort voor heel veel film, dus heb ik alleen in Wannes z'n eerste maand geknipt en geplakt. Nu nog muziek vinden voor de iets actievere maanden 2 en 3. :-)

Dammit, Vampire Weekend, waarom komen jullie toch juist optreden in België op de eerste dag dat ik weer moet gaan werken? (Binnen een dikke maand al, boehoehoe!)
Gelukkig is het clipke ook grappig genoeg om naar te kijken, want de avond zelf ga ik veel te druk bezig zijn met kijken naar mijn kikker die ik de hele dag heb moeten missen...

Help, de tijd gaat te rap!

Wannes zegt hallo :)

Liefste Bielentijn,
je bent nu 40 dagen
liefste Wannes.
Soms kan ik nog altijd niet geloven dat je er echt bent, dat je echt bent.
Je slaapt 's nachts goed door, je drinkt goed, je lacht veel, je vindt het leuk om op je papa en mij te plassen, je zit graag in de auto, je wordt makkelijk van de ene bewonderaar naar de andere doorgegeven zonder dat jij je daar iets van aantrekt. Een flinke en gezonde kerel dus! Af en toe heb je je huiluurtje, en op momenten dat ik heel moe ben en hoofdpijn heb, wordt dat ook mijn huiluurtje, maar je hoeft maar naar me te kijken met je kapoenenlach en alles is weer in orde.
Toch had ik mij deze 40 dagen enigszins anders voorgesteld.
Toen je nog in m'n buik zat had ik een beeld van thuiszitten en veel boeken lezen, kleren en dekentjes maken voor jou, knuffels maken voor m'n winkeltje, schilderen, kleren maken voor mijn nieuwe lichaam, buiten in de zon zitten, gaan wandelen, films kijken, de kelder en de zolder reorganiseren...
Buiten de kelder en de zolder noemen ze dat ontspanning, en daar blijkt opeens helemaal geen tijd voor te zijn. Tegen dat jij gedronken hebt en ik je genoeg vermoeid heb met mijn onnozel gebabbel, is het bijna middag en kan ik zelf ontbijten en douchen. Als ik dat heel traag doe, moet je daarna alweer drinken. En dan eet ik weer. Ik zit een beetje op internet, bekijk de tientallen foto's die ik weer van jou heb getrokken.
Je bent volledig afhankelijk van mij voor je drinken (en als je papa er niet is ook voor je pamper en je bad en je entertainment) en daardoor ben ik in al mijn doen en laten ook afhankelijk van jou. Ik kan nooit echt ver uit je buurt gaan en dan ook maar voor maximum 3u, want dan krijg je weer honger. Ik WIL ook niet ver uit je buurt; die paar keren dat ik alleen ergens naartoe ging, miste ik je al als ik onze straat nog maar uit reed. Maar toch: ik had niet beseft dat ik bijna constant met jou bezig zou (moeten) zijn.
Baby's worden verondersteld veel te slapen, liefste zoon, maar jij kijkt graag rond en wil aandacht. Over het algemeen betekent een ochtendhumeur dat men niet graag opstaat en met rust gelaten wil worden, maar als ik mij nog eens wil omdraaien, wil jij niet meer slapen. Jij wil ENTERTAINMENT!
Ik kriebel je mond en je buik om je te laten lachen. Als je heel erg spartelt, leg ik je op bed en probeer je te kruipen: je duwt en trekt met je benen en lijkt wel een bulldozertje - je zou waarschijnlijk nogal vooruit razen als je hoofd niet zo zwaar was.
En soms lig je gewoon vredig te slapen, met je handjes naast je hoofd, je mond hangt open, je snurkt en kreunt een beetje, ik zie je ogen bewegen onder je oogleden, waarvan zou je dromen?
Dan heb ik EINDELIJK tijd om te eten, om de was en de strijk te doen, om mails te versturen en foto's te uploaden, om te kuisen voordat er weer bezoek komt, om te koken tegen dat je papa thuiskomt, en ook om eindelijk eens effectief een boek te lezen of kleertjes te maken. Maar dan kom ik gewoon naast jou zitten en kijk ik naar je, want soms kan ik nog altijd niet geloven hoe mooi en echt je bent. Ik zie je graag, m'n reuzekabouter!

Inspirerend

Mila's daydreams, wat een superschattige inspirerende blog! Wannes gaat zich aan verkleedpartijtjes mogen verwachten. :-)

Liefste Bielentijn,

Officieel ga je nog 5 dagen in mijn buik zitten om daarna van naam te veranderen, maar je papa en ik zijn het er over eens dat het zo lang niet meer hoeft te duren, hoor. Ik pimp je kleertjes, maak dekentjes, probeer nieuwe recepten uit (want als ik mezelf en jou vetmest heb je minder plaats en kom je sneller?) en kuis het huis onder het mom van nestdrang (maar eigenlijk is het hier gewoon VUIL) maar waar ik nog het meest van al mee bezig ben, is wachten op jou.
En wachten op hetgeen waar ik eigenlijk bang voor ben: namelijk pijn en bevallen, want alles dat ook maar enigszins een signaal is dat je onderweg bent, is goed. Ik maak mezelf paranoïa en denk dat ik je voel zakken en maak van elk klein pijntje een eerste wee... wie weet ben je hier morgen al, maar evengoed wacht je nog een week. Of twee.
Doe dat niet! Pakweg vorige week wou ik m'n bolle buik helemaal nog niet opgeven om je met anderen te delen, want ik vind het ook wel gezellig zo, ook al ben je zwaar en dans je het liefst 's nachts. Maar nu ben ik er klaar voor, voor zover iemand in al haar imperfectie klaar kan zijn voor iets waar ze totaal geen ervaring mee heeft. Dus, kom snel, ventje!
(Maar als het even kan liefst niet vannacht. En morgennacht komt ook slecht uit. Alle andere momenten zijn okee.)

Tot bijna!
x

Je mama

Grmbl. Dat is het enige dat ik kan denken als ik naar mijn naaimachien kijk. Ik ben een baby-parkdekentje aan 't maken (box-park, niet gras-met-bomen-park) en er moet nog een rand aan, en opeens naait mijn naaimachien ONDERSTEBOVEN. :-/
Ook mensen die er niks van afweten, zullen zich wel kunnen voorstellen dat een zigzagsteek er langs de goeie kant, de bovenkant ongeveer zo uitziet: ^^^^^, en langs de onderkant ziet dat er dus anders uit. Mijn naaimachien doet de zigzag opeens onderaan, en de 'lelijke steek' bovenaan.
(Een gewone rechte steek komt er trouwens ook ondersteboven uit)
Ik zou mijn stof gewoon kunnen omdraaien zodat de juiste kant van de steek aan de juiste kant van de stof zit, maar persoonlijk vind ik een rand aan een dekentje zetten heel moeilijk en moet ik sowieso al oppassen dat ik niet gewoon naast de stof begin te naaien, dus het zou wel handig zijn om de bovenkant, de kant die er mooi moet uitzien, voor mij te hebben.
Ik heb al een miljoen keer mijn draad er uitgehaald en weer ingeregen, alle steken, steeklengtes, steekbreedtes en draadspanningen uitgeprobeerd en nog blijft dat voos machien gewoon ondersteboven naaien. Why?!? Misschien moet ik mij wel gewoon vervelen tot Bielentijn geboren wordt ofzo. Hennieweej, zijn kleren waren dan toch nog op tijd gepimpt. Ja, toen ging zigzaggen nog wel!

Ik ga niet op reis en ik neem mee

een zelfgemaakte short om te chillen in den hof
(AKA de enige short waar ik nog in pas)

kleur in de tuin

recepten om de komende maanden uit te proberen

een uitzichtje voor mensen die hun benen
omhoog moeten kunnen leggen

een fruitsapke :-)

36 weken

Als ik deze foto zie, moet ik zelf even slikken. Er zijn momenten dat ik het gevoel heb dat mijn expansie stabiel blijft, dat mijn buik niet nog groter kan worden omdat er gewoonweg niet genoeg vel is voor er rond, en dat mijn buik niet nog méér op mijn benen kan hangen als ik zit... niet dus! Op zo'n moment lijkt hij alleen maar een groeistoot te krijgen.
Tijdens die hittegolf was het de eerste keer dat ik mijn buik echt vervloekte... ik kan sowieso al niet goed tegen temperaturen die in de buurt van de 30°C komen, en die hitte in combinatie met 10 kilo extra om te dragen op gezwollen voeten en met een rechterknie die ik maar amper kon buigen, deed mijn enkele plannetjes die ik nog zeker wou uitvoeren voor mijn bevalling, in duigen vallen. Hoe zot ik mijn kop ook had gemaakt, fysiek was het efkes gewoon onmogelijk, of in ieder geval ongezond. Ondertussen zijn die plannen al uitgevoerd, zijnde naar de zee gaan (zalig uitwaaien, het geluid van golven, en eindelijk een beetje bruinen zonder te smelten), en gaan shoppen en eten in Gent. Volgend plan: bevallen en er geen trauma's aan overhouden. ;-)
En andere plannen tijdens mijn eerste weken zwangerschapsverlof: niet overdrijven met chocolade eten, mij niet te hard ergeren aan platte batterijen die nochtans juist opgeladen zijn en de rare kuren van Picasa, lezen, naaien en rusten. En Bielentijn leren dat hij niet bang moet zijn voor de camera. Hij is al even erg als de kat, die maakt de zotste sprongen, maar vanaf ze het zoem-geluidje van de camera hoort, gaat ze zich een beetje saai zitten wassen of crost ze gewoon weg. Bielentijn stuitert constant rond in mijn buik, maar vanaf dat ik al die beweging wil filmen, is 't 1-2-3-piano. Tsss.

Liefste Bielentijn,

Je woont nu al een tijdje in mijn buik en binnen 2 maanden moet je er al uit!
Terwijl jij ligt rond te zwemmen, heb je er waarschijnlijk geen idee van hoe snel de tijd voor mij voorbijvliegt. Ik heb er moeite mee gehad, maar ik heb het aanvaard, dat ik helemaal niet meer zoveel gedaan krijg. Dat verandert niks aan de lengte van mijn to-do-lijst, maar het schenkt me wel iets meer nachtrust. Ik probeer geen onderscheid meer te maken tussen dingen die ik nog voor of pas na je geboorte gedaan of gemaakt wil hebben, maar gewoon... te doen. En soms ook gewoon niet te doen, want je wordt behoorlijk zwaar en ik draag je graag maar ik plof 's avonds toch ook met veel plezier in de zetel.
Ik ben een beetje zenuwachtig. Omdat ik besef dat ik nog moet bevallen, en dat is iets dat ik al heel mijn leven wil schrappen aan heel het kindjes-krijgen-gedoe. But I'll get over it, want ik sta vooral te springen om je eens te zien, anders dan in zwart-wit op een schermpje.
Ik wil met je rondwandelen, in een draagdoek tegen mijn lijf gedrukt, en tegen je babbelen. Ik wil weten welke kleur je ogen hebben. Ik wil iets van mij of van je papa herkennen als ik naar je kijk. Ik wil weten hoe de kat zal reageren als ze je ziet. En hoe je er zal uitzien in een bijenpakje.
En langs de andere kant... wil ik dat je in m'n buik blijft zitten; want hoewel je me er soms mee wakkermaakt, of mij het behoorlijk moeilijk kan maken om normaal te werken, zijn al die schopjes die je geeft als morse-code. Misschien bedoel je wel helemaal niks, maar hé, ik ook niet hoor. We babbelen gewoon maar wat.

Ik heb dat met veel te veel dingen dat ik zeg: ik maak dat zelf wel. En vaak komt het er niet van, of anders met serieuze vertraging. Zo ook met de lampen die we nog nodig hadden in ons 'nieuwe' huis: eentje voor de living (eerder voor de sfeer en om de lelijke bedrading te bedekken en niet als hoofdverlichting) en eentje voor de vestiaire. Nu we hier meer dan een jaar wonen, heb ik eindelijk de lamp voor de living ineengestoken... dat was weer een paar jaar geleden dat ik er nog eens eentje had gemaakt, maar ik ben het blijkbaar nog niet verleerd. Deze was ook wel makkelijker en leuker om te maken omdat ik voor zo'n wandmodel helemaal niet moest prutsen met bedrading enzo, gewoon takken sjorren en papier plakken. Het deed ook wel deugd om nog eens met iets anders bezig te zijn dan alleen maar stofkes en draad. Die lamp voor de vestiaire zal wel niet zo lang meer op zich laten wachten dan. :-)

Etsy-shop

Meer dan een jaar geleden maakte ik mijn eerste knuffel en groeide het idee om een Etsy-shop te openen. Terwijl dat idee groeide, groeide mijn stock knuffels mee en werd het allemaal iets concreter... maar tegen dat het er bij mij effectief van komt, organisatorisch en commercieel talent zijnde. 8-)
Hennieweej, nu is het dus zo ver!

http://www.etsy.com/shop/vleervlinder

Go check it out!

Wat ik niet zo leuk vind aan zwanger zijn

- dat ik maar moeilijk in slaap val omdat ik heel de tijd lig te woelen om een goeie houding te vinden... op mijn rug heb ik het gevoel dat ik over een tak hang te slapen, op mijn zij krijgen mijn armen geen bloedtoevoer meer, en op mijn buik probeer ik zelfs niet want dan zou ik gewoon boven het bed zweven. en als ik mij draai, moet ik mijn buik meesleuren want hij draait niet vanzelf mee
- dat ik 's nachts altijd wakker word omdat mijn hoofd zodanig in mijn kussen is gezakt dat ik het gevoel heb dat ik gewoon een enorm hoofd ben dat in de Grand Canyon ligt
- dat ik, als ik dan EINDELIJK toch weer in slaap ben gevallen, wakker word omdat mijn lief over mijn buik wrijft om ervoor te zorgen dat Bielentijn schopt (als mama slaapt, slaapt iedereen, laathemgerust!)
- dat bij het begroeten van collega's of klanten op 't werk hun blik naar beneden zakt en ik niet goed weet of ze nu naar mijn buik of mijn borsten kijken. en dat ik de reflex heb om mijn buik dan in te trekken - niet dat dat nog lukt, hah! fat lady coming through!
- gaan shoppen voor zwangerschapsbroeken en 100 keer opnieuw moeten gaan passen omdat ik soms nog in maatje 38 pas maar soms ook een 44 moet pakken, en dat ik daardoor absoluut geen idee meer heb van wat mijn maat nu eigenlijk is en daardoor geen zin meer heb in shoppen. JA, HET BESTAAT!
- "neuh, ça va" antwoorden als iemand mij vraagt of ik nog vaak misselijk ben, en dan beseffen dat ik eigenlijk bijna dagelijks misselijk ben. als ik buk terwijl ik juist iets heb gegeten. als ik warm heb gegeten (of pesto op mijn boterham) en het gevoel heb dat mijn eten stijgt in mijn slokdarm en er langs mijn oren uit gaat spuiten
- dat ik met een volle maag naar bed kan gaan en mijn maag nog begint te knorren vanaf dat ik ga liggen
- dat ik zo traaaaaag ben. niet alleen fysiek (trappen!) maar vooral mentaal... ik lijk zoveel te vergeten en onbewust uit te stellen, alsof ik maar zit weg te dromen zonder effectief te dromen. ik ben al 5 maanden zwanger en heb mijn ervaringen en vorderingen van de laatste maanden veel te weinig bijgehouden en ben bang dat ik alles ga vergeten
- dat Bielentijn graag recht in mijn liezen schopt als het net druk is op 't werk en ik van hot naar her loop
- elke week merken dat er weer een favoriet kledingstuk is dat niet meer past en het (tijdelijk) naar een doos op zolder moeten verbannen


Wat dan weer wel tof is

- Bielentijn voelen schoppen / boksen / headbangen en mijn buik zien omhoog wippen... en dat vooral als ik rustig in de zetel de derde van Twilight zit te lezen, wat voor mij een bevestiging is dat hij de enige vent is in huis die mij NIET uitlacht omdat ik mijn gevoelens voor Edward Cullen niet onder controle heb
- eindelijk eens een strakke buik hebben, miauwkes! ook al steekt hij nu zodanig uit dat ik soms niet meer zeker weet of ik nog voeten heb
- stillekesaan kleertjes kopen en cadeautjes krijgen... Bielentijn heeft al meer schoenen dan kleren. zou het toch een meisje zijn?

En nee, het is niet erg dat de toffe lijst korter is dan de shlechte. Er zijn waarschijnlijk wel meer leuke dingen, maar ik geniet in stilte. En al die ongemakken neem ik er gewoon bij, en dat ik "neuh, ça va" antwoord, kan alleen maar betekenen dat ik ze rap vergeet ook. (Of voor het eerst in mijn leven kan relativeren!)

Wat ons brengt (ik was het al vergeten, haha) bij zwangerschapsdementie.
Eerst was er de bol. Dan was er de lijnkaart. En ja, in die vervloekte maand januari heb ik ook een bavetje van één besteld. Dat zou normaal vorige week toekomen, en het bleef maar weg dus ging ik mijn adresgegevens nog maar eens checken. *PEUT!* Ik zen nogal ne keirel hé. 8-/
Daar in Menen zullen ze goe kunnen lachen met die gratis post!
Als ik nog eens iets bestel, laat ik Valentijn de postcode invullen...

De tijd gaat zo rap, ik enorm traag. Ik heb het gevoel dat ik soms op een andere planeet zit - de planeet Verwaarloosuwblog.
En Verwaarloosnogwelmeeranderedingen.
Maar! Op de valreep is hier toch nog mijn eerste en waarschijnlijk ook wel laatste bericht van de maand maart... al heb ik geen schrijfinspiratie, zoals altijd.

Ik maakte een dekentje en een nerdmonster waar ik een beetje verliefd op werd.
Ik deed verder aan de voorbereidingen voor het openen van een Etsy-shop. En stopte daar ook weer mee - voor efkes, omdat ik ook nog een tripje naar Wenen moet plannen en daarvoor heb ik nog maar een paar weken tijd. Oh Vienna!
Ik werd nog dikker en heb nu wel een voorraad zwangerschapsbroeken maar geen truien of vestjes meer die lang genoeg zijn.
Ik kocht stofjes om zelf nog zwangerschapskleren van te maken.
Haja, by the way... het is een jongen! :-D
En hij stampt! :-D
Ik ging een weekendje naar de Ardennen toen het daar verschrikkelijk stormde.
Ik probeerde een paar nieuwe recepten uit, wat mij genoeg recht gaf om nog een kookboek te kopen.
Ik zag Alice in Wonderland en was een beetje teleurgesteld.
Ik las de 3de van Twilight uit en wacht nu tot de 4de uitkomt, juist na mijn verjaardag. *hint hint*
Ik ergerde mij dood aan dat winterweer. Na een paar dagen zon erger ik mij nog altijd dood aan weer dat nog altijd geen lente is. Verdommeuh!
Ik voelde ook de zon op mijn vel die warm genoeg was vanachter het raam, en fotosyntheesde. Als dat bestaat.
Ik staarde veel voor mij uit, op mijn andere planeet, en schreef, tekende en maakte veel te weinig.

Kasabian

Ik had het al op de radio gehoord en nu krijg ik het niet meer uit mijn hoofd, wat een superschijf! I'm ook on fire zenne!
En ik zie het zo hard gebeuren dat ze deze zomer naar een festival komen, terwijl ik ofwel hoogzwanger ofwel pas bevallen in mijn hangmat lig. Al staat het idee van mijn hangmat mij ook wel aan, oh boy. B-)

bollen kunt ge nooit genoeg hebben

"Haha, sukkel! Ziet ge wel dat ik niet de enige dwoazekloot ben!" Dat dacht ik toen ik de brievenbus opendeed en een envelop zag zitten voor Valentijn. Met het juiste adres, behalve dan de postcode. Die was verkeerd, het was onze oude postcode. Iedereen kan dus die fout maken, puh!
Toen zag ik dat het een brief was van De Lijn. En bedacht ik mij dat ik met een code van mijn broer gratis lijnkaarten had aangevraagd, voor ons allebei. Ik had dat adres dus ingevuld.
IK. BEN. ZO. DOM!!!
Ik heb die lijnkaarten waarschijnlijk op dezelfde dag aangevraagd als ik mijn bol had besteld. Het was een slechte cijferdag, laten we het daarbij houden. En MIJN gratis lijnkaart is nooit toegekomen... die ligt waarschijnlijk ook te blinken op de deurmat in Menen. 8-l

Soit. Ik had dus een nieuwe zwangerschapsbol besteld. Die moest van Nederland komen maar was toch zo lang onderweg dat ik al bang werd dat er een vloek lag op het bestellen van zo'n kettingen. Maar deze week dinsdag zat hij dus toch in de brievenbus... ik heb nog meer buik nodig om hem tegen te laten bungelen, en de baby heeft ook nog gewoon geen oren, maar content dat ik ben! :-)
En dan donderdag... bleek mijn andere bol OOK in de brievenbus te zitten. Ze hadden hem dus toch terug opgestuurd vanuit Menen (wel na eerst de envelop al eens opengesneden te hebben, you never know dat ik harde contanten laat opsturen per post) en het juiste adres opgeschreven na ook eerst een totaal verkeerd gespeld adres opgeschreven te hebben. Maar toch, danku bewoner van De Verkeerde Brievenbus!


Hier zit ik dus met twee bollen. Gelukkig heb ik niet dezelfde besteld, nu kan ik nog altijd combineren met andere kleren. :-)

brief aan mijn buik - 12 weken

Liefste baby,

Ik heb deze week van je gedroomd. Het was een nachtmerrie. Je was geboren, een meisje. Je was het mooiste dat ik ooit had gezien. Ik denk dat ik nu weet wat dat juist betekent: gebiologeerd naar iemand staren.
Je was maar amper 20 cm, geen prematuurtje maar gewoon een miniatuur-baby, je lag in een kartonnen bakje onder een dekentje van bruine suiker. Zo vredig slapend, klein en verfrommeld, en het was alsof ik keek naar een godin van puur goud. Zo trots en gelukkig.
Ik wilde je laten zien aan mijn collega's, die zaten blijkbaar bij moemoe. Daar lag je dan plots in een bakje water, en toen ging alles zo snel.

Ik zag dat je moeilijkheden kreeg om te ademen, ik wou hulp roepen en durfde ook niet stoppen met naar jou kijken. Je was aan het stikken, plots was je nog maar een halfdoorzichtige foetus met zwarte oogbollen onder je vel, als een baby-kangoeroe; je spartelde en bewoog toch zo traag, onder water, toen ademde je niet meer en kwam er wit spul uit jou, als bij een ei dat kookt met een barst in de schaal. Je was dood.
Ik schoot wakker en wilde huilen, maar het lukte niet, ik was te zeer in shock.
Ik droomde daarna nog dat ik opeens in het oude huis van moemoe was, een ontvoerder wou mij meenemen maar ik mocht nog wel kleren inpakken. Jij zat in een soort van kokertje dat ik kon meedragen, alles dat ik nog had.
Alles was leeg, alles was het einde.

Het was een lange dag daarna. Ik wilde mijzelf ervan verzekeren dat alles okee was, maar the point is dat ik dat niet kan weten. Voor hetzelfde geld zit je dood in mijn buik zonder dat ik het doorheb.
Donderdag gingen we naar de gynaecoloog en zij liet je zien. Je was ondertussen al 7 cm! En wat een opluchting om je hartje te zien pinken als het lichtje van een vuurtoren!
Terwijl je op 6 weken nog maar een garnaaltje was van ocharme een halve cm, gewoon een rompje, had je nu al een mensenvorm. Een hoofdje, armen en handjes, voetjes, een maag, beginnende hersenhelften, ribben en een ruggengraat als een lichtgevende stippellijn. Alles mini, alles daar.
We konden je hartje horen kloppen, zo snel zeg, wat een techno-gedreun.
Je wordt toch geen gabber?!

Binnen 4 weken weten we misschien of je een jongen bent. En anders binnen 8 weken of je een meisje bent. Ik ben zo benieuwd! Al ben ik niet meer zo gespannen omdat ik weet dat je okee bent, Bielentijn. En alles wat je dan anders nog bent, maakt dan niet meer zoveel uit, ondanks mijn collectie roze bloemetjesstofjes.


Je mama.

Haha, heb ik Ndiak er efkes mooi tussengestoken! Deze post mag dus wél over zwangerschap gaan.
Okee, eigenlijk gaat hij niet zozeer daar over, maar over een stomme koe. Ik dus.
Een hele tijd geleden - ik wist toen waarschijnlijk nog maar net (of nog niet) dat ik zwanger was - was ik op internet op zoek naar leuke zwangerschapsdingen. Kleren. En een zwangerschapsketting, zo'n bol die op uw buik hangt. (Tot dan toe wist ik helemaal niet dat er daar ook een belletje in zat dat de baby rustig zou maken... ik dacht dat dat gewoon voor de show was, zo'n bol op uw buik)
Hennieweej, vorige week besloot ik om ook maar zo'n bol te kopen. Ik BEN namelijk zwanger. En hij stond in de solden, de bol die ik wou: een oranje met paarse bollen op, precies een planeet.
Ik schreef dus geld over en wachtte op een bevestigingsmail.
Het is eventjes weer vorige week dinsdag: ik ben op mij werk en besef opeens iets. Shit, ik heb ergens de verkeerde postcode ingevuld! Mijn oude postcode, die van Menen!
Dat kon dus alleen maar bij die bestelling gebeurd zijn. 's Avonds kijk ik het nog eens na, het pakje bleek al verstuurd te zijn. Onderweg naar Moen, stond er. Niet naar Menen dus. Het zou nog wel goed komen, de rest van het adres klopte wel. Al wist ik wel dat er een straat is met dezelfde naam in Menen. Maar lui en laf als ik was, deed ik geen moeite om Taxipost te bellen om het pakje te onderscheppen.
Ondertussen is het vorige week woensdag, ik kom thuis van mijn werk, check de status van mijn pakje nog eens en krijg een attakske. Afgeleverd in Menen, staat er. Shiiiiiit!
Had ik mijn mail maar gecheckt voordat ik naar huis ging, ik werk in Menen begot!
Ik ben echt zo'n ongelooflijk stomme koei. Ik ben al meer dan een half jaar geleden verhuisd en nu begin ik opeens mijn postcodes door mekaar te halen?
Dat ging er echt niet meer bij... ik was al heel de dag mottig en moe, ik zou donderdags naar Antwerpen en vrijdags naar Frankrijk vertrekken, ik moest daar nog voor inpakken..... aaargh.
Op de site van de Witte Gids en bij 1207 vond ik ook niks, met alleen een adres maar geen naam ben je niet veel. Ik ging dan maar een halfuurtje gaan zitten bleiten onder de douche alvorens ik dan toch maar inpakte en in mijn bed kroop.
Zo weinig mogelijk aan proberen te denken. Gewoon naar Antwerpen gaan, een lang weekend Centerparcsen, en dan zou ik wel zien.
Deze dinsdag moest ik weer gaan werken, en 's morgens ging ik eerst eens aanbellen bij mijn pakjesadres. Rolluiken naar beneden, een heel vreemde deurbel (mix van politiesirene en speelgoedgeweertjes-pieuw!pieuw!), er deed niemand open.
's Avonds na mijn werk probeerde ik dus nog maar eens, zonder resultaat.
Ik ging eens bij de buren polsen, want voor hetzelfde geld stond dat huis gewoon leeg. De buurvrouw wist mij te vertellen dat er vreemdelingen woonden maar dat die bijna nooit daar waren, alleen soms in het weekend. En de deurwaarder had er ook al aan de deur gestaan.
Not good.
Ik stak mijn briefje dan maar in de brievenbus, met de vraag of ze het pakje naar de post wilden brengen om het naar het juiste adres te laten sturen. Een briefje dat ik misschien ook beter in het Frans had geschreven. Niet dat iemand het gaat lezen, of er iets mee gaat doen.
Er stak al een brief half uit de brievenbus, dus heb ik de naam van de bewoonster overgeschreven om alsnog een telefoonnummer op te zoeken, maar zonder resultaat.
Ik heb dan ook maar direct gevoeld in de brievenbus naar mijn pakje, maar dat lag waarschijnlijk op de grond, en zo fijn is mijn arm nu ook weer niet. Met lege handen terug naar huis dus.
Nu ik dat toch had kunnen doen na een heel weekend piekeren, had ik mij er wel bij neergelegd, mijn bol zou niet meer terechtkomen. Dus wou ik er een nieuwe bestellen. Dure affaire, één bol voor de prijs van twee, maar ik moest en zou een bol hebben.
Natuurlijk bleek de voorraad uitgeput! Zucht. Chance dat ik heb. Gewoon door zo'n onnozel foutje van mij.
Maarrrrrrrrrrr...
Er is goed nieuws!
Ik zocht dan maar andere sites af naar zwangerschapsbollen. En. Ik heb. Er veel mooiere gevonden! :-D Ook planeetbollen, wel duurdere, maar in andere kleurtjes, kleurtjes die beter bij mij passen dan oranje.
Oranje, godbetert! What was I thinking...

Hoe zou het nog zijn met...

... Ndiak Tjoup? Of hoe hij ook weer geschreven werd, de naam van het Rwandese jongetje dat in de lagere school 'ons' pleegkindje was. We kregen dan een kartonnen plooispaarpotje mee naar huis om geld in te zamelen zodat Ndiak naar school zou kunnen gaan. Ik weet zelfs niet meer of dat iets was van mijn klas, van de twee klassen van mijn leerjaar, of van heel de school. En hoe lang dat geduurd heeft, mijn hele lagere schooltijd of maar één jaar? Ik herinner mij alleen zijn naam nog, en zijn zus heette Fanta, dat vonden wij toen kei grappig.
Ndiak was toen ongeveer even oud als ik, dus hij zal nu ook al wel bijna 25 jaar zijn. Zou hij naar school kunnen gaan zijn? Studeert hij nu in de USA voor dokter? Is hij misschien al dokter? Of zou hij in een golfplaten kotje wonen? Of gestorven zijn aan aids? Dealt hij drugs, verkracht hij meisjes en vermoordt hij toeristen voor hun geld? Speelt hij djembé? Is hij voetballer geworden? Woont hij misschien in België? Of kabbelt zijn leventje rustig voorbij in Rwanda en is hij daar tevreden mee?
Zou zijn zus de naam Fanta ook zo grappig vinden?

reklaam!

Is het een jongen? Is het een meisje? Dat weten we niet, maar het is in ieder geval een Bielentijn!

De volgende post gaat niet over zwanger zijn.
Unless I forget.