Wacht Ongeduldig Op Haar Pensioen

Allrighty, iemand vroeg er hier een update?
Ik zal proberen kort en bondig te zijn. :-)
Ik vul mijn dagen nog altijd graag met onder de boom zitten en samen met de kat naar de kikker kijken, of uit het raam staren, en ook met op zoek zijn naar het juiste evenwicht, cause that's what the vleervlinder is all about.
Hoewel het op 't werk alweer een tijdje rustiger is, zat ik toch weer met dat ambetante gevoel van ik-krijg-thuis-niks-gedaan, waar ik zowel een beetje wanhopig als lichtelijk agressief van word. Daarom had ik een dagje onbetaald verlof gepakt, helemaal voor mijzelf en mijn creatieve en huishoudelijke achterstand. En natuurlijk stond ik net DIE dag op met migraine, en kreeg ik nog niks gedaan. "Ik zou eens een week ni willen gaan werken, om mijnen to-do-list in te korten", dacht ik.
Dat dacht ik ook toen ik vorige herfst een kleedje wou maken. Ik verstuikte toen mijn voet en moest een week thuisblijven. Dat dacht ik ook vorige zomer, en toen zwollen mijn voet en been zodanig op door een dazenbeet dat ik een week niet kon gaan werken.
The body's got strange tricks to help out the mind.
Hennieweej, ik had al een half jaar steeds weer een overbelaste pols van zware dozen te heffen op 't werk; een paar dagen pijn en dan was het weer over voor een dikke maand, maar toen het een paar weken geleden weer van datte was, en de pijn na een week al tot mijn ellenboog doorliep, ging ik toch maar naar de dokter.
Peesontsteking! Ontstekingsremmers pakken dus, en mijn hand en arm een week niet belasten.
Mijn bazin was niet zo blij met mijn weekje thuis, net nu ze op verlof vertrok en er nog vanalles gedaan moest worden vooraleer we het kerstgerief (ja, nu) uitzetten.
Ik mag mij dat allemaal niet zo aantrekken. Echt. Want dat is wat ik doe: mij schuldig voelen omdat ik iedereen in de steek laat, boos zijn op mijn lichaam dat niet macheert zoals het zou moeten; en dan geniet ik voor geen meter van die week 'vrij' die ik zo lang wou. En daarna zit ik weer in dat vaste werkpatroon en heb ik spijt dat ik mijn week vergooid heb.
Ik heb mijn best gedaan vorige week. Ik moet mij niet schuldig voelen tegenover mensen die tóch al een zwembad hebben. Ik heb afgesproken met vriend(inn)en die ik alweer lang niet had gezien en dat heeft deugd gedaan. Ik ben bruin genoeg om mij niet meer wit te voelen (maar niet genoeg om mijn zus voorbij te steken). Ik ben tot een stuk of honderd conclusies gekomen. Ik heb echt kei veel fruit gegeten en géén choco. Ik heb een beetje gescrapt, geschilderd en genaaid. Dat is goed.

Alles kan beter!

Mijn to-do-lijst is bijlange nog niet genoeg ingekort om mij minder gespannen te voelen.
Ik wou een kleedje maken maar het model is zodanig ingewikkeld dat ik het efkes (een eeuw ofzo) aan de kant leg. Ik heb ook totaal gene zak gemaakt voor mijn toekomstige Etsy-shop. Ik heb niet gesport, geen cd's gebrand, geen foto-afdrukken besteld, nog maar twee gordijnen gemaakt van de vijf, nog geen lampen gemaakt voor in de living en de vestiaire, mijn werkkleren niet vermaakt en zelfs geen andere kleren gemaakt (nog op de planning: nog een ander kleedje, een rokje, bloesje en pyamabroek). Ik wil nog een mini-scrapbookje maken over ons nieuwe huis. Mijn knutselkamer schilderen - al kan ik niet beslissen welke muren groen en welke blauw moeten. Ik heb een laaaaange boekenlijst.
Ik heb zo weinig gedaan met die week, te weinig naar mijn goesting, al moet ik misschien gewoon eens echt proberen om mijn lichaam te laten rusten in plaats van veel te willen doen, want uiteindelijk doe ik tóch weinig en ben ik teleurgesteld.
Al was het ook wel pokkeheet. Ik heb NIET geslapen en de helft van mijn lichaamsvocht is verdampt. De andere helft zit nog altijd in mijn vet IN mijn lichaam, thank you very much.