Too much televies

Het loopt nu toch wel een beetje de spuigaten uit met die rare dromen van mij...

Vorige week:
Ik stond op de parking van De Zandfluiter (eh?) met een paar onbekende kerels en één of ander automisbaksel. We waren aan het wachten op Nicole Kidman (eh??) maar die kwam niet opdagen dus vertrokken we zelf al maar.
Die kerels bleken van de maffia te zijn, ze hadden de auto gepikt en de koffer zat vol wapens... en pizza's. Ze moesten mij afzetten aan de afspreekplaats waar ik met mijn familie naar IJsland zou vertrekken, maar ik wou natuurlijk eerst nog rap een pizza eten (waar normaal de cd-speler zou zitten, was er een oven in die auto), maar het mocht dus niet van die onnozelaars.
Dan zag ik zo nog allemaal flitsen van een grote familiefoto van als we al in IJsland waren (ook al moesten we nog vertrekken), met daar over geschreven wat we allemaal zouden doen.
Opeens waren we dan toch al ginder, al bleek ons hotel op de bovenverdieping van het ringshoppingcenter van Kuurne (eh???) te zijn. En een of andere shmeerlap had al mijn gerief van mij rugzak overgeladen in zo'n rikketik-op-wieltjes-koffer. The horror!
En dat ding was te zwaar om op te heffen dus moest ik wel rikketikken!

Enkele nachten geleden:
We (wie zijn die anderen toch altijd?) waren ergens in een kelder waar mensen geëxecuteerd werden (dit wijst er op dat ik Prison Break nog niet helemaal verwerkt heb). Iedereen stond in een lange rij, de persoon die aan de beurt was, moest op een podium klimmen. Een meter daarvoor hing dan een soort trapeze: twee kettingen met daartussen een balkske. Degene die op het podium stond moest zijn nek daar op leggen (dus dan sta je al helemaal naar voren geleund) en dan van de ene kant van de balk naar de andere rollen/schuiven, terwijl de beul met een kaars/vlammenwerper/lichtzwaard zijn kop er af brandde. :-s
Die beul stond daar dan maar te schelden en te roepen dat het ons verdiende loon was, dat we vreselijk zouden lijden enal. Elke kop die op de grond viel maakte nog zo'n kei harde bons. Ik had eigenlijk al genoeg het gevoel dat ik naar een vieze film aan 't kijken was, maar toen moest het ergste nog komen.
Die methode heette De Will Tura! (Ikke mij maar afvragen waar die zat als ze daar over bezig waren...)

Afgelopen nacht:
Ik moest wééral al mijn gerief inpakken en verhuizen/vluchten, al mocht er deze keer minder mee dan toen Menen ontplofte: ik kreeg (again van een stel vreemden, al was mijn zus er precies ook wel bij) alleen maar een sportzak waar ik maar alles moest inproppen dat mij het meest waardevolle leek. Geen plaats dus voor dozen vol brieven, schrijfsels en inspiratie. En ondertussen woonde ik blijkbaar al terug bij mijn ouders.
Anyway, wij dus met z'n allen in een minibuske en dan maar rijden naar één of andere safe place (leek een beetje op het boshuisje van die maffe hippie uit Children of Men).
We bleven dan met drie mensen over die extra beschermd moesten worden: een kerel, een meisje dat een beetje op een nicht van mij leek, en ikzelf. Allemaal kei spannend, zo gewapend rondsluipen. De Chinees (den dieje van The Matrix!) moest het andere meisje beschermen, wat niet echt een probleem zou zijn want hij was stapelverliefd op haar.
Nadat we effe hadden moeten opsplitsen, vond ik opeens dat andere meisje terug... zwaar gewond, en haar beschermer had haar proberen te verkrachten.
Dat vond ik niet meer om te lachen zenne, dus toen ik meneer Chinees vond, kwam het tot een Kill Bill-gevecht, niet met samoerai-zwaarden maar met machetten (Stanley's Route?).
Het eindigde zo dat ik opeens twee messen had en preparé heb gemaakt (de Ricky-film?) van de Chinees.

En toen ik wakker werd, dacht ik: shit, ik ben mijn backups met foto's in mijne sportzak vergeten te steken!

(Pilleke, iemand?)

Jurk meets Snor

Versleuteld verleden (Wesley Stace)

Engeland, 1820. Als Lord Loveall in de afvalhopen buiten Londen een zwerfhond met een bundel ziet slepen, ontdekt hij dat het dier een pasgeboren baby draagt - voor hem een geschenk uit de hemel, want het geslacht Loveall dreigt uit te sterven. Loveall noemt het kind Rose en neemt het mee naar huis om het als zijn eigen dochter op te voeden.
Maar dan bereikt Rose de tienerleeftijd en kunnen haar dure jurken niet langer verhullen dat ze eigenlijk een jongen is. Rose vlucht en trekt de wijde wereld in. Pas nadat hij met zichzelf in het reine is gekomen, vindt hij de sleutel tot het mysterie van zijn eigen afkomst en legt hij een verschrikkelijk familiegeheim bloot.

Ik heb het boek dan toch uitgelezen gekregen. Heel mooi en fascinerend, het jongen/meisje-concept. Wat ouders drijft om een kind zo op te voeden.
Geoffroy, 'de vader', is eigenlijk nooit over de dood van zijn zusje heen geraakt; en voor Anonyma, 'de moeder', is dit dé kans om androgyne theorieën van haar favoriete dichteres Mary Day in praktijk om te zetten.
Ge moet er maar opkomen! Maar eigenlijk is het zo'n gek idee nog niet. Vanbinnen zijn we toch allemaal mannelijk én vrouwelijk...

Het zelfbesef van een pasgeboren kind was mannelijk noch vrouwelijk, maar dan kwam het moment dat de maatschappij het leerde welke rol het moest aannemen. Jongens en meisjes werden daarom zo gemaakt, niet zo geboren, en ik zou worden gemaakt.

Everything I ate

Joepie, ik ben van een-week-lang-foto's-trekken-van-mijn-eten vanaf! In het begin was het nog lachen, maar op den duur werden al die boterhammen maar saai. En eerst een paar minuten bezig zijn met foto's trekken alvorens ge aan uw eten moogt beginnen: quite frustrating. Doch het is weer maandag en ik kan weer op mijn gemakske vanalles binnenspelen zonder dat mijn camera in de buurt moet zijn.

Mandarijntjeswatching kan hier!

JeugdSentiment

Eindelijk is mijn queeste beëindigd... dankudankuDANKU stripwinkel van Roeselare!



(De zoektocht naar Brieven aan Doornroosje gaat nog steeds door...)

ABC yourself

Gezien bij Zita

Ik ben wel niet positief gebleven, anders kwam ik niet aan mijn woorden. En nu eigenlijk nog niet. ;-)

Anders
Bloemen
Creatief
Dromer
Extreem
Fantasie
Groen
Handig
Irritant
Jong
Kleurrijk
Lui
Muziek
Natuur
Onnozel
Papier
Qwacht nog altijd tot er mij een woord met een Q binnenschiet...
Romantisch
Stil
Teruggetrokken
Uitsteller
Veggie
Wispelturig
Xandee! :-D
Yin Yang
Zacht

't Is herfst-erfst-rfst-fst-st-t *echo echo echo*

Eindelijk een dagje zonder regen! Zelfs ZON begot!
"Daar moeten we van profiteren", zei ik tegen mijnen Eugene, en gewillig voerde hij mij (okee, ik moest wel trappen en sturen enzo) naar overal waar ik maar wilde.
In this case: het Duits militair kerkhof. En gelukkig nog op tijd ook: de stoute wind had alle kleuren nog niet uit de bomen geblazen. Gewapend met mijn camera, Valentijns extra batterijen (die goed van pas kwamen! na een minuut begaven de mijne het al) en een plof-er-
gerust-mee-in-het-natte-gras-broek gaf ik mij volledig over aan den Duits. Of wat er nog van overschoot, althans.
Het resultaat, dames und heren, kan u hier bezichtigen.
Een geslaagde middag, I must say... wat een paar straaltjes zon, een beetje kleur en een stel ouwe bomen al niet kunnen doen he. Ik voel mij weer helemaal Zen. Al een chance, want morgen wacht er mij een hele berg strijk...

Rampenplan

Vannacht had ik een visioen dat heel Menen zou ontploffen.
In allerijl heb ik Valentijn wakkergemaakt en zo rustig mogelijk uitgelegd wat er aan de hand was. Hij geloofde mij natuurlijk langs geen kanten, dus liet ik hem de twee keuzes zien: ofwel bleef hij en ontplofte hij dus misschien, ofwel vluchtte hij mee weg... als mijn visioen dan niet zou kloppen, had hij maar één nachtrust gemist.
Éen nachtrust tegenover een heel leven... de keuze was toen toch rap gemaakt. Wij als twee zotten alles inpakken dat zeker mee moest: onvervangbare dingen zoals brieven, dagboeken, foto's en back-ups; belangrijke cadeautjes, jeugdknuffels...
De hoogstnodige kleren, schoenen, jassen, dekens, handdoeken mochten ook mee. Raar om zo midden in de nacht terwijl iedereen slaapt je halve inboedel in te pakken. Alsof we op een wel héél-last-minute vakantie vertrokken. Ondertussen hoste ik ook al in pyama door de tuin om Arabella te zoeken... most important item. Die lag gelukkig gewoon in haar 'huisje' en wist niet wat er gaande was toen ik dat dichtmaakte en haar meepakte, samen met nog een zak kattebrokken.
Valentijn was ondertussen de auto al aan het inladen terwijl ik nog zoveel mogelijk eten bijeen graaide, potten uit de kast haalde en het campingvuurtje van de zolder haalde. En dan ook maar ineens de tent enzo. Belangrijke dingen als tandenborstels en wc-papier werden op het laatste nippertje ook nog bij in de auto gesmeten.
Wat moest er nog mee? Of: wat mócht er nog mee? Nu ging het niet meer om levensnoodzakelijke dingen, maar om dingen met emotionele waarde. Heel dit huis (en zijn flashy nieuwe behang) had al een emotionele waarde gekregen. Wat met al die zelfgemaakte dingen? Al mijn geknutsel? Byebye lampen en papiermaché hersenspinsels. Byebye aan een groot deel boeken en cd's. Byebye aan ons leven zoals het eens was.
Half verdoofd en niet goed wetend of we ons vel waren aan 't redden of gewoon klaar waren voor het zottenhuis, stapten we in de auto. Ik zei Valentijn richting Frankrijk te rijden - al een chance dat dat maar 2km verderop lag...
Toen wij al ver genoeg waren, in ons autootje met dekens om onze schouders geslagen, Valentijn zo geconcentreerd mogelijk achter het stuur, ik ernaast met een oversture Arabela op mijn schoot... toen sloeg er al Lord of the Rings-gewijs een enorme golf, een ontploffing, een rare stroom van energie over Menen.

Gelukkig was dat ook maar allemaal een droom.
(Nu had ik u efkes goe liggen he!)

En dan ga ik nu heel erg groggy aan mijn ontbijt beginnen...

Absynthe Minded

Gisteren gratis en voorniet - wederom dankuwel GoPassGate! - naar Absynthe Minded geweest in de AB Club. De Club bleek van jeugdhuisformaat te zijn, publiek van zo'n 100 man/vrouw... lekker privé-optreden! Met begot vier gratis drankskes (wat zeg ik? drankEN!) inbegrepen.
De muziek was very okay. Ik kende al wel de singletjes en de muziek van hun eerste cd, maar van de nieuwigheden zaten er toch zo'n goeie tussen dat ik ineens cd nr.2 ook heb gekocht. Helaas vind ik dat-ene-koele-liedje maar niet terug... ofwel staat het niet op die cd, ofwel klonk het live gelegans anders. Ofwel moet ik nog een tweede keer naar de cd luisteren. ;-)

En wat was er nog fijn:
- een rechtstreekse trein hebben!
- een psychedelische koeltoren!
- mij Pauline wanen op de Brusselse Grote Markt!
Enzoveelmeer!

In mijn hoofd

"Donderdag wordt het 18°C...", aldus het weerbericht van enkele dagen geleden.
In mijn hoofd zag ik mij al met mijn katsjoe botten door de tuin huppelen, vrolijk al mijn buitenklusjes opknappend. Een toerke met de fiets zou er ook nog in zitten, misschien naar het Duits militair kerkhof voor een paar sferige herfstfoto's....
De realiteit was toch ietsje anders: 15°C, regen en rukwinden.
Buitenklusjes werden serreklusjes, het fietstochtje veranderde in door-weer-en- wind-voor-potgrond. Doch dat pokkeweer maakte de goeie dingen niet slecht... de bloemiste bijvoorbeeld was weer haar sympathieke zelf en kwam mijn fiets helpen vasthouden terwijl ik er de zak potgrond op vastmaakte, hihi. Onze serre bleek nog een heel aantal paprika's te herbergen. Zelfs mijn potje waar ik blauwe druifjes in had geplant, vertoonde al de eerste tekenen van nieuw leven! En de afgelopen dagen was ik er in geslaagd om het oh zo gevreesde trapgat te behangen én...
mijn eerste scrapbookpagina te finishen! At last, at last... dat heeft toch wel een paar maanden geduurd. Foto's waar het op had geregend, krassen, gescheurde papieren, geen extra geboortekaartje om te verknippen, wachten op ouderlijk bezoek voor krasletters en een scan van dat geboortekaartje, wachten op nog een print van het geboortekaartje maar dan iets kleiner, andere krasletters nodig hebben, geen tijd hebben, geen zin hebben, geen plaats hebben...
Het resultaat ziet er iets anders (-> iets minder goed) uit dan in mijn hoofd, al kan dat ook wel liggen aan het feit dat ik er zo mee gesukkeld heb. Ik kan dat blad niet meer zien, godverdomme!
Op naar nummer 2, dus.

Ha, ge weet het dan toch!

Gezien bij Zita.

You Are From Pluto

You are a dark, mysterious soul, full of magic and the secrets of the universe. You can get the scoop on anything, but you keep your own secrets locked in your heart. You love change and you use it to your advantage, whether by choice or chance. You don't like to compromise, to the point of being self-destructive with your stubborness. Live life with love, and your deep powers will open the world to you.

What Planet Are You From?

"Ik ben gothic. En satanist."

Oh. My. Goddeh. Daarjuist naar De jeugd van tegenwoordig gekeken.
Die kinders schelen misschien 5 jaar met mij, maar wat een verschil! Of ligt dat niet aan de leeftijd maar gewoon aan mij?
Zo rotverwend! Eten op uw schoot geserveerd krijgen voor den tv: het zou bij ons geen waar geweest zijn. (Maar wat had ik indertijd ook kunnen doen voor den tv, wij hadden geeneens kabel...)
Bed zelf niet moeten opdekken thuis? En dan hebben ze waarschijnlijk ook nog allemaal gewoon een dekbed... ik ben 20 jaar door het leven gegaan met lakens en dekens.
En what about 'ik mis mijn mama en mijn papa'? Joenge, toen ik 16 was zou ik nogal blij geweest zijn dat ze mij ergens wegstaken op een kasteel, al was het dan nog drill & disclipline à volonté.
Al hebben die pubers natuurlijk ook hun goeie kanten. Na een paar uur al goed bevriend zijn en opkomen voor mekaar, bijvoorbeeld. In de volwassen wereld van concurrentie en achterklap is dat soms ver te zoeken.

Hoe het ook zij: het fenomeen pubers blijft toch fascinerend. Karikaturen van zichzelf. Die stereotype gevoelens en gedachten, het brengt mij terug naar den taad dat ikzelf nog volop briefkes smeet door de studiezaal. Zo cool willen zijn maar tegelijk eigenlijk marginaal zijn. Of kei schraal, as they say. :-D
Ook al erger ik mij alle tinten blauw aan die Burberrytrutten met z'n drieën naast mekaar op het fietspad, met hun air van en-waarom-zou-ik-u-laten-passeren... ik kan niet (of toch geen tien jaar meer) wachten tot ik kinders heb. Die krijgen dan ook geen MTV en geen hond, maar wel respect, nah!

Weekend:
- een avondje met mijzelf hebben, dan maar naar The Man in the Iron Mask kijken, en Leonardo DiCaprio uitlachen met zijn lang haar
(en waarom is d'Artagnan in het Engels dirt oignon?)
- ook een nachtje met mijzelf hebben en dus in het midden van het bed kunnen slapen, zonder gesnurk naast mij! (wel koud zo...)
- bokes met kokosconfituur van de wereldwinkel
- de afwas doen met de Internationals op de achtergrond en de keuken helemaal onderspetteren
- het zonneke dat op mijn snoet schijnt terwijl ik vanalle prentjes zit in te plakken
- de perfecte appel: niet te hard en niet te zacht, niet te zoet en niet te zuur
- de berging eindelijk uitkuisen en tot de constatatie komen dat er daar toch plaats genoeg is als ik de helft van de rommel op zolder zwier
Echt jom, ge zou van minder happy worden!

En ik heb gedroomd van Lilith. Ik was bij haar op bezoek samen met mijn vriend en mijn zus, en we gingen één of ander spel spelen met wijn. Aangezien ik dat niet lust, vroeg ik of het voor mij met fruitsap mocht, maar nee, dat ging niet, en dus mocht ik niet meedoen.
Dan wou ik maar een kijkje gaan nemen in Lilith's scrapbookkamer, maar dat mocht ook al niet!
Ik denk dat ik vannacht in Ieper maar eens autoruiten ga kapotsmijten...
:p

Shopwraak

Koppig ben ik vandaag helemaal naar Roeselare getrokken om alsnog de Kruidvatse barokfotolijst en bloempotten te bemachtigen.
Sweet as he is (en daar passeren as he must) heeft mijn lief mij daar afgezet. ‘Daar’ zoals in ‘zo’n 1000km van het centrum’… na een tijdje stappen en mijzelf vervloekend dat ik mijn sjaal niet mee had, ben ik dan toch blauwgekaakt aan de winkelstraten geraakt. Mijn voet heeft het zelf niet laten afweten en al!
Eerst langs de kringloopwinkel gepasseerd, maar ze hadden daar niks interessants, behalve dan een oude mazoutpomp die veel te veel kostte. Koud en hongerig heb ik mij dan maar teruggetrokken in de wereldwinkel alwaar ik een voorraad zoetigheid heb gekocht die vijf minuten later al onderweg was naar mijn maag.
Heel wat oversteken, kijken, prullen, passen en kopen later was ik al bijna aan het einde van de winkelstraat zonder een Kruidvat tegen te komen. Toen bleek dat snodaards het einde van de straat een beetje een bocht hadden laten maken, en dat ze dáár het Kruidvat hadden verstopt! Ze doen maar: ik heb nu tóch een bloempot en mijn barokke fotokaders. Knalgroen en paars, en de paarse hangt al uit mekaar. :-s (Slecht gelijmd, zeg ik u!)
Het probleem is nu dat ik geen gaten in de muren durf maken nu het nieuwe behang er tegen plakt. Dus die kaders zijn gedoemd om ergens op een tafel of een kast te blijven staan. Of tussen mijn eeuwige rommel te blijven liggen.
Maarrrrrr… dat is nog niet alles! My vestjes-en-truitjes-troubles are over! Troubles zijnde ‘ik heb vooral bloemekesrokken, en vooral streepkesvestjes/truitjes, en da gaat ni samen’. Ik dacht dat my troubles al over waren toen ik tijdens de zomersolden een effen groen truitje kocht. Dat bleek dan buiten mijn eveneens groene bloemekesrok gerekend te zijn, die ik nog altijd nergens mee kon combineren zonder ofwel overdreven flashy, ofwel overdreven bioproduct te zijn. ‘Had ik maar een blauw truitje ofzo’, dacht ik daarstraks. En toen leidde een stralend licht vanuit den hemele mij recht naar een appelblauwzeegroen exemplaar dat zich thans rond mijn kathedraal van een lichaam bevindt. En perfect bij mijn ogen past. Ik ben zowaar verliefd geworden op mezelven.

En Brenda, het ambetante ADHD-barbiekind, en Britney, de schattige doch hysterische peuter van op de bus, kunnen daar nikske aan veranderen!

Gisteren in het CC naar ‘Terug normaal’ van Els De Schepper geweest. Eigenlijk waren we al tegen onze zin vertrokken: Valentijn omdat hij ervan overtuigd was dat hij in het programmaboekje helemaal geen ‘V’ achter die voorstelling (‘zoiets voor Flair-madammen’) had gezet zodat ik kaarten kon reserveren; ik omdat ik lag te maffen in de zetel.
We zijn dan toch maar gegaan want tja, we hadden nu eenmaal betaald, plus ’t is een rosse dus zo slecht kon het toch niet zijn.
En inderdaad, zo slecht was het niet!
’t Was een beetje een mengeling van stand-up comedy, verhaaltjes vertellen en liedjes zingen. Nederlandstalige liedjes, meer bepaald, en daar had ik het soms toch wat moeilijk mee. Op papier, in dichtvorm ofzo, zou de tekst wel okee zijn, maar gezongen klinkt het al rap als iets belachelijks bij mij en moet ik altijd denken aan Get Ready. En Els heeft een zodanig krachtige stem die me bij momenten té werd. Dan had ik goesting om ‘zwijg, Hollands wijf!’ te roepen. Voor de rest: dik okee. Ze mag dan wel 41 zijn: ze dartelt nog als een twintiger rond op het podium. Wat me dan soms ook begon tegen te steken, want dat doen dan weer te veel denken aan midlifecrisissen.
But oh my god, die had een tof kleedje aan, en dan dieje pluimkesjas in het begin!
Margarina Hermano, haar Cubaanse alter-ego, stond ook aangekondigd in het programmaboekske, en daar keek ik al op voorhand met schrik naar uit, want dat kon niet veel goeds voorspellen. Maar jongens toch, die was hilarisch! Ik kan me voorstellen hoeveel plezier ze daar zelf aan heeft beleefd… een vet accent opzetten en overdreven flamboyant rondlopen. Ik zou er zelf ook geen nee tegen zeggen.
(Om eerlijk te zijn loop ik hier zo zelf een groot deel van de tijd rond, met een belachelijk hoog piepstemmeke of een zwaar maffia-accent tegen mijzelf babbelend…)
Haar buikspreek-handpoppen – een seksueel geobsedeerd konijn, een Frans kieken en een Antwaarpse haai – waren ook fantastisch.
(Om nogmaals eerlijk te zijn heb ik de haai vandaag al geïmiteerd…)
Tegen 23.30u was het spel daar afgelopen en was ik vollen bak terug wakker. Een meevaller, I must say. En ik vind het eigenlijk spijtig dat ik bij sommige dingen zo’n dubbel gevoel had, want volgens mij is dat wel een zotte, sympathieke madam, de schepper.

Het blijft een favoriet...


Wanneer hij sterft, neem hem dan en snij hem dan in kleine sterretjes en dan zal hij het aangezicht van de hemel zo aangenaam maken dat iedereen verliefd zal worden op de nacht.

William Shakespeare

Hallo kroket

Vanmorgen werd ik wakker met een jeugdherinnering:
Als wij vroeger kroketten aten, haalden mijn zus en ik de korst er grotendeels af (aan één kant lieten we ze er aan als 'vasthoudgedeelte'), zeiden we: "lippenstift, goed voor de zon!", en smeerden we die kroket over onze mond.

*oogrol*