Rampenplan

Vannacht had ik een visioen dat heel Menen zou ontploffen.
In allerijl heb ik Valentijn wakkergemaakt en zo rustig mogelijk uitgelegd wat er aan de hand was. Hij geloofde mij natuurlijk langs geen kanten, dus liet ik hem de twee keuzes zien: ofwel bleef hij en ontplofte hij dus misschien, ofwel vluchtte hij mee weg... als mijn visioen dan niet zou kloppen, had hij maar één nachtrust gemist.
Éen nachtrust tegenover een heel leven... de keuze was toen toch rap gemaakt. Wij als twee zotten alles inpakken dat zeker mee moest: onvervangbare dingen zoals brieven, dagboeken, foto's en back-ups; belangrijke cadeautjes, jeugdknuffels...
De hoogstnodige kleren, schoenen, jassen, dekens, handdoeken mochten ook mee. Raar om zo midden in de nacht terwijl iedereen slaapt je halve inboedel in te pakken. Alsof we op een wel héél-last-minute vakantie vertrokken. Ondertussen hoste ik ook al in pyama door de tuin om Arabella te zoeken... most important item. Die lag gelukkig gewoon in haar 'huisje' en wist niet wat er gaande was toen ik dat dichtmaakte en haar meepakte, samen met nog een zak kattebrokken.
Valentijn was ondertussen de auto al aan het inladen terwijl ik nog zoveel mogelijk eten bijeen graaide, potten uit de kast haalde en het campingvuurtje van de zolder haalde. En dan ook maar ineens de tent enzo. Belangrijke dingen als tandenborstels en wc-papier werden op het laatste nippertje ook nog bij in de auto gesmeten.
Wat moest er nog mee? Of: wat mócht er nog mee? Nu ging het niet meer om levensnoodzakelijke dingen, maar om dingen met emotionele waarde. Heel dit huis (en zijn flashy nieuwe behang) had al een emotionele waarde gekregen. Wat met al die zelfgemaakte dingen? Al mijn geknutsel? Byebye lampen en papiermaché hersenspinsels. Byebye aan een groot deel boeken en cd's. Byebye aan ons leven zoals het eens was.
Half verdoofd en niet goed wetend of we ons vel waren aan 't redden of gewoon klaar waren voor het zottenhuis, stapten we in de auto. Ik zei Valentijn richting Frankrijk te rijden - al een chance dat dat maar 2km verderop lag...
Toen wij al ver genoeg waren, in ons autootje met dekens om onze schouders geslagen, Valentijn zo geconcentreerd mogelijk achter het stuur, ik ernaast met een oversture Arabela op mijn schoot... toen sloeg er al Lord of the Rings-gewijs een enorme golf, een ontploffing, een rare stroom van energie over Menen.

Gelukkig was dat ook maar allemaal een droom.
(Nu had ik u efkes goe liggen he!)

En dan ga ik nu heel erg groggy aan mijn ontbijt beginnen...