vleervlinder

Gisteren in het CC naar ‘Terug normaal’ van Els De Schepper geweest. Eigenlijk waren we al tegen onze zin vertrokken: Valentijn omdat hij ervan overtuigd was dat hij in het programmaboekje helemaal geen ‘V’ achter die voorstelling (‘zoiets voor Flair-madammen’) had gezet zodat ik kaarten kon reserveren; ik omdat ik lag te maffen in de zetel.
We zijn dan toch maar gegaan want tja, we hadden nu eenmaal betaald, plus ’t is een rosse dus zo slecht kon het toch niet zijn.
En inderdaad, zo slecht was het niet!
’t Was een beetje een mengeling van stand-up comedy, verhaaltjes vertellen en liedjes zingen. Nederlandstalige liedjes, meer bepaald, en daar had ik het soms toch wat moeilijk mee. Op papier, in dichtvorm ofzo, zou de tekst wel okee zijn, maar gezongen klinkt het al rap als iets belachelijks bij mij en moet ik altijd denken aan Get Ready. En Els heeft een zodanig krachtige stem die me bij momenten té werd. Dan had ik goesting om ‘zwijg, Hollands wijf!’ te roepen. Voor de rest: dik okee. Ze mag dan wel 41 zijn: ze dartelt nog als een twintiger rond op het podium. Wat me dan soms ook begon tegen te steken, want dat doen dan weer te veel denken aan midlifecrisissen.
But oh my god, die had een tof kleedje aan, en dan dieje pluimkesjas in het begin!
Margarina Hermano, haar Cubaanse alter-ego, stond ook aangekondigd in het programmaboekske, en daar keek ik al op voorhand met schrik naar uit, want dat kon niet veel goeds voorspellen. Maar jongens toch, die was hilarisch! Ik kan me voorstellen hoeveel plezier ze daar zelf aan heeft beleefd… een vet accent opzetten en overdreven flamboyant rondlopen. Ik zou er zelf ook geen nee tegen zeggen.
(Om eerlijk te zijn loop ik hier zo zelf een groot deel van de tijd rond, met een belachelijk hoog piepstemmeke of een zwaar maffia-accent tegen mijzelf babbelend…)
Haar buikspreek-handpoppen – een seksueel geobsedeerd konijn, een Frans kieken en een Antwaarpse haai – waren ook fantastisch.
(Om nogmaals eerlijk te zijn heb ik de haai vandaag al geïmiteerd…)
Tegen 23.30u was het spel daar afgelopen en was ik vollen bak terug wakker. Een meevaller, I must say. En ik vind het eigenlijk spijtig dat ik bij sommige dingen zo’n dubbel gevoel had, want volgens mij is dat wel een zotte, sympathieke madam, de schepper.