The joy of oplichterij (and how to cope with teleurstelling)

'Haha, ik heb daarstraks De Post in 't zak gezet!', ging mijn eerste zin hier zijn. Maar dat bleek dan toch niet zo, bugger.

Ik moest voor Valentijn naar De Post en vroeg aldaar '10 zegels van 90 cent en 10 van die blauwe priorzegels voor internationale post'. De kerel achter het loket had mij blijkbaar niet goed begrepen en gaf mij 2x 10 zegels van 90 cent (zijnde 70 cent en 20 cent). Hij moest er dan iemand anders bijhalen om dat te annuleren want hij had de rekening al afgedrukt en al... soit, ik ging dan uiteindelijk naar buiten met hetgeen ik moest hebben.
Thuisgekomen kijk ik op mijn rekening. Tiens, 9 euro, da's dan toch maar alleen voor die 10 postzegels? Diejen is die blauwe vergeten aan te rekenen! En da zijn er precies zoveel... 25 in plaats van 10!
Ikke kei content dat ik De Post had bedrogen en dat ze mij toch nooit ofte nimmer zouden kunnen opsporen.
Ik vertel het goeie nieuws aan Valentijn maar die weet mij te zeggen dat die blauwe zegels gratis zijn.
GODVERDOEME TOCH.

Maarja dan heb ik er nog altijd 25, nah!

FREAKSHOW: De Vrouw Met De Baard

Ik kon mij weer ni inhouden.

But it cheers me up!
:-D

R.I.P.

Na mij jarenlang gezelschap gehouden te hebben op mijn bureau, tijdens al die zware examens en onmogelijke liefdes, ja, na al die tijd samen heeft mijn klimopje de geest gegeven.Bij wijze van surprise had ik 'm een tijdje geleden versche potgrond gegeven, er van uitgaande dat een plant dan beter groeit.
Maar er werden opvallend veel blaadjes bruin. En die vielen er dan nog eens af ook, sèèèg!
Na een grondig onderzoek daarstraks op de operatietafel kwam ik tot het besluit dat mijn plantje zijn wortels bijna allemaal afgestorven zijn.
Dus schakelde ik maar een hulplijn in, aka la mama, met de vraag of ik die wortels op één of andere manier nog terug zouden kunnen laten groeien. Maar dat ging dus niet. En ze wist er nog bij te vermelden dat haar klimopjes nu ook juist allemaal kapot zijn, en die staan er ook al jaren en daar is nooit iets mee geweest!
Het is wel duidelijk he. Die klimopsjes zitten in een sekte en hebben zich op hetzelfde moment ritueel gezelfmoord.
Zo shtoem dat ik nog maar vorige week op kamerplantenjacht ben geweest. And such a waste van die verse potgrond!

Waarom ben ik altijd te laat met zo'n dingen te weten te komen?
He did it, begot, he did it!

Ge dicht een dag (en opent een andere)

Omdat vandaag nu eenmaal over gedichten gaat: hieronder het enige gedicht dat ik hélemaal - wow! - vanbuiten ken.
Buiten 'mijn stoeltje heeft vier poten...' natuurlijk.

Boom

Een ruwe bast, mijn boom
Hij houdt me vast
Met al zijn armen
Ik mag me aan hem warmen
Mijn wang, zijn schors, mijn hand
Wie heeft hem ooit geplant?
Een jongetje dat schaduw zocht,
maar niet zo lang kon wachten
De wind waait mijn gedachten
tot boven in de kruin
Dag kind van lang geleden
Dag koelte in mijn tuin

(André Sollie)

Komaan gaast, diejes miejende naa toch nie!?

Gedroomd: een boom waaraan pluchen varkentjes groeiden maar ik mocht ze niet plukken. Ow bugger.

Niet gedroomd: Loreena McKennit komt naar België... geld over, iemand?

Dikke pakken sneeuw in West-Vlaanderen volgens Peter Van de Veire... hier niet echt, maar 't is een begin.

I'll need more for my iglo.

Waarom Het Vroeger Beter Was

Ik heb nog altijd blauwe ogen.
Ik hou nog altijd van cadeautjes, barbies en pluchen beesten.
Ik heb nog altijd coole kleren. :-p
Ik heb ondertussen ook weer een froefroe (maar niet zo'n belachelijke).
Ik speel nog altijd graag buiten.
Ik heb nog altijd weinig aanleiding nodig om rode kaken te krijgen of te beginnen wenen.

Maarrrrr... vroeger was ik schattiger!

(en hier staat een ongelooflijk interessante uitleg bij elke foto. hoera!)

Toen waren ze nog met vijf...

Ik stond rustig af te drogen toen het wijnglas in mijn hand *krak* zei. Plots. Er zat geen barst in ofzo. Ik was niet overdreven ijverig of agressief. En ik heb ook geen handen als kolenschoppen.
Nee, ik ben gewoon te sterk voor deze wereld.

De stormwind raast door spleten en kieren, blaast zichzelf binnen langs chauffages en de boiler, en zet alles fluitend in beweging. In the meanwhile luisteren naar The sound of silence, het heeft wel iets...

En ik heb medelijden met de postbode.

Nooit Was Ik Nog Ramen

Regen. Een actueel fenomeen, in tegenstelling tot sneeuw.
Regen binnen, ook altijd een actueel fenomeen als het ons huis betreft.

Daarstraks besloot ik om het rolluik van De Andere Kamer (aka knutsel- en rommelkot, vanaf nu aka De Blauwe Kamer) nog eens open te doen. Ge kunt daar namelijk niet heel den tijd in den donker zitten he. Oja, er is elektriciteit hoor, maar dat beetje natuurlijk zonlicht tijdens deze wintermaanden is toch kostbaar. Iets later bewees het raam nog maar eens dat het echt geen isolatiewonder is (daarom dat dat luik heel de dag dicht is), toen er regen over de vensterbank stroomde, langs de binnenkant.
Aiaiai (Puerto Rico), dacht ik, sebiet mijn bureau vol water! Gelukkig had ik daar geheel toevallig net een dweil liggen en die slaapt nu op de vensterbank.

Effe later ging ik beneden iets halen en zag ik druppels op het keukenraam. Logisch, zou men zeggen, het regent namelijk. Maar de keuken grenst helemaal niet aan buiten. Neejneej, de keuken grenst aan de gang, dat geval met een glazen dak en een goot. Dat geval dat al eens onder water heeft gestaan toen het, dankzij het evil yoghurtpotteke dat in de regenpijp vastzat, met bakken binnenregende. Als het regent en ge staat onder dat glazen dak, dan voelt ge gewoon allemaal fijne druppeltjes. En langs de zijkanten zijn de druppels al niet meer zo fijn - er staat al een kleine plas.
En het ergste is: druppels... op... de... ramen!
Moet dat NU?! Ik heb sinds eergisteren mijn halfjaarlijkse partijtje ramen-wassen achter de rug! Stupid rain, you're ruining my day!
Joenge joenge toch, daar krijg ik zo het schijt van he...
Geef mij maar een bunker.

In de reeks 'can't get it out of my head':
wilde blondjes met seutengezichten! ;)

Het zal wel aan het stormweer van gisteren gelegen hebben... 'k heb weer raar gedroomd vannacht.

Ik kwam thuis en liep door de tuin, en de rommel achteraan viel mij al direct op. Paletten, kapotte emmers, plastic, stukken plant... shit jom, had de buurvrouw dat allemaal over den droad gezwierd?!
Toen ik het tuinhuisje passeerde, zag ik dat de rechterkant er was afgerukt door de wind. Het dak hing er nog half aan te bengelen, het hout lag overal verspreid. Ikke direct panikeren... onder al dat puin staat Arabella's 'huisje'! Ik begin al dat hout daar weg te smijten en vind haar huisje terug: de achterkant is gewoon hélemaal ingedrukt door een grote balk. Ik tast in de bak en voel wel iets zachts, maar dat is te klein om Arabella te zijn.
Van den duvel gesproken komt ze vanuit de struik achter het tuinhuisje gekropen; moe, vuil en gewond... en zonder staart. Ik tast nog eens in haar bak en het zachte ding dat ik voelde, bleek haar staart te zijn. Hij zat helemaal geplet onder die balk en om er uit te geraken, had ze zich gewoon moeten losrukken. Ik begin kei hard te wenen en met Arabella in mijn armen loop ik naar binnen, waar Valentijn op zijn dooie gemakske computerspellekes zit te spelen.
"Allee jom, 't heeft kei hard gestorm, zijt gij al gaan zien buiten?? Arabella haar staart is er af!!"
Valentijn kijkt maar half geïnteresseerd op van zijn spelleke en ik moet hem bijna aan zijn oren mee naar buiten sleuren.
Daar besluit hij dat we de weggewaaide planken van het tuinhuisje er gewoon terug tegen moeten timmeren, de eigenaars zouden dat toch niet merken. "Doe da maar rap," zegt hij, "sebiet komt er bezoek."
Valentijn gaat naar de garage, doet de poort open en laat Goya en zijn lief binnen. Ze hebben bij wijze van cadeautje een klein ros katje bij, maar dat moeten we niet hebben.
"We hebben al genoeg kattenmiserie gehad, Arabella gaat daar toch op beginnen flippen en ze heeft rust nodig, haar staart is er potverdekke af! Ze gaat nooit meer kunnen klimmen!"
Opeens komen mijn ouders ook tevoorschijn, de tuin verandert in een living en wij ploffen allemaal in de zetel. Goya vertelt me dat hij mij vanaf nu 'Bieke-okee' gaat noemen. "Euhm, okee dan...", zeg ik.
"Haha, ziet ge wel!", roept hij uit.
(Uhu... :-s)
Mijn ouders blijven maar rondhossen met kommen chips en schalen met toastjes. Plots heeft mijn vader zin om vleeshoopke te spelen en springt op mijn schoot.
Mijn broer en neef (het verbaast mij al niet meer dat iedereen maar gewoon komt binnenvallen) springen er ook bij op, mijn moeder roept "ahja, den Donald Duck zit ook nog in de microgolf!" (Donald Duck croque monsieurs, zo bleek), iedereen kreunt pijnlijk van al dat eten, er springt nog wat volk op de vleeshoop, en ik zeg kei droog "mijne chips is geplet."

Het gepaste moment om wakker te worden.

Ben direct naar de tuin gekrost en met Arabella is alles nog okee!
En dat tuinhuisje... och jom, dat hing al half uit mekaar...

Enkele maanden geleden kwam er hier een brief toe met daarin de boodschap dat wij gekozen waren om mee te doen aan een enquete. Blablablie, blablablaa... de brief vloog bij het oud papier.
Ongeveer een maand terug stond er hier opeens een meneer aan de deur: niet wij, 'de bewoners van', maar eigenlijk alleen ikke, was de uitverkorene om vragen te beantwoorden, en de meneer wou graag een afspraak maken. Helaas voor hem was het niet verplicht om mee te doen, en ik was slechtgezind en in een zodanig asociale bui dat ik hem met lege handen heb weggestuurd. Hij vertelde er al wel bij dat het zou kunnen dat hij terugkwam als ze te weinig enquetes hadden afgenomen.

Vorige week bleek het dan zover: een andere kerel van dezelfde blablablie blablablaa kwam langs voor een afspraak. 'Ge kunt uw lot niet blijven tarten', dacht ik bij mezelven, en besloot om dan toch maar mee te doen (in de hoop dat ze mij dan voor de rest van mijn leven niet meer zouden aanklampen in winkelstraten) met die 'sociaal-politieke' enquete. Which was today.
Toen ik vorige week vroeg waarover de enquete zou gaan, mocht hij eigenlijk niks verklappen. Maar er waren onder andere vragen (verklapper!) à la 'vanaf welke leeftijd vind je dat dit of dat mag'.
Ja lap, dacht ik, seks!

'k Heb toch één seksvraag gehad. ;-)
En voor de rest ging het over politiek, beleid, veiligheidsgevoel, 'hoeveel keer per week doe je dit of dat', werk, school, pensioen, 'ben je gelukkig' and so on. De lijsten van 'helemaal eens - eens - oneens - helemaal oneens' en cijferkes van nul tot tien vloeiden op den duur door mekaar... gelukkig ging dat uur rap voorbij.

En heb ik nu een reis naar Disneyland gewonnen???
NEE ZENNE! De shmeerlappen...

vleerkerel

Een tijdje geleden zag ik bij de mosselclubbabes een toffe link: foto's van uzelve uploaden om dan te zien op welke celebrity ge lijkt. Lachen! En verslavend...

Kwamen bij mij meermaals uit de bus:
- Danny Elfman
- Kate Winslet (ja du-uh!)
- Gloria Estefan
- Jon Voight (huiver!)
- Monika Lewinsky
- David Beckham (eh?)
- Jack Osbourne
- And last but not least: Harry Potter :-D

Wanneer men zich altijd voor anderen verbergt
kan men tenslotte zichzelf niet meer terugvinden.

M. Maeterlinck

't oud zot

Het moest er eens van komen. Na zoveel gelachen te hebben met anderen, werd het wel eens tijd om te lachen met mijzelf. Allee ja, ik doe eigenlijk al heelder dagen ni anders... maar iedereen laten meegenieten op YouTube is natuurlijk nog beter.
Na een beetje gerommel in de oude doos/ de oude back-ups kwam ik uit op een paar filmkes (ondertussen al bijna vier jaar oud!) die wij, the Vervloet children, hebben gemaakt toen el padre juist een eerste digitale camera had gekocht. Leute jom, leute! Al die effectjes, en dan vooral de filmkes, waren goed voor een namiddagske pubervreugd in den hof. En ook wel een paar blauwe plekken.
(Ha, die broer van mij, zo plezant om op te motten...)

Kijk hier, hier en hier (het geluid was toen helaas - of gelukkig - nog niet uitgevonden) en krijg van het tweede een zere nek. ;-)

En aan degenen die mij van 't weekend tegenkomen in Antwerpen: ik doe ni altijd zo!

- Eindelijk heb ik een kalender en agenda voor 2007 gevonden, samen in één pakket, dan denk ik 'joepie!'... maar de foto's op de kalender zijn niet zo scherp als op de achterkant en de agenda gaat van juli-augustus-juli-augustus-november. One word for it: kaka! (Ondertussen heb ik al een nieuw agendake, mwoehaha)
- Mijn kerstcadeautje voor mijzelf aka de puzzel van 1000 stukjes is pokkemoeilijk! En ik heb 'm al laten vallen...
- Ik heb Sigurrós weeral gezien. En dan zo staan staren van ohnee-
daar-loopt-mijn-weggelopen-adoptiekind. Maar soit, ze zal op café heel wat gelukkiger zijn dan hier met Arabella...
- 'Willy's en Marjetten' is gedaan en het einde was sip. VJ Tony! Marcel! Dood! :-(
- Ik moet nooit meer behangen. (Foto's volgen nog... ooit.)
- De overschot van veroudjaarsdag is nog altijd niet op.
- Ik heb een lijst van goede voornemens in 12 punten! En ik heb er vandaag al euhm... eentje volgehouden.