vleervlinder

Fuck it, ik kan ni slapen.
Al heel de tijd lig ik boven met de kaarsjes aan en dan krijg ik mijne klop; maar als ik dan effe naar beneden ga om de kat buiten te zetten en weer wil gaan slapen, doe ik geen oog meer dicht. Een meneer naast mij ligt dan al tegen honderd per uur te ronken.

- flashback -
April dit jaar ben ik 21 geworden; en voor onze 21ste verjaardag krijgen wij, het kroost Vervloet, zo blijkt, 'ne speciale kado'. Het eerste waar ik aan dacht was een duo-sprong, en aangezien ik niet zo op iets anders groots en speciaals kon komen, heb ik dus maar een duo-sprong aan mijn ouders gevraagd. Half om te lachen natuurlijk.
Maar how, een paar dagen na mijn verjaardag stak er dus een grote envelop in de brievenbus met daarin een waardebon voor een tandemsprong (= duo-sprong), met de groeten van mijn ouders. IIIIIIIH!!!
Ikke kei happy natuurlijk, dat wou ik al heel mijn leven!
Nu moet het wel gezegd dat iets-uw-hele-leven-willen vooral uit dromen en fantaseren bestaat, en dat dat best wel plezant is allemaal, dat dromen enzo. Als dat dan echt wordt: it's quite a change. Ondertussen zijn we al vier maanden verder en regelmatig vragen mijn ouders wanneer ik nu mijn grote sprong ga wagen. Probleem is dat ik daar nog niet echt over heb nagedacht.
'Waaw, nen duo-sprong' zit nu eenmaal al langer ingebakken in mijn systeem dan 'ha, nen datum vastleggen'... ik denk dat ik nog niet door heb DAT HET WEL VOOR ECHT IS HE!

Maar nu ik de slaap niet kan vatten en dus maar wat lag te woelen en te denken in bed, heb ik effe heel het duo-sprong-filmpje as it looks like in my head laten afspelen. De twee versies eigenlijk.
Versie één: uit het vliegtuig springen is vooral kicken in plaats van panikeren, zo vrij als een vogel suis ik daar dan door de lucht; en azo skwone, al die kleine boompjes en huisjes en wegen en mensjes, en de wolken zijn zo dichtbij. Landen blijkt ook geen probleem want ik heb a) een goeie vooropleiding gekregen en b) basketsloefen met ingebouwde vering. The people op de begane grond gaan kei coole filmkes en foto's gemaakt hebben om later herinneringen op te halen en samen gaan we dan naar huis om er ene te pakken.
Versie twee: uit het vliegtuig springen komt er geeneens van, ze moeten mij zowat buiten sjotten, hysterisch krijsend tuimel ik naar beneden; ik blijk dan toch meer hoogtevrees te hebben dan verwacht en kots de boel (aka: de lucht, en alles en iedereen daar beneden) onder, de parachute gaat niet open, mijn mede-springer krijgt een hartaanval dus ik hang daar met een lijk op mijn rug, en als ik al niet in een boom of de pinnekesdraad terechtkom, knal ik bij het landen in ieder geval kweetnieoehard ip min uoft tegen de grond: een bloedneus en een trauma for life. Als ik dan nog niet dood ben natuurlijk, de slechte parachute in het achterhoofd houdend.

Pessimist zijnde ga ik voor de tweede versie. Ook een beetje optimist (en aan mijn ouders verplicht om te springen) zijnde, kies ik toch maar de eerste. Want wat kan er gebeuren he? Hoe groot is de kans dat dat gebeurt, zo van die dingen als een parachute die niet opengaat? En bloedneuzen, wadisdanu, ik heb da constant, no problem. Trauma's, daar stoef ik begot mee!
Alleen dat lijk zou nog een probleem kunnen worden, maar dat kan ik dan halverwege wel droppen...
Neenee jom, dat wordt the most wicked thing van mijn leven! En als er dan toch iets gebeurt: ik beweer allang dat ik een natuurlijke dood zal sterven, wat dan wil zeggen: door een natuurkracht. Laat het dan maar vrij verpletterd wezen en iets vroeger dan verwacht, sterven zal ik toch.
Doch laten we allemaal bidden dat dat nog niet zo binnenkort gaat zijn, ik heb die tien miljoen namelijk nog niet.

Maar nu, nu voel ik mij er klaar voor. (het werd onderhand wel tijd ook)
Allee, ik zal één dezer dagen eens bellen om een datum af te spreken voor mijn sprong. En vooral aan het zo-vrij-als-een-vogel-gevoel denken.