[wijvenweek] Kinders!

O-ow, kinderen. Ik heb er altijd gewild. Op vrij jonge leeftijd wou ik er zelfs en gelukkig kreeg ik er toen geen, want het was een middel tegen eenzaamheid geweest. (Maarja, ik kreeg ook al geen hond...)
Babysitten en spelen met neefjes, nichtjes en kinderen uit de buurt heeft mijn moederkloek misschien wel wat gestild, toen. Al was dat natuurlijk spelen, niet opvoeden. Ik smeet ze vaak genoeg tegen de grond. (Alleen de grote, natuurlijk!)
Ik kan zelfs niet meer met kindjes overweg, voel ik, de laatste tijd. Nu ik verhuisd ben en al die neefjes, nichtjes en buurkindertjes ver weg zijn, ben ik het een beetje verleerd, hoe ik met kinders moet omgaan. Ik ben volwassen aan het worden maar ik ben het nog niet helemaal, ik hang nog ergens tussen spelen en de les spellen... vroeger wist ik niet wat ik moest aanvangen met mijzelf in de buurt van De Grote Mensen en trok ik altijd op met de kindjes, nu is het eerder andersom aan het worden. En ik ging nooit groot worden. :-(
Het kan ook wel liggen aan het feit dat ik de laatste tijd dus meer West-Vlaamse kindjes zie dan Kempische. En die versta ik niet. I mean, ik ben gewoon volledig van mijn melk als ne kleine petotter plat West-Vlaams praat. Ik word daar verlegen van, hellup!
Maar soit, het gaat hier over mijn toekomstige kinderen, niet over die van anderen. Het mogen er nog altijd twee zijn. Ne jongen en een meiske. Al ben ik wel beter in meisjesnamen verzinnen...
Maar... mijn lief vindt mijn meisjesnamen ni goe! En los daarvan zou ik nu geen kinderen willen. Voor zover ik er tijd, plaats, geld en energie voor heb, wil ik die er nu nog niet aan geven. Tegen dat het zover is, zien we wel. Dat mag nog een paar jaar duren.
And on the other hand... waaah, kindjes! Een babytje! Zo ne kleine pagadder! Ne puber!
Ik heb er het laatste jaar veel aan gedacht. Zo plots is dat begonnen, en dat denken is niet meer gestopt. Wat als ik een kindje zou hebben... nu nog niet, natuurlijk, maar wat als? Hoe zou ik het opvoeden? Wat wil ik het doorgeven van mij? Wat wil ik het absoluut NIET doorgeven? Hoe vind ik het evenwicht tussen beschermen en loslaten? Welke waarden ga ik het meegeven? Wat wil ik niet doen dat mijn ouders wel met mij gedaan hebben? Of wat wil ik wél doen dat zij niet gedaan hebben? En zou mijn lief wel een goeie papa zijn? Of is dat gewoon een extra kind? En wat als dat kind zo flauw wordt als mij? En als het iets komt vragen waar ik het antwoord niet op weet? Of wat als het gewoon een shtoem kind is? Stel dat ik dat niet graag zie? Stel dat dat mij niet graag ziet?
Als ik nu al niet kan relativeren, hoe zou ik dat dan kunnen met een kind erbij? En ohja, euhm, what about bevallen? Ik wil da ni! Blaah! Hadden ze nu echt geen andere manier kunnen vinden? Toch met kolen, ofzo? Ooievaars, desnoods?
En ik wil geeneens zwanger zijn! Komaan, nu ze zeggen dat ik precies ben afgevallen zal ik wel weer eens dik worden zeker? No way José. En ik heb mij het laatste jaar ook al genoeg mottig gevoeld. Nu efkes gezond, danku.
En wa voor taal gaat da kind spreken, by the way. Kempisch West-Vlaams? Wuk, jom? En als ik ooit wil bevallen, waar dan? Hier? In de buurt van mijn ouders? En dan het eeuwige gevecht van wie de meter mag zijn...
Anders wel cool, al da babyspeelgoed. Ik kan dan eindelijk die bavet met diejen dinosaurus kopen. Ohnee, wat als da kind ni vegetarisch wilt eten? (Valentijn: 'euhm, wie zegt er da wij da vegetarisch gaan láten eten?' 'Ja seg 't is wel mijn kind he!' 'Da van mij toch ook!' 'Wie zegt da?!'.....) Ik ga mijn kind alleen opvoeden, dan kan ik volledig mijn eigen goesting doen. En nooit meer slapen.

Jup, veel vragen, weinig antwoorden tot nu toe. Maar toch vind ik het wel plezant om erover na te denken. Ik maak mijzelf wijs dat ik dan voorbereid ben tegen dat ik er aan begin. :)

Maar wedden dat da kei hard NI gaat zijn?!