Fiejest

Waarom heet oudjaar oudjaar?
Omdat Valentijn dan een jaartje ouder wordt...
Gelukkige 24ste, snoes!

Om tussen al dat eten, die pakskes en die strikken op mijne kop maar te zeggen: zalig kerstfeest!

http://www.elfyourself.com/?userid=3c20aa9e11e5c9d3bdeff66G06122108
(geluid opzetten)

:-D

All I Want For Christmas

Een halve minuut nadat Valentijn naar zijn werk was vertrokken, stond hij hier al terug binnen... er zaten kleine poezekes aan Arabella haar etensbak!
Ikke mee naar buiten om te kijken, maar 't was veel te donker.
Ondertussen ben ik nog eens naar ginder geslopen, maar niks te zien aan de etensbak. In de slaapbak daarentegen: drie poezekes! Toen ik nog een beetje dichterbij kwam, koersten ze er vandoor... achteraan in de tuin, tussen de serre en de afsluiting, is een smal gangetje waar ze nog juist door konden lopen; dan kropen ze door de draad en verdwenen een paar huizen verder. De eerste twee althans. Nummer drie was een dikkerd en geraakte niet door het gangetje, dus liep hij maar terug, en ontwijkte mij door over het gras te krossen en in the meanwhile nog wat schijnbewegingen te maken. Die zit nu nog verstopt in de struiken... ofwel is hij toch nog gevlucht, OFWEL liggen ze alledrie terug in Arabella haar huisje te slapen. Godverdegodver. We hebben al kei veel moeite moeten doen om haar er in te kunnen laten slapen, maar nu gaat ze weer niet willen omdat het naar andere katten ruikt. En welke andere katten dan nog wel!
Hoogst waarschijnlijk het kroost van Zwartwittie en Den Dikke Roste (Arabella - euh, ikke eigenlijk - heeft hem afgewezen omdat hij een arrogante machosnob is) ... die spannen samen en komen hier ook om beurten (of samen!) van haar bakje eten. Great. Wij hebben één kat, maar geven eten (en een slaapplaats) aan een stuk of zeven exemplaren. :-s

Nachtrust

Ik heb de laatste tijd weer rare dromen. Over strafwerk geschiedenis en de buurvrouw die een tijger heeft enzo. En vannacht was het weer van dadde!
Valentijn, ik en de jeugd van tegenwoordig (Bie, minder tv kijken!) waren in den Hema en stonden aan te schuiven om een taartje ofzo te kopen. Buitengekomen liepen we allemaal met ons taartje in de hand in een rij achter mekaar naar ons huisje (en ze hebben hier geeneens nen Hema in Menen, seg), maar onze straat ging opeens keihard bergop en ik geraakte bijna niet vooruit.
Terwijl de jeugd een straat indraaide om langs achter langs onze garage binnen te gaan, liepen Valentijn en ik gewoon verder rechtdoor richting voordeur (haha lompe kinders, dat is veel korter!). Ik moest mij echt aan de vensterbanken vooruit trekken om verder te geraken, zo steil ging dat daar. Toen ik een geparkeerde auto passeerde, draaide de man die er in zat het raampje open en zei "Je peux vous demander quelque chose?", want haja, Menen zit vol Fransozen.
Hij zag er met zijn bandana een beetje uit als een piraat, of Ignace van Expeditie Robinson, maar dan een marginale versie.
"Oui", antwoordde ik dan maar. Toen vroeg hij iets van belkrediet ofzo, hij moest geld of een kaart of weetikveelwat hebben om te bellen, maar ik zei "non".
De kerel werd een beetje boos. "Pourquoi pas?!"
Ik focuste mij op Valentijns rug in de hoop dat hij zich zou omdraaien en naar mij zou komen, want ik was niet echt om mijn gemak, maar hij liep rustig (bergop??) verder naar de voordeur.
"Tu as demandé quelque chose, et moi, je dis non, et c'est ça."
Toen werd hij heel boos, stapte uit en kwam op mij af. Ik had mijn arm voor mijn gezicht geslagen en voelde hem met iets steken in mijn zij; ik dacht eerst een mes, maar het bleek een spuitje te zijn. De kerel brabbelde iets in het Frans over gif en dood en liep terug naar zijn auto. Ik begon te panikeren en het werd al een beetje wazig voor mijn ogen. Ik riep nog "Kasper! Kasper!" (= mijn broer - die was daar helemaal niet?!) naar Valentijn, maar die ging ons huis al binnen en sloeg de deur achter zich dicht.
Steunend tegen de muur sleepte ik mij verder, ik moest op tijd aan ons huis geraken zodat ze een ambulance konden bellen. Ha nee, eerst nog effe de nummerplaat memoriseren, voor het geval ik het zou overleven.
MORY.OR. Of stond er nu Rory? En leken die laatste letters niet te veranderen in Moya? Watte? Zijn Rory McLeod en Moya Brennan een koppel???
En toen werd ik wakker...

Voor de rest: alles okee.

Wat doet een vleervlinder op een donderdag?

* Naar het Boekenfestijn gaan in Gent.
Druk joenge, druk! En 't is dan nog geeneens weekend. Ontelbare karrekes zijn er tegen mijn schenen geknald. En dan die grote winkelkarren die heelder gangpaden versperren. En niet-rechts-
inhalen kennen ze daar ook al niet. Wat een festijn, ja! Na al die jaren is de sensatie er wel af: er liggen veel dezelfde boeken als het jaar ervoor, en m'n lijstje wordt ook steeds korter. Which was nice, want nu hou ik meer geld over...

De buit:
(lichte uitbreiding van de Terry Pratchett-collectie)

Het supercoole kikker-bakske-met-schuifkes!
Geen idee wat ik er ga insteken, maar dat is ook helemaal niet belangrijk want de schuifkes gaan moeilijk open :-p

* Daarna nog eens gaan eten in de Kastart... zalige spaghetti en chocomousse! *kwijl*
Al een chance dat we er voor het spitsuur aankwamen: tegen dat wij gedaan waren met eten, stond het volk al aan te schuiven voor een plaatsje.

* Op tijd thuiskomen om naar 'De jeugd van tegenwoordig' te kijken. Het beloofde spannend te worden: vorige week lieten ze al stukjes zien van een leerlingenopstand en van ramen die werden ingegooid! Stoute kinders, dacht ik... maarnee, 't is de directeur die het heeft gedaan! En de non was er bij!
Altijd lachen jom, die directeur. Zo makkelijk te imiteren ook!
Ik hoop dat er een boek uitkomt met al zijn dwaze uitspraken.

Deze week:
"U bent een vieze, opgeblazen, dikke kikker!"
"Gaat u naast uw blinkdoos (bed) staan, heren."
"Meneer Gloris, u bent het grootste leeghoofd dat ik ken."
(dicteert strafschrijven) "Ik ben de donkerste tint in de verfdoos van de directeur, mocht ik deel uitmaken van een broek, ik was hoogstwaarschijnlijk de scheur."

Vorige keren:
"U bent een boekentas vol miserie!"
"U bent voor mij de personificatie van een steenzweer. U bent dus: een etter!"
"U bent een blokfluit!"

En dan natuurlijk de vaste uitspraken:
"U kan beschikken, idioot!"
"Paljas!"

:-D

flat wimpie

Iedereen die hier binnenkomt, ziet direct Valentijns hoge stapel kranten. Die moest daar blijven staan tot ie omver viel.
Wat een paar dagen geleden eindelijk gebeurde!

Wimpie is nu getraumatiseerd for a lifetime...

vleer!, vlinder
fileer flinter
dunne stukjes ziel

kleine stapkes

Terwijl puberteit voor groei zou staan, heeft het ook veel kapotgemaakt. Okee, dat is misschien nodig om daarna weer iets te kunnen opbouwen, maar toch...
Ik ben geëvolueerd ja, maar pas op latere leeftijd. Wat voor anderen logisch en normaal was, was voor mij iets dat ik met moeite kon bereiken. Ik wou het wel, maar kon en durfde niet. Er vanuit gaande dat ik zo gewoon niet was, en ook nooit zoals de anderen kon zijn.
En waar sta ik nu? Véél verder. En daar ben ik blij om, dat het after all toch nog goed is afgelopen, dat ik toch niet meer anders ben op vlakken waarop ik normaal wou zijn. Het is met hele kleine stapjes gegaan, alles één voor één, maar na al die jaren is het toch duidelijk hoe anders ik nu ben. Opener. Hopelijk meer mijzelf. Daar kan ik natuurlijk alleen maar blij om zijn.
En toch... soms doet het nog pijn. Gewoon om er aan te denken hoe het ooit was - hoe moeilijk, pijnlijk, eenzaam, raar het ooit was.
En dat anderen zich die tijd ook herinneren; dat zij ook nog weten hoe ik ooit was, en hoe ik nu ben, en dat dat toch helemaal anders is. De evolutie is dus duidelijk en opvallend. Al weten zij niet van de pijn.
Had ik toen maar een compagnon de misère, iemand waarmee ik alles kon delen... maarnee, zelfs my closest friend kwam daarvoor niet in aanmerking. Hoe goed het ook klikte tussen ons, wat sommige dingen betreft bleef ik teruggetrokken, stil, bang en beschaamd. En degenen die me zoveel hadden kunnen leren, stonden te ver van me af.
Toch zijn er mensen geweest die beetje bij beetje die lagen van mij afpelden, die mij, letterlijk en figuurlijk, hielpen blootleggen, en ik ben hen daar oneindig dankbaar voor.
Maar ik ben er nog niet. Neenee. Na al die jaren ben ik nog steeds bezig aan een inhaalbeweging. Wat goed is, maar wat ook niet normaal is, en wat eigenlijk zelfs een beetje te laat is. Omdat ik er jaren geleden meer aan zou hebben gehad, omdat het toen logischer was geweest, omdat ik er toen meer van had kunnen genieten.
Ik ga vooruit, maar traagjes, en al de rest gaat ook verder, dus uiteindelijk loop ik nog altijd achterop...

En na al die jaren weet ik het nog steeds niet: wie ik ben, wat ik wil en wat ik met mijn leven zal aanvangen.
Daar waar iedereen voor zichzelf kon uitmaken wat bv. zijn verdere studies of job zou worden, daar wist ik het absoluut niet. School suckte, maar toch wou ik eerst voor de meest logische volgende stap gaan. That didn't work out, dus werd het een sabbatjaar. Beetje aanmodderen, werken, uitproberen, nadenken. Nog een sabbatjaar. Hoelang ben ik nu al bezig? Of niet bezig? Iedereen in mijn omgeving heeft iets: studies, vrienden, een job, een lief, een plaats, een leven, een toekomst... allemaal mooi uitgestippeld, en ze zijn er nondegodver tevreden mee. Ze willen het zo. Ze weten perfect wat ze willen en gaan ervoor!
Hoe kan ik ergens voor gaan als ik niet weet wat ik wil? Of als ik zoveel wil, en liefst tegelijk, maar niet kan kiezen? My mind changes all the time... dingen waar ik maanden geleden nog zot op was en wat een mooie toekomst leek, dat ben ik nu beu. Zo gaat het heel de tijd. De jaren kruipen voorbij en ik doe ongeveer hetzelfde. Ik loop krom. Gebukt. Ik steven niet recht op mijn doel af want ik heb er geen.
Wie ben ik? Wat wil ik? Wat kan ik? En is dat wel goed? Is dat wel zinvol? Is dat wel meer dan een beetje prutsen en prullen? Nee! Is dat dan slecht? Niet persé. Ik doe het namelijk graag. Meestal. Maar als het niet meer is dan dat, wil ik het dan wel? Wil ik het niet gewoon onder bepaalde voorwaarden waar ik niet aan kan voldoen? Wil ik het niet gewoon als het iets is dat ik kan en graag doe, plus iets dat ik zou willen kunnen maar dat eigenlijk van anderen is? Maar ik ben geen ander!
En soms geeneens mijzelf...

*zucht*

Eenzaamheid is een raam
waar je een muur hebt op geschilderd.

Dr. Wayne Dyer

Jeuj, sinterklaas is geweest! De bewijzen zijn ernaar. ;-)

De sint zag ons zo graag dat hij niet alleen vannacht de keuken heeft overladen met lekkers, neenee, hij stuurde ook nog eens een postpakket. Er is natuurlijk maar één sint die zijn snoepgoed in Veluxdozen steekt en dat is sintervader. :-D
We waren net van plan om iets minder te snoepen maar dat zal naar januari opgeschoven worden, vrees ik. Tegen dat onze sinterklaasvoorraad op is, is het alweer kerstmis.
Jaja, december = eten! En dan tegen februari alles er weer af krijgen om for the first time in my life naar Centerparcs te gaan...

Woar is den taad dat sinterklaas een go-car in het huis van mijn grootouders had binnengepropt.
En dan ons ochtendritueel op 6 december: de eerste die wakker was, ging aan de trap kijken of de sint was geweest, zo ja, dan ging die de rest wakkermaken en slopen we met z'n allen naar beneden.
Jaja, toen stonden we nog vrijwillig om 6u op! Zalige tijden. Wat kon het ons bommen dat de sint hetzelfde handschrift had als mijn moeder en ook Rodenbach dronk, zolang we maar snoep en speelgoed kregen. Bijvoorbeeld die pluchen panda van den Aldi waar ik toen al weken naar verlangde maar die ik niet kreeg van mijn ouders. En de sint, die goedheilige man, wist dat allemaal en bracht mij dan toch die knuffel! Ik heb mijn broer meermaals in mekaar geslagen omdat hij mijn panda van zijn stoeltje duwde (= dé manier om mij te kwetsen).

Helaas ben ik nu een beetje te oud en krijg ik geen nieuwe panda meer. Ik hou van mijn ouwe, maar die kan niet bewegen, wete.

(stoem kind)

BusRegenWindMensen

My goddeh, wat een weer. Zo'n slecht weer dat het eigenlijk plezant is.

* Ik stond gesjellig aan de bushalte te schuilen voor de wind, al hielp dat niet veel want ik ging nóg bijna vliegen, met buskot en al. Er was zo één haarlok die heel de tijd werd meegevoerd door de wind en voor mijn gezicht op en neer danste en door de lucht kronkelde als een Chinese draak. Dat haar trók aan mijn hoofd... "komaan, zweef mee, zweef mee!"
Ik was bijna weg jom, mee met Falkor, al een chance dat de bus er toen juist aankwam. :-)

* Onderweg een paar klassen kindjes gepasseerd die hoogst waarschijnlijk net ergens in een winkel op Sinterklaasbezoek waren geweest. Een deel van de kindjes zwart geverfd en met een krullekespruik; en eentje met kleed, mijter, baard en staf dat zijn taak heel serieus nam en ouwe-paus-gewijs (ik weet niet of de nieuwe dat ook doet...) naar de bus zwaaide.

* Allemaal zeiknatte mensen die dolblij zijn dat ze op de bus kunnen stappen en niet langer buiten moeten staan. En ge zit daar dan met z'n allen met een druipende kop: wat geeft dat een gevoel van saam'horigheid!

* En dan natuurlijk nog mensen die heel hard met mij moesten lachen als mijn enorme Aldi-zak zich als parachute begon te gedragen en ik er bijna achteraan vloog.

Hoe fijn is het dan om thuis te komen in een warm huisje en een tas warme choco te drinken...

Heel fijn, zeg ik u.


En haja: toen ik te voet op weg was naar huis passeerde ik een schoonheidssalon ofzoiets, en in de etalage, onder een paar kerstbomen, zaten twee ijsberen... BEWEGENDE ijsberen. De grote schudde zijn kop en de kleine lag op zijn rug met zijn poten te spartelen. Ik dacht efkes dat het er echte waren. 8-)

prutselknuts en de problemen zijn van de baan

- Wegens verdwijning van de 'geen reclame'-sticker zit onze brievenbus de laatste tijd weer stampvol folders. Which was nice voor deze ene keer, want bij Dreamland bleken ze de oplossing te hebben voor mijn scrapbookprobleem: een potje sneeuwvlokken, van 45 gram nog wel. Oewyeah baby! Blad gescrapt, mind gerelaxt & ogen gehypnotisneeuwvlokt. Dit alles op één enkele saaie zaterdagavond.
- Rommelend tussen al mijn euh... rommel, stootte ik een week geleden op een hoop papiermaché dat het begin van een vliegend varken moest voorstellen. Een varken was het al wel, van het type zonder-poten-en-staart althans. Vliegend was het bijlange nog niet, en dus vond ik het tijd - na 2? 3? jaar - om dat eens af te werken.
But how? Het antwoord lag in den Blokker, tussen de kerstballen en het inpakpapier: keicoole pluimen engelenvleugeltjes begot!
Eindelijk!
(Nu heb ik die ene pluchen beer zijn vliegeniersbril toch niet voor niks gepikt.)
- Ik ben weeral bezweken voor de zoveelste sliert bloemendinges. Die ik aan een luster ga hangen. Die ik eerst nog moet maken. En die ik pas ga maken nadat de kamer behangen is. Wat ook nog moet gebeuren. So blauw behang, here I come!

Of hoe van die voze prullen zorgen voor inspiratie en creatieve ingangschieterij.
Aah, ideetjes, ideetjes everywhere! *blije hysterie*

Too much televies

Het loopt nu toch wel een beetje de spuigaten uit met die rare dromen van mij...

Vorige week:
Ik stond op de parking van De Zandfluiter (eh?) met een paar onbekende kerels en één of ander automisbaksel. We waren aan het wachten op Nicole Kidman (eh??) maar die kwam niet opdagen dus vertrokken we zelf al maar.
Die kerels bleken van de maffia te zijn, ze hadden de auto gepikt en de koffer zat vol wapens... en pizza's. Ze moesten mij afzetten aan de afspreekplaats waar ik met mijn familie naar IJsland zou vertrekken, maar ik wou natuurlijk eerst nog rap een pizza eten (waar normaal de cd-speler zou zitten, was er een oven in die auto), maar het mocht dus niet van die onnozelaars.
Dan zag ik zo nog allemaal flitsen van een grote familiefoto van als we al in IJsland waren (ook al moesten we nog vertrekken), met daar over geschreven wat we allemaal zouden doen.
Opeens waren we dan toch al ginder, al bleek ons hotel op de bovenverdieping van het ringshoppingcenter van Kuurne (eh???) te zijn. En een of andere shmeerlap had al mijn gerief van mij rugzak overgeladen in zo'n rikketik-op-wieltjes-koffer. The horror!
En dat ding was te zwaar om op te heffen dus moest ik wel rikketikken!

Enkele nachten geleden:
We (wie zijn die anderen toch altijd?) waren ergens in een kelder waar mensen geëxecuteerd werden (dit wijst er op dat ik Prison Break nog niet helemaal verwerkt heb). Iedereen stond in een lange rij, de persoon die aan de beurt was, moest op een podium klimmen. Een meter daarvoor hing dan een soort trapeze: twee kettingen met daartussen een balkske. Degene die op het podium stond moest zijn nek daar op leggen (dus dan sta je al helemaal naar voren geleund) en dan van de ene kant van de balk naar de andere rollen/schuiven, terwijl de beul met een kaars/vlammenwerper/lichtzwaard zijn kop er af brandde. :-s
Die beul stond daar dan maar te schelden en te roepen dat het ons verdiende loon was, dat we vreselijk zouden lijden enal. Elke kop die op de grond viel maakte nog zo'n kei harde bons. Ik had eigenlijk al genoeg het gevoel dat ik naar een vieze film aan 't kijken was, maar toen moest het ergste nog komen.
Die methode heette De Will Tura! (Ikke mij maar afvragen waar die zat als ze daar over bezig waren...)

Afgelopen nacht:
Ik moest wééral al mijn gerief inpakken en verhuizen/vluchten, al mocht er deze keer minder mee dan toen Menen ontplofte: ik kreeg (again van een stel vreemden, al was mijn zus er precies ook wel bij) alleen maar een sportzak waar ik maar alles moest inproppen dat mij het meest waardevolle leek. Geen plaats dus voor dozen vol brieven, schrijfsels en inspiratie. En ondertussen woonde ik blijkbaar al terug bij mijn ouders.
Anyway, wij dus met z'n allen in een minibuske en dan maar rijden naar één of andere safe place (leek een beetje op het boshuisje van die maffe hippie uit Children of Men).
We bleven dan met drie mensen over die extra beschermd moesten worden: een kerel, een meisje dat een beetje op een nicht van mij leek, en ikzelf. Allemaal kei spannend, zo gewapend rondsluipen. De Chinees (den dieje van The Matrix!) moest het andere meisje beschermen, wat niet echt een probleem zou zijn want hij was stapelverliefd op haar.
Nadat we effe hadden moeten opsplitsen, vond ik opeens dat andere meisje terug... zwaar gewond, en haar beschermer had haar proberen te verkrachten.
Dat vond ik niet meer om te lachen zenne, dus toen ik meneer Chinees vond, kwam het tot een Kill Bill-gevecht, niet met samoerai-zwaarden maar met machetten (Stanley's Route?).
Het eindigde zo dat ik opeens twee messen had en preparé heb gemaakt (de Ricky-film?) van de Chinees.

En toen ik wakker werd, dacht ik: shit, ik ben mijn backups met foto's in mijne sportzak vergeten te steken!

(Pilleke, iemand?)

Jurk meets Snor

Versleuteld verleden (Wesley Stace)

Engeland, 1820. Als Lord Loveall in de afvalhopen buiten Londen een zwerfhond met een bundel ziet slepen, ontdekt hij dat het dier een pasgeboren baby draagt - voor hem een geschenk uit de hemel, want het geslacht Loveall dreigt uit te sterven. Loveall noemt het kind Rose en neemt het mee naar huis om het als zijn eigen dochter op te voeden.
Maar dan bereikt Rose de tienerleeftijd en kunnen haar dure jurken niet langer verhullen dat ze eigenlijk een jongen is. Rose vlucht en trekt de wijde wereld in. Pas nadat hij met zichzelf in het reine is gekomen, vindt hij de sleutel tot het mysterie van zijn eigen afkomst en legt hij een verschrikkelijk familiegeheim bloot.

Ik heb het boek dan toch uitgelezen gekregen. Heel mooi en fascinerend, het jongen/meisje-concept. Wat ouders drijft om een kind zo op te voeden.
Geoffroy, 'de vader', is eigenlijk nooit over de dood van zijn zusje heen geraakt; en voor Anonyma, 'de moeder', is dit dé kans om androgyne theorieën van haar favoriete dichteres Mary Day in praktijk om te zetten.
Ge moet er maar opkomen! Maar eigenlijk is het zo'n gek idee nog niet. Vanbinnen zijn we toch allemaal mannelijk én vrouwelijk...

Het zelfbesef van een pasgeboren kind was mannelijk noch vrouwelijk, maar dan kwam het moment dat de maatschappij het leerde welke rol het moest aannemen. Jongens en meisjes werden daarom zo gemaakt, niet zo geboren, en ik zou worden gemaakt.

Everything I ate

Joepie, ik ben van een-week-lang-foto's-trekken-van-mijn-eten vanaf! In het begin was het nog lachen, maar op den duur werden al die boterhammen maar saai. En eerst een paar minuten bezig zijn met foto's trekken alvorens ge aan uw eten moogt beginnen: quite frustrating. Doch het is weer maandag en ik kan weer op mijn gemakske vanalles binnenspelen zonder dat mijn camera in de buurt moet zijn.

Mandarijntjeswatching kan hier!

JeugdSentiment

Eindelijk is mijn queeste beëindigd... dankudankuDANKU stripwinkel van Roeselare!



(De zoektocht naar Brieven aan Doornroosje gaat nog steeds door...)

ABC yourself

Gezien bij Zita

Ik ben wel niet positief gebleven, anders kwam ik niet aan mijn woorden. En nu eigenlijk nog niet. ;-)

Anders
Bloemen
Creatief
Dromer
Extreem
Fantasie
Groen
Handig
Irritant
Jong
Kleurrijk
Lui
Muziek
Natuur
Onnozel
Papier
Qwacht nog altijd tot er mij een woord met een Q binnenschiet...
Romantisch
Stil
Teruggetrokken
Uitsteller
Veggie
Wispelturig
Xandee! :-D
Yin Yang
Zacht

't Is herfst-erfst-rfst-fst-st-t *echo echo echo*

Eindelijk een dagje zonder regen! Zelfs ZON begot!
"Daar moeten we van profiteren", zei ik tegen mijnen Eugene, en gewillig voerde hij mij (okee, ik moest wel trappen en sturen enzo) naar overal waar ik maar wilde.
In this case: het Duits militair kerkhof. En gelukkig nog op tijd ook: de stoute wind had alle kleuren nog niet uit de bomen geblazen. Gewapend met mijn camera, Valentijns extra batterijen (die goed van pas kwamen! na een minuut begaven de mijne het al) en een plof-er-
gerust-mee-in-het-natte-gras-broek gaf ik mij volledig over aan den Duits. Of wat er nog van overschoot, althans.
Het resultaat, dames und heren, kan u hier bezichtigen.
Een geslaagde middag, I must say... wat een paar straaltjes zon, een beetje kleur en een stel ouwe bomen al niet kunnen doen he. Ik voel mij weer helemaal Zen. Al een chance, want morgen wacht er mij een hele berg strijk...

Rampenplan

Vannacht had ik een visioen dat heel Menen zou ontploffen.
In allerijl heb ik Valentijn wakkergemaakt en zo rustig mogelijk uitgelegd wat er aan de hand was. Hij geloofde mij natuurlijk langs geen kanten, dus liet ik hem de twee keuzes zien: ofwel bleef hij en ontplofte hij dus misschien, ofwel vluchtte hij mee weg... als mijn visioen dan niet zou kloppen, had hij maar één nachtrust gemist.
Éen nachtrust tegenover een heel leven... de keuze was toen toch rap gemaakt. Wij als twee zotten alles inpakken dat zeker mee moest: onvervangbare dingen zoals brieven, dagboeken, foto's en back-ups; belangrijke cadeautjes, jeugdknuffels...
De hoogstnodige kleren, schoenen, jassen, dekens, handdoeken mochten ook mee. Raar om zo midden in de nacht terwijl iedereen slaapt je halve inboedel in te pakken. Alsof we op een wel héél-last-minute vakantie vertrokken. Ondertussen hoste ik ook al in pyama door de tuin om Arabella te zoeken... most important item. Die lag gelukkig gewoon in haar 'huisje' en wist niet wat er gaande was toen ik dat dichtmaakte en haar meepakte, samen met nog een zak kattebrokken.
Valentijn was ondertussen de auto al aan het inladen terwijl ik nog zoveel mogelijk eten bijeen graaide, potten uit de kast haalde en het campingvuurtje van de zolder haalde. En dan ook maar ineens de tent enzo. Belangrijke dingen als tandenborstels en wc-papier werden op het laatste nippertje ook nog bij in de auto gesmeten.
Wat moest er nog mee? Of: wat mócht er nog mee? Nu ging het niet meer om levensnoodzakelijke dingen, maar om dingen met emotionele waarde. Heel dit huis (en zijn flashy nieuwe behang) had al een emotionele waarde gekregen. Wat met al die zelfgemaakte dingen? Al mijn geknutsel? Byebye lampen en papiermaché hersenspinsels. Byebye aan een groot deel boeken en cd's. Byebye aan ons leven zoals het eens was.
Half verdoofd en niet goed wetend of we ons vel waren aan 't redden of gewoon klaar waren voor het zottenhuis, stapten we in de auto. Ik zei Valentijn richting Frankrijk te rijden - al een chance dat dat maar 2km verderop lag...
Toen wij al ver genoeg waren, in ons autootje met dekens om onze schouders geslagen, Valentijn zo geconcentreerd mogelijk achter het stuur, ik ernaast met een oversture Arabela op mijn schoot... toen sloeg er al Lord of the Rings-gewijs een enorme golf, een ontploffing, een rare stroom van energie over Menen.

Gelukkig was dat ook maar allemaal een droom.
(Nu had ik u efkes goe liggen he!)

En dan ga ik nu heel erg groggy aan mijn ontbijt beginnen...

Absynthe Minded

Gisteren gratis en voorniet - wederom dankuwel GoPassGate! - naar Absynthe Minded geweest in de AB Club. De Club bleek van jeugdhuisformaat te zijn, publiek van zo'n 100 man/vrouw... lekker privé-optreden! Met begot vier gratis drankskes (wat zeg ik? drankEN!) inbegrepen.
De muziek was very okay. Ik kende al wel de singletjes en de muziek van hun eerste cd, maar van de nieuwigheden zaten er toch zo'n goeie tussen dat ik ineens cd nr.2 ook heb gekocht. Helaas vind ik dat-ene-koele-liedje maar niet terug... ofwel staat het niet op die cd, ofwel klonk het live gelegans anders. Ofwel moet ik nog een tweede keer naar de cd luisteren. ;-)

En wat was er nog fijn:
- een rechtstreekse trein hebben!
- een psychedelische koeltoren!
- mij Pauline wanen op de Brusselse Grote Markt!
Enzoveelmeer!

In mijn hoofd

"Donderdag wordt het 18°C...", aldus het weerbericht van enkele dagen geleden.
In mijn hoofd zag ik mij al met mijn katsjoe botten door de tuin huppelen, vrolijk al mijn buitenklusjes opknappend. Een toerke met de fiets zou er ook nog in zitten, misschien naar het Duits militair kerkhof voor een paar sferige herfstfoto's....
De realiteit was toch ietsje anders: 15°C, regen en rukwinden.
Buitenklusjes werden serreklusjes, het fietstochtje veranderde in door-weer-en- wind-voor-potgrond. Doch dat pokkeweer maakte de goeie dingen niet slecht... de bloemiste bijvoorbeeld was weer haar sympathieke zelf en kwam mijn fiets helpen vasthouden terwijl ik er de zak potgrond op vastmaakte, hihi. Onze serre bleek nog een heel aantal paprika's te herbergen. Zelfs mijn potje waar ik blauwe druifjes in had geplant, vertoonde al de eerste tekenen van nieuw leven! En de afgelopen dagen was ik er in geslaagd om het oh zo gevreesde trapgat te behangen én...
mijn eerste scrapbookpagina te finishen! At last, at last... dat heeft toch wel een paar maanden geduurd. Foto's waar het op had geregend, krassen, gescheurde papieren, geen extra geboortekaartje om te verknippen, wachten op ouderlijk bezoek voor krasletters en een scan van dat geboortekaartje, wachten op nog een print van het geboortekaartje maar dan iets kleiner, andere krasletters nodig hebben, geen tijd hebben, geen zin hebben, geen plaats hebben...
Het resultaat ziet er iets anders (-> iets minder goed) uit dan in mijn hoofd, al kan dat ook wel liggen aan het feit dat ik er zo mee gesukkeld heb. Ik kan dat blad niet meer zien, godverdomme!
Op naar nummer 2, dus.

Ha, ge weet het dan toch!

Gezien bij Zita.

You Are From Pluto

You are a dark, mysterious soul, full of magic and the secrets of the universe. You can get the scoop on anything, but you keep your own secrets locked in your heart. You love change and you use it to your advantage, whether by choice or chance. You don't like to compromise, to the point of being self-destructive with your stubborness. Live life with love, and your deep powers will open the world to you.

What Planet Are You From?

"Ik ben gothic. En satanist."

Oh. My. Goddeh. Daarjuist naar De jeugd van tegenwoordig gekeken.
Die kinders schelen misschien 5 jaar met mij, maar wat een verschil! Of ligt dat niet aan de leeftijd maar gewoon aan mij?
Zo rotverwend! Eten op uw schoot geserveerd krijgen voor den tv: het zou bij ons geen waar geweest zijn. (Maar wat had ik indertijd ook kunnen doen voor den tv, wij hadden geeneens kabel...)
Bed zelf niet moeten opdekken thuis? En dan hebben ze waarschijnlijk ook nog allemaal gewoon een dekbed... ik ben 20 jaar door het leven gegaan met lakens en dekens.
En what about 'ik mis mijn mama en mijn papa'? Joenge, toen ik 16 was zou ik nogal blij geweest zijn dat ze mij ergens wegstaken op een kasteel, al was het dan nog drill & disclipline à volonté.
Al hebben die pubers natuurlijk ook hun goeie kanten. Na een paar uur al goed bevriend zijn en opkomen voor mekaar, bijvoorbeeld. In de volwassen wereld van concurrentie en achterklap is dat soms ver te zoeken.

Hoe het ook zij: het fenomeen pubers blijft toch fascinerend. Karikaturen van zichzelf. Die stereotype gevoelens en gedachten, het brengt mij terug naar den taad dat ikzelf nog volop briefkes smeet door de studiezaal. Zo cool willen zijn maar tegelijk eigenlijk marginaal zijn. Of kei schraal, as they say. :-D
Ook al erger ik mij alle tinten blauw aan die Burberrytrutten met z'n drieën naast mekaar op het fietspad, met hun air van en-waarom-zou-ik-u-laten-passeren... ik kan niet (of toch geen tien jaar meer) wachten tot ik kinders heb. Die krijgen dan ook geen MTV en geen hond, maar wel respect, nah!

Weekend:
- een avondje met mijzelf hebben, dan maar naar The Man in the Iron Mask kijken, en Leonardo DiCaprio uitlachen met zijn lang haar
(en waarom is d'Artagnan in het Engels dirt oignon?)
- ook een nachtje met mijzelf hebben en dus in het midden van het bed kunnen slapen, zonder gesnurk naast mij! (wel koud zo...)
- bokes met kokosconfituur van de wereldwinkel
- de afwas doen met de Internationals op de achtergrond en de keuken helemaal onderspetteren
- het zonneke dat op mijn snoet schijnt terwijl ik vanalle prentjes zit in te plakken
- de perfecte appel: niet te hard en niet te zacht, niet te zoet en niet te zuur
- de berging eindelijk uitkuisen en tot de constatatie komen dat er daar toch plaats genoeg is als ik de helft van de rommel op zolder zwier
Echt jom, ge zou van minder happy worden!

En ik heb gedroomd van Lilith. Ik was bij haar op bezoek samen met mijn vriend en mijn zus, en we gingen één of ander spel spelen met wijn. Aangezien ik dat niet lust, vroeg ik of het voor mij met fruitsap mocht, maar nee, dat ging niet, en dus mocht ik niet meedoen.
Dan wou ik maar een kijkje gaan nemen in Lilith's scrapbookkamer, maar dat mocht ook al niet!
Ik denk dat ik vannacht in Ieper maar eens autoruiten ga kapotsmijten...
:p

Shopwraak

Koppig ben ik vandaag helemaal naar Roeselare getrokken om alsnog de Kruidvatse barokfotolijst en bloempotten te bemachtigen.
Sweet as he is (en daar passeren as he must) heeft mijn lief mij daar afgezet. ‘Daar’ zoals in ‘zo’n 1000km van het centrum’… na een tijdje stappen en mijzelf vervloekend dat ik mijn sjaal niet mee had, ben ik dan toch blauwgekaakt aan de winkelstraten geraakt. Mijn voet heeft het zelf niet laten afweten en al!
Eerst langs de kringloopwinkel gepasseerd, maar ze hadden daar niks interessants, behalve dan een oude mazoutpomp die veel te veel kostte. Koud en hongerig heb ik mij dan maar teruggetrokken in de wereldwinkel alwaar ik een voorraad zoetigheid heb gekocht die vijf minuten later al onderweg was naar mijn maag.
Heel wat oversteken, kijken, prullen, passen en kopen later was ik al bijna aan het einde van de winkelstraat zonder een Kruidvat tegen te komen. Toen bleek dat snodaards het einde van de straat een beetje een bocht hadden laten maken, en dat ze dáár het Kruidvat hadden verstopt! Ze doen maar: ik heb nu tóch een bloempot en mijn barokke fotokaders. Knalgroen en paars, en de paarse hangt al uit mekaar. :-s (Slecht gelijmd, zeg ik u!)
Het probleem is nu dat ik geen gaten in de muren durf maken nu het nieuwe behang er tegen plakt. Dus die kaders zijn gedoemd om ergens op een tafel of een kast te blijven staan. Of tussen mijn eeuwige rommel te blijven liggen.
Maarrrrrr… dat is nog niet alles! My vestjes-en-truitjes-troubles are over! Troubles zijnde ‘ik heb vooral bloemekesrokken, en vooral streepkesvestjes/truitjes, en da gaat ni samen’. Ik dacht dat my troubles al over waren toen ik tijdens de zomersolden een effen groen truitje kocht. Dat bleek dan buiten mijn eveneens groene bloemekesrok gerekend te zijn, die ik nog altijd nergens mee kon combineren zonder ofwel overdreven flashy, ofwel overdreven bioproduct te zijn. ‘Had ik maar een blauw truitje ofzo’, dacht ik daarstraks. En toen leidde een stralend licht vanuit den hemele mij recht naar een appelblauwzeegroen exemplaar dat zich thans rond mijn kathedraal van een lichaam bevindt. En perfect bij mijn ogen past. Ik ben zowaar verliefd geworden op mezelven.

En Brenda, het ambetante ADHD-barbiekind, en Britney, de schattige doch hysterische peuter van op de bus, kunnen daar nikske aan veranderen!

Gisteren in het CC naar ‘Terug normaal’ van Els De Schepper geweest. Eigenlijk waren we al tegen onze zin vertrokken: Valentijn omdat hij ervan overtuigd was dat hij in het programmaboekje helemaal geen ‘V’ achter die voorstelling (‘zoiets voor Flair-madammen’) had gezet zodat ik kaarten kon reserveren; ik omdat ik lag te maffen in de zetel.
We zijn dan toch maar gegaan want tja, we hadden nu eenmaal betaald, plus ’t is een rosse dus zo slecht kon het toch niet zijn.
En inderdaad, zo slecht was het niet!
’t Was een beetje een mengeling van stand-up comedy, verhaaltjes vertellen en liedjes zingen. Nederlandstalige liedjes, meer bepaald, en daar had ik het soms toch wat moeilijk mee. Op papier, in dichtvorm ofzo, zou de tekst wel okee zijn, maar gezongen klinkt het al rap als iets belachelijks bij mij en moet ik altijd denken aan Get Ready. En Els heeft een zodanig krachtige stem die me bij momenten té werd. Dan had ik goesting om ‘zwijg, Hollands wijf!’ te roepen. Voor de rest: dik okee. Ze mag dan wel 41 zijn: ze dartelt nog als een twintiger rond op het podium. Wat me dan soms ook begon tegen te steken, want dat doen dan weer te veel denken aan midlifecrisissen.
But oh my god, die had een tof kleedje aan, en dan dieje pluimkesjas in het begin!
Margarina Hermano, haar Cubaanse alter-ego, stond ook aangekondigd in het programmaboekske, en daar keek ik al op voorhand met schrik naar uit, want dat kon niet veel goeds voorspellen. Maar jongens toch, die was hilarisch! Ik kan me voorstellen hoeveel plezier ze daar zelf aan heeft beleefd… een vet accent opzetten en overdreven flamboyant rondlopen. Ik zou er zelf ook geen nee tegen zeggen.
(Om eerlijk te zijn loop ik hier zo zelf een groot deel van de tijd rond, met een belachelijk hoog piepstemmeke of een zwaar maffia-accent tegen mijzelf babbelend…)
Haar buikspreek-handpoppen – een seksueel geobsedeerd konijn, een Frans kieken en een Antwaarpse haai – waren ook fantastisch.
(Om nogmaals eerlijk te zijn heb ik de haai vandaag al geïmiteerd…)
Tegen 23.30u was het spel daar afgelopen en was ik vollen bak terug wakker. Een meevaller, I must say. En ik vind het eigenlijk spijtig dat ik bij sommige dingen zo’n dubbel gevoel had, want volgens mij is dat wel een zotte, sympathieke madam, de schepper.

Het blijft een favoriet...


Wanneer hij sterft, neem hem dan en snij hem dan in kleine sterretjes en dan zal hij het aangezicht van de hemel zo aangenaam maken dat iedereen verliefd zal worden op de nacht.

William Shakespeare

Hallo kroket

Vanmorgen werd ik wakker met een jeugdherinnering:
Als wij vroeger kroketten aten, haalden mijn zus en ik de korst er grotendeels af (aan één kant lieten we ze er aan als 'vasthoudgedeelte'), zeiden we: "lippenstift, goed voor de zon!", en smeerden we die kroket over onze mond.

*oogrol*

En dan nu: het nieuws

Het goeie:
Vanmorgen zat er WEERAL een envelop van GoPassGate voor mij in de brievenbus. 'Wat zou ik nu weer gewonnen hebben?', vroeg ik mij af, en dat kon vanalles zijn, want ik had plichtsgetrouw alle wedstrijden meegedaan. Na de schoenen waar ik niets aan had en het Ardennenavontuur waar ik niet naartoe kon, ging het nu om 2 tickets (inclusief 4 drankjetons, woooow!) voor een concert van Absynthe Minded, 17 november in de AB. En deze keer ga ik zelf!
De vraag is nu: doen er dan écht geen andere mensen mee aan die wedstrijden? Of is die 'onschuldige hand' die de winnaars kiest gewoon hevig verliefd op mij?
Hoe het ook zij: misschien wordt het toch eens tijd voor Euromillions...

Het slechte:
Ik was nog maar net uit mijn bed of de telefoon ging. 't Was iemand van het interimkantoor, met de mededeling dat op het werk een hele productielijn was weggevallen ofzo, en er dus geen werk meer was voor de interimmers aldaar. Waaronder ik dus. Mijn dagje verlof turns out a bit longer, blijkbaar. Komt langs een kant wel goed uit, want ik heb hier in huis nog zoveel te doen waar ik gewoon niet toe kwam met al dat werk... aan de andere kant had ik nu iets gevonden dat ik graag (en goed) deed, en waar ik normaal gezien nog wel tot na Kerstmis had kunnen blijven. Niet dus.

Bij wijze van shoptherapie had ik dan maar besloten om naar Menen centrum te trekken en al mijn versverdiende centen uit te geven. Ik zou met de bus gaan want
1) mijn Buzzypazz is bijna vervallen en ik ga er geen nieuwe meer kopen (zou 'm toch niet terugverdienen), dus dit zou wel eens mijn laatste Buzzyritje kunnen zijn;
2) ik was too fucking lui om met de fiets te gaan en
3) ik zou zodanig veel kopen dat ik het niet zou kunnen vervoeren op mijn tweewieler.
Zo gezegd, zo gedaan. Een ezel stoot zich geen 5 keer aan dezelfde steen, dus onderweg naar de bushalte keek ik heel de tijd om, om te zien of de bus er nog niet aan kwam. En ja hoor, dat misbaksel was weer te vroeg en 'k heb nog een spurtje mogen inzetten om tijdig aan het buskot te zijn. Ik had evengoed gewoon in mijn zetel kunnen blijven liggen, zo bleek achteraf.
De supercoole so called 'barok fotolijst' in 't Kruidvat? Hadden ze niet. De flashy bloempotten evenmin. De bleitkinders wel. Het bollenbloesje in de Zeeman bleek ook spoorloos. En waarvoor ik ook naar de Wibra ging: 't was er niet. Meer winkels zijn er in Menen eigenlijk niet, dus daar stond ik dan schoon: zonder shoppingwaar, en met nog 3 kwartier op-de-bus-wachten in het vooruitzicht. 'k Heb mij dan maar in de bib verschanst met Peter Pan-strips en een zere poot.
Want dat is dus het nadeel van niet met de fiets gaan: heel dat stuk van het centrum naar De Barakken moest ik te voet doen. En mijn verstuikte achterpoot kan zo'n afstanden blijkbaar nog niet aan.
Thuisgekomen heb ik dan maar uit pure miserie de strijk gedaan, gekookt, afgewassen en behangen. En u?

verhozen

- 27 oktober 2005 -

Een maandenlange huizenjacht had ons eindelijk resultaat opgeleverd... hier stonden we dan met onze sleutels; in een leeg, kaal, koud huisje dat we het onze zouden gaan noemen en dat ondertussen al enkele transformaties is ondergaan.
Dat is 1 jaar en 2 dagen geleden, en dat hebben we dit weekend gevierd met naar den Auchan sjeezen om alles te kopen voor onze kaas- en wijn/druivensapavond, en een grote chocoladetaart die we - freetzakken dat wij zijn! - eigenlijk direct hebben opgegeten.

We've been through it all: dat wekenlange in- en uitpakken in het begin, de streek leren kennen, huisdieren adopteren, samen feestvieren, voor mekaar zorgen, de seizoenen meemaken, het huishouden doen, reizen en weer thuiskomen, kapotte dingen, alles zien groeien en veranderen - inclusief onszelf.
Het chaotische, vreemde, ongemakkelijke begin is nu al lang geleden. Ik versta ondertussen dat West-Vlaamsch al wel ('wuk è dadde?!'), vind mijn weg hier, en vind mijn draai hier. Al zou ik dat laatste misschien wel sowieso kunnen vinden, om het even waar, als ik me maar goed voel bij degene die bij me is. En dat is nu het geval. Ondanks het gesnurk, het lui zijn, het kind in hem. En ondanks de labiele sloddervos in mij. We zijn gegroeid... soms van mekaar weg, maar steeds weer opnieuw naar mekaar toe, en het is leuk om samen te zijn en te weten, te voelen, dat dat nog efkes kan en mag duren.
En dat het hier tegen volgend jaar ook maar volledig behangen is, nondedjuu.

Ondertussen hangt Arabella toch ook al bijna een jaar de schattigaard uit. Kijk nu, precies het stinkdiertje Bloem, van Bambi. Zo helemaal opgerold... alleen de knipperoogjes, de zucht, en haar staart als sjaal ontbreken nog! En dan hebt ge haar nog ni gezien als ze haar yoga doet.

Hehe, tegen alle (de mijne, althans) verwachtingen in moet ik dit weekend niet werken. Maandag en woensdag ook niet. Jeuj! Ik dacht dat ik maar één dagje weekend ging hebben, maar nee zenne - uitslapen à volonté! Tijd genoeg voor al mijn huishoudelijke klusjes en het behangen der living. Zelfs tijd om te bloggen, zowaar.
Tijdens mijn middagpauzes heb ik al veel blogberichtjes neergepend, maar 's avonds is het er wegens tijds- en energiegebrek nog niet van gekomen om dat allemaal over te typen. Mijn schrijfsels over het mooie weer en dat Radio 2 best nog wel te verdragen is, zijn ondertussen toch al niet meer bruikbaar.

Maar de reden van mijn schrijven is eigenlijk dat tovenaarsjong genaamd Harry Potter. Ik vroeg mij af wanneer de volgende film zou uitkomen, en ben dus een beetje gaan rondneuzen op IMDB. Lucky me, er stonden toch al wat foto's bij. Op de film is het nog wachten tot volgend jaar... misschien ook maar best, want Harry zijn haar is geknipt en het trekt op niks.
Na verder geneus kwam ik uit bij deze knoetsie, en daarna bij dit pubergeval. Eih! Het zal wel aan de drugs liggen zeker...?!
Anyhow, nu heb ik wel goesting om alle Harry Potter-films nog eens te zien. En Lord of the Rings.
Welcome, rainy days!

De meeste dromen zijn bedrog

Prison break. 'k Heb het helaas niet kunnen volgen vanaf de eerste aflevering (want toen hadden we nog geen tv) maar nu ben ik een trouwe kijkster. Al kan mijn arme gevoelige hartje het niet altijd aan en zit ik half verstopt achter een kussen als ze de goeie vermoorden. Zo ook gisteren, toen John 'de heer vergeeft mij dus ik vergeef anderen' Abruzzi (helaas) net niet T-bag vermoordde, en voorgenoemd theezakje zijn kans dus schoon zag om een scheermesje naar Abruzzi's keel te smijten. Of die daar nog altijd ligt dood te bloeden in het schuurtje, gaan we volgende week pas weten...
En dan wordt het al zo spannend, want ze hebben nog maar 36u voor de ontsnapping en de kleerkastbroer heeft juist een bewaker aangevallen en het lief van Sucre wil met een ander trouwen!

Maar IK weet al hoe het afloopt, want de heer heeft mij vannacht een droom gestuurd. Of mijn brein kon de spanning niet meer aan en wou dat die kerels ontsnapten. And so they did. In mijn droom althans. Ik zat natuurlijk - onschuldig, dat spreekt vanzelf - mee in 't gevang, anders had ik het niet van zo nabij kunnen volgen. Abruzzi bleek niet dood te zijn, hij had maar gedaan alsof, de deugniet. De ontsnapping stelde niet zoveel voor: we zijn gewoon met behulp van een touw (dat nadien in een ladder was veranderd) door een gat bovenaan in de gevangenismuur gekropen. Dat gebeurde 's nachts, maar aan de andere kant van de muur was het alweer licht, weird. (Dat zal dan wel een metafoor geweest zijn voor het donkere leven achter tralies, en wat de wereld daarbuiten allemaal nog heeft te bieden.)
We hebben toen gewoon een auto gepikt op de bezoekersparking, met dienen-met-zijn-tattoe aan het stuur nog wel! En nee, dat viel blijkbaar niet op, want we konden er gewoon vandoor. Omdat hij ons zo goed had buitengekregen, heb ik tattoe-man dan een schouderklopje gegeven. Eigenlijk gewoon om zijn tattoe aan te raken, hihi.

De cast was wel opeens veranderd: Michael zat dus aan het stuur, en naast hem iemand die verdacht veel leek op ene van De Neveneffecten (had ik maar niet eerst een stuk van Willy's & Marjetten moeten zien...). Op de achterbank zat T-bag klaar om een slagersmes in Abruzzi's nek te planten, maar toen ik hem waarschuwde en hij opkeek, was het mes ineens van plastic of verdwenen. Ik wou dan hulp vragen aan de anderen (wij zaten potverdekke met vijf vanachter), maar de kerel naast mij was ineens veranderd in Gilles De Bilde (aaargh!!) die samenspande met T-bag en een blond meisje (van waar kwam die ineens?) onder schot hield.
Het is wel duidelijk dat ik de enige normale was. Tot dan althans...
T-bag had naast dat slagersmes nog een hele reeks bestek mee: Michael, de stomme klungel, had hem toch wel een lepel weten af te pakken. Ik had iets meer chance en kon een vork bemachtigen. Ik was dan in T-bag's gezicht en ogen aan het prikken, maar Michael zei dat dat niet hielp omdat hij daar geen gevoel had. Dus ben ik maar als een volleerd sadist in zijn kruis beginnen steken en riep, zijn strafblad in gedachten houdend, "ha, dáár hebde wel gevoelens he!?!". Steek steek! (letterlijk & figuurlijk) Dat was eigenlijk wel vies enal.

Uiteindelijk zijn we dan ergens op een berg (Stanley's route?) beland en beneden op de vlakte liepen allemaal kindjes die op schoolreis waren. T-bag had ondertussen de touwtjes in handen en hield ons gegijzeld. Die snuggere kinders beneden hadden dat door en smeten op één of andere manier een witte vlag naar boven, die wij omhoog moesten houden als we in gevaar waren. Doch ze hadden niet ver genoeg gesmeten, en de vlag kwam ergens vast te zitten ergens op de helling, een paar meter onder de top waar wij zaten. Een kerel (die was er ook opeens bijgekomen - hij was wel van de goeien) wou afdalen om die vlag te pakken, maar T-bag wou hem dan door zijn kop schieten.

Ik was ondertussen al stiekem langs de zijkant door de bosjes aan 't afdalen, toen opeens die kerel-van-de-goeien gewoon van de berg sprong. Gelukkig bleek er in het dal opeens een meer te zijn en viel hij daar in. Ik ben dan als een zot op zijn hysterisch gekrijs afgegaan. Toen ik beneden aan kwam, ben ik mee beginnen krijsen (en waarschijnlijk heb ik zelfs geweend in mijn slaap): die jongen zijn ogen waren door de plof en de druk van het water helemaal in hun kassen geduwd. Hij bleef maar zeggen dat hij niet meer kon zien, ik bleef maar zeggen dat alles zou goedkomen, en zo stonden we daar dan allebei te bleiten in dat meer. En toen ben ik wakker geworden.
Jongens toch, wa's da nu weer voor nen droom?? Ik ben er van heel den dag ni goe van geweest...

Dat lappen ze mij dus wel meer he. Na het zien van The Matrix stond ik samen met Trinity OP een lift die aan topsnelheid naar boven ging. We konden nog juist ergens door een liftgat duiken; dan zijn we onder een regen van kogels het hotel uitgevlucht, op blote voeten over een industrieterrein. Godverdomme, had ik maar zo'n conditie.
En na het zien van The cronicles of Riddick heb ik ook al vanalles uitgestoken met Vin Diesel. Gelukkig weet ik niet meer wat.
Wijst dit op een gebrek aan actie, spanning, sensatie en testosteron in mijn leven?

Ik droom ook regelmatig van vechten en vluchten, van een superheld zijn; ik kan dan vliegen enal, en tegen muren oplopen, over dakken springen, zelfs mij onzichtbaar maken is geen probleem. Het voelt allemaal wel cool, eigenlijk.
Ik zal in een vorig leven wel stripfiguur geweest zijn zekers. Of in een volgend...

Ghosts from the past

juni 2006
Tijdens mijn opleiding hovenier vond ik een jong katje in het houtkot. Waarschijnlijk het kleintje van één van de zwerfkatten die daar rondliepen op het terrein. Valentijn en ik waren toen net in de overwegen-we-een-nieuw-speelkameraadje-voor-Arabella?-periode. Mijn moederhart sprak, en nadat ik het vaderhart had opgebeld, was het beslist: ik zou de kleine flurk mee naar huis nemen. Niet dat dat zo makkelijk ging... het katje achterop mijn fiets in een doos, en maar janken bij elke bobbel! (En believe me, de Wevelgemse banen zijn meer bobbel dan baan.)
We zijn dan toch heelhuids thuisgeraakt, al wachtte daar een tweede probleem: Arabella. Die had direct door dat dat niet zoveel goeds betekende, die doos in mijn armen. Ik heb ze dan laten kennismaken, wat direct uitmondde in tweerichtingsgeblaas. Toen Valentijn iets later thuiskwam, was ons samengesteld gezin compleet en hebben we de nieuwe kleinerd maar ineens Sigurrós gedoopt... omdat ze rosse plekken had, en omdat nadien ook bleek dat ze een even grote keel kon opzetten als Jónsi van de gelijknamige en - reclame! - tevens fantastische IJslandse groep. Zelfs een véél grotere keel, besloot ik een paar dagen en enkele hoofdpijnen later. Sigurrósje deed zoals alle jonge katjes doen als ze bv. binnen willen: mieuwen. Omdat ik haar niet wou opvoeden tot een rotverwend joch, en omdat ze maar eens moest socializen met Arabella, liet ik haar voor de deur staan. Maar jong, dat beest kon janken, ni normaal! Echt een bazige, afblaffende mieuw. Om zot van te worden.
Zo ging het dus nog een paar dagen door, tot ze plots niet meer kwam opdagen. Na nog geen week bij ons gewoond te hebben, was de kleinerd verdwenen. Verjaagd door Arabella of vanzelf weer gaan zwerven? We'll never know.

juli 2006
Valentijn, the lucky bastard, was vertrokken naar IJsland en zat toch al wel in het verre Gent. Zijn ouders belden mij om te vragen of ik nog geïnteresseerd was in een nieuwe kat, want ze hadden er eentje gevonden in hun tuin, waarschijnlijk gedropt door vakantiegangers. Na weeral een telefoontje met het vaderhart en een bezoekje aan de bewuste kat (een zwart, iets ouder, sociaal en extreem mannelijk - die ballen! - exemplaar) ging ik naar huis met weer een nieuw adoptiedier.
Deze verdween nog sneller dan de vorige; ik had de transportbox bij thuiskomst nog maar open op de koer gezet of meneer (die toen toch wel al een uurtje Falkor heette) verdween al bij de buren. 't Was al laat en donker, dus ik liet hem maar zijn verkenningsrondje doen, we zouden de volgende dag wel zien.
Not! Die is dus niet meer teruggekomen he. Heel de avond op mijn schoot liggen flemen, en als ik hem dan meepak: foetsjie! Geen manieren jom, die vuile macho.
Een weekje later zat er bij Valentijns ouders weer een zwerfkatje, maar toen had ik er genoeg van. Voor mij geen nieuwe katten meer. En paranoïa dat ik daar van werd, 's avonds in den donker katten door de tuin zien lopen die heel hard op de twee vermisten leken, maar het uiteindelijk niet bleken te zijn.

7 oktober 2006
Ik ging eens effe gezellig naar Menen centrum op zoek naar een verjaardagscadeautje voor mijn zus... op de stoep voor een cafétje zit een jong zwart katje te spelen. How the fuck komt dat hier op de straat terecht, vraag ik mij af terwijl ik de naderende auto's in 't oog hou. Door het kattenluikje in de deur van het café, zo blijkt. Ik geef zwartje een aai en loop verder, op zoek naar een cadeau dat ik niet vindt. Op de terugweg lopen er kindjes voor mij en die wijzen naar iets achter een plantenbak op de stoep. Aha, zwartje zal er dus nog zitten...
Tijdens het passeren kijk ik achter de plantenbak en mijn hart staat effe stil. Voor mij zit Sigurrós. Een heel pak groter, but definitely her. Lichte ogen, een zwarte vlek langs links op haar rug, zwartrossig voorhoofd, een rosse vlek op haar linkeroor en een klein zwart vlekje op haar neus - het bleek allemaal te kloppen na het achteraf thuis gecheckt te hebben op foto's. Deze keer geen paranoïa. Raar zenne. Ik heb daar waarschijnlijk wel effe met mijn mond open staan staren naar die kleine flurk die daar speelde op de stoep en mij straal negeerde (die arrogantie, ook definitely her).
Ik had gedacht/verwacht/gehoopt dat ze hier ergens achter ons in de buurt een nieuwe thuis had gevonden; aan het park, in een huis met een tuin. Maar een paar kilometer van hier, midden in 't centrum? Hoe is die daar geraakt? Daar zijn alleen huizen en straten, niks boskes ofzo om u in te verstoppen. Tenzij ze is opgepikt door het dierenasiel dat zich schuin tegenover het bewuste cafétje bevindt. Anyhow, 'k ben blij dat ze een nieuwe thuis heeft gevonden...

Valentijn had al heel de voormiddag muziek van Sigur Rós opgelegd.
't Was een teken...

I'm so busy these days...

... rearranging my place enzo. Al heb ik daar de laatste week zelfs geen tijd meer voor gehad. Trabajar, my friends! Volgens mij is mijn bloed ondertussen al vervangen door potgrond, en chrysanten hebben voor mij ook geen geheimen meer. Bloemengroothandelaartje spelen is wel fijn. Vermoeiend ook... om 6u word ik wakker met het idee dat ik mij heb overslapen, en pas 3 fooking uren later moet ik aan het werk. Als ik 's avonds thuiskom is het rap douchen en eten (tegen dan is het al donker aan het worden), mij in de zetel ploffen en dan gaan slapen.
Niks behang afdoen, in de serre werken, naaimachien aan de praat krijgen, maagdenpalm planten of sacoche repareren. Dát, plus uitslapen (en de strijk!) is namelijk voer voor de komende weekends. It's always the same: net als ik geen tijd heb, is er veel te doen.
Ik zag het al totally niet zitten... dit weekend naar de bib, de wereldwinkel en het stemhokje crossen moesten er ook nog bij.
En last but not least: de vlindertentoonstelling! Daar wil ik nu al bijna een half jaar naartoe, maar ge kent dat hé, het komt er maar niet van...
Op mijn inwendige kalender stond dat die tentoonstelling volgend weekend zou eindigen (panicare!)... zo staat het ook op de site (nog meer panicare!), maar bij de praktische info is de boel verlengd tot mei 2007 (relaxare!). Morgen eens bellen voor de zekerheid - en om eventueel weer te beginnen panikeren.
Volgend weekend stonden alleen Valentijns IJslandreünie en een fototentoonstelling van de Wevelgemse fotoclub op het programma. Tot my luck zich weer van z'n beste kant liet zien...

- wat vooraf ging -
Pakweg een jaar geleden kreeg ik een brief van Gopassgate in de bus, met daarin de vraag waarom ik geen wedstrijden meedeed op hun site, terwijl ik keiveel punten had... omdatikdaarnietaltijdaandenk, begot! Braafjes doe ik sindsdien mee met al hun wedstrijden. Ja, ALLEMAAL.
Een paar weken geleden zat er hier een brief in de bus, wederom van de mij immer stalkende Gopassgaters. Hoera, ik had een paar sportieve sneakers van Le coq sportif gewonnen! Na mijn schoenmaat doorgemaild te hebben, stond er nog eens een week later 's avonds een kerel aan de deur met een schoendoos... met daarin, zoals gevreesd, WITTE schoenen!
I love my basketsloefen, en no way josé dat ik ga rondtsjoolen met die witte sniekers aan mijn voetsies, dus de schoenen zijn al met doos enal verscheept naar the city of Antwerp, alwaar mijn zus zich wederom gelukkig mag prijzen met het zusterschap.

So much for the shoes. Een paar dagen geleden zat Valentijn op de site van Gopassgate te snuffelen, op zoek naar zijn naam tussen de winnaars... maar 't was de mijne die er tussen stond. Kunnen die mij nu eens ni gerust laten! Jaja, ik heb een Wildtrails- duopass gewonnen voor een dagje avontuur in de Ardennen. Op 14 of 15 oktober. *joink*
Onnozelaars, doe dat dan in de zomer. Of op z'n minst tijdens een weekend dat ik tijd heb! Boehoe, ik wil deathride'en...
Als ik al toekom aan slaap, ga ik morgen als ik opsta, direct moeten goochelen met datums en uren om alles op mijn kalendertje te krijgen. Let's hope dat dat lukt...
En nu zou ik graag eens iets winnen dat ik wil. En waar ik tijd voor heb. What about een boodschappentas vol rijst? Morgen op de klantendag van de wereldwinkel, hm?


En owja, in de reeks 'verdachte toevallen':
Daarstraks was ik (omdat chrysanten nu eenmaal geen echte praters zijn) in mijn hoofd zo van die 'zoek de 10 verschillen' tekeningskes aan het opstellen... met deze keer: Dr. Dre en dokter Dré. Altijd lachen. In the meanwhile vroeg ik mij ook af hoe het nog zou zijn met good ol' Nolle Versyp. Doet dieje nog mee in Thuis? En wanneer komt de Draaimolen eindelijk terug?
Een paar uur later kwam het antwoord op de radio: ie is gestorven. Uh.

Zit ge daar weer,
met uw zotskap en uw tierlantijnen
weg te kwijnen
omdat ge niet meer weet lief te hebben?


may be continued

Totetrekkerie

Woensdagavond - ik ben nog ni moe & verveel mij

Men neme een camera en trekke foowtoows van het eigen smoelwerk


Donderdagavond - ik ben nog ni moe & verveel mij

Men make met de foowtoows een flashy collage



I know, foto's van onze totally transformed slaapkamermuren zouden beter geweest zijn - maar daar zou ik mij niet zo mee geamuseerd hebben. En ge hebt al chance dat het foto's zijn en geen filmkes! Want achter elke smoel zit een heel toneeltje. Al bijna zo erg als Valentijns 'drama:tomatensaus'. Nou zeg ik je!

These days

Soms kan ik wekenlang vacatures bekijken en rondbellen naar interimkantoren zonder resultaat. Nu heb ik gewoon een voormiddagje de trip huis-interim-huis-bedrijf afgelegd, en mag ik dinsdag beginnen bij een bloemengroothandel! 'k Ben benieuwd...
Het komt in ieder geval op tijd. Mijn geld geraakte op. Alsook mijn vertrouwen in het feit dat ik nog een jobke zou vinden at all. En heelder dagen thuis zitten wordt ook wel vervelend op den duur. Geen kookinspiratie meer. Dat behangen begon ik ook al beu te worden (en 'k zit nog maar aan 1/4). En ik kan ook niet eeuwig foto's trekken van spinnewebben. Dus hoera!

Wat dat behangen betreft: morgen gaat (moet!) de slaapkamer officieel helemaal & totally behangen zijn. En opgeruimd enal! Alleen een natuurramp - of Kurt Cobain die plots voor de deur staat - gaat mij daar nog van kunnen weerhouden.

Ik ben opgelucht en blij als ik merk dat er momenteel veel kleine dingen zo in mekaar passen dat ze een mooi geheel vormen. Ge moogt uwe koyaanisqatsi houden. Lang geleden dat ik mij zo in evenwicht heb gevoeld, zo rustig vanbinnen. Genoeg dingen om naar uit te kijken en mij mee bezig te houden = minder zorgen in 't koppeke.

En in the meanwhile geniet ik dan van kleine dingen zoals
- Arabella die droomt en smakgeluidjes maakt
- at my most jazzy vingerknippend Gnarls Barkley'en
- een pannekoekenvooruitzicht
- mijn camera er bij halen en close ups maken van mijzelf (onder het motto: probeer eens een gelaatsuitdrukking)
- flashy mandjes voor mijn kousen en ondergoed
- een nectarine eten en kei hard smossen
- voor de eerste keer in mijn leven kijken naar Sex and the city (best wel geestig)
- reclame voor den Humo - ik blijf toch een kempische...
"neeje neeje, ik doen da nimeer oepnief, ik mut sebiet vertrekken nor Oewele (->Olen), ons José mut nog nor de coiffeur... godverdoeme "

:-)

"We need more culture, and dignity!"

Wat dat betreft heeft Sam the eagle gelijk - en het stond begin deze maand ook al in koeien van letters in de gazet: het nieuwe cultuurseizoen is aangebroken! Ik merk het aan de kalender die alsmaar voller raakt. Dit weekend for the first time in my life naar Cirque du Soleil.
Maandag start ik dan met een nieuwe reeks djembélessen. Ik heb al een paar jaar les achter de rug, maar dat is ondertussen al zolang geleden dat ik de meeste ritmes alweer vergeten ben. Thuis oefenen zit er ook niet meer in, met onze dunne burenmuren. En nu dus een nieuw begin in een nieuwe provincie, in een nieuwe groep met nieuwe mensen, een nieuwe leraar, nieuwe ritmes... helaas allemaal zonder babbelMarjolijn naast mij. 'k Ben benieuwd! Misschien eerst eens checken of mijn vel nog niet gescheurd is. Dat van mijn djembé, of course.

Nog een voordeel van wonen in semi-stad Menen: nu moet ik geen half uur meer rijden vanuit een boeregat om aan cultuur te geraken. Vijf minuutjes met de fiets volstaan: zalig! De tickets van het CC liggen hier al te blinken, can't wait om Kommil Foo te zien (daar waren we vorig jaar iets te laat bij), nog wat stand-up comedy, dans en percussie... En films natuurlijk! Het CC heeft elke maandagavond een 'alternatieve' film op het programma staan... doch helaas is er de wet van Murphy en heb ik dan al juist djembé.
Gelukkig is de nieuwe Budascoop (voormalige Limelight/Pentascoop) in Kortrijk geopend en ga ik dus alsnog de kans krijgen om Tideland te zien! En 'Adam's apples', over een neonazi die een appeltaart wil bakken, lijkt ook wel okee. Als het over eten gaat, is alles okee. En de Kinepolis mag mij misschien nog verwachten voor Lady of the water en Science of sleep (pas volgende maand uit).
Doe daarbij nog wat toneel en tentoonstellingen en mijn cultuurspiegel is weer op peil! Juicht!

En als dat dan nog niet helpt: we hebben sinds vandaag tv.
Jawel, televies! El boyfriend heeft niet zoveel creatieve plakselbezigheden als ik en begon zich na bijna een jaar danig te vervelen. En dus heeft hij zijn goesting gekregen! Niet dat ik echt tegen tv ben; ik zie ook al eens graag een film, een onnozel programma of een documentaire... maar als er geen verleiding is, moet ik er ook niet aan weerstaan he. En zonder tv was ik ook verplicht om alternatieven te zoeken, als ik mij niet wou vervelen. Dat is tot nu toe al goed gelukt: mijn te-lezen-boeken-lijst is al een heel pak korter geworden, nu ik gezellig met een boekje in de zetel kan liggen ZONDER TV OP DE ACHTER- OF VOORGROND. Die tijden zijn nu ook voorgoed voorbij. Als de slaapkamer helemaal behangen en opnieuw ingericht is, maak ik daar wel mijn leeshoekje van.

Nog zoiets: dat #!§%*$& behang!
't Is aan het mislopen, jom! Er heeft hier iemand serieus ge-voodoo'd met de muren en het papier. Toen Valentijns vader vorige vrijdag kwam helpen behangen, verliep het nogal traag en moeilijk omdat hier nu eenmaal alles (vloeren, plafond, muren) scheef staat, maar soit, de muur zag toch al funky rood en niet meer ouwmétenbruin of gewoon - the horror! - wit. Daarna kwamen er op sommige plekken tussen de stroken weer stukjes muur tevoorschijn. 'Relax, chill', dacht ik, 'dat komt wel goed.' Yeah right. Zaterdagochtend bleken die stukjes muur vergroot te zijn. Open stukken van bijna een halve centimeter breed en zeker 30cm lang. Om maar te zeggen dat het op niet veel meer trekt. :-(
Als mijn voetsie genezen is, zal ik er nog eens invliegen se.
You better run and hide, wicked voodoo!

I am a bird now

I am a bird girl now

I've got my heart
Here in my hands now
I've been searching
For my wings some time
I'm gonna be born
Into soon the sky
'Cause I'm a bird girl
And the bird girls go to heaven
I'm a bird girl
And the bird girls can fly
Bird girls can fly

(Anthony and the Johnsons)

Na een half weekske emotioneel verwerken en lichamelijke recuperatie is het onderhand wel tijd voor *tromgeroffel* het GROTE duosprong-verslag!

Zaterdag werden we om 15u in Moorsele verwacht; zo'n 10 minuutjes rijden van hier, maar mijn vader was om 14u al op van de zenuwen en wou al vertrekken voor het geval we verkeerd zouden rijden. Ikzelf was nog vrij relaxed - 't is te zeggen: ik was niet echt zenuwachtig, alleen een beetje hyperkinetisch om de spanning te kanaliseren.
Doch we moesten nog effe wachten tot Valentijns familie ook bij ons was gearriveerd om dan met het volledige konvooi te vertrekken. Onderweg begon mijn hartje toch al iets sneller boenke-boenke te doen.
We kwamen goed op tijd aan op Moorsele airport: een hangar met een groot grasplein, no tarmac, no tax-free shopping.

Effe aanmelden, papieren invullen voor de verzekering (dat bleek later nog goed van pas te komen) - er kon ook nog een passagier mee, mijn zus zag het risico op misselijkheid wel zitten en besloot mee te vliegen om foto's en filmkes te maken. Dan was er ook nog de optie dvd: een cameraman zou meespringen en heel het spel (voorbereiding, op het vliegtuig, vrije val, landing) filmen en fotograferen. Dat kostte nog eens een hele som neuro's, maar vadertjelief (die wel zeker wist dat ik er later spijt van zou hebben als ik het niet zou doen) en de kerels van het paracentrum (kassa kassa) hebben mij toch kunnen overtuigen.
Soit, we zijn dan met z'n allen op het terras gaan zitten, ze zouden ons afroepen als het zover was. Dat bleek niet zolang te duren, ikke en zus naar de hangar... bleek het alleen te zijn om de banaanhouding voor de vrije val te oefenen. Ik kreeg mijn pak zelfs nog ni!
Een tijdje later hoorden we zeggen dat het vliegtuig ging tanken, en dat daarna groep 9 zou vertrekken. Wij waren groep 11...

Ondertussen was ik al lichtjes aan het sterven: niet van de spanning - die was eigenlijk volledig weggeëbd na andere mensen voor mijn neus te zien landen (okee, de ene al bleker dan de andere) - maar wel van honger en dorst; ik had 's middags maar een beetje gegeten en ter plekke durfde ik al helemaal niks gaan halen in de cafetaria, ik had geen zin om mijn maaginhoud er in de lucht weer uit te zien komen. En dat bleef maar duren! 'k Heb dan uiteindelijk nog rap wat slokjes cola en een half zakje chips binnengewerkt.

EINDELIJK was het dan aan ons!
Weer naar de hangar, pakje aan, harnas aan, houding nog eens oefenen, lachen naar de camera's, en dan naar buiten. Het was ondertussen al na 17u.
Wij allemaal aan boord en effe later steeg het vliegtuig op en werd Moorsele kleiner en kleiner.
Die cameraman was toch ook niet alles... ik wou gewoon in stilte genieten en sightsee'en zonder lens voor mijn neus. Maar alles voor het nageslacht he!

Toen we op 3000m hoogte waren, werd de vliegtuigdeur opengetrokken en sprong er één kerel uit. Voordien hadden we vanop de grond al gemerkt dat er altijd één persoon veel vroeger sprong dan de rest. Dat bleek dus te zijn omdat ze meer moeten betalen als ze van hoger springen, en de kerel in kwestie deed het niet echt voor de vrije val, maar voor het op-het-gemakske-rondzweven.

4000m oftewel 4km. Our turn. Ik was als eerst op het vliegtuig gekropen zodat ik dicht bij mijn zus zat, die mij dan ook goed in beeld zou hebben als ik er als laatste uit zou springen. En dat moment was niet meer zo veraf. Ik zag heel de groep voor mij weggezogen worden door dat open deurgat en verdwijnen. Spanneuhnd!
Toen was het dus aan mij. De cameraman hing al buiten tegen de vliegtuigwand om mij te filmen. Mijn tandemmaster ging op de rand van het vliegtuig zitten, ik hing voor hem te bengelen in het niets. 'k Was al naar beneden aan het staren, maar moest mijn houding aannemen en mijn hoofd op mijn medespringer zijn schouder leggen, tegen de schok van de wind. Hij heeft mijn hoofd toch meermaals terug naar achter moeten trekken toen, ik was nogal gefascineerd door die kilometers onder mij!

VRIJE VAL. Moeilijk te beschrijven. Onbeschrijfelijk, eigenlijk. We vielen gewoon in het niets, definitely naar beneden, al wist ik door al dat gedraai effe niet waar boven en onder was. Dan kei hard gesuis van de wind, druk, 'El-e-vation!'-wangengeflapper alom, wolken overal rondom ons, de cameraman die mijn gezwaai, geduim en gefladder opneemt, mijn oren die fluiten, ikke die mijn afvraag of mijn plastieken vliegbril het wel zou houden, de aarde die dichterbij komt.
Toen kreeg ik een tikje op mijn schouder, teken dat ik mijn houding weer moest aannemen omdat de parachute zou opengaan. Die vrije val heeft toch zeker een dikke minuut geduurd, zo blijkt het uit filmpje, maar dat leek dus superkort!
De cameraman verdween zodat hij op tijd op de grond zou staan om onze landing te filmen, de parachute floepte open, wij schoten een beetje omhoog. Al die wind en druk waren opeens verdwenen, mijn oren plopten weer open, zalige rust, zweven. Menen was vanuit de lucht helaas niet te zien door de bewolking, anders had ik nog kunnen wuiven naar Arabella.
Het vliegveld daarentegen was wel al goed te zien en kwam naderbij... zo rap al! Ik hing daar nog maar juist het vogeltje te wezen! Ik mocht een beetje sturen tot we echt laag hingen, dan moest ik mijn benen intrekken voor de landing en het aan de professional overlaten.

Beetje wuiven naar mijn grondpubliek, trappelen in de lucht, belachelijke smoelen trekken (zonder moeite)...
En toen liep het dus mis he! We hingen misschien nog maar een paar centimeter boven de grond toen ik mijn rechtervoet in een 'ha, grond onder mijn voeten'-reflex een beetje liet zakken. Voet is naar achter geslagen en 'k ben er op gaan zitten. Dat voelde niet zo fijn, but hey, ik moest mij nog uit de macramé van parachutedraden werken, een woordje tot de cameraman richten en dan Windkracht 10-gewijs la familia tegemoet stappen. Lichtjes manken, was het toen al.

Die poot van mij wou na wat bewegen enzo geen beetje krak zeggen en weer juist gaan zitten, dus wij naar het onthaal om nog wat verzekeringsdingen in te vullen. Een spijtige afsluiter, zeg dat wel.
Maar hey, ik had dus wel gevlogen he!! We zijn dan nog effe gaan koekeloeren bij de cameraman die zijn stuff op de computer was aan het zetten. De dvd zou in de loop van de volgende week opgestuurd worden, of hij zou 'm zelf in de brievenbus komen steken, Mjiende ain't that far.
De foto's, zo bleek achteraf, zouden we helemaal niet krijgen. Daarvoor moest je nog bijbetalen. Maar de kerel aan het onthaal had in het begin gezegd dat wij die uitzonderlijk gratis en voorniet gewoon bij de dvd bijkregen! Na een beetje zoeken, kwam die bewuste kerel weer opdagen en deed alsof zijn neus bloedde. Had ik er maar een toek op gegeven, dan had hij niet meer moeten doen alsof.

Wij dus zonder (behalve onze eigen) foto's naar huis; maar mét veel verhalen, mooie herinneringen en ook wel een rammelende maag. Dat alles hinkelend, want steunen op mijn rechterachterpoot ging toen al niet meer.
Thuis hebben we dan mijn Meense koeken binnengewerkt die ik die voormiddag nog speciaal was gaan halen (we hadden ze beter meegenomen naar Moorsele, als picknick), daarna zijn we dan met z'n allen naar Valentijns ouders gereden, want die hadden meer plaats en vooral: meer eten, haha. 't Werd al laat, mijn ouders+broer+zus zijn dan richting Antwerpen vertrokken, wij terug naar Menen. De moeders hadden mij toen al gezegd dat ik die nacht waarschijnlijk niet zou kunnen slapen van de pijn. Dankuwel hoor.
Dat bleek uiteindelijk nog mee te vallen... heb lang liggen woelen om een goeie houding te vinden waarin ik zo min mogelijk voelde, maar toen ik 's nachts nog ben wakker geworden, was de pijn al weggetrokken. De volgende dag kon ik zelfs als een beetje mankend rondlopen!
Maandag ben ik dan maar naar de dokter gegaan en ja hoor, mijn voet is nu officieel verstuikt!
Dus nu hup ik hier rond met een Romeinse sandaal-bottinne van witte tape, Juul Cesaar zou er jaloers op zijn.

'k Ben al blij dat ze hem niet moeten afzetten, die poot van mij, zoals ik vannacht dacht toen bleek dat enkele stiekemerd mijn spieren en pezen hadden doorgesneden, dan pinnen in mijn been hadden gestoken, en er dan een betonblok op hadden gesmeten. Zo voelde het althans.
Ik zag de ambulance 's morgens al toekomen en de verplegers (met een 'arm kind, dat komt nooit meer goed'-blik in hun ogen) zouden mij met een beenverlamming op de brancard leggen - schone roddel voor de klanten van 't Baguetje. Ik had niet echt zin in een rolstoelleven met een point of view vanop 1m20.
Gelukkig gaat het huppen al wat beter en ik hoop tegen het weekend weer helemaal op de been te zijn voor nog een sprong! Of gewoon om naar Cirque du Soleil te gaan, joepiedepoepie!

Mijn dvd is ondertussen ook al aangekomen. Pretty belachelijk natuurlijk, had Skywalker (de cameraman) de 'mijn neus jeukt'-stukken er niet uit kunnen knippen?
But I must say, het stukje dat we ons uit het vliegtuig laten vallen is prachtig en bezorgt mij kiekevel. Gesuis van de wind, intro van een liedje dat er zachtjes bij komt sluipen, het vallende beeld dat 3 keer achter mekaar is geplakt. Echt schoon jom. Ik moet er zowaar van wenen als ik het zie. It captures the feeling, laat ik het zo zeggen.
Tot ze dan beginnen te zingen in het liedje. 'Love changes eeeeeverything'. Uhu. Ik hang daar wel met een vreemde kerel op mijn rug he. En na de landing blijven ze zo hard zingen dat ze mijne "nog ne keer!" overstemmen.

Tot zover mijn skydiving adventures! 't Is een lang stuk geworden (ik zou eigenlijk in mijn bed moeten liggen nu), maarja, 't was dan ook een hele belevenis. 'k Zou het direct overdoen, moest ik er het geld voor hebben. En de dubbele gevoelens over de film zijn ook al weg. 't Is echt een mooie herinnering, zeker in combinatie met de foto's die de rest heeft getrokken.
Eat your heart out, nageslacht!

So pardon me while I burst into flames

Als ik mijn fotoboekjes eens bekijk, blijkt vorige zomer heel actief geweest te zijn. Een vijftal festivals, op reis naar Frankrijk, naar 'ons plekje' in de Ardennen...
Deze zomer is heel wat minder. Terwijl Valentijn in juli in IJsland zat, heb ik quasi niks uitgestoken. Behalve dan papier scheppen, voor zijn IJsland-fotoboek. 't Was te heet, jongelui stalen vakantiejobgewijs al het werk, vrienden waren op reis (of te lui om af te zakken naar het verre West-Vlaanderen ja!) dus zag ik mijn kans schoon om eenzaam en zielig te doen. Pákken chocolat dat ik toen gefrèt heb!
Toen kwam augustus, aka de herfstprequel. Nog meer chocolat gefrèt, want zo gaat dat als 't slecht weer is.
En nu zie ik het weer helemaal zitten. Zelfs als de zon opeens niet meer zo zou schijnen. Ik heb genoeg vooruitzichten nu, en eigenlijk heb ik die altijd. Eigenlijk zou het onmogelijk moeten zijn dat ik mij verveel, met al mijn ideeën en interesses, al die dingen die ik nog wil maken en doen, al die plaatsen waar ik nog wil komen. Ik heb bezigheden genoeg en uitvluchten te weinig ('jamaar, met de hand, da gaat traag zenne'... 'k heb nu een naaimachiehien!), en momenteel ook tijd op overschot. Ik zou er beter gebruik van maken.
Always the same song: genoeg te doen, maar niet in actie schieten. Mijn tijd gebruiken om na te denken over wat ik best eerst kan doen - en dan uiteindelijk nog niks gedaan hebben. Maar eens ik in gang schiet, jom, dan blijf ik wel goe bollen ook!
En dan is het van: allee, hoe kan da nu, hoe kan ik nu zo'n tamzak zijn, zo zielig en zagerig, zo nutteloos nietsdoen? Hoe kan ik mijzelf nu depri maken door mijzelf niet te zijn?
Ik kan al bijna niet wachten om morgenvroeg (helemaal geen ochtendmens zijnde) wakker te worden en er in te vliegen. Maar dan moet ik wel eerst gaan slapen zekers? Dus bij deze: slaapwel!

Summer #2

At last... de slaapkamermuren zijn ontmanteld. Byebye mottig bloemekesbehang! Zwaar en moeilijk beginnen en eindigen zo licht als een veertje, het klopte wel: na de drie muren waar de plaaster gewoon meekwam met het behangpapier zodat er grote gaten overbleven, bleek de vierde muur van houten platen te zijn, met maar één laag behang in plaats van drie, dat er dan nog supergemakkelijk af ging ook. Wat een luxe! Zoiets kan mij gelukkig maken ja.
En dat laatste geldt ook voor zonneschijn, koffiekoeken, een boek lezen in het gras, verse paprika, tomaten en kroten uit onze serre, uitzonderlijk weer eens kunnen inslapen na 's morgensvroeg wakker te worden met een volle blaas, liedjes van Eels, een reorganisatie van de bovenverdieping plannen (die voornamelijk bestaat uit mijn knutselgerief en rommel), eindelijk de lamp afgewerkt krijgen, paarse en oranje lucht, en knuffels van Valentijn en Arabella.

Update van 'in het verschiet': behang is er dus af (in de slaapkamer althans), heb daarbij gebruik gemaakt van een ladder, en ben daarna een naaimachine gaan kopen. Het geld rolt, ja. En ik ook. Over de grond van het lachen, meer bepaald, na dit stukje dwaze humor:

'Welkom in Atlantis, de stad met toekomst! Zie je die griffioen daar boven op die minaret?'
Hij wees met zijn stuk gereedschap naar de spits van een minaret die achter hem oprees. Op de bovenste trans zat een enorme griffioen.
'Ja,' antwoordde ik.
'Dat is een echte griffioen. Weet je wat dat betekent?'
'Nee,' zei ik.
'Dat betekent dat het een echte griffioen is.'

(Walter Moers - De 13 1/2 levens van Kap'tein Blauwbeer... danku Lilith)

Staat nu op het programma: morgen een hele dag shoppen, in het kader van de reorganisatie natuurlijk (en achter naaigaren, want nu heb ik begot niks aan da naaimachien).
En mij bezighouden met mijn nieuwe hobby: plamuren. Het zit mij in het bloed. Ik heb mijn roeping gemist, djuu toch!