I am a bird now

I am a bird girl now

I've got my heart
Here in my hands now
I've been searching
For my wings some time
I'm gonna be born
Into soon the sky
'Cause I'm a bird girl
And the bird girls go to heaven
I'm a bird girl
And the bird girls can fly
Bird girls can fly

(Anthony and the Johnsons)

Na een half weekske emotioneel verwerken en lichamelijke recuperatie is het onderhand wel tijd voor *tromgeroffel* het GROTE duosprong-verslag!

Zaterdag werden we om 15u in Moorsele verwacht; zo'n 10 minuutjes rijden van hier, maar mijn vader was om 14u al op van de zenuwen en wou al vertrekken voor het geval we verkeerd zouden rijden. Ikzelf was nog vrij relaxed - 't is te zeggen: ik was niet echt zenuwachtig, alleen een beetje hyperkinetisch om de spanning te kanaliseren.
Doch we moesten nog effe wachten tot Valentijns familie ook bij ons was gearriveerd om dan met het volledige konvooi te vertrekken. Onderweg begon mijn hartje toch al iets sneller boenke-boenke te doen.
We kwamen goed op tijd aan op Moorsele airport: een hangar met een groot grasplein, no tarmac, no tax-free shopping.

Effe aanmelden, papieren invullen voor de verzekering (dat bleek later nog goed van pas te komen) - er kon ook nog een passagier mee, mijn zus zag het risico op misselijkheid wel zitten en besloot mee te vliegen om foto's en filmkes te maken. Dan was er ook nog de optie dvd: een cameraman zou meespringen en heel het spel (voorbereiding, op het vliegtuig, vrije val, landing) filmen en fotograferen. Dat kostte nog eens een hele som neuro's, maar vadertjelief (die wel zeker wist dat ik er later spijt van zou hebben als ik het niet zou doen) en de kerels van het paracentrum (kassa kassa) hebben mij toch kunnen overtuigen.
Soit, we zijn dan met z'n allen op het terras gaan zitten, ze zouden ons afroepen als het zover was. Dat bleek niet zolang te duren, ikke en zus naar de hangar... bleek het alleen te zijn om de banaanhouding voor de vrije val te oefenen. Ik kreeg mijn pak zelfs nog ni!
Een tijdje later hoorden we zeggen dat het vliegtuig ging tanken, en dat daarna groep 9 zou vertrekken. Wij waren groep 11...

Ondertussen was ik al lichtjes aan het sterven: niet van de spanning - die was eigenlijk volledig weggeëbd na andere mensen voor mijn neus te zien landen (okee, de ene al bleker dan de andere) - maar wel van honger en dorst; ik had 's middags maar een beetje gegeten en ter plekke durfde ik al helemaal niks gaan halen in de cafetaria, ik had geen zin om mijn maaginhoud er in de lucht weer uit te zien komen. En dat bleef maar duren! 'k Heb dan uiteindelijk nog rap wat slokjes cola en een half zakje chips binnengewerkt.

EINDELIJK was het dan aan ons!
Weer naar de hangar, pakje aan, harnas aan, houding nog eens oefenen, lachen naar de camera's, en dan naar buiten. Het was ondertussen al na 17u.
Wij allemaal aan boord en effe later steeg het vliegtuig op en werd Moorsele kleiner en kleiner.
Die cameraman was toch ook niet alles... ik wou gewoon in stilte genieten en sightsee'en zonder lens voor mijn neus. Maar alles voor het nageslacht he!

Toen we op 3000m hoogte waren, werd de vliegtuigdeur opengetrokken en sprong er één kerel uit. Voordien hadden we vanop de grond al gemerkt dat er altijd één persoon veel vroeger sprong dan de rest. Dat bleek dus te zijn omdat ze meer moeten betalen als ze van hoger springen, en de kerel in kwestie deed het niet echt voor de vrije val, maar voor het op-het-gemakske-rondzweven.

4000m oftewel 4km. Our turn. Ik was als eerst op het vliegtuig gekropen zodat ik dicht bij mijn zus zat, die mij dan ook goed in beeld zou hebben als ik er als laatste uit zou springen. En dat moment was niet meer zo veraf. Ik zag heel de groep voor mij weggezogen worden door dat open deurgat en verdwijnen. Spanneuhnd!
Toen was het dus aan mij. De cameraman hing al buiten tegen de vliegtuigwand om mij te filmen. Mijn tandemmaster ging op de rand van het vliegtuig zitten, ik hing voor hem te bengelen in het niets. 'k Was al naar beneden aan het staren, maar moest mijn houding aannemen en mijn hoofd op mijn medespringer zijn schouder leggen, tegen de schok van de wind. Hij heeft mijn hoofd toch meermaals terug naar achter moeten trekken toen, ik was nogal gefascineerd door die kilometers onder mij!

VRIJE VAL. Moeilijk te beschrijven. Onbeschrijfelijk, eigenlijk. We vielen gewoon in het niets, definitely naar beneden, al wist ik door al dat gedraai effe niet waar boven en onder was. Dan kei hard gesuis van de wind, druk, 'El-e-vation!'-wangengeflapper alom, wolken overal rondom ons, de cameraman die mijn gezwaai, geduim en gefladder opneemt, mijn oren die fluiten, ikke die mijn afvraag of mijn plastieken vliegbril het wel zou houden, de aarde die dichterbij komt.
Toen kreeg ik een tikje op mijn schouder, teken dat ik mijn houding weer moest aannemen omdat de parachute zou opengaan. Die vrije val heeft toch zeker een dikke minuut geduurd, zo blijkt het uit filmpje, maar dat leek dus superkort!
De cameraman verdween zodat hij op tijd op de grond zou staan om onze landing te filmen, de parachute floepte open, wij schoten een beetje omhoog. Al die wind en druk waren opeens verdwenen, mijn oren plopten weer open, zalige rust, zweven. Menen was vanuit de lucht helaas niet te zien door de bewolking, anders had ik nog kunnen wuiven naar Arabella.
Het vliegveld daarentegen was wel al goed te zien en kwam naderbij... zo rap al! Ik hing daar nog maar juist het vogeltje te wezen! Ik mocht een beetje sturen tot we echt laag hingen, dan moest ik mijn benen intrekken voor de landing en het aan de professional overlaten.

Beetje wuiven naar mijn grondpubliek, trappelen in de lucht, belachelijke smoelen trekken (zonder moeite)...
En toen liep het dus mis he! We hingen misschien nog maar een paar centimeter boven de grond toen ik mijn rechtervoet in een 'ha, grond onder mijn voeten'-reflex een beetje liet zakken. Voet is naar achter geslagen en 'k ben er op gaan zitten. Dat voelde niet zo fijn, but hey, ik moest mij nog uit de macramé van parachutedraden werken, een woordje tot de cameraman richten en dan Windkracht 10-gewijs la familia tegemoet stappen. Lichtjes manken, was het toen al.

Die poot van mij wou na wat bewegen enzo geen beetje krak zeggen en weer juist gaan zitten, dus wij naar het onthaal om nog wat verzekeringsdingen in te vullen. Een spijtige afsluiter, zeg dat wel.
Maar hey, ik had dus wel gevlogen he!! We zijn dan nog effe gaan koekeloeren bij de cameraman die zijn stuff op de computer was aan het zetten. De dvd zou in de loop van de volgende week opgestuurd worden, of hij zou 'm zelf in de brievenbus komen steken, Mjiende ain't that far.
De foto's, zo bleek achteraf, zouden we helemaal niet krijgen. Daarvoor moest je nog bijbetalen. Maar de kerel aan het onthaal had in het begin gezegd dat wij die uitzonderlijk gratis en voorniet gewoon bij de dvd bijkregen! Na een beetje zoeken, kwam die bewuste kerel weer opdagen en deed alsof zijn neus bloedde. Had ik er maar een toek op gegeven, dan had hij niet meer moeten doen alsof.

Wij dus zonder (behalve onze eigen) foto's naar huis; maar mét veel verhalen, mooie herinneringen en ook wel een rammelende maag. Dat alles hinkelend, want steunen op mijn rechterachterpoot ging toen al niet meer.
Thuis hebben we dan mijn Meense koeken binnengewerkt die ik die voormiddag nog speciaal was gaan halen (we hadden ze beter meegenomen naar Moorsele, als picknick), daarna zijn we dan met z'n allen naar Valentijns ouders gereden, want die hadden meer plaats en vooral: meer eten, haha. 't Werd al laat, mijn ouders+broer+zus zijn dan richting Antwerpen vertrokken, wij terug naar Menen. De moeders hadden mij toen al gezegd dat ik die nacht waarschijnlijk niet zou kunnen slapen van de pijn. Dankuwel hoor.
Dat bleek uiteindelijk nog mee te vallen... heb lang liggen woelen om een goeie houding te vinden waarin ik zo min mogelijk voelde, maar toen ik 's nachts nog ben wakker geworden, was de pijn al weggetrokken. De volgende dag kon ik zelfs als een beetje mankend rondlopen!
Maandag ben ik dan maar naar de dokter gegaan en ja hoor, mijn voet is nu officieel verstuikt!
Dus nu hup ik hier rond met een Romeinse sandaal-bottinne van witte tape, Juul Cesaar zou er jaloers op zijn.

'k Ben al blij dat ze hem niet moeten afzetten, die poot van mij, zoals ik vannacht dacht toen bleek dat enkele stiekemerd mijn spieren en pezen hadden doorgesneden, dan pinnen in mijn been hadden gestoken, en er dan een betonblok op hadden gesmeten. Zo voelde het althans.
Ik zag de ambulance 's morgens al toekomen en de verplegers (met een 'arm kind, dat komt nooit meer goed'-blik in hun ogen) zouden mij met een beenverlamming op de brancard leggen - schone roddel voor de klanten van 't Baguetje. Ik had niet echt zin in een rolstoelleven met een point of view vanop 1m20.
Gelukkig gaat het huppen al wat beter en ik hoop tegen het weekend weer helemaal op de been te zijn voor nog een sprong! Of gewoon om naar Cirque du Soleil te gaan, joepiedepoepie!

Mijn dvd is ondertussen ook al aangekomen. Pretty belachelijk natuurlijk, had Skywalker (de cameraman) de 'mijn neus jeukt'-stukken er niet uit kunnen knippen?
But I must say, het stukje dat we ons uit het vliegtuig laten vallen is prachtig en bezorgt mij kiekevel. Gesuis van de wind, intro van een liedje dat er zachtjes bij komt sluipen, het vallende beeld dat 3 keer achter mekaar is geplakt. Echt schoon jom. Ik moet er zowaar van wenen als ik het zie. It captures the feeling, laat ik het zo zeggen.
Tot ze dan beginnen te zingen in het liedje. 'Love changes eeeeeverything'. Uhu. Ik hang daar wel met een vreemde kerel op mijn rug he. En na de landing blijven ze zo hard zingen dat ze mijne "nog ne keer!" overstemmen.

Tot zover mijn skydiving adventures! 't Is een lang stuk geworden (ik zou eigenlijk in mijn bed moeten liggen nu), maarja, 't was dan ook een hele belevenis. 'k Zou het direct overdoen, moest ik er het geld voor hebben. En de dubbele gevoelens over de film zijn ook al weg. 't Is echt een mooie herinnering, zeker in combinatie met de foto's die de rest heeft getrokken.
Eat your heart out, nageslacht!