So pardon me while I burst into flames

Als ik mijn fotoboekjes eens bekijk, blijkt vorige zomer heel actief geweest te zijn. Een vijftal festivals, op reis naar Frankrijk, naar 'ons plekje' in de Ardennen...
Deze zomer is heel wat minder. Terwijl Valentijn in juli in IJsland zat, heb ik quasi niks uitgestoken. Behalve dan papier scheppen, voor zijn IJsland-fotoboek. 't Was te heet, jongelui stalen vakantiejobgewijs al het werk, vrienden waren op reis (of te lui om af te zakken naar het verre West-Vlaanderen ja!) dus zag ik mijn kans schoon om eenzaam en zielig te doen. Pákken chocolat dat ik toen gefrèt heb!
Toen kwam augustus, aka de herfstprequel. Nog meer chocolat gefrèt, want zo gaat dat als 't slecht weer is.
En nu zie ik het weer helemaal zitten. Zelfs als de zon opeens niet meer zo zou schijnen. Ik heb genoeg vooruitzichten nu, en eigenlijk heb ik die altijd. Eigenlijk zou het onmogelijk moeten zijn dat ik mij verveel, met al mijn ideeën en interesses, al die dingen die ik nog wil maken en doen, al die plaatsen waar ik nog wil komen. Ik heb bezigheden genoeg en uitvluchten te weinig ('jamaar, met de hand, da gaat traag zenne'... 'k heb nu een naaimachiehien!), en momenteel ook tijd op overschot. Ik zou er beter gebruik van maken.
Always the same song: genoeg te doen, maar niet in actie schieten. Mijn tijd gebruiken om na te denken over wat ik best eerst kan doen - en dan uiteindelijk nog niks gedaan hebben. Maar eens ik in gang schiet, jom, dan blijf ik wel goe bollen ook!
En dan is het van: allee, hoe kan da nu, hoe kan ik nu zo'n tamzak zijn, zo zielig en zagerig, zo nutteloos nietsdoen? Hoe kan ik mijzelf nu depri maken door mijzelf niet te zijn?
Ik kan al bijna niet wachten om morgenvroeg (helemaal geen ochtendmens zijnde) wakker te worden en er in te vliegen. Maar dan moet ik wel eerst gaan slapen zekers? Dus bij deze: slaapwel!