verhozen

- 27 oktober 2005 -

Een maandenlange huizenjacht had ons eindelijk resultaat opgeleverd... hier stonden we dan met onze sleutels; in een leeg, kaal, koud huisje dat we het onze zouden gaan noemen en dat ondertussen al enkele transformaties is ondergaan.
Dat is 1 jaar en 2 dagen geleden, en dat hebben we dit weekend gevierd met naar den Auchan sjeezen om alles te kopen voor onze kaas- en wijn/druivensapavond, en een grote chocoladetaart die we - freetzakken dat wij zijn! - eigenlijk direct hebben opgegeten.

We've been through it all: dat wekenlange in- en uitpakken in het begin, de streek leren kennen, huisdieren adopteren, samen feestvieren, voor mekaar zorgen, de seizoenen meemaken, het huishouden doen, reizen en weer thuiskomen, kapotte dingen, alles zien groeien en veranderen - inclusief onszelf.
Het chaotische, vreemde, ongemakkelijke begin is nu al lang geleden. Ik versta ondertussen dat West-Vlaamsch al wel ('wuk è dadde?!'), vind mijn weg hier, en vind mijn draai hier. Al zou ik dat laatste misschien wel sowieso kunnen vinden, om het even waar, als ik me maar goed voel bij degene die bij me is. En dat is nu het geval. Ondanks het gesnurk, het lui zijn, het kind in hem. En ondanks de labiele sloddervos in mij. We zijn gegroeid... soms van mekaar weg, maar steeds weer opnieuw naar mekaar toe, en het is leuk om samen te zijn en te weten, te voelen, dat dat nog efkes kan en mag duren.
En dat het hier tegen volgend jaar ook maar volledig behangen is, nondedjuu.

Ondertussen hangt Arabella toch ook al bijna een jaar de schattigaard uit. Kijk nu, precies het stinkdiertje Bloem, van Bambi. Zo helemaal opgerold... alleen de knipperoogjes, de zucht, en haar staart als sjaal ontbreken nog! En dan hebt ge haar nog ni gezien als ze haar yoga doet.