vleervlinder

Het zal wel aan het stormweer van gisteren gelegen hebben... 'k heb weer raar gedroomd vannacht.

Ik kwam thuis en liep door de tuin, en de rommel achteraan viel mij al direct op. Paletten, kapotte emmers, plastic, stukken plant... shit jom, had de buurvrouw dat allemaal over den droad gezwierd?!
Toen ik het tuinhuisje passeerde, zag ik dat de rechterkant er was afgerukt door de wind. Het dak hing er nog half aan te bengelen, het hout lag overal verspreid. Ikke direct panikeren... onder al dat puin staat Arabella's 'huisje'! Ik begin al dat hout daar weg te smijten en vind haar huisje terug: de achterkant is gewoon hélemaal ingedrukt door een grote balk. Ik tast in de bak en voel wel iets zachts, maar dat is te klein om Arabella te zijn.
Van den duvel gesproken komt ze vanuit de struik achter het tuinhuisje gekropen; moe, vuil en gewond... en zonder staart. Ik tast nog eens in haar bak en het zachte ding dat ik voelde, bleek haar staart te zijn. Hij zat helemaal geplet onder die balk en om er uit te geraken, had ze zich gewoon moeten losrukken. Ik begin kei hard te wenen en met Arabella in mijn armen loop ik naar binnen, waar Valentijn op zijn dooie gemakske computerspellekes zit te spelen.
"Allee jom, 't heeft kei hard gestorm, zijt gij al gaan zien buiten?? Arabella haar staart is er af!!"
Valentijn kijkt maar half geïnteresseerd op van zijn spelleke en ik moet hem bijna aan zijn oren mee naar buiten sleuren.
Daar besluit hij dat we de weggewaaide planken van het tuinhuisje er gewoon terug tegen moeten timmeren, de eigenaars zouden dat toch niet merken. "Doe da maar rap," zegt hij, "sebiet komt er bezoek."
Valentijn gaat naar de garage, doet de poort open en laat Goya en zijn lief binnen. Ze hebben bij wijze van cadeautje een klein ros katje bij, maar dat moeten we niet hebben.
"We hebben al genoeg kattenmiserie gehad, Arabella gaat daar toch op beginnen flippen en ze heeft rust nodig, haar staart is er potverdekke af! Ze gaat nooit meer kunnen klimmen!"
Opeens komen mijn ouders ook tevoorschijn, de tuin verandert in een living en wij ploffen allemaal in de zetel. Goya vertelt me dat hij mij vanaf nu 'Bieke-okee' gaat noemen. "Euhm, okee dan...", zeg ik.
"Haha, ziet ge wel!", roept hij uit.
(Uhu... :-s)
Mijn ouders blijven maar rondhossen met kommen chips en schalen met toastjes. Plots heeft mijn vader zin om vleeshoopke te spelen en springt op mijn schoot.
Mijn broer en neef (het verbaast mij al niet meer dat iedereen maar gewoon komt binnenvallen) springen er ook bij op, mijn moeder roept "ahja, den Donald Duck zit ook nog in de microgolf!" (Donald Duck croque monsieurs, zo bleek), iedereen kreunt pijnlijk van al dat eten, er springt nog wat volk op de vleeshoop, en ik zeg kei droog "mijne chips is geplet."

Het gepaste moment om wakker te worden.

Ben direct naar de tuin gekrost en met Arabella is alles nog okee!
En dat tuinhuisje... och jom, dat hing al half uit mekaar...