Mega Vlindy wishes you a very merry christmas!

Touché

Je wil gebruiken betekent
dat je niet meer wacht
tot je gemotiveerd genoeg bent.

(Dan Millman - De twaalf poorten naar de ziel)

Novocaine for the soul... before I sputter out.

Woensdag. Van mij op 't werk efkes op te jagen in twee grote bestellingen die ik nog moest klaarmaken toen ik de rest juist af had, kreeg ik opeens steken in mijn hoofd. Soit, een paar keer diep in- en uitademen en het ging beter. Toen ik 's avonds wou gaan slapen was de hoofdpijn niet echt geminderd, maar ook niet verergerd, dus had ik maar geen pijnstiller gepakt.
Donderdagmorgen waren de steken weg. Ik kom op 't werk: chaos alom. De twee bestellingen waren naar één klant en de andere had dus niks aangekregen, de collega die alles had gefactureerd was kwaad op iedereen; van de vuile blik die hij me toewierp en de onbeantwoorde 'hey' kreeg ik al terug steken in mijn hoofd.
Een misverstand over de kleur van het papier waarmee ik de bouquets moet emballeren, de glitters die ik wel en niet mag gebruiken, het feit dat ik niet heb bijgehouden in hoeverre ik de verstuiver met lijmspray heb bijgevuld: steken. Steken die efkes opkomen, ik die dan diep in- en uitadem, steken die weer verdwijnen.
Vorige week was ik nog speciaal aan de personeelschef gaan vragen of we de 26ste moeten werken, omdat ik de 25ste kerstmis vier bij mijn ouders en geen zin heb om vroeger weg te moeten omdat ik nog anderhalf terug naar huis moet rijden. "Nee we zijn dan gesloten, ge moet niet werken." Vandaag blijkt dus plots dat we dan wél moeten werken. 't Is te zeggen, de rest moet werken en ik uiteindelijk niet... dus krijg ik hoofdpijn omdat ik mij ambetant voel: al de rest werken, ik feesten en uitslapen, terwijl het toch voor iedereen kerstmis is?
Morgen nog werken en naar het toneel van een collega, en zondag voor ik naar het boekenfestijn en het glazen huis trek, heb ik hopelijk nog genoeg tijd om te strijken, kerstkaartjes te schrijven en eten te maken voor maandag. Ik heb nog niet al mijn kerstcadeautjes. Ik heb nog geen verjaardagsmenu voor Valentijn. Studio Brussel wil mijn nieuw gemaakte frogpod niet veilen dus zou ik het graag zelf doen, maar ik heb simpelweg geen tijd. Het concert van Antony & The Johnsons is al uitverkocht. Ik heb buikpijn. Ik heb een ontsteking die altijd terugkomt en mij mijn eigen lichaam doet willen wegsmijten.
Mijn linkervoet is op een paar maanden tijd 2x opgezwollen en 1x verstuikt geweest, en er is waarschijnlijk ook een pees in mijn teen gescheurd waardoor hij nu gekromd staat. Ik heb altijd zere voeten en altijd slechte schoenen. Ik heb een krop in mijn keel. Ik heb veel te veel agressie waar ik mij geen blijf mee weet, ik wil iemand in mekaar slaan, misschien zelfs liefst mijzelf, want ik heb het gevoel dat ik er gewoon niks van bak. Ik voel mij een bang kind en vind mijzelf daar te oud voor.
Mijn hoofd staat op springen and so does my traankanaal. F*cksh*itg*dverdomme.

tappetietaatiepetoowtoow

Tussen de zoveelste mand strijk en het kerstkaartjes maken door... een cover van een supergrappig en al even irritant Knabbel&Babbel-achtig soundje dat vroeger bij mijn ouders op de computer stond... we hadden nog van die supercoole stukjes, maar ze zijn allemaal kwijt denk ik. :-(



Mijn eerste probeersel met beeld- en geluidseffectjes in iMovie!
Valentijn was mij natuurlijk voor. :-)

wenkbrauwgefrons van de week

- Arabella die de kaas van tussen mijn boterham steelt als ik efkes in de badkamer ben
- een poedel met de naam Minou
- dat ik op de parking van het shoppingcenter altijd vergeet waar ik de auto heb gezet
- een klant met witte Buffalo's aan
- Arabella die bijna een hartaanval krijgt en in paniek wegvlucht als ik met een deken doe alsof ik mijn vleugels uitsla... volgens mij is ze bang van vleermuizen. en is ze dus batman.
- de zoveelste auto die afslaat zonder te kijken en de rechtdoor rijdende fietser - ik dus - laat kiezen tussen 1) onder de wielen 2) tegen de stoep


gelukkig zijn er dan nog meezingers!

Liefste Sinterklaas,

U en ik weten allebei dat ik dit jaar een braaf meisje ben geweest.
Ik heb mijn zusterliefde getoond aan mijn broer door de hele tijd een kokosnoot in zijn bed te leggen, en aan mijn zus door haar bijna-vervallen-eten op te eten. Ik heb mijn ouders gerustgesteld door eindelijk vast werk te hebben. Ik heb bewezen dat ik mijn lief graag zie door te tolereren dat hij de laatste weken meer met z'n Mac bezig is dan met mij. Ik heb mijn kat veel geknuffeld.
Ik heb geprobeerd mensen op te vrolijken door belachelijke zelfportretten te maken. Ik heb de buren vorige nacht niet wakker gekermd toen mijn hoofd kapot gehamerd leek te worden en mijn warme choco en pompoen-currysoep er weer uitkwamen langs dezelfde kant als waar ik ze er had ingegoten. Ik heb aan mijn conditie gewerkt en ben dit jaar anderhalve keer gaan joggen. Ik probeer om niet te veel te zagen. Ik rook niet, ik drink niet, ik eet geen vlees en ik gebruik deodorant. Ik spreek ook al een beetje West-Vlaams.
Hennieweej, liefste Sinterklaas, in ruil voor al die flinkheid vraag ik niet veel. Een goede gezondheid zou al heel welkom zijn. Geen koppijn meer, geen misselijkheid meer, mijn voet waarin alles juist op z'n plaats zit, geen constante vermoeidheid en lichte wanhoop, en een beetje meer doorzettingsvermogen. Al de mensen (en dieren) die ik graag zie mag U hetzelfde brengen.
Daarnaast had ik nog graag een panda die z'n lippen kan krullen zonder krultang en een dino die realistische (hoe weten ze dat zeker? er waren toen toch nog geen mensen?) dinogeluiden kan maken. En U vindt mij waarschijnlijk al te oud (maar leeftijd is relatief, is het niet Sinterklaasoudedwaasstinktnaarbierengeitenkaas?) voor The Littlest Pet Shop, maar ik ben gevoelig voor knoddige diertjes met grote ogen, zelfs als ze van plastiek zijn. Zoiets zou ook makkelijker zijn om mee te sleuren in mijn sjakosj om foto's van te trekken op idyllische plaatsen, you see?
En dan, last but not least, zou ik ook nog graag deze supermaffe en gezonde sjaal hebben!

Het zou toch ook veel makkelijker zijn voor U als ik zelf ook voor een goede gezondheid kan zorgen door een valling te voorkomen.
Dat is alles, Sinterklaas. Ik wil waarschijnlijk nog veel meer maar ik kan er niet meteen opkomen, en dat is misschien maar best ook. Ik wil niet overkomen als een prullenmaterialist.

Nog veel plezier in onze veel te nauwe schoorsteen en neem Uw paard AUB terug mee naar Spanje, wij hebben hier al genoeg slechtweervandaag.

Van Uw liefste kapoen,

Vleervlinder


P.S.: Mijn lief mag zijn schoen niet zetten van mij omdat die stinkt (zijn schoen hé!), maar hij heeft graag een elektrisch treintje. Danku.

De Kindersurprises leverden niet veel op, de Colruyt daarentegen!

Woehoew, ik heb eindelijk een Wall-e!

Nu bigmouth armloos door het leven gaat, vervangt Wall-e hem op plastiekenventjesfoto's.
Veel schattiger, toch?! Die oogjes... zo levend, zo echt. Het blijft mij verbazen wat voor effect zo'n computercreatie kan hebben op mijn moederinstinct... Wall-e is de Mulipa onder de robotjes. :-)
Al moet Arabella toch niet weten van plastieken ventjes waarmee ze onder zachte dwang moet poseren... alleen Lucius Thunder, mijn nieuwe alien-maaksel, zit ze wel af te lebberen. Misschien moet ik Wall-e zijn buik toch eens opvullen met cat-nip en zien wat dat geeft ;-)

Centerparcs

Een volledige dag in het zwembad doorbrengen is te lang, maar ik moet toch iets doen als het regent?!

(en mijn lief maar gluren en mij uitlachen...)

Ziedaar wat er gebeurt wanneer er op een dag iemand langskomt die je aanbiedt om je wereld een keer of tienduizend te vergroten: paniek.

(Tommy Wieringa : Joe Speedboot)

niet tof:
- 's nachts met mijn mond open slapen omdat mijn neus potdicht zit, en dan 's morgens wakker worden met een zere keel en een mond die zo droog is dat alleen de beste kameel er in zou kunnen overleven
- en dat is dan nog in het beste geval, want meestal word ik niet 's morgens wakker maar gebeurt dat al een paar keer 's nachts, en hoest ik dan mijn longen (en het humeur van mijn lief) kapot
- ik heb nooit chance met de gadgets in mijn kindersurprise. Ik wil een Wall-e maar heb een Eve, en in de andere twee eitjes (die ik nog niet mag opeten) zal ook wel iets anders zitten. Idem een paar jaar geleden: ik wou een baby-ogre of een ezeldraakje, en 't was een prinses Fiona, woeh!
- denken dat ik geen blauwe plekken wil nu we volgende week naar Centerparcs gaan, en vervolgens zowat overal tegenaan lopen

redelijk idioot:
- al de mensen die mij op straat aangaapten alsof ik op romantische kruistocht was, zo met mijn hartvormige doos chocolaatjes onder mijn arm. En daarna zowel een winkelier als een apotheker die mij aanstaarden met een hunkerende komt-die-dat-hier-nu-afgeven-blik. Helaas, 't is voor m'n broer en 't is allemaal maar voor te lachen
- ik kwam op het werk tegelijk met een man in een kostuum (waarschijnlijk een vertegenwoordiger ofzo) aan de deur aan, en hij stak zijn hand uit... dus ik gaf hem een hand... en had pas nadien door dat dat waarschijnlijk niet de bedoeling was en hij gewoon teken wou geven dat ik voor mocht gaan. Achja, ik ben dan tenminste een vriendelijke idioot 8-)
- een bepaalde collega altijd tegenkomen als ik juist iets aan het eten ben

wel tof:
Arabella woont vandaag 3 jaar bij ons! En dat viert ze door asociaal buiten te blijven...

She's in the attic

Vandaag had ik onverwacht een vrije namiddag en heb ik de zolder een beetje opgerommeld, en was ik zowaar in staat om dingen weg te gooien waar al jaren een denkbeeldig 'don't touch! emotionele waarde!'-kaartje aanhangt.
Al die tijd is het al hetzelfde liedje: het eerste prul dat ik opduikel, weiger ik weg te gooien, waardoor het voor al de volgende prullen nog moeilijker wordt, want waar trek ik de grens van emotionele waarde? Uiteindelijk ben ik toch te emotioneel om dan om het even wat te kunnen weggooien. Soit, het werkt ook andersom: als ik bij het eerste prul gewoon 'foert, weg ermee' zeg, volgt de rest ook makkelijk de weg naar de vuilbak. Twee derde van mijn collectie afzichtelijke kettingskes van de kermis bijvoorbeeld. Takjes, stenen en pluimpjes waarvan ik niet meer weet welke gast waar ik toen een crush op had, het ook weer was die ze had aangeraakt, and thereby they no longer have een emotionele waarde.
Zelfgemaakte armbandjes, stukjes stof, dingen die kapot zijn 'maar ik kan daar nog wel iets mee doen', staaltjes gezichtscrème en verfrissingsdoekjes die waarschijnlijk allang vort zijn, magneten die ik gestolen heb op de zolder van de cafetaria van de Lilse Bergen. In een dommige bui heb ik zelfs een fles gekleurd water bijgehouden, 'k was toen waarschijnlijk te gierig om gewoon een nieuw tinnetje textielverf te kopen. What was I thinking. :-/ Het water is ondertussen op reis in het riool.
Dingen die ik ook heb teruggevonden en nog niet over datum zijn: plastieken planten en bloemen (gewone, met zuignap of met lichtjes), vlinders, lichtgevende vissen, knikkers (en dan geeneens die waar ik vroeger mee speelde maar gewoon mooie exemplaren die ik heb gevonden op straat en op het strand), schelpen, stenen, een washandje in de vorm van een eend, pareltjes, een mobiel van gekleurde papieren cirkels waarvan ik al vergeten was dat ik 'm had, mijn nog nooit aangeraakte pakket wierook dat mijn zus heeft meegebracht uit Vietnam...
Volgende fase: kleren. Aiai.

Al heb ik natuurlijk wel hulp. ;-)

Nihihihi, de spastische alien

Valentijn heeft eindelijk zijn Mac en ik heb dus een nieuwe verslaving: messing around in Photobooth! :-D

Gisterenavond was een enorme energieboost, misschien mede door de wietdampen die er hingen, maar vooral door het concert van Ska-P zelf. Ik had er niet heel veel van verwacht, maar het bleek een feest te worden van twee uur (!) lang en ik heb mij bangelijk geamuseerd. Meezingen en brullen, springen, dansen en headbangen... alle stress en zorgen zijn er nu wel uitgekatapulteerd bij mij.
Moe (en tegelijk hyperkinetisch) maar voldaan gingen wij na het optreden terug naar de parking, en stopte de Grote Markt van Brussel ons nog in onder een deken van lichtjes. Zalige sfeer, hoe dat plein plots zo immens wordt als het bijna leeg is, en dan het sprookjesachtige van de verlichte gebouwen, en de mist die alle geluiden lijkt op de slorpen.
Ska-P had ons zodanig veel calorieën doen verbranden dat wij hongerig in de Quick belandden, alwaar Valentijn een hamburger verslond en ik op mijn honger bleef zitten, want veggies krijgen slaatjes, zelfs als ze op dat moment zin hebben in iets warms en vettig. Thuis heb ik dan maar een boterham met kaas in de microgolf laten smelten, but it ain't the same. Soit, de nacht was veel te kort en ik had totaal nog niet genoeg geslapen om mijn werkweek van 9,5 (!) dagen verder te zetten. Maar tegen de regels van mijn ochtendhumeur in was ik goedgezind! De overwinning van Obama vierde ik meteen met een boke choco en een knuffel van de kat, een lekker warme douche spoelde de laatste resten rondgegooid bier uit mijn haar, en de nieuwe dag rook vanop mijn fiets naar frieten en vers gemaaid gras.
Ik zie het volledig zitten.
Laat die opensleur... euh, opendeurdagen op het werk maar komen! Ik heb me er al bij neergelegd dat ik daardoor het stoffenspektakel, een weekend, een feestdag en heel veel slaap ga missen. Mijn kleedje is af dus dat constante gevoel om het te willen maken is weg, ik krijg lekker veel poen terug van de belastingen, volgende week gaan we naar Sigur Rós, de week erna zie ik mijn familie en beste vriendin nog eens, en de week daarna gaan we naar Centerparcs.
En dáárna komt Sinterklaas! Prettige vooruitzichten, I need them like air.

Ohja, en morgen een veggieburger in mijn brooddoos graag.

Sing loud, sing proud!

Van mijn week thuiszitten maakte ik niet alleen gebruik om een fotoboek en een truitje te pimpen, maar ook om aan een nieuw kleedje te beginnen. Het patroon uittekenen en de stof uitknippen kon allemaal zittend, en vanaf ik weer op de been was, kon ik dus ook passen, aanpassen en achter m'n naaimachine kruipen. Na een lange werkweek had ik dit weekend eindelijk weer tijd om verder te doen en heb ik het nog afgekregen ook! Wahoei! :-)

Ik ben content van mijzelf! Ik had al een kleedje gemaakt op de naailes, maar dit heb ik dus helemaal alleen thuis in mekaar gestoken. Al vind de perfectionist in mij natuurlijk nog wel enkele foutjes... de schouderbandjes zijn niet strak genoeg en onder mijn armen zit de stof ook wat te los. En niet echt fout maar wel onhandig tot levensgevaarlijk: ik moet het over mijn hoofd trekken, en moet dus het smalste stuk (de taille) over de bijna breedste stukken van mijn lichaam getrokken krijgen... na al dat passen, veranderen en weer passen zit ik toch bijna met een klaplong. Als ik nu één stukje chocolade eet, scheurt dat kleedje waarschijnlijk gewoon open. Dus misschien moet ik er nog ergens een rits insteken, of knopen vooraan, maar momenteel is het af, of af genoeg. Ik geraak er maar moeilijk in, maar eens ik het aanheb, wil ik er niet meer uit!

(Omdat ik mijn longen wil sparen.)

En omdat ik er van hou! :-)

Valentijn stuurde mij deze link door, en bij het zien van de naam dacht ik meteen aan de woonwagen in Ferrières... deze B&B is al even sjiek.
De tekening op de site op zich is al mooi, dus doorklikken op de foto's van de kamers deed mij helemaal wegdromen. Het maankwartiertje, het trollenhol, de Gaudí-kamer... *zucht*
Alleen al er naar kijken doet mijn hartje heen en weer springen; ik voel mij zo hoopvol overlopen en geïnspireerd. Tientallen nieuwe en oude ideetjes komen weer boven: dingen die ik nog wil maken in klei en papiermaché, die ik wil schilderen en op kleren wil naaien en tekenen. Duizenden ontwerpjes en zo weinig tijd.
Als dat het effect is van foto's bekijken op internet vraag ik mij toch af wat dat gaat geven als ik er ook blijf slapen.
En ik wou nog naar het buxuspark in Durbuy, komt dat efkes goed uit seg. ;-)

quirkstokje

The rules:
Link the person who tagged you.
Mention the rules on your blog.
Tell about 6 unspectacular quirks of yours.
Tag 6 following bloggers by linking them.
Leave a comment on each of the tagged bloggers’ blogs letting them know they’ve been tagged.

- Ik kan mijn dromen redelijk gedetailleerd onthouden (vind de bewijzen op mijn blog). Dat ik 's nachts soms ook in paniek wenend en roepend wakker word, daar weet ik dan weer niks meer van. Best.
- Ik gebruikte vroeger broekkousen als zigeunerinnenhaar. :-D
- Ik ben specialist woorden achterstevoren zeggen. Sommige mensen vinden dat freaky. Diezelfde mensen blijven dan maar lange woorden zoeken voor mij.
- In het derde leerjaar ben ik tegen een bankje gelopen en zat er een gat in mijn knie, en toen juffrouw Ria met mij naar de dokter reed, was ik bang om bloed te morsen op de leren zetels van haar auto. (Al had ik dat beter ook gedáán. CURSE YOU, JUFFROUW RIA!)
- Ik ben nog nooit buiten Europa geweest en zou daar volgend jaar graag verandering in brengen.
- Ik kan goed gezichten onthouden. Recent voorbeeldje: vorige week vrijdag stond ik in Gent op een overvolle tram naar het station. Zondag toonde Valentijns zus de foto's van haar reis naar Istanboel, en ik herkende één van haar reisgenoten: die jongen stond ook op de tram.
Soms onthoud ik ook te veel gezichten. Ik zeg van iedereen dat ik ermee op school heb gezeten. ;-)

En ik vind geen 6 mensen die dit stokje nog niet hebben gehad. :-/
Dus aan degenen zonder stokje of degenen die zoveel quirks hebben dat ze het dubbel willen doen: vang maar!

The saga continues: Bigfoot strikes again

Vrijdagavond als verrassing voor Valentijn samen gaan eten in de Kastart in Gent omdat het daar twee weken geleden stampvol zat; dan ik alleen naar Antwerpen en daar blijven slapen bij mijn zus; zaterdag samen naar 's Hertogenbosch om een vriendin te bezoeken die daar tegenwoordig woont en werkt; zaterdagavond met z'n drietjes terug naar Antwerpen voor een concertje van Tom Pintens; zondag Antwerpen vanuit de lucht bekijken vanop de politietoren en een wandelingetje maken in het Middelheimpark... dat was zowat de planning voor dit weekend, en zeker zonder regen zag ik dat volledig zitten.
Tot in 's Hertogenbosch is het gelukt... maar toen moest ik weer mijzelf zijn. :-/ Tijdens een wandelingetje richting Bosche Broek zagen we trappen die ideaal waren om springfoto's op te maken. Mijn eerste sprong werd ook meteen mijn laatste, toen ik mij totaal overschatte en helemáál niet van de vijfde trede tot beneden kon springen - ben dus af de onderste trede gegleden en op de grond gekwakt. Resultaat: een verstuikte voet en een geschaafde knie.
Lopen ging toen nog wel, dus wij zetten onze tocht verder, maar na een volledig verzadigende tussenstop in de Chocolate Company, ging het toch al niet meer zo goed. Na zo lang stil te zitten werden mijn stapjes alsmaar kleiner, en tegen dat we terug op onze bestemming waren, slofte ik al rond als een bomma en deed mijn voet meer en meer pijn. Mijn botten uittrekken ging toen ook al maar amper: mijn enkel was helemaal opgezwollen. Een paar huilbuien, telefoontjes, een dafalgan en een bord pasta later ging het al wat beter, en uitgestrekt op de achterbank van mijn zus haar auto sjeesden wij terug naar Antwerpen, en onderweg waren het alleen maar liedjes van Samson & Gert die mij konden opvrolijken. Mijn lief, ridder op het witte paard als hij is, kwam 's avonds nog helemaal van Menen naar Antwerpen gereden om mij op te pikken, en terwijl mijn zus en onze compagnon grandioos te laat kwamen voor Tom Pintens, lag ik weer te sniffen en te rillen en pijn te hebben op een achterbank.
Uren geslapen vorige nacht: I don't know, alles bij mekaar misschien vier uurtjes? En extra dipje: het boek dat ik aan het lezen was en bijna uithad, ligt nog bij mijn zus. Idem voor mijn favoriete pyama en mijn tandenborstel.
Soit, de dokter van wacht is vanmiddag langsgeweest en stuurde mij door naar de spoed, om foto's te laten maken van mijn voet, want hij dacht dat die misschien ook wel gebroken kon zijn. Dat was gelukkig niet het geval, en hoewel ik content ben dat ik toch efkes in een paarse rolstoel heb mogen zitten, ben ik toch niet zo happig op die paar dagen die ik moet thuisblijven.
Be careful what you wish for cause you just might get it. Dat komt ervan hé, als ik denk dat ik wel graag eens een paar dagen gewoon thuis zou zijn om op te rommelen, dingen af te werken, foto's in te plakken, een nieuw patroon te maken voor een kleedje, en om gewoon eens efkes op mijn gemakske te zijn. Bij die dagen moet ik blijkbaar altijd een gezwollen voet bijnemen. 't Is trouwens dezelfde voet ook.

Zijn er trouwens al pronostieken aan het rondgaan over de datum van mijn volgende accident en amputatie?

De Grote Onthulling

Al meer dan een week kwaakt Mojo mij de oren van mijn kop om te weten te komen wie zijn nieuwe baasje is. Gelukkig was zijn pootje niet zwaar genoeg om de computer om te starten, zodat hij de foto met het juiste antwoord kon zoeken.

Mojo wordt geadopteerd door........... Twinkeltje! :-)

Als je een mailtje stuurt met je adres belandt Mojo met een beetje geluk deze week nog in een envelop.

't Is weer voorbij die skone weekend. Het zoveelste weekend op rij dat ik maar amper thuis was en maar juist genoeg tijd had om te eten en de strijk te doen. Komend weekend wordt redelijk rustig, ik kijk er al naar uit om eindelijk genoeg tijd te hebben om een andere lamp te maken voor in de slaapkamer, en om misschien te werken aan een patroon voor een nieuw kleedje.
Hopelijk heeft mijn opkomende snotvalling - die ik voel omhoogkruipen in mijn nek en die goochelt met mijn evenwicht - mij tegen dan niet geveld. En hopelijk laat het zonnetje zich dan nog eens zien, zodat ik een mooie herfstwandeling kan maken in plaats van altijd maar te verzuipen in de regen.
Hennieweej, het voorbije weekend zat weer mooi vol. Zondag op bezoek geweest bij vrienden die hun huis nogal jaloersmakend hebben verbouwd, en zaterdag speel ik effe omgekeerd chronologisch af, want naar een climax toe werken, daar ben ik wel voor te vinden.
Samen met mijn lief naar Gent, voor een optreden van Johann Johannsson in de Sint-Barbarakerk. We hadden hem al eens live gezien, en ik weet niet of het toen aan hem lag of aan de drukke dag, maar ik ben toen half in slaap gevallen. ;-) Deze keer ni zenne! Hij speelde enkele oude liedjes die ik graag hoorde, en een nieuw waar ik totally kiekenvel van kreeg. De kerk veranderde op een bepaald moment zelfs even in pakweg I love techno en ik raakte half in trance. Of misschien toch in slaap. ;-)
Soit, daarvoor waren we wegens een overvolle Kastart (en we smachtten zo naar kastartspaghetti! :'() maar gewoon een pitakraam ingedoken, en dáárvoor - last but zekers not least! - een beetje gaan winkelen EN OP DAT HEILIGE MOMENT VOND IK BOTJES!!!
Botjes die eigenlijk totaal niet lijken op mijn lievekes uit het vorige bericht, botjes die zelfs totaal niet lijken op welk botje dan ook dat ik tegenkwam tijdens mijn nachtenlange obsessieve fotospeurtochten op internet, maar wel botjes die ik graag zie. Ze zijn simpel en toch speciaal, hoewel ze laag zijn sta ik er niet superdebiel mee, en ze hebben vanbinnen een zacht pelske. Alsof ik op onze kat loop.

Kijk naar mijn rechtervoet, jom! Ben ik niet precies Klein Duimpje met een Zevenmijlsbotje?! Mijn enkels zijn echt vies dun. Ik heb volgens mij anorexia op de verkeerde plaatsen. Zo was ik, terwijl ik in bed lag en niet in slaap geraakte, ook eens aan mijn armen aan het frutselen en opeens EIH! Mijn polsen zijn kweetniehoe dun! Dat wist ik al wel, maar in het donker is dat allemaal veel EIH!-er. Mijn hand lijkt dan een enorm grote misplaatste ventenklomp. Proporties: I wish I had any.

(Aan de mensen mét proporties: IK heb tenminste skwone botjes. Nèh.)

*zucht*

Ik wil botten. Geen beenderen; laarsjes. En zoals dat altijd gaat bij mij, vind ik er superzalige op internet, maar nooit in 't echt. Zoals de dees!


Ik heb er vannacht gewoon niet van kunnen slapen. Eens ik botten in mijn hoofd heb, blijven ze daar totdat ze aan mijn voeten zitten. En die kans lijkt met de bovenstaande lovelies redelijk klein, want ze zijn van vorig jaar of ouder. Zucht.
Als iemand ergens zo'n botten ziet: let me know & schenk mij mijn nachtrust terug! I beg you.

Enkele weken geleden werd ik nogal verliefd op een kikker, en ondertussen zijn daar al nieuwe kikkertjes van gekomen, zonder enig seksueel amfibieëngefriemel en al!
De eerste frogpod werd Elvis genoemd, omdat hij een king is die the building niet mag leften, want hij is het nieuwe huisdier van Valentijn.

En toen kwam er een tweede...
Mojo!

Mojo zou in tegenstelling tot zijn grote broer Elvis wel graag verhuizen, je ziet ook wel waarom... er komt geen kabel uit hem dus hij heeft nog geen ipod om te verslinden.
Toen besloot ik een idee te pikken dat ik bij andere bloggers al geweldig had gevonden maar waarmee ik tot nu toe zelf nog niks heb kunnen doen: ik stuur Mojo de laan uit en wel naar U!
Ja inderdaad, het is een wedstrijd, het is een wedstrijd die wel degelijk iemand winnen kan. En zo moeilijk is het zelfs niet; deze frogpod wordt verloot volgens het grootste cliché: welk nummer heb ik in mijn hoofd? Of beter: welk nummer komt er via mijn oor uit mijn hoofd?

Het is een nummer tussen 0 en 50; wilde gokken mogen gedropt worden in de comments, bij voorkeur voorzien van een link of emailadres waar ik de toekomstige winna(a)r(es) kan bereiken. Volgende week woensdag (8 oktober) draai ik mijn papiertje om. Easy peasy, toch?!

eyow captain Jack

Hehehe... zo'n beroemdheid kom ik niet elke dag tegen. ;-)

captain Jack op Fiesta Mundial!

Die gitaar zoemt dag en nacht door mijn hoofd...

Beestige inspiraatsie

Na het zien van Kermit's swamp years, zo'n 10 minuten geleden dus, raakte ik helemaal verkikkerd (haha :p) op de bebrilde seut Goggles, en nu heb ik zin om een froggie-knuffel te maken!
Enig zoekwerk naar leuke afbeeldingen doet mij natuurlijk al snel op Flickr belanden, en daar ontdekte ik de ronduit fantastische Ipod-hoesjes van annamatic3000. Ik heb helemaal geen Ipod maar alleen al om zo'n hoesje te kunnen maken, zou ik er één kopen. Of nee, toch maar niet. Als mijn lief dit bericht leest zal hij trouwens toch al een hoesje eisen voor de zijne. ;-)

En nog varkentjes-hangdingen! Varkentjes met vleugels zijn gewoon fantastisch. (h)

Radiofiguur van de week

Maandag, Q-music op het werk: een zekere Anita van het Centrum voor Volwassenenonderwijs in Heusden-Zolder vraagt haar top 3 aan.
Dinsdag, Donna op het werk: een zekere Anita van het Centrum voor Volwassenenonderwijs in Heusden-Zolder vraagt haar happy top 3 aan. En zegt er nog eens bij dat zij en al haar collega's ALTIJD naar Donna luisteren.
Donderdag, de wekkerradio op Studio Brussel: een verdacht bekend klinkende Anita uit Heusden-Zolder doet mee met een quiz.

Freak.

Ik voel mij niet altijd mottig. Er zijn ook goede dagen, er is ook goed nieuws. Zoals het nieuws dat zich vrijdagmorgen aankondigde met een grote foto van Peter Van de Veire in de gazet.
"Muh, wat is da?", vroeg ik slaperig aan mijn lief. "Awel, ik zei dat toch al, dat Peter Van de Veire Donna gaat overnemen!" "Jamaar... ik dacht dat dat om te lachen was."
Maar het is echt. :-D
Okee, overnemen is misschien een groot woord, maar Donna mag gerust veranderen van mij, en PVDV has my blessing. :-)

Plus: het is EINDELIJK mooi weer! Tijdens een barbeque! In het weekend!
Zalig gewoon... pas 's middags ontbijten, buiten met pistoletjes, en daarna gewoon een boekje lezen in de tuin. Straks strijken? Ik zie er zelfs niet meer tegenop, mijn batterijtjes zijn opgeladen.

En mijn rokje is af, eveneens eindelijk. Een maand geleden was ik al begonnen een patroon te maken op papier, maar wegens ziek zijn, geen zin en geen tijd, heeft dat hier lang half afgewerkt gelegen. De volle goesting waarmee ik er aan begonnen was, was plots weer verdwenen en ik kreeg mij gewoon niet gemotiveerd om er aan verder te werken. Tot ik vorige week mijn stofje bovenhaalde, dat fantastisch bij mijn pas paarsgeverfde topje bleek te passen. Toen moest het rokje opeens af! En wel vóór de barbeque van dit weekend! Dus 's avonds na het werk nog serieus liggen sukkelen met plooikes, ritsen en speldjes, maar het is eindelijk af; helemaal zelf gelukt, zonder naailes deze keer. I'm proud. :-)

Ik heb mij de laatste tijd maar zelden gezond gevoeld. Eerst een serieuze valling, al dan niet met koorts erbij. Tegen dat dat begon te minderen, kwam den daas langs en liep ik een paar dagen rond met een gezwollen voet en een jeukend been. Nu die wond genezen is, heb ik al twee dagen het gevoel dat ik onder een camion heb geslapen. Onder de wielen. Ik ben helemaal geradbraakt... alsof ik stijf ben van een hele dag te sporten. Al is de kans dat ik onder een camion slaap eigenlijk nog groter dan dat ik een hele dag zou sporten. 8-)
Mijn collega's denken waarschijnlijk dat ik zwaar aan de drugs zit omdat ik constant groggy rondloop - dat ik vorige week ook nog eens met verdacht poeder bezig ben geweest (pillen tegen het verder ontsteken van mijn voet, maar ik kreeg die enorme capsules niet doorgeslikt dus knipte ik ze open), zal daar ook wel voor iets tussen zitten.
Hennieweej, ondertussen heeft mijn rechterwijsheidstand ook nog zeer gedaan, heb ik voor de zoveelste keer in mijn vingers gesneden, sta ik vol blauwe plekken, ben ik gisteren naar de tandarts geweest (niet voor die wijsheidstand, dus daar zal ik nog wel eens miserie mee hebben...) en voel ik die 2 spuiten verdoving precies nog altijd, en tel daar mijn regels ook nog maar eens bij... plus het allerergste...

Geen Grote Peter Van De Veire Ochtendshow meer!!! :'(
Ik heb niks tegen Tomas De Soete, absoluut niet - ik heb er nog mee gebeld en hij vond dat ik goed gedichtjes kon maken dus is hij sinds toen mijn beste vriend! - maar hij dient voor 's avonds, voor tijdens het koken, of om naar de Colruyt te rijden. De besmettelijk hyperkinetische PVDV is voor 's morgens, om mij met zijn marginale nineties-muziek uit mijn ochtendhumeur te halen! Wat moet ik nu doen zonder hem? :'(
En Sofie Lemaire, de enige chick waar ik lesbisch voor zou worden, ga ik ook al helemaal niet meer horen, want 's middags ben ik op mijn werk en daar kan ik kiezen tussen Q-is-not-good-for-me en Donna. Ohja, en de stilte van een slechtemuziekloze refter.

Hey broddèr, welcome to chell. :-/

Mijn naam is Bigfoot en ik zit thuis. Mijn voet is nog even opgezwollen als gisteren, al kan ik er al wel beter op steunen, maar de dokter heeft mij huiswaarts gestuurd met pilletjes en zalf, en met mijn eerste ziekenbriefje voor het werk ever. Want al is mijn tred ondertussen al van 'hinkend het been achter zich aan meesleurend' geëvolueerd naar 'mankend wandelend': nu met palletten en dozen kerstgerief gaan sleuren is geen al te goed idee. Dat is logisch. Dat is normaal.
En toch voel ik mij slecht en heb ik goesting om te bleiten. Omdat ik een bleitkous ben die eigenlijk al veel te lang niet echt gebleit heeft, en omdat ik - dat heb ik al vaak genoeg pijnlijk moeten vaststellen - niet graag het gevoel heb dat ik anderen in de steek laat. Schuld. Schaamte. Ben ik dan zo'n zichzelfwegcijferaar? Denk ik dan zo vaak eerst aan anderen en dan pas aan mijzelf? Ja. En nee, want vaak blijf ik gewoon ergens in het midden hangen twijfelen; doe ik geen dingen voor anderen omdat ik niet kan of wil, en doe ik niks voor mijzelf omdat ik niet durf. De schrik om ofwel anderen ofwel mijzelf teleur te stellen werkt verlammend.
Mij alles wat minder aantrekken, mijn hoofd wat minder toertjes laten draaien en een beetje meer zorgeloos genieten, dát zou nog eens wat zijn...

En is dit niet de dag waar ik al zo lang in gedachten naar vraag?
De eenseendagjethuisblijveninplaatsvantegaanwerken-dag, een dag om al die ellenlange lijsten van dingen die ik nog wil maken en doen, in te korten? Ik heb er helemaal geen zin in. De zon zou nog enige motivatie kunnen bovenhalen, maar de lucht is grijs en de wolken huilen loodrecht op de aarde.
Ik dwaal een beetje doelloos rond in huis. Ik hou mijn computerverslaving in stand. Ik verander 5x van kleren. Ik maak de kat bang. Ik eet, waardoor ik mijn vieze pilletje niet kan nemen, want dat moet een uur voordat ik eet (en dat wist ik toen nog niet). Ik schrijf mijn zoveelste blogbericht over mij slecht voelen. Ik knip kleren kapot. Ik staar uit het raam. Ik word een beetje grijzer en ik *zucht*.

Moeder waarom leven wij

Hoe staan de zaken er ondertussen voor met the egg on my leg?
Niet! Ik kan namelijk niet meer staan, en ben van de ene dag op de andere veranderd in een mindervalide met een rode etterbobbel op mijn been en een gezwollen homp voet.
Buiten het feit dat ik nu mank in plaats van gewoon te lopen, en ik op mijn gat op en af de trap moet, valt het nog mee. Als ik beweeg trekt mijn vel en lijkt het alsof mijn been gewoon gaat openbarsten, maar het is vooral Morgen Maandag waar ik tegenop zie. Nu hobbel ik rond op blote voeten, en ik weet niet of ik mij om te gaan werken wel in schoenen geperst ga krijgen. We'll see...
Ondertussen herzie ik mijn mening drastisch. Ik hou helemáál niet van de natuur, modderfokking daas!!!


En omdat een ongeluk nooit alleen komt, heeft mijn rechterwijsheidstand na jaren van stilte besloten om zich er nog eens een beetje door te duwen. Dus ik ga weer voor De Neutrale Blik, want lachen of enige andere kaakbeweging doen zeer. O wee als er iemand een mopje durft te vertellen.

't Was weer Nacht der Vreemde Dromen. In het uur nadat ik ben gaan slapen ben ik 3x verward wakker geschoten. En ik sliep eigenlijk zelfs nog niet echt, ik was maar half aan het indommelen toen er plots allemaal vliegen waar gouden wormen uitkwamen rond mij zwermden.
'What the fuck,' dacht ik, 'dit is een droom zeker maar ik slaap zelfs nog niet!' Ik kroop naar de andere kant van het bed, naar het lichtknopje dat ik maar niet vond, en hoorde de vliegen kraken tussen het dekbed terwijl ik verschoof. Ik deed het licht aan en natuurlijk was er niks te zien, maar ik voelde mij ongelooflijk benauwd. Snel spurtte ik naar de badkamer want mijn blaas stond op springen, al was ik een halfuurtje eerder nog naar het toilet geweest.
Ik kroop terug in bed en vervloekte het moment vlak voordat ik was gaan slapen, toen er een stervende vlieg op de vensterbank lag te stuiptrekken en ik dacht 'die is aan 't muteren zeker'.
Ik deed het licht uit en weer zag ik vliegen met gouden wormen. Licht weer aan. Zou ingevroren spaghetti zo'n hallucinante effecten kunnen hebben, of had ik te veel textielverf ingeademd?
Licht weer uit. Ik dommel weer in en hoor geknisper. Honderden kleine gekleurde papieren vlindertjes en motten fladderen rond mijn hoofd en kruipen over het bed.
Het benauwde gevoel steekt weer op, maar ik ben vooral slechtgezind op die rotbeesten die mij komen storen nu ik eens kan uitslapen.
Ik draai mij om, rol mij op, negeer ze en val in slaap.

Slaap
Slaap
Slaap.

Ik bevind mij in een sombere, grijze stad, in een ietwat vervallen rijhuis waar een restaurantkeuken is zonder restaurant. Er lopen drie koks rond; twee mannen en een vrouw, en hun specialiteit is piepkuiken.
Bereidingswijze:
- Men neme een schattig, zielig kijkend en vooral levend kuikentje
- Men klutse één ei op het hoofd van het kuikentje en smere het volledige kuikentje ermee in
- Men rolle het ingesmeerde kuikentje door paneermeel
- Men gooie het nog steeds levende kuikentje in de frietketel
.....................
De vrouw is net een kuikentje door het paneermeel aan het rollen als ik het eeuwenoude 'kijk daar!' *wijst* toepas, waarop de koks allemaal omkijken en ik het kuikentje weggris.
Ik loop door trappenhallen en nooduitgangen van oude gebouwen die allemaal in mekaar te lijken overlopen en kom aan op het dak.
Er ligt een sneeuwloze mat van een skipiste en er staat een kartonnen boom met een rood glitterstofje rond. Plots voel ik mij moe; zo extreem moe, alsof ik al jaren op de vlucht ben, en ik plof neer onder de boom. Als even later de koks ook op het dak verschijnen, spring ik weer recht.
Eén van hen pakt het besmeurde kuikentje weer van mij af, zegt dat ze het nooit meer zullen doen en dat hij het zal afspoelen. Hij zet het kuikentje tegen de kartonnen boom, grijnst evil en pist er op.
Ik voel mij waardeloos, walgelijk en verslagen. Ik loop met tranen in mijn ogen weg over de daken tot ik weer ergens een trap naar beneden vind en beland in een oud herenhuis met massieve houten vloeren.
Het is er maar schemerig en overal, op de kamers en in de gangen, staan er bedden en bureautjes en andere dingen die wijzen op een studentenhuis.
In één van de kamers staat een enorm hemelbed. Het is zo hoog dat er een laddertje naast staat om er in te kunnen, en zo groot dat er zeker zes normale bedden in passen. Boven het bed hangt het 'dak' van een paardenmolen, met lampjes en opengeslagen gordijnen.
Plots zie ik in de hoek, op de rand van het bed een houten pop zitten, op mensengrootte, en met sultanskleren aan. Met stroeve houtenpoppenbewegingen beweegt hij zich een beetje, schieten zijn ogen open en staart hij mij strak aan vanonder zijn donkere wenkbrauwen. Ik voel mij niet op mijn gemak en loop weer naar de trap maar hij komt achter mij aan en haalt naar me uit met zijn zwaard.
Ik weer de slag af met mijn blote hand, met mijn blote hand ja, en vraag mij af waarom ik eigenlijk wegloop van een pop met een houten speelgoedzwaardje... tot plots...

...Iets op het nachtkastje 'brrrt brrrt' zegt.
Ik vrees even voor een vliegwormvlinderaladdin maar het is mijn gsm met het goeie nieuws dat mijn lief bijna thuis is.
Vannacht geen rare dromen meer, ik heb weer armen om in te slapen. :-)


En ondertussen zit ik ook met een egg on my leg. Toen ik gisteren in de tuin topjes zat te verven, vond een baby-daas (what ever happened to kinderlijke onschuld?!) het nodig om aan mijn been te komen zabberen, en ook nog een keer aan mijn voet voor ik hem met een *plets* richting eeuwige jachtvelden stuurde. I shall resist!, dacht ik, en ik was zo trots op mijneigen dat ik de rest van de dag gewoon van dat rode puntje kon afblijven, ook al jeukte dat zo hard. Maarja, 's nachts in mijn slaap met mijn been langs de matras schuren, dat heb ik dan weer niet in de hand. :-/
En zo veranderde het rode puntje in een egg. Van kwartelei over kippenei goed op weg naar struisvogelei...

't Is m'n weekje niet. Ik loop al sinds dinsdag rond met een zere keel en een hese stem die van eat your heart out! doet richting Sarah Bettens, en ondertussen verslijt mijn neus ook al een stapel zakdoeken per dag en weegt mijn hoofd duuzt kilo. Mijn nek doet zeer, alleen vloeibare dingen eten gaat vlot (niet dat ik er nog iets van proef) en voor de rest heb ik gewoon nergens nog fut voor.
Ik lig als een zielige cavia te piepen in bed terwijl ik echt dacht dat ik deze week eens veel zou doen. Geen zelfportretten meer maken, geen lief om te entertainen... tijd zat dus om kleren te maken, boeken te lezen, te scrappen en in de tuin te werken. No way josé.
Nu hij weg is, merk ik hoe makkelijk het was dat Valentijn meestal al had gekookt als ik thuiskwam van mijn werk. Of dat hij al naar de winkel ging als ik overuren deed.
Nu ik alleen thuis ben, heb ik natuurlijk pech en komt alles samen. Overuren. Koken. Naar de winkel. Naar de tandarts. Naar de bib en de apotheek. Naar de Gamma voor nieuwe lampen voor de keuken (die moeten natuurlijk net allebei tegelijk kapotgaan, dus ik maar bokes smeren bij het lichtje van de dampkap).
En dan een spijker in een band van de auto. Dus ook nog eens naar de garage, terwijl mijn ouders eigenlijk op bezoek komen. Garage 1 is gesloten wegens verlof, maar er hangt gelukkig een blaadje met het adres van een garage waar ik wel terecht kan. Terug naar huis om op te zoeken waar die straat juist ligt, en de openingsuren checken. Naar garage 2, alwaar blaffende honden tegen de poort opspringen. Wat, gesloten?! Alle zaterdagen open, behalve net deze zaterdag. Terug naar huis om nog adressen op te zoeken. Voor de zekerheid maar bellen, stel dat ze toch gesloten zijn.
De ietwat overtijd zijnde boodschap "wij zijn blablabla dagen gesloten tijdens de eindejaarsperiode en wensen u alvast een voorspoedig 2006" horen.
De volgende garage die ik bel is nog een klein halfuurtje open. Ik weet de straat zijn. Ik race er naartoe. Ik kom in de straat aan. Ik weet het nummer niet. Soit, een garage valt wel op. Ik rijd een paar keer heen en weer door de straat, maar niks te vinden. Ondertussen is de garage nog maar een kwartiertje open. Ik bel aan bij een huis en vraag aan de mevrouw die opendoet of ze de garage misschien weet zijn. Zij zegt "joak joak, 'k ga 't joen keer utleggen, wacht wi, ik ga eerst min deure slutn." De mevrouw loopt terug naar binnen, doet de deur van haar living dicht (terwijl ik mij al klaarmaak om een ingewikkelde uitleg te memoriseren), komt terug naar haar voordeur en wijst naar een stapel banden 20m verderop. Daar is het, die lange oprit met een grote stal/hangar in een wei, waar ik natuurlijk al een paar keer voorbij gereden was. Maar een stal lijkt niet op een garage, eh. :-/

Hennieweej, mijn band werd gerepareerd, en mijn ouders stonden al lang voor mijn deur. Ik had, wegens hoofd van duuzt kilo, de kans nog niet gehad om de keukenlampen te vervangen, dus dat heeft mijn vader ook maar direct gedaan. En extra plankjes geïnstalleerd in het schoenenrek, want mijn collectie breidt zich uit. ;-)
Na gegeten hebben, reden wij dan naar Beauvoorde en keken een beetje rond in het kasteel en het park. Toen kwam de onopzettelijke kroegentocht. Café 1 was vlak aan het kasteel, wij hadden dorst en gingen iets drinken. Onderweg naar het volgende dorpje moesten we nog eens stoppen bij de taverne die in het toeristenboekje van mijn moeder stond. In het boekje zag het er gezelliger uit dan in het echt (want in het boekje stond niet dat de Jack Russels van de eigenares in uw vingers bijten) maar we dronken er toch maar iets. Een paar dorpen verder was een restaurant waar mijn ouders lang lang geleden nog iets gegeten hadden, dus moesten we daar ook naartoe, het was toch ongeveer etenstijd. De menukaart bleek prijziger dan lang lang geleden, en toen mijn vader vroeg of hij de garnaalkroketten misschien als hoofdgerecht kon krijgen in plaats van als voorgerecht, misschien met een slaatje erbij, zei de eigenaar dat zoiets eigenlijk voor het kindermenu was, en dat het hier geen frituur was. We hebben dan maar gewoon wéér iets gedronken *klots klots* en zijn dan weer vertrokken, richting Het Labyrint, onze vaste stek van vroeger toen wij nog gingen kamperen in Kemmel. Het was gezellig, tussen de Jezusbeelden en met zingende 60-ers op de achtergrond, en wij kregen ons slaatje zonder problemen. Mijn vader moest, toen de serveerster het dessert kwam brengen, natuurlijk weer voor de zoveelste keer vragen of Filliers nu eigenlijk werd uitgesproken als Filliers of als Filjee. En hij weet het natuurlijk al lang, want het is toch ook niet 'de glaasjes van plezjee'?!?!

Ondertussen zijn mijn ouders weg en mijn stem ook ongeveer, van heel de tijd mee te zingen met de radio en van te hard te lachen met mijn vaders "pompoenschieten? probeert gij da maar ne keer... ik krijg da ni door mijn loop za!" en mijn eigen "we zijn in Wijtschate... ik kom hier graag... want ik kan wijd schate!" :-D
Maar nu zit ik hier weer zielig alleen... gelukkig heeft Valentijn deze week gebeld! Hoewel ik de avond voordien, toen ik hem belde, wel wist dat hij niet zou opnemen (want zijn gizmo ligt het grootste deel van de tijd af), had ik toch nog chance toen ik zijn stem hoorde op zijn voicemailinspreekding, waar ik helemaal niet aan gedacht had. :-)
Nog een weekje en hij is weer thuis... ondertussen hou ik mij bezig met het bekijken van filmkes, het missen van zijn s(p)ierballen, en het missen van op-reis-gaan.



Let vooral niet op mijn belachelijke stem. Die is alleen zo in filmkes, niet in het echt. Hope I.

"Biek," zegt mijn Franse collega, "tu était déjà à boobie online?"
"Eèèh? Quoi???", roep ik verontwaardigd uit en ik stel mij allerlei pornosites voor. Niet dat ik er ooit gezien heb, natuurlijk.
"Tu était déjà a bobbiejaanlan?"
.............
"Aaaaah.... Bobbejaanland?"

Een jaar en één dag geleden besloot ik, aangestookt door Lilith, om met 365 days te beginnen. Een jaar lang elke dag een foto trekken van mijzelf en op Flickr posten. Toen leek het redelijk impossible, met mijn gebrek aan discipline en langdurige interesse om iets vol te houden... maar kijk, we zijn een jaar later en 365 zelfportretten verder!
365/365... het klinkt zo zalig, als 100% op mijn rapport. :-)

Vandaag, mijn eerste dag zonder, merk ik hoeveel tijd daar in kroop. Tegen dat ik mij soms verkleed of geverfd had, en vond dat mijn idee goed genoeg uitgewerkt was; en tegen dat die foto dan bewerkt was en op Flickr verscheen met de nodige uitleg of bijpassend filmpje dat ik dan eerst nog moest opzoeken op Youtube... uuuuuren.
Op dagen dat ik veel tijd, zin en inspiratie had, was dat allemaal plezant - 's avonds na een lange werkdag nog iets moeten verzinnen was dan weer een pak lastiger. Toch heb ik nooit overwogen om te stoppen.
Dat ik zou eindigen met 365 foto's stond voor mij vast, al heb ik er wel vaak op gevloekt en gewenst dat het al gedaan was.
En nu is het gedaan. Ik ben trots op mijzelf dat ik iets heb kunnen volhouden tot het einde, dat ik zelfs op de momenten dat het mij eigenlijk allemaal niet meer interesseerde, toch genoeg discipline had om door te gaan. En ik ben ook trots op die dagen dat het mij wel interesseerde, dat ik iets dat in mijn hoofd zat op mijn scherm kreeg, dat ik zot kon doen en mijn zorgen kon vergeten, dat ik triest kon zijn en mijn wanhoop van mij af kon poseren.
En ik ben blij met alle steun die ik heb gehad... de vele reacties en complimentjes, de keren dat ik Explore heb gehaald, de inspiratie, de harten onder mijn riem op moeilijke dagen, het gelach op andere dagen, de mede-poseerders... danku iedereen!
Voor buitenstaanders is het misschien moeilijk te begrijpen wat voor impact heel dat project op iemand kan hebben.
Ik heb zoveel bijgeleerd. Niet alleen over compositie en fotobewerking, maar vooral over mijzelf. Dat kikkerperspectief slecht is wegens vijfdubbele kin. Dat vogelperspectief goed is wegens enorme shmexay blauwe ogen. Dat er perverten zitten op Flickr die alleen maar reageren als er genoeg bloot vel op de foto staat. Dat Flickr verslavend is.
Dat ik mijn lichaam beter heb leren kennen door er zo elke dag mee bezig te zijn. En mijn geest ook. Amen.

(365/365)

crazy family :)

Na tien dagen in de Pyreneeën en de Provence valt het niet mee om weer in het dagelijkse ritme te geraken. No more naast bergriviertjes liggen met een sappige nectarine en de zon op mijn vel.
Vroeg opstaan doet pijn, zeker na een nacht amper geslapen te hebben en waarvan dat beetje slaap bestond uit vreemde dromen waarin een bende hiphoppers het huis van mijn ouders overneemt, en ik langs regenpijpen omhoogkruip en op vensterbanken van hoge appartementen balanceer en kan binnenkijken in De Kamers Van Het Verleden, woehoehoeh...
Dan een hele dag werken en mijn constant vergissen... en als ik thuiskom, wacht er nog strijk en afwas en werk in de serre. Met mijn op reis teruggevonden enthousiasme om nog wat kleren te maken, heb ik nog niks kunnen aanvangen wegens gebrek aan tijd en energie.
Gelukkig is het maar een korte week! Zaterdag naar Suikerrock, voor onder andere de Presidents of the United States of America, en de Sisters of Mercy. Tot nu toe nog mijn enige festival deze zomer (naast één optreden op Grensrock). Folkwoods staat deze keer sinds vier jaar niet op ons programma, wegens genen al te vette... hopelijk vind ik nog een compagnon om dat te compenseren op Dranouter. 'k Zit nog altijd te twijfelen tussen vrijdag en zondag - Tori Amos of Loreena McKennit. Waarschijnlijk zal het de eerste worden, 't is haar enige concert deze zomer. Ik mag het mij niet meer ontzeggen! :)

En dan totally los daarvan: een oproep!
Mijn 365 days zijn bijna om, nog maar ocharmkes 6 dagen te gaan, en ik ben op zoek naar coole ideetjes voor mijn laatste foto... na bijna een jaar is mijn inspiratie onderhand wel op, en ik wil op mijn laatste dag wel iets speciaals doen, geen zoveelste ik-ben-moe-en-lig-in-de-zetel.
Dus graaf maar diep in uw hoofd en let me know!

*klikkie*

weekends are cool but way too short

- Buiten in 't zonneke zitten, weer naar binnen gaan, mijn weerspiegeling zien in het raam en denken: wat.een.lijf! Zie die taille! Waar is mijnen buik naartoe? WAAAH ik zie er slank uit! :-D In mijn hoofd ben ik soms (meestal...) nog altijd iets te dik, maar in de spiegel zie ik eruit zoals ik al jaren wil dat het is... en van waar komt dat ineens? Ik eet toch nog altijd constant chocolade?!?

- Tot een kot in de nacht wakker kunnen zijn, opgewekt kunnen zijn, bezig kunnen zijn... wat een verschil met altijd maar moe en futloos en ongemotiveerd zijn!

- Met de trein, altijd een avontuur. Een vent zien die staat te pissen in de boskes aan het station, en doet hij dat met zijn rug naar de trein? Nee hoor, full frontal! Dat is al zowat de duizendste keer. Onze postbode doet dat ook. :-/
En dan 's avonds de trein terug nemen, als de zon laag staat en de trein een voorbijrazende schaduw is op de velden... zalig rustgevend... de trein is mijn bezinningsplekje. Al ben ik wel content dat ik er niet meer om de twee weekends op zit om mijn lief te kunnen zien. Maar toch... een goed plekje om te denken, gewoon te denken, niet na of voor, als er niet te veel bleitende kinders en taterende bomma's zijn tenminste. En dan, al voorbijrazend, alle huisjes aan het spoor checken en eentje uitkiezen om te gaan wonen. Ik mis de bossen en de velden...

- Afspreken met vriendinnen die ik een half jaar / 4 jaar niet heb gezien. Weer nieuwe oude gezichten, andere gezichten dan het gezicht dat ik graag zie, maar wel elke dag zie. Andere visies, andere zuurstof.
En dan in de Viavia echt zoooooooooo ongelooflijk zalige lasagne eten dat ik bij elke hap onbewust hmmm zeg.

En ondertussen zit Arabella nog altijd aan de catnip. :-)

joetjoebmeezingers

Zelfs na een hele dag verplicht naar foute muziek luisteren op Q-music zit ik nog altijd met hetzelfde in mijn hoofd als de laatste paar weken. Goodies!

Barcelona: uno

Al jaaaaaaren wou ik naar Barcelona - en ondertussen was zo ongeveer iedereen die ik ken er al geweest - dus enkele weken geleden kwam een droom uit. Helaas al op het way too vroege uur 5u45, but hey, afzien doe ik met plezier als het is om op reis te vertrekken.
Uiteindelijk had ik evengoed nog efkes in bed kunnen blijven liggen, want zoals het een ongeschreven wet is bij Ryanair, vertrok ons vliegtuig met een uur vertraging. MAAR een uur vertraging, als ik me bedacht dat we een paar jaar geleden met een dag vertraging pas in Schotland belandden (en toen waren we al op het veel belachelijkere uur 4u opgestaan!).
Wij zagen de Eiffeltoren, vanuit de lucht weliswaar, en Valentijn zag Versailles maar ik niet want weet ik veel naar welke pijl in welk bos hij wees; en zwembaden, schroothopen, blauwe, groene en bruine rivieren, een biggetje met een krulletjespruik, een enorm slapend hoofd van een elfenkind, tangramfiguren, egeltjes zonder stekels, massieve witte wolken, slagroomdotten waar ik een hap van wou, voorbijdrijvende watten die tot slingers waren geregen voor een feest dat niet iedereen zag, ronde akkers als taarten, gecodeerde boodschappen aan aliens, de Pyreneeën, en efkes een regenboog. Ja, ik wou aan het raamke zitten...

Nietsvermoedend lieten wij het zonnige België achter om rond 13u aan te komen in een regenachtig Spanje. De busrit van Girona naar Barcelona diende om een beetje te slapen, te wijzen naar elke kerktoren die wij zagen vanaf de autostrade (met de woorden 'kijk, de Sagrada Familia!'), en om te grinniken als de buschauffeur in het Spaans vloekte.
Toen we arriveerden in het busstation kochten wij direct onze Barcelona-card, zodat we 5 dagen met de metro konden en ook gratis bonnen of kortingsbonnen hadden voor de miljoenmiljard dingen die we zouden gaan doen en bekijken. Van daaruit metro'den we maar meteen naar de jeugdherberg aan de andere kant van de stad, om in te checken en onze rugzakken te droppen. Onze slaapkamer bleek niet veel groter dan onze badkamer thuis, maar we hebben ze dan ook niet veel gezien. ;-)
Want wij moesten en zouden direct Barcelona zien, al was het maar een kleine glimp! Dus próxima estacion'den wij richting Parc de la Ciutadella, alwaar wij, om de cliche's betreffende het weer in Spanje te doorbreken, nog een regenbui op onze kop kregen. Daardoor lieten wij ons niet afschrikken, en Bigmouth ook niet! Wij stapten richting Barri Gotic om daar onder andere te belanden aan en in de Santa Maria del Mar, de ramblas, la Boqueria (alwaar wij een bakje fruitsla kochten met veel watermeloen in, yummie!), maar het Hospital de la Santa Creu vonden wij nooit, en dagen later zou ik mijn weinige hersens daar nog over breken... maar daar zijn we nog niet!!
Wij waren ondertussen al hopeloos aan het verhongeren, zelfs na ons lekker ijsje (kokos! <3), en wegens fuckingvoetbalopdentelevies zaten alle cafeetjes en bars vol... wij sprongen dus maar binnen in het eerste het beste pastarestaurant dat doenbaar was qua prijs. Prijs van eten dan toch, zo bleek... de cola die we bestelde bleek enorm te zijn en kostte dus ook 5 euro. :-s
Met een volle buik hosten we dan nog een beetje rond door de oude stad, tot we het voor bekeken hielden en weer richting hostel trokken om onze stapelbedden te testen.
Hasta la próxima!

Ik had, zo vlak na Barcelona, gehoopt op een rustige werkweek, maar het werd er eentje met overuren... de stock van het kerstgerief moest geteld worden, dus heb ik heel de week doorgebracht tussen de glitterballen en engeltjes. *zucht*
Volgende week nog van 't zelfste, daarna hopelijk rustig en dan weer op reis, met de tent naar Frankrijk! :-)
Gisteren was ook mijn langverwachte 'date' met Marjolijn om nog eens wat bij te babbelen en eindelijk naar de film van Sex and the city te gaan. De film was leuk, en het maandenlang niet geziene gezelschap ook, maar 'k heb mij wel heel de dag mottig gevoeld.
Ik had voor de verandering nog eens goed kunnen doorslapen (en heb raar gedroomd, duh!) maar had al van 's morgens steken in mijn hoofd, waarschijnlijk migraine. Geen goeie combinatie met cheesecake-brownies bakken (voor de New York-sfeer :-)) en deeg proeven op een lege maag.
Thuis, voordat we naar de cinema vertrokken, naar het toilet geweest, dan nog eens rap voordat de film begon, en ook nog een keer tijdens de film. Mijn blaas stond op ontploffen, mijn hoofd bonkte zo hard dat mijn bril ervan meetrilde, ik kon mijn ogen amper open houden, was misselijk, en moest de hele tijd van houding veranderen omdat mijn armen en benen de hele tijd trilden.
Heb Marjolijn nog kunnen afzetten aan het station en ben heelhuids weer thuisgeraakt om daar te crashen in bed en boven de wc-pot.
Voel mij al beter, al draai ik nog een beetje en is de hoofdpijn nog niet helemaal weg, maar dat kan soms dagen duren. Tof weekend. :-s

Terug van vijf warme, vermoeiende, inspirerende, drukke, prachtige dagen in Barcelona... verslagje en selectie van meer dan 1000 (I know! :-s) foto's volgen nog! Eerst acclimatiseren. :-)

In ieder geval heb ik nog rap een nieuwe camera kunnen kopen voor we vertrokken!
En het eerste wat ik ermee heb gedaan is hem laten vallen. :-/ Hij zat gelukkig nog wel in de doos, maar toch... dat zegt veel over hoe spastische ik de laatste tijd omga met breekbare dingen. Volgens mij heb ik vroegtijdige Parkinson. Moet ik nu echt alles met koordjes aan mijn armen gaan hangen omdat ik het anders laat vallen?

De camera is op zich wel okee, al moet ik wel wennen aan het grotere scherm en de andere volgorde van de knopjes. Sommige dingen die ik op mijn vorige camera wel had, mis ik wel, maar misschien heb ik dat gewoon nog niet gevonden op mijn nieuwe... en de kans dat ik mijn handleiding eens ga lezen is weer zéér klein. :-P
En ik bedoelde eigenlijk: de camera WAS op zich wel okee, want na nog geen week is hij al versleten. :-/ Het hendeltje om in en uit te zoomen hangt een beetje los, waardoor ik soms ook gewoon niet op mijn andere knopjes kan drukken... en gisterenavond, ZONDER DAT IK HEM HAD LATEN VALLEN OFZO, was het opeens van 'lenskap fout', en maakte hij vreemde kraakgeluidjes als ik hem opzette. Terug ermee naar de winkel...

:'(

wou een foto trekken van mij met onze nieuwe tent op mijn kop en heb mijn camera laten vallen... hij werkt nog wel maar het lensklepje is kapot :'(
morgen... okee nee eigenlijk al vandaag (dus ben zelfs te laat met mijn zelfportret): winkels dicht
maandag: werken
dinsdag: naar barcelona

very bad timing... en wat een kuteinde voor al die jaren trouwe dienst... mijn camera heeft al op vanalle zelfgefabriceerde statiefvervangende constructies gestaan en nu valt hij gewoon van de zetel... was dan toch - puur voor de dramatiek - van een grotere hoogte gevallen!
alsof ik nu nog ni genoeg aan mijn hoofd heb :-s

dromen op één nacht

- ik had een supercoole hut gemaakt tussen de (enorme) wortels van een boom en had daar een soort verhalen-en-toneel-clubje zoals in Little Women
- ik was Bart Simpson en smeet stenen naar de sjampetter en Gargamel
- Gus Van Sant (voor het gemak noemde ik hem maar Guus Van 't Zand) was een magere rosse zanger en ik moest hem interviewen maar ik babbelde liever met met lief en dus zat hij daar maar bij voor piet snot
- terwijl ik wanhopig probeer om niet al te veel bagage mee te pakken naar Barcelona, komen mijn zus en vader af met een stapel papieren met allemaal openingsuren en prijzen van dingen die ik daar zeker moet doen, zoals de rolschaatsbaan