De avonturen van een Zwangere Vegetariër

Life is hard, als je niks mag eten omdat je er niet immuun voor bent en geen misvormd kind wil riskeren.
Ik ben een makkelijke eter, het enige dat ik niet eet, zijn dieren.
Toen mijn ouders een paar weken geleden langskwamen en wij hen mee uit eten namen, had ik al op voorhand de menukaart op internet bekeken. Vegetarische lasagne, meer keus had ik niet, maar meer keus was voor mij ook niet nodig, want ik eet da geire.
Ter plekke bleek de vegetarische lasagne net op te zijn, zucht! Normaal - zoals het een goed konijn betaamt - zou ik dan een slaatje nemen, maar ik ben niet immuun voor toxoplasmose, en moet daardoor oppassen met rauwe groenten. Geen slaatje dus. "Kan ik een croque hawai krijgen zonder hesp en zonder groenten erbij? Of doe er maar twee."
Great. Voor die keer dat ik nog eens op restaurant ga, moet ik geroosterd brood eten, boehoehoe!

En dan die feestdagen... uitgebreid tafelen, terwijl ik maar kleine porties kan eten omdat ik anders misselijk word. Gourmetten zonder er rauwe groenten bij te mogen eten. Ik wacht nog op de zelfgemaakte chocomousse en tiramisu die ik ook niet mag eten.
En wie zou er mij in zo'n geval kunnen troosten? Arabellatje de kat, verspreider van toxoplasmose en dus zwaar maar ongewild verwaarloosd door mij. :-(
Ik voel mij maar plattekes. Zowat elke dag misselijk, zelfs niet persé 's ochtends, maar bijna altijd als ik juist gegeten heb of juist als ik honger heb. 'k Heb al één keer moeten overgeven, which was enough. Dat alles moet ik over hebben voor den deze.
En moe, altijd zo moe!

Dus bij deze: slaapwel!

Mijn geschrijf is als koekjes. Allemaal leuk en mooi, zo'n sterretjesvorm uitsteken, maar achteraf komt er alleen een hoop ingezakt bruin spul uit de oven.
Zo voelt het, zo ongeveer. Ik heb duizend woorden, miljoenen woorden, ik schrijf hele epistels in mijn hoofd, maar eens uitgetypt zijn die woorden ook ingezakt spul. In mijn hoofd is het allemaal veel mooier. In mijn hoofd draaien duizenden dingen duizenden toertjes, sommige al jarenlang.
Dat besef ik nu pas. Want plots is er een klik, en wordt dat toertjesdraaien omgezet in iets echt. Plots is er een moederinstinct dat alles overneemt; dat al de rest niet zozeer onbelangrijk maakt maar wel naar de achtergrond verdringt. Dat alles een vreemde wending geeft maar tegelijk zo natuurlijk, logisch en meant-to-be aanvoelt. Ik wist zelfs niet dat ik dat had, een moederinstinct. Blijkt dat er niks tegen opgewassen is, seg. Ik dacht eerst dat ik misschien een Cylon was en mijn programmatie het overnam.
Maar nee. Ik word gewoon mama. :-)


Dat is nogal wat anders dan in den tijd dat ik met Marjolijn op de zolder speelde met de poppen, dat de boiler een papflesverwarmer was en dat de Backstreet Boys als vleermuizen door het zolderraam kwamen binnenvliegen om te babysitten. Ge ziet, ik ben perfect voorbereid :-D

KijkUit!

Het is vandaag 6 maanden geleden dat we zijn verhuisd, dus ik rij nu ook al 6 maanden met de auto naar 't werk in plaats van efkes op mijn fiets te springen. Ik ging dit bericht eigenlijk al 6 maanden min één dag geleden schrijven, want zo lang erger ik mij al dood (dat laatste scheelt soms zelfs niet veel) aan de vierwielige wereld.
Ik kan niet tegen mensen die niet pinken. Ik kan nog minder tegen mensen die hun pinkers niet terug afzetten. Al ben ik ook wel jaloers op hun stalen zenuwen, kunnen die nu echt tegen dat klik-klak-klik-klak, een hele afrit lang? Ik kan niet tegen mensen die al 70km/u beginnen rijden als ze bijlange nog niet aan de afrit zijn. Mensen die plots alles dichtgooien, terwijl gewoon de gas loslaten al genoeg is. Ik kan niet tegen mensen die niet binnen de lijnen kunnen rijden, die in 't midden van twee rijvakken rijden, die geen bocht kunnen pakken op een afrit en half over de pechstrook zwalpen. Ik kan niet tegen camions die zonder te pinken op de tweede rijstrook komen rijden, ge weet wel, waar ik al rij, en waar ik ook niet kan uitwijken omdat er maar twee rijstroken zijn, fools! Ik kan er niet tegen dat ik de enige ben die afstand hou, en dat er dan koersers zijn die dat mooie gat komen dichtrijden. Ik kan niet tegen zwarte auto's die hun lichten niet aansteken als het donker is en regent. Ik kan niet tegen auto's die hun lichten wél aansteken maar in mijn ogen schijnen. Ik kan niet tegen auto's die eerst rijden en dan kijken.
Ik kan ook niet tegen lelijke auto's. En lelijke chauffeurs, bahaha!

Maakt dat van mij een intolerante chauffeur? Bedenk dan dat, als er een sjieke slee of een vette jeep quasi tegen mij plakt, die flikkert met zijn lichten omdat ik ook maar een camion aan 't inhalen ben maar niet tegen 150km/u, of erger nog, als ze in zo'n geval met hun lichten flikkeren terwijl er naast mij nog een derde rijstrook vrij is voor de vlammers, en als ze mij dan EINDELIJK toch kunnen voorbijsteken (sorry dat ik zo traaaaaaag rij, suckers!) een gebalde vuist of een fokjoewvinger opsteken... wel! Bedenk dan dat ik glimlach, zwaai en hen in het extreemste geval een extra kushandje toewerp. Vriendelijkheid is soms veel irritanter dan ne fokjoewvinger.

Twaalf dagen aan één stuk werken en daartussen ook nog eens naar Moby gaan, what was I thinking?! Het zal Why does my ganse lijf feel so bad zijn; ik heb dag vier nog maar achter de rug en 'k ben al kapot... en het ergste moet nog komen.
Maar daarna: freedom! Ik zit nu al een paar maanden af te tellen en binnen een paar weken is het zover: dan begin ik vier vijfde te werken en blijf ik donderdags thuis om meer tijd te hebben voor mijzelf en mijn creatieve ideetjes.
Ik zat er al een tijdje mee: geen zin hebben om te gaan werken, niet zozeer omdat ik m'n werk niet meer graag doe (al weet ik dat deze week nog niet zo zeker!), maar omdat elke dag dat ik ga werken een dag minder is om dingen te maken. Ik zou graag een Etsy-shop openen, maar heb maar amper tijd genoeg om daar dingen voor in mekaar te steken, naast dingen voor mijzelf maken, werk, een huishouden, en een lief en een kat entertainen. Het begon te knagen. Ik begon mij op te sluiten in mijn knutselkamer om toch zoveel mogelijk gedaan te krijgen. Elke seconde werd van levensbelang, ik zag mij op mijn vijftigste, ongelukkig, met zoveel onverwezenlijkte ideetjes, en maar aftellen tot ik op pensioen zou mogen. Drama drama!
En nu zien wat dat geeft... misschien ga ik het hard voelen in m'n portefeuille, misschien lig ik donderdags tot 's middags in bed en doe ik geen zak, misschien geeft het mij alleen maar meer tijd om te piekeren, misschien is het toch niet beter. Maar ik denk van wel. En als het niet zo is: dan weet ik het maar omdat ik het heb geprobeerd, en dat is op zich al iets dat ik vroeger niet gedaan zou hebben. Ik ben altijd een uitsteller geweest en zal dat ook wel blijven, maar ik begin te beseffen in welke gevallen dat m'n leven echt naar de kloten helpt.

Henniewee, om alvast iets verwezenlijkt te hebben en ook wel omdat ik er voor de opening van de opendeurdagen op 't werk een beetje fatsoenlijk moet bijlopen, heb ik nog een kleedje gemaakt!

Run away from all your boredom
Run away from all your whoredom and wave
Your worries, and cares, goodbye
All it takes is one decision
A lot of guts, a little vision to wave
Your worries, and cares goodbye

IJslandverslag deel 3

Vrijdag 7 augustus.

Om 10u werden we terug aan de garage verwacht, dus al onze wakkere uren daarvoor gebruikten we om de tent af te breken en ons gerief in de auto een beetje op te ruimen, al hadden we dat de avond voordien ook al gedaan. Om iets voor 10 vertrokken we dus met open ramen (de verwarming in de auto stond vollen bak om de motor niet weer te oververhitten) naar de garage... en de kerel die we nodig hadden bleek er nog niet te zijn. Hij zou er pas zijn binnen... 3 fokking kwartier!!! Wachten dus. Tegen 11u was hij er en konden ze het nieuwe onderdeel in onze bolide steken. Natuurlijk moest de koelvloeistof ook nog aangevuld worden, want die hadden ze de dag voordien allemaal laten weglopen... maar - garage zijnde - ze hadden geen koelvloeistof in voorraad! Het meisje aan de receptie moest dus nog naar de winkel om een bus te gaan kopen. Oh boy. Gelukkig was alles op kosten van de verhuurmaatschappij, want ik was zo al slechtgezind genoeg dat het al middag bleek te zijn tegen dat we weer op weg konden gaan.
Volgende halte: de Goðafoss, oftewel de waterval van de goden, aangezien een tot het christendom bekeerde IJslander er zijn heidense afgodsbeelden in was komen dumpen. You silly man!
Van daar ging het verder richting Mývatn, AKA het muggenmeer (geen last van gehad! de muggen zijn er alleen als het niet waait. not gonna happen!), en Dimmuborgir, een groot lavaveld van allemaal zotte rotsen en vreemd gestolde stenen.
De camping in Reykjahlíð was een heuvelachtige weide aan het meer, en meer nog: het was er zonnig! Extreem zonnig! Meiden in bikini, kerels in bloot bovenlijf, begot. Het was al sinds onze eerste overnachting in Reykjavik geleden dat we hadden gedoucht (ofwel waren er geen douches op de andere campings, ofwel te weinig en dus altijd bezet, waardoor we genoegen namen met een klets water in ons gezicht om wakker te worden), dus nadat we de tent hadden opgezet genoten we van een lange ('t was toch gratis!) warme douche, en schoot ik een korte broek en een t-shirt aan om op ons dekentje aan het meer te gaan liggen relaxen. For about five minutes, tot er grote wolken voor de zon schoven, het begon te waaien, en ik kon kiezen voor De Dood of Lange Broek & Dikke Trui. Bloody weather.
's Avonds besloten we nog een wandelingetje te maken richting Hverfell-vulkaan (okee nee, eigenlijk wilden we er ook nog gewoon OP klimmen) en onderweg een geocache te zoeken.
Vreemd, ik had al veel spectaculaire en speciale dingen gezien op IJsland, maar tijdens ons wandelingetje daar op een onnozel stukje verlaten heide, had ik voor het eerst het gevoel van: ik ben er, ik ben op IJsland. Gewoon stilletjes genieten van dat avondgevoel.
Valentijn liep voor mij. Plots maakt hij een rare beweging, kijkt om naar mij met een blik alsof er net een elf een pijl op een dodelijke plaats in zijn lijf heeft geschoten, en zakt op de grond. What the? Is er iets mis met mijn ogen en zie ik die afgrond niet waar hij bijna was ingesukkeld? Dit is toch maar heide, of loopt hij op iets anders? Ik zag mij al naast hem neerzakken op de grond, zijn hoofd (met zijn lijf er aan, danku zeer) op mijn schoot leggen, hij brabbelt nog "de sleutel... ligt... aaahhhh.......". Drama ontstaat op een paar seconden.
Anyway! Hij had dus blijkbaar op een onnozel hompje heide zijn enkel verstuikt, en die was al helemaal dik en blauw geworden. Terug naar de camping dus. Ik zou bleitend strompelen en wachten op de seaking-helikopter, maar hij ging al mankend nog altijd rapper dan mij. Ik mocht zelfs zijn cameratas niet dragen, for god's sake, wat heb je eigenlijk aan mij in noodsituaties?
Een zak ijs gaan halen aan de receptie, dat kan ik. En mee toekijken hoe de voet verkleurt. En mijn lief volgieten met pijnstillers. Die dag was wel over and out, na het auto-voorval en de verstuikte voet zagen we onze reis een beetje in het water vallen. Niet letterlijk, jeezes, dat zou er nog moeten bijkomen... we zouden afwachten tot de volgende dag en onze planning weer een beetje omgooien.

Zaterdag 8 augustus.
Wie gaat slapen met een paarse voet wordt doorgaans ook weer wakker met een paarse voet.
Het was de bedoeling om een paar dagen aan Mývatn te kamperen en wat wandelingen in de buurt te doen, en daarna verder te rijden naar Ásbyrgi en onderweg in Húsavík te gaan whale-watchen. Wandelen ging die dag niet, en de vulkaan beklimmen werd al helemaal geschrapt, dus gingen we die dag al naar Húsavík en zijn walvissen.
Valentijn had iets gepakt tegen zeeziekte, ik niet natuurlijk, want ik kan daar gelegans tegen! Behalve als ik migraine heb en efkes - ja, maar enkele seconden - een foldertje lees op een boot. Mensen, I warn you, lezen op om het even welk bewegend vehicel is ongezond. We waren nog maar juist vertrokken en ik werd al mottig. Proberen om er niet op te letten dus, en anderhalf uur (van de haven naar de baai waar er normaal veel te spotten valt) naar de horizon staren. We hadden geen chance. Stomme baai, daar was geen beest te zien! Alleen een papegaaiduiker - eindelijk! - die in de verte lag te dobberen. De boot keerde dus al op 't gemak terug, en toen... plots! Op 11 o'clock, blue whales! Het was heel zeldzaam dat er daar blauwe vinvissen zaten in augustus, en ook al was het maar van ver, iedereen staarde gefascineerd naar de ruggen en staarten van moeder en jong die boven water kwamen en weer verdwenen. Echt sjiek. Ik heb een blauwe vinvis gezien, joepiejee! Toen de boot na deze achtervolging écht wel terug moest naar de haven, kwamen er ook nog dolfijnen rond ons zwemmen... de migraine was al weg, ik was ondertussen gewoon misselijk van opwinding. ;-)

's Avonds gingen we nog naar 'the blue lagoon van het noorden' (Mývatn natural baths).
Opgepast, niet voor verlegen seuten! Valentijn mij maar voorhouden dat IJsland ondertussen ook gemoderniseerd is en voorzien op de preutse rest van Europa... not! Geen aparte kleedhokjes maar gewoon een grote kleedkamer zoals in een sporthal, vol blote IJslandse vrouwen, (mannen en vrouwen waren wel gescheiden... en ik liep na afloop per ongeluk het mannen'kot' binnen omdat ik m'n handdoek vergeten was, bahaha!) en twee zich ongemakkelijk voelende exemplaren (ja had ik chance dat er daar ook een Hollandse rondliep).
Als ik niet op mijn gemak ben wegens Gedwongen Naaktheid kan ik achteraf dus ook niet optimaal genieten van een lekker warm, melkwit badje met een IJslandse zonsondergang op de achtergrond. Plus ik had een veel te grote superzoute slok water binnengekregen. Plus ik was kopje onder gedoken en het zout had mijn bril zowat helemaal weggevreten. Onder andere omstandigheden was het veel leuker geweest... jammer.

P.S.: IJslanders gaan naar natural baths zoals Belgen op café gaan... ze zaten daar allemaal vrolijk met een biertje in 't water. :-)


... to be continued...

IJslandverslag deel 2

Donderdag 6 augustus.
Vol goede moed vertrokken wij rond 10u30 in Blönduós richting Akureyri, wisten wij veel wat voor onheil ons nog te wachten stond! Na een paar kilometer begon onze Jeep namelijk tuut-tuut te zeggen, en vertelde een rood lichtje ons dat de motor oververhit was. No panikare, wij zetten ons langs de kant van de weg, wat we sowieso al van plan waren om onze eerste geocache te zoeken (en vinden). Na een kwartiertje vertrokken we weer maar na een kilometer ofzo was dat rode lichtje er weer. Miljaar! Weer aan de kant van de weg gaan staan dus. Effe laten afkoelen. Weer vertrekken. Een kilometer rijden. TUUT-TUUT-TUUT! We're screwed, dacht ik, toen we ons op een paadje naast de baan parkeerden, in the middle of nowhere. Ik zou sterven in IJsland!!! Tenzij iemand van de boerderij aan de overkant van de baan ons tijdig zou vinden, achja, klein detail...
Anyway, Valentijn belde naar de jeepverhuurcentrale om het probleem uit te leggen, de gast aan de telefoon moest de kwestie daar even bespreken en zou ons binnen een kwartiertje terugbellen. Wachten dus, tot de gsm weer lawaai maakte. Er zou een takelwagen komen vanuit Akureyri, dat kon toch wel anderhalf uur duren tegen dat die er was, dan zou die ons naar Akureyri meenemen, dus nog anderhalf uur, en daar zouden ze in de garage de auto bekijken. Allright. We stonden daar al zo lang te koekeloeren, dus visten we brood en beleg uit de koffer, aten we, strekten we onze benen, smeten we steentjes in de rivier om onze woede te bekoelen en ook wel uit pure verveling, waaiden we (okee nee, ik) bijna weg, kropen we terug in de auto, staarden we naar de weg. En rekende ik. Nog 3u wachten tot we in Akureyri zijn, shit, ik heb net een halve liter fruitsap binnengekapt, ik kan dat geen 3u meer ophouden. Op het erf van de boerderij aan de overkant hadden we al een auto zien rondrijden.
Wat is wc nu weer in 't IJslands? Snyrting, okee...
Weer een dubbele laag truien aantrekken dus, nog een jas ook, misschien ook best handschoenen... toen ik de extreem lange oprit naar de boerderij opliep, kwam er vanaf het erf een jeep aangereden, met daarin de boerin en haar tienerzoon die Engels sprak, dus snyrting had ik niet nodig. Ze vertrokken juist naar... gohja... (één van die paar dingen naar waar je kan vertrekken als IJslander, wellicht...) en er was niemand meer op de boerderij, maar de staldeur was los en daar was een toilet. Ik zei dus takk (het enige IJslandse woord dat ik wel uit m'n mouw kan schudden zonder eerst heel hard te moeten nadenken over de tientallen mogelijkheden van de uitspraak van een bepaalde letter), ging naar het toilet en ging opgelucht weer in de auto zitten wachten.

Vele jaren later, zo leek het althans, arriveerde de takelwagen en reden we naar Akureyri... hobbelhobbel on the road, en met z'n drietjes naast mekaar op de bank moest ik ervoor zorgen dat ik niet tegen de schouder van de chauffeur in slaap viel. EINDELIJK kwamen we aan in Akureyri... alwaar we nog een uur ofzo in de garage wachtten terwijl er af en toe een slome ouwe IJslander aan de auto kwam sleutelen, maar waar ik mij het grootste deel van de tijd afvroeg of ze ons niet gewoonweg vergeten waren. Soit, de ventilator van de motor bleek kapot, en aangezien ze daar geen vervangstuk hadden liggen, moesten ze dat laten overkomen van Reykjavik, maar dat zou pas de volgende morgen arriveren.
Gelukkig heeft Akureyri, de tweede grootste stad van IJsland, een camping! Daar belandde ik al even mokkend als de kwaaie lesbo. Een dag van onze reis verloren, en bovendien was onze Belgische chocolade ook nog eens op. En dan die eeuwige wind, en kou! In strips zouden er nu allemaal leestekentjes staan met een doodskop en !!!!!!!!!
Valentijn was tijdens zijn vorige reis al in Akureyri in de botanische tuin geweest, en die stelde niet zo heel veel voor, zei hij, maar we konden er toch eens naartoe gaan aangezien dat zowat het enige was wat er te doen viel. Niet zo heel veel voorstellen? Ja mijn gat!
Er stonden voor het grootste deel bloemen en planten die je hier ook hebt, maar allemaal in volle bloei, en prachtig gecombineerd qua kleuren en soorten! Ik had al ideetjes voor onze tuin, maar die botanische tuin bracht mij toch een eureka!-moment. En mijn boze hoofd kwam weer helemaal tot rust... Ik had zin om weer naar huis te gaan en de tuin onder handen te nemen, it's not like I had anything else to do.
We maakten kennis met paddo-kat, zagen een pittoresk kerkje, keerden terug naar de camping om aan het avondeten te beginnen, doopten sojabrokken ( en de dagen nadien ook mekaar en zowat elke berg) om tot 'brekkies', lagen een beetje op ons dekentje... and that's about it. Een Italiaanse kerel probeerde mij nog binnen te draaien en een paar Fransen vonden onze tent excellent, dat vond ik wel genoeg internationaliteit voor één dag, dus gingen we slapen...


Zo'n lang stuk schrijven over één saaie dag, ik vind dat perfect kunnen!

... to be continued...

Yes we can!

Ik kijk naar mijn 365 foto's en ik mis
mijn rechte froefroe en een staartje
mijn gele baskets
mijn familie en vrienden die ik bij op de foto's heb gesleurd
winterkleren
het Duits militair kerkhof
zelfportretten maken, zot doen, mij shminken en verkleden

maar ik kan het nog hoor :-)

IJslandverslag deel 1

IJsland. Zo veel te vertellen, zo weinig woorden.

Maandag 3 augustus.
Mijn ouders gaven ons een lift naar de luchthaven van Eindhoven, waar we de IJslandgangers (bottinnen en afritsbroek) goed konden onderscheiden van de rest van de reizigers (teensletsen en short). Na drie uur door het vliegtuigraampje naar de wereld onder mij gluren, kwamen we aan in Keflavik. En de zon scheen! IJsland weet dat een goeie eerste indruk belangrijk is. :-)
Onze gehuurde Jeep Wrangler stond op de parking van de luchthaven, en na een beetje uitleg bolden we naar Reykjavik, waar we zouden overnachten vooraleer we het binnenland zouden intrekken. We dropten ons gerief op de camping en zetten de tent op, gingen even naar de supermarkt achter brood en beleg voor de volgende morgen, en gingen dan op verkenning uit in 't stad. Okee... stad is een groot woord. Groter dan Reykjavik zelf, bahaha! Ik had gehoopt op van die typische Scandinavische pittoreske huisjes, maar werd teleurgesteld. Het overgrote deel van de huizen bestond uit zowel muren als daken van golfplaten, en zagen er een beetje marginaal uit. Op een paar na, dan! En de Hallgrímskirkja was helemaal ingepakt voor restauratie, bummer! Terug naar de camping dan maar, om te eten en te slapen, want onze klok was twee uur teruggedraaid en wij waren dus al veel te vroeg uitgeteld.

Dinsdag 4 augustus.
We hadden al een aantal maanden een route in gedachten, die we afhankelijk van het weer in wijzer- of tegenwijzerzin zouden volgen. Omdat de weersvoorspellingen voor het binnenland vandaag het beste zouden zijn, vertrokken we dus in wijzerzin, iets waar ik sowieso wel blij om was omdat we dan dus ook aan de oostelijke kust aan de binnenkant van de baan zouden rijden, en ik dus niet vlak naast een ravijn zou hangen. :-)
Langs een weg - correctie: jeepspoor - die mij deed vermoeden dat we op de maan waren beland, reden we naar Landmannalaugar, ondertussen enkele rivieren doorstekend. Toen we daar 's middags eindelijk aankwamen, bleken de weersvoorspellingen onjuist: regen! Maar dan heb je natuurlijk dat IJslandse gezegde: "Als het slecht weer is, wacht dan vijf minuten!", en toen we onze bokes ophadden, was het al gestopt met regenen en konden we goed ingepakt (het waaide natuurlijk nog wel zo'n 100000 km per uur) aan onze eerste wandeling beginnen. Ik bewees al snel dat mijn conditie beneden alle peil is. IJsland bewees al snel dat het in een verfdoos gevallen was, wauw!
Enkele regenbuien later besloten we de kleinen toer te doen en terug te keren naar de auto, en maar meteen door te rijden naar Geysir, aangezien we geen zin meer hadden om halfnaakt in de koude wind naar de warmwaterbron te crossen.

In Geysir aangekomen begonnen we aan onze twee weken durende routine van tent opzetten, eten klaarmaken en naarmate het later en kouder werd: nog een paar extra lagen kleren aantrekken. Dat geldt dan alleen voor mij, Valentijn had evengoed met een lege valies naar ginder kunnen trekken, de hete brok!
In de avondschemering gingen we nog even naar de geiser en enkele pruttelputten kijken, om daarna op de camping te merken dat er Belgen met een knalgele Kangoo naast ons waren komen staan. Het ging over een Antwerps lesbisch koppel van ergens in de 40, en al snel bleek dat 'het dominante vrouwtje' a) een slechte dag had b) niet graag de tent opzette c) gewoon een vieze tinke was. Zij konden aan onze IJslandse jeep natuurlijk niet zien dat wij Belgen waren en hun geruzie maar al te goed konden verstaan.
"Joa ik zen kwoad! Ik mut altaa alles loate valle voor aa!", waarop ze met haar armen over mekaar in de auto ging zitten mokken en haar wederhelft alleen de tent moest opzetten. Gezellige avond!

Woensdag 5 augustus.
Na ons ontbijt gingen we de geiser nog eens bewonderen, die bij daglicht en tegen een prachtige blauwe lucht nog mooier was (en ook beter te fotograferen). Onze volgende halte was de Gullfoss, één van de dingen waar ik het hardst naar uitkeek. Een waterval die ook niet moeilijk te vinden is: je kan het stuifwater al van ver zien. Zelfs de bussen Japanners hadden dat al wel door! Dat heb je wel met IJsland: de meeste reizigers volgen quasi dezelfde route, waardoor je vaak dezelfde auto's en mensen tegenkomt aan bezienswaardigheden of op campings. Dus ja: aan de Gullfoss stond een gele Kangoo! Toen we de lesbo's kruisten op het paadje richting waterval, was de kwaaie aan het bellen met iemand in verband met 'een klakske van den tax free shop'.
Na het nodige bewonderen en fotograferen en helemaal natgestuifd zijn, vertrokken we langs de Kjölur, de binnenlandroute, en reden we door een landschap van stenen, zand, verre bergen; af en toe kruisten we een jeep of nog erger: een eenzame fietser! R-E-S-P-E-C-T, maar jullie zijn goe zot! Wat heb je aan IJsland als je altijd naar de grond moet kijken omdat je anders op je smoel gaat?
Vele uren later kwamen we aan in Hveravellir, een geothermaal gebied met kokende modderputten en een fluitende ketel. We maakten ook al snel kennis met de typische geur van rotte eieren die bij al die zwavel hoort. Okee nee, die geur kenden we al van de douches in Reykjavik.
Deze keer was het wel warm genoeg om in de warmwaterbron te duiken! Na ons badje lieten we ons drogen in 't zonneke en gingen we weer op pad (tja, op IJsland kan je niet veel doen of zien zonder urenlang rond te rijden). Er volgde een lange rit naar Hvítserkur, onze eerste halte waar Valentijn drie jaar eerder nog niet was geweest. De pluchen versie van de dinorots volgt nog! :-)


...to be continued...

Ik ben goed bezig met mijn goeie voornemens voor dit jaar! Die grote reis heb ik net achter de rug (verslag volgt nog, al kan je hier al een deel van de foto's vinden), en ik ben ondertussen ook weer naar de kapper geweest en loop voor het eerst sinds een jaar of vijf rond zonder rechte froefroe... vreemd om weer een voorhoofd te hebben. Maar wel frisser in de zomer (vermoed ik althans, want zo warm is het hier momenteel niet), en hopelijk gaat die witte strook dan ook weg. Als mijn froefroe opwaaide lachtte iedereen mij uit met mijn tweekleurig voorhoofd. :-)


En een tijdje geleden ben ik aan een quilt begonnen... die is nu eindelijk af! De bovenkant althans, hij moet nog een onderkant hebben ook om al die draden en rafels te verstoppen, dus de zoektocht naar een laken dat groot genoeg is kan ook beginnen. Ik ben blij met het resultaat! Het heeft effe geduurd tegen dat ik bij elkaar passende stofkes had gevonden, en tegen ik had beslist hoe de vierkantjes moesten zijn (niet recht op recht dus, maar verspringend per halve vierkant 8-). Ik weet niet of er een bepaalde officiële quilttechniek bestaat om die vierkantjes aan mekaar te zetten, in de boeken van de bib staat het allemaal zo veel te ingewikkeld uitgelegd, terwijl het toch maar gewoon vierkantjes-aan-mekaar-naaien is, toch? Hennieweej, ik had mijzelf verplicht om eerst een quilt te maken voor onszelf in plaats van te bezwijken voor de baby-dekentjes die ik op Flickr tegenkwam, maar die mag ik nu dus ook maken, voor tegen dat het ooit zover is.

... da moest er efkes uit...
:)

back home

Plusso:
- mijn schoenen niet moeten aandoen als ik naar de wc ga
- niet moeten aanschuiven aan wc's / douches
- 's nachts in zomertenue slapen in plaats van thermisch ondergoed, een dubbele laag pyama en kousen
- Arabella die komt aanstormen, effe stokstijf blijft staan, dan doorheeft dat wij weer terug zijn en weer verderstormt om te komen knuffelen :)
- de plant die maar groen bleef heeft mooie roze bloemetjes gekregen. al heb ik nog altijd geen idee wat het is
- slapen in een echt bed en eten op een stoel aan een tafel in plaats van op de grond
- gewoon een kast opentrekken voor eten of keukengerei in plaats van in de auto te rommelen tot ik de juiste zak vind
- in topje en short rondlopen en geen extra trui moeten aandoen als de wind opsteekt of als er effe een wolk voor de zon schuift
- foto's en filmpjes bekijken en alles weer een beetje beleven

Minno:
- zeker 3 machienen was moeten draaien tegen dat alles er door is. en dat dan nog moeten strijken ook
- donderdag alweer moeten gaan werken... morgen dus *aaargh*
- dat mijn haar dood aanvoelt van al dat zout in the blue lagoon
- dat het alweer gepasseerd is :'(

Glunderen. Dat is het enige dat ik kan als ik mijn knutselkamer nu binnenstap.
Vorige week had ik al verf gekocht, voor het geval ik eens tijd en zin zou hebben om te schilderen... maar probeer die zalige kleuren maar eens te laten staan! Ik heb maar direct geschilderd. :-)

haha, mijn muren hebben dezelfde kleuren als mijn blog - nog een bewijs dat dat een goeie kleurencombinatie is :-)

Ik heb lang getwijfeld over de juiste tinten en welke muur ik in welke kleur zou schilderen, maar het resultaat is gewoon perfect. Licht, vrolijk en inspirerend, en een schouw in krijtbordverf om op te tekenen. Ik zou beter nog eens 365'en, ik heb nu weer superveel ideetjes voor zelfportretten!
Nu nog alles inrichten... niet dat ik een vast plekje ga moeten vinden voor mijn nieuwste aanwinst, een laptop dient voor in bed/de zetel/de schommelstoel :-)


Voila, nu is mijn geld op. Al een chance dat het grootste deel van onze IJslandreis al betaald is. Al ga ik toch niet te zot mogen doen met stukken komkommer van 5 euro. Jippiekajeej, bijna weg! :-)

Jommeke in luilekkerland

Ik vraag voor mijn verjaardag altijd dingen waarvan ik verwacht dat ik ze toch niet ga krijgen, maar dit jaar gaven mijn ouders en broer mij dus wel degelijk een hangmat!!! Mijn zusde legde nog bij zodat ik ook een staander kon kopen, en na maandenlang een staanderloze hangmat te hebben, kan ik ze nu dus effectief gebruiken! In de tuin onder de boom liggen is leuk, maar onder de boom liggen in een hangmat is nog zaliger. :-)
Al die zonnige dagen die ik niet hangend heb kunnen doorbrengen, what a waste!



En om ook te kunnen relaxen als het regent, heb ik mijzelf ook maar een schommelstoel cadeau gedaan. Daar droom ik al lang van, en nu ik een eigen knutselkamer heb, kan ik dus volledig mijn goesting doen. Het is eigenlijk niet het model dat ik wou, maar wel de enige mooie tweedehandse die ik hier in de buurt kon vinden, en de goedkoopste ook. Ik wou eigenlijk dezelfde als die bij vrienden van mijn ouders - het is misschien al 12 jaar geleden dat ik daar ben geweest maar die stoel heeft dus wel indruk gemaakt, ze schrokken er zelf van dat ik mij dat nog herinnerde. Details zijn belangrijk, vindt mijn brein. :-)



Volgende zotte kost: verf voor mijn knutselkamer!
En nog een ongeplande zotte kost ook: de computer is het hier aan het begeven (oververhit geraken, plots vanzelf opnieuw opstarten, traaaaaaaage programma's, internet opstarten duurt like a whole day), en aangezien Valentijn zijn allerliefst Mac heeft, moet ik dus op zoek gaan naar iets nieuws voor mijzelf. Waarschijnlijk ga ik dus mijn allereerste laptop kopen, zodat ik in mijn schommelstoel kan blijven zitten. :-)

Wacht Ongeduldig Op Haar Pensioen

Allrighty, iemand vroeg er hier een update?
Ik zal proberen kort en bondig te zijn. :-)
Ik vul mijn dagen nog altijd graag met onder de boom zitten en samen met de kat naar de kikker kijken, of uit het raam staren, en ook met op zoek zijn naar het juiste evenwicht, cause that's what the vleervlinder is all about.
Hoewel het op 't werk alweer een tijdje rustiger is, zat ik toch weer met dat ambetante gevoel van ik-krijg-thuis-niks-gedaan, waar ik zowel een beetje wanhopig als lichtelijk agressief van word. Daarom had ik een dagje onbetaald verlof gepakt, helemaal voor mijzelf en mijn creatieve en huishoudelijke achterstand. En natuurlijk stond ik net DIE dag op met migraine, en kreeg ik nog niks gedaan. "Ik zou eens een week ni willen gaan werken, om mijnen to-do-list in te korten", dacht ik.
Dat dacht ik ook toen ik vorige herfst een kleedje wou maken. Ik verstuikte toen mijn voet en moest een week thuisblijven. Dat dacht ik ook vorige zomer, en toen zwollen mijn voet en been zodanig op door een dazenbeet dat ik een week niet kon gaan werken.
The body's got strange tricks to help out the mind.
Hennieweej, ik had al een half jaar steeds weer een overbelaste pols van zware dozen te heffen op 't werk; een paar dagen pijn en dan was het weer over voor een dikke maand, maar toen het een paar weken geleden weer van datte was, en de pijn na een week al tot mijn ellenboog doorliep, ging ik toch maar naar de dokter.
Peesontsteking! Ontstekingsremmers pakken dus, en mijn hand en arm een week niet belasten.
Mijn bazin was niet zo blij met mijn weekje thuis, net nu ze op verlof vertrok en er nog vanalles gedaan moest worden vooraleer we het kerstgerief (ja, nu) uitzetten.
Ik mag mij dat allemaal niet zo aantrekken. Echt. Want dat is wat ik doe: mij schuldig voelen omdat ik iedereen in de steek laat, boos zijn op mijn lichaam dat niet macheert zoals het zou moeten; en dan geniet ik voor geen meter van die week 'vrij' die ik zo lang wou. En daarna zit ik weer in dat vaste werkpatroon en heb ik spijt dat ik mijn week vergooid heb.
Ik heb mijn best gedaan vorige week. Ik moet mij niet schuldig voelen tegenover mensen die tóch al een zwembad hebben. Ik heb afgesproken met vriend(inn)en die ik alweer lang niet had gezien en dat heeft deugd gedaan. Ik ben bruin genoeg om mij niet meer wit te voelen (maar niet genoeg om mijn zus voorbij te steken). Ik ben tot een stuk of honderd conclusies gekomen. Ik heb echt kei veel fruit gegeten en géén choco. Ik heb een beetje gescrapt, geschilderd en genaaid. Dat is goed.

Alles kan beter!

Mijn to-do-lijst is bijlange nog niet genoeg ingekort om mij minder gespannen te voelen.
Ik wou een kleedje maken maar het model is zodanig ingewikkeld dat ik het efkes (een eeuw ofzo) aan de kant leg. Ik heb ook totaal gene zak gemaakt voor mijn toekomstige Etsy-shop. Ik heb niet gesport, geen cd's gebrand, geen foto-afdrukken besteld, nog maar twee gordijnen gemaakt van de vijf, nog geen lampen gemaakt voor in de living en de vestiaire, mijn werkkleren niet vermaakt en zelfs geen andere kleren gemaakt (nog op de planning: nog een ander kleedje, een rokje, bloesje en pyamabroek). Ik wil nog een mini-scrapbookje maken over ons nieuwe huis. Mijn knutselkamer schilderen - al kan ik niet beslissen welke muren groen en welke blauw moeten. Ik heb een laaaaange boekenlijst.
Ik heb zo weinig gedaan met die week, te weinig naar mijn goesting, al moet ik misschien gewoon eens echt proberen om mijn lichaam te laten rusten in plaats van veel te willen doen, want uiteindelijk doe ik tóch weinig en ben ik teleurgesteld.
Al was het ook wel pokkeheet. Ik heb NIET geslapen en de helft van mijn lichaamsvocht is verdampt. De andere helft zit nog altijd in mijn vet IN mijn lichaam, thank you very much.

In mijn hoofd heb ik al tientallen blogberichten geschreven over onze verhuis, maar ik krijg ze er niet uit, al die impressies. Ik wíl ze eigenlijk ook niet afgeven, want ik laad mij er aan op; ik ben als een batterij in een pries als ik 's avonds onder de kersenboom zit met de kat op mijn schoot... de zon gaat onder, de vogels fluiten, de bomen staan daar maar te staan maar er is zoooooooooveel om naar te kijken, ik geniet ervan om gewoon maar wat te kijken naar wat nu mijn nieuwe thuis is.
Ik tel al een paar weken verder, als de Franse moederdag gepasseerd is en het weer rustiger wordt, zodat ik tijd heb om gordijnen te maken, kleedjes, knuffels, een quilt... al zal dat ook wel een beetje van het weer afhangen, want ik heb nu misschien wel een eigen knutselkamer, maar zolang het zonnetje schijnt zit ik liever buiten dan binnen. Om te kijken naar... onze Rikker de kikker!!! :-)
Daar hou ik mij dus tegenwoordig mee bezig: werken (zelfs vandaag, en zelfs op pinkstermaandag, grmbl...), en aan ons vijvertje zitten, onder de kersenboom zitten, in de living zitten en genieten van de lichtinval... en met de kat spelen! Die heeft de verhuis ook goed overleefd! Nadat ze een paar dagen opgesloten heeft gezeten in het hok in de tuin mocht ze het huis verkennen, en nu geniet ze van haar hele territorium, inclusief klimbomen en vele vogelprooien. Ze doet superknuffelig en van de straat heeft ze schrik, dus dat is ook al een zorg minder voor mijn moederhart. :-)

Meer nieuws van zodra ik ook meer doe dan alleen maar wat rondhangen en rondkijken. :-)

Wahoei, gisteren hebben we eindelijk de sleutels van ons nieuwe nestje gekregen! We zijn ondertussen ook al overeengekomen wie welke kamer krijgt (met 4 slaapkamers hebben we namelijk wel plaats genoeg voor een knutselkamer voor mij en een 'nerd'kamer voor Valentijn, maar natuurlijk wilden we dan allebei dezelfde kamer...) en welke kleurtjes de muren krijgen. De volle dozen die heel onze living inpalmden hebben we ondertussen al verhuisd, nu kan fase 2 dus volgen: ons nieuwe huis schilderen en al ons ander gerief verhuizen. We hebben nog 3 weken tijd vooraleer we er mogen intrekken, dus dat zal wel lukken. Drie weken niet slapen van opwinding, aaah! :-D
Ik zie het superhard zitten. Er is nog wel werk aan, de vorige huurders hielden blijkbaar nogal van een mottige tint bruin, en 't is natuurlijk een oud huis met zijn gebreken, maar er valt iets van te maken. Ik ben vandaag zelfs verschoten, in de positieve zin dan... ik zit al bijna een maand lang (sinds we naar het huis gingen kijken dus) met het idee dat de badkamer donkergroene tegels heeft. Volgens mij heb ik dat gedroomd ofzo, want vandaag bleek de badkamer dus wel degelijk gewoon wit te zijn; een deel betegeld en een deel gewone muur die nog te beschilderen is! 'k Had al schrik dat we zouden verhuizen van een lichte (dat is dan ook wel het enige voordeel aan onze huidige badkamer) naar een veel te donkere badkamer, maar ik heb dus niks te vrezen. En er is zowaar zelfs plaats om een kastje te zetten voor handdoeken enzo, en er zijn schabbetjes voor allemaal kleine prullen, en een spiegel in één deel waardoor je lichaam niet vervormd lijkt! Ik ga weer weten hoe ik er écht uitzie! :-)
Het keukenblad is ook hoger dan hier, dat gaat ons dus rugpijn besparen tijdens de afwas. Onze huidige keuken is gemaakt voor kabouters ofzo, ik moet altijd in een belachelijke spreidstand gaan staan om op een normale hoogte te kunnen afwassen.
En het allerbelangrijkste: veel ruimte en veel licht! Ik ga zowaar de tuin kunnen zien zonder de deur open te moeten zetten. Vaarwel opgesloten gevoel. En ik krijg een eigen knutselkamer, dus ik kan zoveel rommel maken als ik maar wil. :-)

En tijdens al die drukte, en ondanks het feit dat er al zoveel van mijn knutselgerief is ingepakt, ben ik er ook nog in geslaagd om een keun te maken. Zonder uitsteldrang zelfs: 's namiddags bedacht, en dezelfde avond ben ik er nog aan begonnen. Mijn goeie voornemens werken wel redelijk goed dit jaar, het zijn nochtans dezelfde als anders. :-)

Dingen waar ik blij van wordt:
- inpakken! ik zou het liefst gewoon direct alles in dozen steken, maar mijn kleren en ons keukengerief heb ik toch nog een dikke maand nodig...
- de kleuren limoengroen en mosterdgeel
- mijn inbeelden dat ik in mijn hangmat ('k heb er geen, maar ik hoop dat ik dat binnen een paar weken krijg voor mijn verjaardag... hint hint!) onder mijn toekomstige kersenboom lig... zalig...
- dat de cd van de Fleet Foxes wel een goeie soundtrack is voor het bovenstaande
- 's morgens een paaseitje in mijn brooddoos steken en het 's middags alweer vergeten zijn, als ik dan mijn brooddoos opendoe is dat een leuke verrassing van mij voor mij :-)
- het boeketje winterjasmijn dat mijn ouders hebben meegebracht en ons hele huis opfleurt
- dat ik binnenkort een vijvertje heb! met de nadruk op 'tje', maar toch! het klinkt gewoon cool. en ook een vestiaire :-)
- bij wijze van verhaaltje-voor-het-slapengaan in bed luisteren naar Another world en elke keer weer getroost/gerustgesteld worden
- katten die heel de tijd willen knuffelen

Dingen die ik kak vindt:
- dat wij nog zoveel moeten kopen dat veel geld kost (een fornuis, een tweede - nieuwe grote? - auto, een grasmachine, verf, een tuinomheining, een tv...) en dat ik niet kan slapen van daaraan te denken
- dat ik ook niet kan slapen door aan de leuke dingen te denken en daardoor traag wordt en daardoor al bijna heel de week te laat op mijn werk was terwijl ik al uren tekort had :-s
- dat wij juist gaan verhuizen tussen twee drukke stressy periodes op 't werk (1 mei - Franse moederdag) en ik daardoor minder tijd heb om mij op mijn gemak te settelen. momenteel heb ik eigenlijk gewoon zin om niet meer te werken tot na de zomer
- wat als onze kat wegloopt als we verhuizen?
- dat ik al een week rondloop met een kop vol snot - de week daarvoor had ik al last van mijn keel, en ik genees altijd wel traag, maar al dat snot is echt wel extreem veel/pijnlijk/vermoeiend. ademen bijvoorbeeld zou nog wel eens leuk zijn
- dat ik er wegens tijdsgebrek aan mijn kant / passiviteit aan hun kant maar niet in slaag om met bepaalde mensen af te spreken
- dat wij in juni dus niet meer naar Wenen kunnen om daar ECHTE reuzenpanda's te zien, wegens verhuis (= geen tijd/geld/congé meer over), en misschien zijn de panda's volgend jaar al uitgestorven :-(
- dat het weekend alweer gedaan is, dedoeme!

Derde keer, goeie keer.
September 2008: tijdens een wandeling langs de vaart in Moen zien wij een huis dat leegstaat, maar na een telefoontje blijkt het al verhuurd te zijn. Bugger.
Februari 2009: Valentijn passeert op weg naar zijn werk een huis dat te huur staat. Wij bellen weer en maken een afspraak om te gaan kijken, maar de dag van de afspraak gaat een ander er al mee lopen.
(Ergens tussen die twee zit er dan nog een huisje, eentje in een bos, maar eentje dat nog niet vrij was/is, en om die reden, en ook wel om het bijgeloof over de derde keer in stand te houden, is dat een onofficiële keer en telt dat niet mee!)
Vorige week woensdag: Valentijn vindt een huis te huur op internet, ik keur de foto's en de beschrijving goed en bel meteen voor een afspraak.
Eergisteren: Wij gaan kijken naar dat huis en keuren het in real life ook goed! Het ziet er ouder uit dan op de foto's en kan nog een likje verf gebruiken, en de tuin is nog niet fatsoenlijk omheind, maar voor de rest is het okidoki pianisimoki! Groot, veel lichtinval, 4 slaapkamers, een enorme tuin... yay!
Twee uur geleden: Wij tekenen ons contract!
25 april: Wij krijgen de sleutels!!! :-)

De Eeuwige Twijfel

Ik wil alles nieuw, en avontuur, en verandering; maar als het dan zover is, als het een feit wordt, meer dan een droom, wil ik dat alles blijft zoals ik het gewend ben, want verandering maakt een gat en wie weet raakt dat niet helemaal opgevuld, wie weet wen ik niet opnieuw.

Voor de rest ben ik positief over het bijna-feit dat ik ga verhuizen :)

Toch handig, al die zelfportretten. Makkelijk te tracken wat ik wanneer heb gedaan. Zo was het ondertussen blijkbaar al meer dan een jaar geleden dat ik naar de kapster was geweest voor dit kapsel... ja, die dag dat de kapster alles verpestte! Sindsdien (okee, daarvoor ook al :-p) knipte ik dus mijn haar zelf maar bij als ik het nodig vond, tot het herfst werd en koud in mijn nek, en ik mijn haar wou laten groeien tot het lang genoeg was om schuin te knippen. Een paar weken geleden zei ik tegen mijzelf dat ik een ander kapsalon zou zoeken vanaf dat mijn krokussen zouden beginnen te bloeien, en zo geschiedde. :-)

En nog meer haar!

Mais il est où le soleil?

Februari was een drukke werkmaand en mijn portefeuille is daar nu blij mee. Maart wordt rustig qua werk en druk qua leuke vooruitzichten. Het jaar is nog maar een dikke twee maanden bezig en toch ben ik al goed mee (als ik any lichaamsbeweging at all niet meereken) met mijn lijstje. Als ik niet te lui ben en niet van gedacht verander gaat er dit weekend zelfs een stuk van mijn haar! Als die infectie aan mijn keel genezen is, zal ik zelfs gezond zijn. En toch... ik ben niet blij. Ik maak de dingen die ik wil en toch voel ik niet de voldoening die erbij hoort. Ik krijg geen boost. Ik voel mij als mijn flutcamera: low batt, maar toch functioneren, en dan opeens out of the blue compleet dienst weigeren.
En hoe komt dat?
Ik mis de zon! Ik mis de energie en de hoop die ik krijg van dat licht en die warmte. Ik verlang naar de dag dat ik kan rondlopen in t-shirt en op blote voeten. Dat ik de deur kan laten openstaan en naar de tuin kan kijken. Dat alles net dat tikkeltje beter gaat.

The good
Valentijn en ik zijn op 13 maart 5 jaar samen en dat gaan we vieren met een weekendje Disneyland, joepiedepoepie! :-) Valentijn is daar nog nooit geweest, ik één keer maar dat is al zeker 10 jaar geleden... ik kijk er al naar uit! Wall-e, you better be there!

The bad
We zouden normaal vanavond gaan kijken naar een huis dat te huur staat, maar 't is ondertussen al verhuurd. :-(

The ugly
All work and no play makes the doctor come overay, of zukntwadde. Gisteren op het werk voelde ik mij plots een beetje grieperig, en 't is er niet beter op geworden. Ik kan amper op mijn benen staan, rillend van de kou val ik in slaap, om weer wakker te worden in een kletsnatte bezwete pyama. En ik heb heel de nacht dezelfde droom gehad, altijd maar opnieuw over die goddamn enorme groene, roze en grijze 3D-Tetrisblokken die ik in mekaar moet puzzelen. 'k Hoop dat ik morgen een beetje beter ben, dat ik toch nog iets aan mijn weekend heb. Eindelijk een weekend dat ik eens op mijn gemak thuis kan zijn, niet moet werken en nergens naartoe moet, en als de zon nog eens komt piepen ook... 'k heb geen zin om heel de tijd mottig in de zetel te liggen!

Alert: zielig zaagbericht.

Pfft.
Ik ben al sinds november aan het proberen om een 6-tal vriend(inn)en waar ik mee in de klas heb gezeten, te mobiliseren om nog eens af te spreken. Sommige heb ik vorige zomer nog gezien, anderen van de winter ervoor, eentje heb ik al jaren niet meer gezien. Same old story: hoewel iedereen laat weten (voor zover ze iets laten weten zonder dat je eerst 10x hebt moeten mailen en sms'en) wanneer ze vrij zijn, lijkt er nooit een dag te zijn dat iedereen kan. Anyway, uiteindelijk schoten er nog twee vriendinnen over die wél konden, dus zou ik morgen naar Antwerpen gaan, en zouden we dan naar de Zoo of Aquatopia gaan. Het waren juist de twee tofste, dus ik keek er al naar uit. :-)
Daarnet vond ik een mail van de ene vriendin, ze is ziek en kan morgen niet komen. Van de andere vriendin wist ik al dat ze nog een andere afspraak had en dus vroeger zou moeten doorgaan... dus hebben we de boel maar afgeblazen, want het is niet echt heel hard de moeite om daarvoor 4u op de trein door te brengen. Kak. :-(
Dat is al de tweede keer op twee weken tijd dat ik een afspraak met vriendinnen moet afzeggen wegens ziekte... and I don't blame them, want ziek zijn, dat gebeurt nu éénmaal, maar ik blame them ook een beetje wél, omdat ik altijd degene ben die de rest probeert mee te krijgen, die moet rondmailen om een datum vast te leggen, die op één of andere manier degenen die niet terugmailen, toch moet proberen te bereiken. Als iedereen toch zo graag nog eens afspreekt (dat zeggen ze toch?), waarom ben ik dan de enige die zoveel moeite doet, waarom heb ik dan het gevoel dat ik ze 5 jaar niet meer zou zien als ik het spel niet in gang zou steken?
Ik wil weten hoe het met hen gaat, ik wil vertellen hoe het met mij gaat, ik wil zeggen dat ik zit te stressen omdat ik het niet zie zitten om de telefoon op 't werk op te nemen als mijn collega op zwangerschapsverlof is, ik wil mijn tattoo laten zien, ik wil dat ze zeggen "maar allee, zotte Bie toch!", ik wil dat ze nog eens lachen met mijn flauwe mopjes, ik wil ideetjes uitwisselen met degene die ook zelf kleren maakt, nog eens samen zijn met mensen die op dezelfde golflengte zitten... ik wil gewoon... tja... terug naar vroeger, I guess, toen we nog tijd hadden voor mekaar.

Volgende zondag heb ik afgesproken met mijn beste vriendin, al vind ik dat ondertussen een beetje een rare status voor iemand die ik bijna nooit zie, voor iemand die maar zelden terugmailt of sms't, waardoor ik geeneens weet of ze mijn boodschap wel heeft gehad.
Vroeger zagen we mekaar dagelijks, daarna werd dat minder, en nu mag ik blij zijn als ze 3x per jaar tijd voor me heeft. And I don't blame her, ze heeft een lief, ze heeft een appartement, ze heeft school, ze heeft in het weekend werk voor al het vorige, ze heeft met andere woorden haar eigen leven... maar ik blame her ook een beetje wél, omdat ze mij hoop geeft die achteraf vals blijkt te zijn, want hoewel ze ondertussen wel weer zin heeft in nog eens een fietsvakantie, komt het er niet van, een weekendje weg plannen lukt ook niet meer (al zou al het plannen sowieso wel op mijn schouders terechtkomen), ze kan haar lief niet zolang missen en heeft simpelweg geen tijd voor mij. Een datum die ze zelf had uitgekozen om af te spreken, vergeet ze gewoon, en als ik haar een paar maanden later zie, begin ik er liever niet over want ik wil dat zeldzame moment samen niet verpesten.

Die paar goeie vrienden die ik maar heb, zijn tien vogels in de lucht, en als ik zelf geen pogingen zou ondernemen, vogels in een ander sterrenstelsel.
Ik vind mij nu maar een zielige stakker. Maarja, net als twee weekends geleden dan maar: dat thuiszitten gebruiken om nog een t-shirt te maken. Daar heb je tenminste nog iets aan.

Tadaam!

So... het nieuwe jaar is al een maand en bijna een week bezig. Hoe zit dat ondertussen nog met mijn lijstje?
Ik heb nieuwe schoenen gevonden. Ik heb een grote reis gepland.
Ik heb yummie witloof gegeten, maar ik beken, Valentijn heeft het klaargemaakt. Al mijn lach-achterstand zal ik de komende weekends wel inhalen als ik op stap ga met enkele vriendinnen die ik alweer veel te lang niet heb gezien.
En last but verre van least: ik heb niet alleen de tattoo-knoop doorgehakt, neenee, op dit eigenste moment blinken er al sterren op mijn schouderblad en al!!! :-D

(dat rood gaat nog weg, dat is BLOED!)

Zaterdag was ik al bij de tattoeëur langsgeweest om een afspraak te maken, ook al had ik de nacht ervoor gedroomd dat hij een marginale kerel was die zijn café openhield in een sluiswachtershokje. En de nacht erna droomde ik dat hij de tattoo op het verkeerde schouderblad had gezet!
Anyway, tegen vandaag was ik dus al redelijk nerveus, maar het viel allemaal goed mee. Het deed wel een beetje pijn ja, maar ik heb al tandartsbezoeken gehad die veel erger waren.
De pijn leek op een combinatie van epileren, met iets scherp over mijn vel krassen, en alsof ik te dicht bij een kaars zat. En als een tattoo dan toch een schaafwonde is... ik sta vol schaafwonden en mijn handen zien er soms uit alsof ik van high five! heb gedaan met Edward Scissorhands, en ik heb ondertussen al zo'n 3 maanden een snee in mijn duim die maar niet geneest en alleen maar meer zeer doet als ze weer is opengeweekt na een douche te nemen. Om maar te zeggen: ik heb niet geweend ofzo. :-)
Ik heb zelfs al een zere nek en schele ogen van er naar te kijken, zo mooi vind ik ze. :-)

Mensjeskijken

- Een mevrouw die mij heel hard deed denken aan Hyacint lady of the house speaking Bouquet, maar dan iets ouder en grijzer. In de Vero Moda.
- Twee oude mevrouwtjes zitten voor mij op de bus. Dezelfde mevrouwtjes zitten wéér voor mij, op dezelfde plaats en al, op de terugrit. En ja, we zijn wel degelijk afgestapt.
- Een meisje/mevrouw met een fijn gezicht en haar haar in een lange vlecht. Seutige platte schoenen. Een lichtroze broek zonder model. Een kaki jas, al dan niet de kap over het hoofd getrokken. Ik passeer haar als ik 's morgens naar mijn werk fiets. Merel van Buiten de Zone woont in Menen!
- Opvallend veel mensen die op Jezus lijken. De versie met winterkleren, uiteraard.
- Een oud mevrouwtje dat haar haar te hard heeft laten brushen, ofwel wou ze dat afrokapsel echt.
- Een interimmer op 't werk, een superstil meisje, nog erger dan ik. :-p
Ik sta naast haar (zij in de auto, ik op de fiets) te wachten voor de spoorwegovergang. Clouseau staat kei hard op in haar autootje, zij zingt al even hard mee.
- Een klant op 't werk. Een doodnormale klant. Als ze doorheeft dat ik naar haar kijk, begint ze te manken, te zuchten en pijnlijke grimassen te maken.

En per ongeluk mensjeskijken:
Ik fiets naar huis over de parking van het rusthuis. Buiten is het donker, ik vind het jammer dat ik mijn camera niet bij heb, want het is mooi, dat gebouw, een blok met daarin kleinere blokjes, de verlichte kamers achter gesloten gordijnen, oranje, geel, wit - de verlichte kamer met open gordijnen, een oud peeke dat zich uitkleedt...

Na het zien van Flushed Away ben ik er nog meer van overtuigd dat ze bij Dreamworks eens een film moeten maken waar alle bijrolletjes van vorige films in meespelen! Komaan, die slakken zijn toch gewoon fantastisch!?! Nu wil ik een enorme slakkenknuffel maken maar ik vrees dat die ogen niet gaan blijven rechtstaan. :-)
En tijdens het youtube'en stootte ik ook op dit slakkenfilmpje... klinkt redelijk bekend hé?! Het originele liedje zou van de haan uit Disney's Robin Hood komen... voila, 'k heb weer wat bijgeleerd vandaag.
Nu nog leren hoe ik slakkenogen laat rechtstaan. :-D

En dat niet alleen...

1. Untitled, 2. Pumpkin Patch, 3. sunda no prato, 4. Introducing Babbette, 5. Bubbo, 6. Our Octopi Collection, 7. Run Bunny Run, 8. More hippos, 9. Monsieur Frog

Dat monster op de eerste foto zou al geen probleem mogen zijn, ik heb al een stuk uit mijn gele harige mat geknipt! To be continued :-)

gedachtendig

Eeuwigheid

Dacht je dat al het grootse leven,
Dat hier op aarde heeft geleefd,
ineens totaal is afgeschreven,
ineens geen enkel nut meer heeft?

Dat alle liefde die zij gaven,
hun wijsheid of hun droefenis
onder de aarde ligt begraven
en dat daar niets van over is?

Ze leven verder en ze slapen,
niet één moment, geen enk’le stond,
Hij heeft de mensen niet geschapen
om op te bergen in de grond.

Toon Hermans

Naast absurde dromen over piepkuikens enzo droom ik af en toe ook realistisch. Over reizen en uitstapjes die ik ga maken, werk dat nog op mij staat te wachten (wat dat betreft is de teleurstelling de volgende dag redelijk groot), mensen waar ik mee ga afspreken, dingen waar ik naar uitkijk... of dingen die al gebeurd zijn en waar ik op terugkijk. Dus vannacht droomde ik van neergestoken bloedende kindjes. Creepy... :-(

Normaal zou ik vandaag met een vriendin aan de zee een enorm zandkasteel gaan bouwen en een hopelijk al even enorme pannekoek gaan eten, maar zij werd plots ziek dus ik had een dagje thuis voor de boeg. Dat vond ik eigenlijk niet zo erg, aangezien ik gisteren ook al heel de dag weg was en ik er 's avonds in de week ook niet toe ben gekomen om nog eens iets te maken. En zowaar, eindelijk resultaat! :-)

Ooooooooit heb ik eens een rood t-shirt gekocht in de kringloopwinkel, maar ik heb het daarna eigenlijk amper gedragen. Het was eigenlijk een beetje te kort, en rood is niet echt m'n kleur, dus dat is ergens vanonder in mijn kast beland met het idee dat ik het wel eens zou bewerken tot iets beters. Vorige week had ik de eerste stap al gezet (t-shirt uit de kast opgraven en in het zicht leggen!) en vandaag ben ik er dus maar vollen bak ingevlogen.
Ik wou eigenlijk al lang eens proberen wat ze bij Goddess doen: gewoon stof op of aan de binnenkant van een t-shirt naaien en dan in reepjes knippen. Katoen rafelt toch niet uit dus geen gedoe met kantjes afboorden enzo, hahaa!
En zo verandert een ongedragen t-shirt in een fonkelnieuw favoriet kledingstuk. :-)

Nu dit hier af is, wil ik natuurlijk al in een volgend project vliegen, en 't is nodig ook. Ik koop heel de tijd kringloopkleren waar nog een beetje werk aan is: te kort, te groot, te er-ontbreekt-nog-iets-aan. Dat belandt allemaal op een hoop, en ondertussen koop ik gewoon nieuwe t-shirts die ik direct kan dragen, en heb ik dus ook geen haast om mijn tweedehandsjes te bewerken... en maar uitstellen... bestaan daar geen pillekes voor?!

Snifsnufsnotter

En vandaag worden de positieve berichten geschrapt!

Een paar weken geleden liet ik mijn beide ogen vallen op deze schoen (en zijn linkse helft)...


Hebben, ofcourse!
Ik zat toen juist in Antwerpen, 't zijn solden, dus ik maar shoppen. In de Scapino daar hadden ze alleen nog maar de grijze versie in maat 41, te groot en te grijs dus, en ze bleken ook niks in stock te hebben. In Wevelgem alleen maar mottige hakkenschoenen. In Roeselare ook niks te vinden, maar ze besloten daar eens op internet te kijken (zodat ik niet nog meer zinloos zou rondrijden), en toen bleek dat ze hem alleen nog maar in Antwerpen (heh???) en Mechelen in stock hadden. Ze zouden naar daar bellen/mailen en mij iets laten weten.
Een week later belde ik terug, aangezien zij dat niet deden, maar degene die de schoenen moest/zou bestellen was er toen juist niet... ze zou er maandag (gisteren dus) wel zijn, de schoenen bestellen en mij dan iets laten weten. Dat gebeurde natuurlijk ook niet - vaarwel vertrouwen! - dus belde ik daarstraks nog maar eens, en ondertussen blijken de schoenen nergens meer verkrijgbaar te zijn.
Zou ik ze nog te pakken gekregen hebben als ze er direct moeite voor hadden gedaan?
Anyway, ondertussen blijf ik dus rondlopen op lage, koude, kapotgesleten, voor de zomer bedoelde basketsloefen. Hoe meer ik ze verslijt, hoe meer ik naast winterschoenen nu ook nieuwe zomerschoenen nodig heb.
Shoppen just for fun is, zoals de zin het zelf zegt, fun. Maar op zoek gaan naar iets dat ik nodig hebt en dan niks naar mijn (kapotverongelukte voeten hun) goesting vinden... wij haatsen het!!!

Ik heb these days niet zoveel Poppy in mij dat ik zomaar overal mee kan lachen, maar ik ga mij niet laten doen door blue monday, daarom alleen maar positieve berichten met alle negativiteit eruit geschrapt! Het zou anders toch te veel worden om te lezen! ;-)

Opvrolijknieuws:
We gaan in augustus naar IJsland!!! :-D Wahoei, eindelijk! Watervallen, bergen in alle kleuren van de regenboog, rook en water dat allemaal zomaar uit de grond komt gespoten, lavarotsen, warmwaterbronnen...

Opvrolijkbezigheden:
Aliens maken, broodpudding bakken en soep koken, veel te veel inspiratie opdoen, muziek die ik al lang wil eindelijk gedownload krijgen, slapen, pannekoeken eten, frieten eten, chocomousse eten, verse broodjes eten, chocolade eten, nog eens pannekoeken eten, en zowaar ook een mandarijntje eten!

En de opvrolijkhit van de dag:

it shall happen in 2009

- een tattoo laten zetten of in ieder geval eindelijk eens beslissen of ik er wel één wil en waar dan
- gebruiken wat ik heb; of dat nu kracht, inspiratie, knutselgerief of bodylotion is
- minder piekeren en twijfelen en uitstellen, en gewoon kiezen... kiezen is misschien verliezen, maar niet kiezen is dat ook. tijd, energie, levensvreugde enzo...
- minder belachelijk doen en toch meer lachen
- proberen mijn anderhalve keer gaan joggen van 2008 te verbeteren... mijn zus heeft mij uit het discman-tijdperk gesleurd en mij met kerstmis een mp3-speler cadeau gedaan, dus 'k ga toch een keer moeten start to runnen
- socialer zijn
- een quilt-dekbedovertrek maken
- mijn haar laten knippen bij een kapper die ervoor zorgt dat ik het the morning after niet zelf weer wil bijknippen
- schoenen kopen die geen zeer doen aan mijn voeten
- een groene jas kopen
- witloof klaarmaken
- niet zo ver beneden mijn capaciteit leven en mij niet zwakker en zieliger voordoen dan ik ben, gewoon omdat ik te lui ben om dingen te leren en te overwinnen :-p
- eindelijk leren werken met photoshop?
- nog eens ergens afspringen
- een grote reis maken, veel festivals en concerten doen, veel citytrips en uitstapjes maken
- verhuizen naar een groter huis met meer licht en zicht op de (grotere) tuin
- de lotto winnen voor de 2 dingen hierboven